Αναίτια Υπεροχή [Goustav Flaumber]

"  Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου...." Goustav Flaumber

Κάθε που σκοτεινιάζει, 

οι ήχοι κοπάζουν

και μέσα 

το αδίστακτο κοπάδι ξυπνά

και σέρνει βήματα απόηχα

ολοσχερώς καμμένα 

διαμέσου γης αυλακωμένης

ως το υαλώδες πλέγμα της θάλασσα

Απειλητικό 

το κρώξιμο του γλάρου

τρυπά ολοσχερώς μιας λήθης το ανόσιο πέταγμα

μια συναίνεση στου καιρού τη βουλημία

σε ένα επίμονο υδάτινο λίκνισμα

από θύελλες εξατμισμένο

ωσάν γραφική παραφωνία 

μικροαστικής κουλτούρας

Την συντριβή 

να την γευεσαι αργά και ιερά πάντα

σαν ένα παλιό θεσπέσιο ουίσκι

Την αδηφάγα ανάγκη του πάθους

να την αφουγκράζεσαι λυτρωτικά
ωσάν 
επιτακτικό ψίθυρο ψυχής
και

σε πόθο σάρκας 

ολοσχερώς παραδομένης 
να της παραδίδεσαι σιωπηλά κι αιώνια
με μάτια ιερά σφαλιγμένα
κραδαίνοντας 

μια αναίτια υπεροχή

______________________________

[c] Ευαγγελία Χατζηδάκη

Έργο "Πυρήνας" [Λαδι/ μέρος έργου]

[...τα ουσιαστικά, δεν είχαν ποτέ κανόνα, 

γιατί δεν τον χρειάστηκαν ποτέ...]

.

 

Ιερή Συμφωνία [A LifeTime Last]

"Dreaming only lasts until you wake up 

 and you find you're not asleep

 Silence only sticks around 

 till someone in the room decides to speak

 And luck runs out and hearts go cold

 We're only young until we're old...."

Τώρα ξέρεις θαρρώ

ξέρεις καλά, λίγο καλλίτερα, μα πάλι θαρρώ.. 

Τούτη η Παρτίδα ,

μηδέ δική μου λογάται 

μα μηδέ και δική σου μην την καυχηθείς ποτές

" And summer leaves us wondering where it went

  The friends you have can disappear

  The whole world can change within a year

  And money only lasts until it's spent..."

Θαρρείς της θάλασσας λογάται

που χύνεται πάνω σε γαίας από πάντα λογισμένης την πυρά

Θαρρείς να σβήνει της λάβας τα πανάρχαια μονοπάτια

με μια τυφλά άτυπη συμφωνία στα συρτάρια τους

Σώπα, πάλι μιλείς πολύ

και λίγο αφουγκράζεσαι τους αιώνες σου ανόητε...

" Truth will change and time will fly

  The party lasts until the wine is gone

  This time next week the radio will change its mind

  And play a different song

  We stay in touch till we forget...."

Πρώτα η λάβα ακούστηκε

μέσα από πύρινα σοκάκια αντίλαλος καθάριος

" Εγώ τη γης κρατώ 

  με μια φωτιά κατάκαρδα την λάμπω

  με μια ορμή ,  λάβρα ζωντανή , ενωμένα τα μέλη της κρατώ

  και ωσάν η φωτιάς της μεγαλώνει

  είναι που εγώ θεριέυω τη λαχτάρα της για λαλιά

  και ζητώ να ξεχωθώ από κάθε πόρο της σάρκας της

  και με ένα τρανταγμό , το μέσα της βγάζω στην επιφάνεια"

"  And Beauty fades the kiss will end

   And fame will love and leave you just as fast

   You'll have it all Until it's gone

   The books get burnt and statues fall

   Sometimes feels like nothing will ever last..."

Μα  το νερό το αιώνιο 

με τις αμέτρητες μορφές , που σαν λογάται, τις μιλεί όλες 

" Σωστά λογάσαι φωτιά

  και σωστό ας είναι που μια πυρά σαν ελόγου σου

  την αιώνια κλίνη μου κραδαίνει και ζεσταίνει 

  εσύ και άνεμοι αιώνιοι αρωγοί, πιστοί κι αγαπημένοι 

  οι γόνοι μου τα κύματα να γεννιούνται, 

  με τις δυνάμεις σας κατάσπαρτη κληρονομια 

  μέσα από του βυθού μου τις ταραχές , φωνή ασίγαντη

  ................................................................................

  και πάλλομαι και θεριεύω κι εγώ

  και ανυπότακτα αιώνες , μέσα από δίνες ανασαίνω

  και με λογούν δροσιά οι άνθρωποι

  και τη φωτιά που με κινεί , αόρατη κρατώ, μη και ζηλέψουν .."

  

Μετά σιγή..

όλα συνεχίστηκαν με μια ιερή σύμβαση

" Hey love can we dance together?

  Since I found you feels like time don't matter

  Hey love now I feel much better

  You've shown me forever...."

Η λάβα πύρωνε την καρδιά της γαίας

να χτυπά κι ολότητα να μένει ζωντανή

" But you, you

  You last a lifetime.."

Η θάλασσα  γαλήνευε της πυράς την ορμή

δεσμός άρρηκτος στο μέσα και στο έξω της 

" But you, you

  You last a life time.."

Μια σιωπηλή Ιερή Συμφωνία μόνο

δεσμός και συνεχιστής άρρηκτος, ορατών τε και αοράτων

Κατάλαβες τώρα...

Δική μας τούτη την Παρτίδα μη λογάς 

Αιώνιοι οι παίκτες κι εμείς ασήμαντοι μικροί

Κρίκοι Άρρηκτοι , εμείς 

θαμώνες και συνεχιστές μόνο, μιας Ιερής Συμμαχίας...

"....Cause we last a LifeTime...."

[ ..trust me...better than heven & hell..]

(c) Ευαγγελία Χατζιδακη

     Painting / The EverLast Agreement

     Music/ E.Sande / A.Boccelli / Noir & Galliano[Αγγέλακας]

_______________________________________________

Σε όλες τις "Ιερές Συμμαχίες" ..ανάμεσα σε φωτιές και νερό...

....χωρίς Βαστίλη και χωρίς Ανάθεμα .....ότι κοιτάς πίσω από τους ανθρώπους...

Ατελής Τελιότητα

François Fressinier

"....my head's under water, but I'm breathing fine

you're crazy and I'm out of my mind

cause all of me love all of you

   you're my end & my beginning

   even when I loose , I'm winning....."

Σβήσε τα μάτια
ποιο κόσμο να δω

Στα χίλια πρόσωπα που κρύβουν τη σιωπή
Στις χίλιες σιωπές που κραυγάζουν το πρόσωπο

Σφράγισε το λόγο 
ποια κραυγή να ελευθερώσω

Αγάπη να είναι...

Αγάπη να είναι, όχι να σε βρω
                          όχι να σε έχω
                          όχι να σε αγγίζω

Δάμασε τη θάλασσα 
ποιο κύμα να γεννήσει

Αγάπη να είναι, να σε βρίσκω παντού
                          να σε έχω για πάντα πάντα
                          να σε αγγίζω, να σε μυρίζω , να σε γιορτάζω, μέσα μου

Και μετά..
μετά να έσβησαν λέει όλα ....

Αγάπη , να είναι...
Αγάπη , είναι να σε αγαπώ....

Ωραία!
Τώρα θα αναμετρηθούμε.
Σχεδόν μόνοι, ξαφνικά μαζί....
Επιτέλους Αληθινοί...

"Love your curves and all your edges

all your Perfect Imperfections

....................................................

....cause you give me all of you...

  and I give you all of me....."

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     Painting / François Fressinier
     Mousic / John Legent
________________________________

....να θυμάσαι, η ζωή δεν είναι αυτό που φαίνεται, μερικές φορές μήτε αυτό που συμβαίνει...
....η ταυτότητα ...Ίσως, ότι καταφέρνει να βουτά μέσα, να διαπερνά και να πείθει τα φίλτρα μας, αβίαστα....in a manner of ...an unorthodox breathin'...

Κύματα [Θαλάσσια Περιστύλια]

" I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,

or the arrow of carnations the fire shoots off.

  I love you as certain dark things are to be loved,

in secret, between the shadow and the soul."

Ω, ναι προσπάθησα

συμβατικά να σε αγαπήσω όπως οι πολλοί

και πέρασα ώρες , μέρες , χρόνους και καιρούς

πλάι σε φάρο που τους ναυτικούς με περίσσια στοργή νοιάζεται

και περνούσαν τα κύματα, τα σύννεφα, τα πλεούμενα, ορατά και αόρατα

λες να μας καταβρέχουν και τους δύο, ορατοί αόρατοι πλάι στο φως του φάρου

αλλά εμείς , ξένοιαστοι εμείς, πάντα αυτοί που μαζώνουν την αρμύρα του νοτιά

ρεμάλια που κουρελιάζουν στα χαρτιά , του κόσμου τα μεγάλα, της γης τα στερεά

και τις νύχτες γίνονται τροφή των κυματικών λέξεων τους, στις ρότες τ' ανέμου...

"I love you as the plant that never blooms

but carries in itself the light of hidden flowers;

thanks to your love a certain solid fragrance, 

risen from the earth, lives darkly in my body." 

Χρέος αιώνιο οι μέρες μας 
και οι φωταψίες τους

με τους ανελέητους κραδασμούς των ήχων 
και των χρωμάτων τους

σκληροί τοκογλύφοι θαρρείς σε χρέη νυχτερινής αποπλάνησης
αιώνιοι μέτοχοι μας , 
ενός χρέους τοκοφθόρου δικαιούχοι

να έρχονται πάντα με ένα φως ακατέργαστα αληθινό 
σαν εποχές στοργικές

μα που σαν το κύμα ακροπατώντας συναντούν 
στου φάρου τη στροφή 
μικρούς και ταπεινούς, 
ως αρμόζει και ρακένδυτους θαμώνες μας αφήνουν  

με χρέη μη μεταβιβάσιμης στιγμής 
και τόκους συνείδησης ανεξέλεγκτης

άνεμοι να περνούν πάνω από το φάρο , 
χρωμάτων κεφάλαιο, ψύχους χρέος.

Κι εμείς, αιώνιο ρυάκι της διαδρομής τους , 
σε ταξίδι παράξενο 
προδιαγεγραμμένα πρώτο και στερνό μαζί....

"I love you without knowing how, or when, or from where.

  I love you straightforwardly, without complexities or pride;

  so I love you because I know no other way than this......"

Κι ο αφρός στο κύμα, 
περιστύλια θαλασσινά, 
όμορφα αιώνιες σημαδούρες 
στον καιρό να σχηματίζουν κύκλους 
με βήματα αέρινα 
και μάτια αιώνια κυματοπεριπατητές θαρρείς
με μια ανάσα στου φάρου τ' ανοικτά ,
με μια ματιά στης θάλασσας το γέλιο
με ένα κύμα , να υπάρχουμε , 
με μια γαλήνη να σκορπούμε
με μια θάλασσα , κύκλοι σε δίνες ζωντανές ...

.....where I does not exist, nor you,

so close that your hand on my chest is my hand,

so close that your eyes close as I fall asleep. ” 

Σώπασε ! 
Άκου , είναι το κύμα που μιλεί ετούτο
Αφουγκράσου τη λαλιά του...

"Μαζί ο δημιουργός,
μαζί κι η καταστροφή του

μαζί τα ορατά και πλάι τα νοητά
σε ένα περιγέλιο του καιρού

και πάντα μια ιδέα ασφυκτικά επιτακτική 
για την αντίπερα όχθη μου

δέσμιος και δυνάστης αιώνιων διαδρομών,
παντού το πουθενά, πουθενά το εδώ

παλλόμενο στον καιρό που περνά
πάνω από ότι έβαψα,
δίχως δικαίωμα στεριάς να έχω

αποδοχή,
είμαι το κύμα που ξεσηκώνεται , δίχως όριο να έχει

Και μέσα σε τούτο τον κραδασμό, 
με πόση αντοχή, χρεώστης και δικαιούχος,
πάντα να επιβιώνω ευλαβικά 
μέσα στης θάλασσας τα πλάτια και τα βάθη
.....................................................................

τόσο όσο και αφέντης των χρησμών 
και των στιγμών το στίγμα, θάλασσας Περιστύλιο..."

“But I love your feet

only because they walked

upon the earth and upon

the wind and upon the waters,

until they found me.”
_____________

― Pablo Neruda

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Παρενθετικά P. Neruda [...που να ψάχνω τώρα η τεμπέλα...]

Emeli Sande ....insists there is a very specific "kind of Love"...[ turn it loud !!] 

Painting...the very Me..My Me!!

Αν νιώθεις την ανάγκη να ζωγραφίσεις, μουτζούρωσε, εκεί θα βρεις τις απαντήσεις σου...

Αν σκεφτείς να γράψεις , γράψε λεύτερα, εκεί θα βρεις τις δικές σου πανάρχαιες φωνές ...

Αν θες να κάνεις μουσική , παίξε , εκεί είναι ότι ξυπνά λαχτάρα για ζωή, η ηρεμία για έκφραση...

Αν θες να δημιουργήσεις , γίνε θεός, γιατί δημιουργία κάνει ο θεός...

Προϋπόθεση, να θες πραγματικά αυτό που θες , συνέχεια, να το τολμάς , δίχως τη στείρα σκέψη της αποδοχής η της απόριψης , η της κριτικής , όποια κι αν αυτή είναι..

Γιατί η στιγμή της δημιουργίας, της όποιας δημιουργίας , δεν είναι -έστω για μένα- η τελειότητα του δημιουργήματος , είναι η τελειότητα να αφουγκράζεσαι και να τολμάς να εκφράζεις το ουσιαστικό κομμάτι που ζει και ανασαίνει μέσα σου!!!

Μετά από πολλές ανελέητες μουτζούρες , χαλασμένους μουσαμάδες, χυμένα χρώματα και απελπιστικά αχρηστευμένα ρούχα..θαρρώ πως σχημάτισα μια υποτυπώδη άποψη για το τι είναι για μένα η ζωγραφική... η πιο βαθιά γνωριμία με αυτό που εγώ είμαι.. Γιατί ζωγραφίζοντας , βρήκα τις δίνες μου να στροβιλίζονται σχεδόν πάντα , άλλοτε με ορμή , η με χαρά , άλλοτε θλιμμένες , άλλοτε αχαρακτήριστες , μα όπως κι αν έχει ..απεικόνισα ένα κομμάτι, αυτό που σιωπηλά καραδωκεί να δημιουργηθεί...

Και με τον καιρό , όλο αυτό έγινε μια οικεία κουβέντα , μια παράδοξη συμφιλίωση ...με εμένα..

Γιατί εκεί, οι δυνάμεις μας , μπορούν να μας μιλούν το ίδιο με τις αδυναμίες μας. Γιατί εκεί, είναι ένα απόλυτο μέρος να δούμε , όλα όσα διαδραματίζονται μέσα μας και θα ήταν δύσκολο να τα αποδεκτούμε αλλιώτικα, γιατί στη δημιουργία , δεν υπάρχει καμιά επιβολή. Γιατί στην δημιουργία , είμαστε εμείς απέναντι σε εμάς. 

Έτσι θαρρώ κι αυτή η αβέβαιη ιδέα , έμελλε να εδραιώνεται κάθε φορά που ένας λευκά άδειος καμβάς μπαίνει σε μια γωνιά για να το δω σαν κάτι εντελώς ξένο από μένα. Κι εκεί να δω εμένα , από εντελώς άλλη γωνιά. Και δεν διστάζω να δω τις χίλιες όψεις που θα μπορούσε να πάρει, για να με ικανοποιήσει πιότερο...

Τελειότητα. Να μια ενδιαφέρουσα λέξη.. Αλλά τι είναι τέλειο τελικά ; 

Για μένα , απλά και μόνο η δημιουργία , αυτή καθαυτή!! Γιατί δημιουργώντας , στρέφεσαι συχνά σε μια ιερή επικοινωνία -δίοδο,  με όλα όσα υπάρχουν από πάντα , η και στοιβάζονται με τους καιρούς μέσα σου και γυρεύοντας να τους δώσεις την πιο ικανοποιητική μορφή τους, συχνά η προέκταση της αναζήτησης βρίσκει εσένα τον ίδιο.. Κι εξομαλύνεις τις γραμμές , τροποποιείς το χρώμα, διορθώνεις τις αιχμές , τονίζεις τα δυνατά κομμάτια...μέχρι το δημιούργημα , να ικανοποιεί το δημιουργό...Τι διαδικασία ...

Με μια πρόθεση για κάτι όμορφο, δημιουργήστε !!! ¨Ότι, όπως, όταν...

Μην σκεφτείτε "θα κάνω κάτι τέλειο" ..

Σκεφτείτε, "θα κάνω κάτι που να μου αρέσει" ...

Καμιά τελειότητα , δεν θα υπερβεί ποτέ την ομορφιά της ικανότητας να αφουγκράζεσαι το ίδιο το μέσα σου , σε μια όμορφη , υγιή του έκφραση...

Εποχές : Η Εποχή Του Θερισμού

"Νήστης γυμνός και αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ' ανένδοτα μάτια μου στύλωνα
στους ουρανούς
γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ' τη σιωπή και το τραγούδι. "

-*-

Και σημαδούρες στην θάλασσα άφηνε 

αιώνιες Εποχές 

Καθεμιά τους κοιτά αλλού

ίδιες και άλλες κοιτούν σε όλες τις κατευθύνσεις

Μια Άνοιξη με το νυσταγμένο της φουστάνι 

να σουλατσάρει ανθοκρατούσα ,τ' ονείρου την γέννεση

Κι ένα Θέρος να κραδαίνει το αιώνιο δρεπάνι του 

προειδοποίηση ξεκάθαρη του ενστίκτου του το πιο φονικού

Σημαδεύοντας του Φθινόπωρου την ουδέτερη στάση

καταμεσής στης φυλλωσιάς το πορτοκαλί και καστανό ξελόγιασμα  

που σιωπηλά ανασαίνει πλάι στου Χειμώνα το βαρύ γκρίζο παλτό 

βαθιάς απομόνωσης την ερημιά υπομένοντας για μιας Άνοιξης τα άνθη...

-*-

"Τα τρυφερά λυκόφωτα 
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε που είσαι, ω αγάπη.

Μα εγώ δεν είχα τι ν' αποκριθώ
κι έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου. "

-*-

Δεν είναι οι χρόνοι, μήτε και οι καιροί είναι 

είναι το συμπόσιο των καρπών της γης 

και των έργων των ανθρώπων , τ' αναπόφευκτο

Και σύνορα στου Καιρούς κάρφωνε 

αιώνιες Εποχές 

" Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν' απολογηθώ. "

-*-

Μόνο έμελλε να 'ναι

πάνω σε τραπέζι γιορταστικό

και το  ρόιδο και τ' αγκάθι του μαζί 

 και του σταχυού η θεϊκή η λάμψη της συγκομιδής  

και του Θέρους το φονικά θεϊκό δρεπάνι 

και τα φύλλα τα έγχρωμα που βάφουνε τη γης 

και το αργόσβημα τους την ώρα τ' ανέμου 

και τρελού η ζωντανή η προσταγή για ζωή

και το χαλί στα πόδια αδιάφορου ικέτη  

κατάδικο πέρασμα με ανεμόδαρτο παλτό.

" Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
"Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα".

Όλες τους φέρνουν τις σπονδές του προκλητικά

τον αιώνιο τούτο πάγκο γιομίζοντας 

σπονδές αγγελικές όσο και δαιμονικές θαρρείς, 

να κανακεύουν όλα τα γούστα των θεών

καλόπιασμα στου καιρού την μακρόσυρτη φυλακή, 

στόλισμα στης ζωής το γιορταστικό τραπέζι 

σπονδή στο αγιάτρευτο ταξίδι της ζωής..

............
"...γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου..."

Θέρος...

Αναζητήστε το, βρείτε το , ζήστε το...

κι ας θερίζει...This is Life!!!

Ευαγγελία Χατζηδάκη 

Υπέροχες οι "Εποχές" του Τσαρούχη 

ένας μοναδικός Ρίτσος παρενθετικά των σκέψεων

κι ο Marc Antony ακούγεται σε γερά decibel..

___________________________________

Αν η ψυχή ήταν ένα καλά σιδερωμένο φύλλο χαρτί αλήθεια , πως θα το προτιμούσαμε , κολλαριστό η τσαλακωμένο τελικά ? Χρησιμοποιημένο και ταλαιπωρημένο , η ασφαλές και άχρηστο...

Τσαλακώστε το, σπάστε το, διπλώστε το..

μόνο έτσι μπορεί να γίνει η βάρκα για μια θάλασσα πλατιά

η σαΐτα για ένα πλατύ φωτεινό ουρανό...

το όχημα για το όποιο ταξίδι της  Ζωή...

τι? ...αν αντέχει στις εποχές ...

μα αυτή είναι τελικά η πρόκληση...