"In the wave-strike over unquiet stones the brightness bursts and bears the rose and the ring of water contracts to a cluster to one drop of azure brine that falls." Κοίτα τη κοίτα την καλά Κάθεται γαληνεμένη θαρρείς και θύελλες σπαρμένες κρατούν το βλέμα της σφαλιγμένο ορίζοντας και λησμονιά στο σφύριγμα το αργόσυρτο του τελευταίου τρένου της Μα κοίτα την καλά πέρα από των ματιών το άδικο σύνορο πέρα από αυτό που σε αφήνει να θωρείς εκεί θα δεις τους κήπους που κραδαίνει Κοίτα , κοίτα με μάτια κλειστά κοίτα όσα τα μάτια ξεγελασμένα δε θωρούν κοίτα την ομορφιά της, στης εποχής το ψύχος αντιστέκεται μ' ολάνθιστες του χειμώνα μυγδαλιές με τα κλαδιά πλοκάμια απλωμένα σε φως να πλέουν ικέτες μαζί και αφέντες των ευχών καραδοκούν " O magnolia radiance breaking in spume, magnetic voyager whose death flowers and returns, eternal, to being and nothingness: shattered brine, dazzling leap of the ocean..." κοίτα την ξανά και ξανά ίσαμε στα μάτια σου να μη χωρά ο χρόνος ίσαμε στο νου να μη χωρά το δίχως της ίσαμε στην καρδιά να μη χωρά παρά η αφέντρα αγάπη της Κοίτα στέκεται αμίλητη στέκεται στεντόρια και σιωπηλή κι ακούς , γιατί είναι αφέντρα και νιώθεις , γιατί είναι θάλασσα και ζυγώνεις , γιατί είναι νεράιδα απ' των βυθών τους κήπους Κοίτα την Γεύσου την , γιατί είναι ραγάδα στου ουρανού το ανέσπερο μπλεγμένη ανάκατα με κύματα και σύννεφα λουσμένη του παραμυθιού ένα τρελό σπασμό ευδαιμονικά νοτισμένο - Και ύστερα , τι έγινε.. - Την σίμωσε ο έρωτας , μ' αραχνούφαντη ανάσα - Την τρόμαξε... - Όχι , της μίλησε κι εκείνος σα θεός, αρχέγονα σπαρμένος " Merged, you and I, my love, seal the silence while the sea destroys its continual forms, collapses its turrets of wildness and whiteness, because in the weft of those unseen garments of headlong water, and perpetual sand, we bear the sole, relentless tenderness....."
Και έσμιξε θεού έρωτα αφέντη η βουλή νεράιδας χρώματα σε φως κι αφέντρα την νε στέφει και γαλήνεψε το κύμα και υποτάχθηκε η μπόρα και χόρεψε η νεφέλη η γκριζωπή σε ουράνιο πανηγύρι και του αφρού την αγριωπή λευκότητα με άμμο , βράχο και νερό ανακατώνει και ρούχο υφαίνει αόρατο απ' τη βορά του χρόνου υφάδι αιωνόβιο , κουρσάρων πεπρωμένο πανοπλία θαρρείς να τη φυλά από ανέμου το φιλί και λήθης το πηγάδι κι αφέντρα να την κουβαλά στων θαλασσών το ηλιόλουστο σμαράγδι (c) Ευαγγελία Χατζηδάκη For my poetic friend J. [ThanX for the inspiration my friend keep up to !!]
