ΑντιΚατοπτρισμοί [ The Reflection ]

Θα σταθεί ξανά εκεί

μέσα στην απόλυτη σιωπή 

εκεί που το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

δεν έφτασε ποτέ 

με μια έστω πατημασιά να αφήσει μια ταυτότητα

εκεί που η παρουσία του ξοδεμένου  φόβου

δεν έδεσε ποτέ

-*-

Ο τόπος τούτος , μένει αιώνες και καιρούς απάτητος

θαρρείς στοιχειό, θαρρείς μελωδία άγραφη

δαιμονικά ιερός και ιερά ανόσιος κροταλίας σέρνεται

πύρινα πορφυρή , τούτη η κινούμενη άμμος.

θα με θάβει στον πυρήνα της γης μου

θα με θερίζει και θα με πηγαίνει στο άγνωρο

θα με στεφανώνει με του κέδρου την πίκρα

θα με ξυπνά με του γέλιου την πιο άοσμη ορμή

και  στην έρημο θα αφήνει εκείνη την πατημασιά

σημάδι στερνό , αγάπης απελπιστικά γυμνής, το αέρινο

ταυτότητα ισόβια , αδιέξοδα ντυμένης το μανδύα μιας κραυγής

-*-

Θα σταθεί ξανά εκεί

μέσα στο απόλυτο κάλλος του τίποτα

εκεί που οι αμνοί των τρεμάμενων αισθήσεων 

δεν έφτασαν ποτέ 

με μια έστω θυσία , θεών πεινασμένων το αίμα, να εξευμενίσουν

εκεί που οι λέξεις των δυνατών προθέσεων 

δεν έδεσαν ποτέ

-*-

Ο τόπος τούτος , θα μένει αιώνες και καιρούς απάτητος 

θαρρείς αίθουσα κατόπτρων, σ' έρημο καρφωμένη

κόκκους άμμου να συλλέγει, σπασμένης κλεψύδρας την ύλη

σχεδόν γυμνά , σχεδόν ντυμένα στην αγριμάδα τούτης της αντανάκλασης.

Θα με  αποφλοιώνει , σε δίνες κυκλικές

θα με γιορτάζει , στην αργία τ' ουρανού και του τώρα 

θα με συντρίβει , σε μιας αντανάκλασης το ψέμα

θα με καταδύει και θα με ανασύρει ξανά και ξανά σε βάπτισμα

από μια μάσκα ύπαρξης, στη γύμνια ανυπαρξίας

σμιλεύοντας μια εικόνα στερνή στου καθρέφτη τη ραϊσματιά 

σημάδι ύστερης αντοχής , στου κόσμου το σπασμένο κατάρτι

ταυτότητα ισόβια, απελπιστικά γυμνωμένης την ανάγκη της.

-*-

Κι άγνωροι μείναμε , στου χρόνου το τίποτα.

Κι αγάπη ενδυθήκαμε , στης μοναξιάς το πολύ.

Κι όλο , μια Αντανάκλαση..

Ποιος Χρόνος...

Κοιτάς ποτέ τις κλεψύδρες των ματιών...

που δίχως σύνορο αγάπησαν..

______________________________________

[ ...υπάρχουν πάντα μαγικά κάτοπτρα θαρρείς , από αυτά που σου δείχνουν ότι θες να δεις ...

....σπάσε τα κάτοπτρα , τα είδωλα και τα καλούπια και βρες το άνθρωπο.....]

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Φωτογραφία / Leszek Bujnowski

Τα μουσικά κομμάτια ... Justin  & Yanni ...

with their  "Mirrors"  by any means...

either you brake them or you dare the explore beyond ..

Μια Γης Απάτητα Ιερή

"Art is the Lie, 

that enables us Realise the Truth.." 

P. Picasso

Βρες μου μιας γης την υπέρτατη στιγμή, πορφυρά κόκκινη

που σε άγγιγμα μυστικό να παίρνει σχήμα και μορφή

και σε χάδι δαιμονικό να φέρνει ότι το κύμα δέσμιο κρατεί

τόσο που να μην σκιάζεται των καιρών την άπατη δαπάνη

και των θυελλωδών αθιβολών το φθονερό φύσημα, κι αυτό να το αγνοεί

ωσάν με μπογιάδες μυστήριους, στων θνητών τον αιώνια ατέλειωτο καμβά,

μια ανασάλεψη χρωματική ,  δίχως αιτία και κανόνα κατεργάζεται.

"...θέλω να τη ζωγραφίσω, εκεί πλάι της, στο όριο της

 κι αυτή να βρυχάται, η να σιωπά και να με καρτερεί να τη βρω με χρώματα

 μα δεν θέλω την εικόνα της , όχι αυτή, την αύρα της τη δαιμονική επιθυμώ

 αυτή που κρύβει ιερά από τους περαστικούς, γαλήνες και τρικυμίες ενδεδυμένη

 αυτή τη στιγμή της που το κύμα ανασηκώνει, σαν οι νεφέλες χορεύουν σε μια έσχατη πλάνη...."

Βρες μου κι ένα σεντούκι, μα να σφαλά  όμορφα

όσα των ανθρώπων τα άκαρπα έργα κατεργάζονται στην ζάλη

κι όσα των αλλοπαρμένων τρελών , οι ψυχές βρίσκουν στα ψηλαφιστά

όσα οι ανόητοι ανέπαφα προσπερνούν,  κερδισμένα χάνοντας

κι όσα οι αλλοπαρμένοι περιμαζεύουν σαν η πλάση βάφεται, χαμένα κερδισμένοι

όλα σε σεντούκι σκαλιστό να κατοικούν, σε σειρά όμορφη ωσάν αρμόζει

πάτημα αναμφίβολο κι έλλογου λογισμού το μανδύα ντυμένα,

μηδέ του θανάτου την υπεροπτική τιμή να σκιάζονται

μηδέ και του χρόνου των καιρών την πλανόδια εναλλαγή να λογούνται...

σαν των πολλών το θόρυβο που ρέει, σιωπώντας τη ζωή που αδειάζει, θα χλευάζουν ..

" ...θέλω να ζωγραφίσω τις νεφέλες , κι αυτές εκεί σιμά της

  μα δεν τις θέλω εικόνα μήτε και τούτες τις αλλοπαρμένες μάγισσες

  θέλω την ώρα που τις αγγίζει ο θεός σαν των πινέλων αφέντης πλανευτής

  εκείνη την ώρα που τις βάφει πορφυρές , που τις σαλεύει ξοδεύοντας μια πεθυμιά

  και σε μενεξεδένια περιγράμματα και φωνής καθάριας πλάνη τις παραδίδει .."

Και βρήκα μια γη,  μια γη ευλογημένα κι απάτητα ιερή, 

αυτή που όλα τα αναπάντεχα ανιστόρητα κρατεί, δίχως ανάγκη από σχήμα και μορφή

δίχως πυξίδες, δίχως χάρτες , δίχως  ένα άτοπο κι ανόσιο "γιατί"....

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Photo : Norvchic Fernandes

Music ...an endless Rod with someday..

________________________________________________

...κάποτε θέλω, να πάρω ένα καμβά, να αράξω καιρό πλάι στη θάλασσα, μέχρι να τη ζωγραφίσω, μα όχι αυτή, την αύρα της, την αμυδρή αναπήδηση του αλατιού της,την αρχή του σχηματισμού από το κύμα της, το αχνό πασπάλισμα της στέρεας στεριάς με σωματίδια της ασταθούς ύλης της...

Την ανεπαίσθητη μετακίνηση του σύννεφου της, την ώρα που αναμορφώνεται σε κάτι αλλόκοτα άλλο, την ώρα εκείνη τη μηδαμινή έως μηδενική, που αλλάζει χρώμα και σχήμα...

Κι όλα αυτά είναι μόνο μικρές απειροελάχιστες στιγμές, τόσο δα ανέλπιστες να προφτάσεις να νοιώσεις, να δεις, να αποτυπώσεις, που αρκείσαι μόνο να τις αισθανθείς..

Και τότε τρομάζω στη σκέψη αυτής της ιδανικής στιγμής, που όλα τα ορίζει...Στο ανέλπιστο κλάσμα χώρου και χρόνου που λες κάτι τραντάζει και παραδίνεται ζωή..Μια απειροελάχιστη στιγμή. Μόνο.
....Art is the most definite Lie , but the only one that beholds thy....So I call it Truth...