Δε μου έφτανε το εγώ μου
υπάρχει και το υπερεγώ μου
να αυλακώνει το μυαλό μου
να ανασαίνει στο βυθό μου
"Κοίτα τι σου έφτιαξα..μόνο για σε"
Μα μου έφτανε το εγώ μου
το λυπηρά αδύναμο κενό μου
που τα πάντα τυφλά τα αγαπάει
που γυμνό έρωτες προσκυνάει
"Σιγά μη σου έφτανε, κοίτα προσεκτικά.."
Κι αν μου έφτανε το αδύναμο εγώ μου
τόσο βαθύ κόκκινο απόλυτα δικό μου
ίσως δεν έφτανε ποτέ για το καλό μου
έβαφε κίτρινο βαθύ το Υπέρ-Εγώ μου
" ..τώρα καταλαβαίνεις και μιλάς σωστά..."
Δε μου έφτανε ποτέ όμως το εγώ μου
σ'αδύναμης ψυχής παλάτι, βάσανο μου
στους ερχομούς να βάζει χρώματα τρελά
στα γαλανά αντίο να θρυμματίζει μια σκιά
" Σιγά το θρυμματισμό, λέω εγώ το ξωτικό
τι θέλεις να σε λυπηθώ, εγώ που το άυλο κατοικώ"
Δε θα μου έφτανε μήτε το υπερεγώ μου
αυτό που πάντα με χτυπά για το καλό μου
αυτό που χρόνια με κρατάει δέσμιο μου
φρόνηση της λογικής σπέρνοντας το εγώ μου
"Τι είναι καλό, τι είναι κακό,το όριο πια δε θωρώ
παραδομός η φρόνησης υδάτινα απέραντο κενό"
Η κόκκινη Εγώ και το Κίτρινο υπερεγώ μου
πύλες αβέβαιας ψυχής το σύμπαν το δικό μου
παραδομός το χάδι σε υδάτινο φιλί υμνούμε
σε φρόνησης χαστούκι Εποχών ακροβατούμε
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[Το Εγώ & το Υπερεγώ μας..Πάντα προλαβαίνουμε ένα τόσο- όσο να Ζούμε
"όσο" να θέλουμε, να νοιώθουμε, να δίνουμε, να παίρνουμε, να αγαπάμε
"τόσο" έτσι απλά να χανόμαστε, δίχως αναίρεση, πριν μια φθορά..]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου