Μια Στιγμή Παραδομού

"Deep into that darkness peering, 
long I stood there, wondering, fearing, Doubting, 
dreaming dreams no mortal ever dared to dream before."
--Edgar Alan Poe/ The Raven (1844)

Στιγμές , όμηροι μιας σοφίας

καταστολή ασάλευτης επανάστασης

στων αιώνων της το θεϊκό τραπέζι

τις σμίγει, τις αλέθει, τις χτυπά

και μια συντριβή τους δανείζει για ένδυμα

πριν τις γευτεί με τη λαχτάρα μιας ηδονής

κι ύστερα αλύπητα στερνό χάδι τους χαρίζει

σα μισοφαγομένες  κείτονται

τα χέρια εκτείνοντας κενά

στερημένα ταυτότητας και προσδιορισμού

στης φρόνησης το ζοφερό σταυρό 

Και τότε

εκεί , στης αβύσσου

τη σεβάσμια σμπαραλιασμένη πύλη

τ' ανέμου η οργή ξεγυμνώθηκε αναπάντεχα

Και τράνταξαν συθέμελα

νευρώνες,  νου  κοκαλωμένου

νεφέλες και κύματα, γης νηνεμίας

πυλώνας στερνός κι ευάλωτος

ανακατώνοντας σκακιέρας λειψής

την τετράγωνη στατική ανοησία

και φεγγάρια αρρωστημένα σακάτικα

πυρπολώντας  ποταμού ορμητικού αντανακλάσεις

Και ήταν εκεί

εκεί , στου "εγώ"

την πιο οξειδωμένη νεκρολογία

τριξίματα αλυσίδας, σκουριάς χρυσοχάλκινης δήμιοι

Και ξεχύθηκαν ουρανοί

στ' απύθμενα καμώματα γητεμένων φεγγαριών

σε κύκλους εποχών, τη σκοτεινή στροφή φωτίζοντας

στου ανέμου την πιο αέναη συνθήκη υποταγής

στης φυλλωσιάς το πιο αγιάτρευτο θρόισμα

Κι όλα τα σκόρπισαν άτακτα

δίχως ένα ψέυδος φρόνησης στείρας 

δίχως προορισμού, μήτε κι επιστροφής ανάγκη

δίχως και ανάγκη μνήμης, δίχως και αναμονή λήθης

Και παραδόθηκε ο νους

σελίδα αθώα λευκή, απαράδεκτα υπάκουη

στης καρδιάς τη μεγαλύτερη αστερόφεγγη βραδιά

φρόνησης ανατίναγμα, παραδομού σαγήνη

κι αλήθειας στερνής συμπαντική συνουσία

Και παραδόθηκαν οι εποχές

δίχως του χάρτη τους καιρούς 

και των πολλών τη βιαστική τη ζάλη 

σε δρόμους , π' όλα τραντάζουν κι όλα ζουν

κι αίμα πορφυρό να τραντάζεται  στη φλέβα

κι όλο να γράφεται το τράνταγμα ετούτο σα ζωή

Φιλί, Αγάπη, Πάθος , Αλήθεια

Αιώνιο  Αίμα να  ραντίζει , ζωή ζωντανή

Ύμνος στη μια στιγμή Παραδομού

που όλα τα τραντάζει

"Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης πότες δε θ’ αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτήν, έχουμε υπάρξει

Που κανείς δε θα βρει μες στις νεκρολογίες μας

Μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες......"

T.S. Eliot / Waste Land [Μετάφραση-Σεφέρης]

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Painting: Tamara de Lempicka
Παρενθετικά Edgar Alan Poe & T.S. Eliot [μεταφρασμένος από ένα ιερό Σεφέρη]