Βολικά Όνειρα

"Μ’ ένα τίποτα έζησα, Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
  Σ’ ενός περάσματος αέρα, ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ’ αυτιά μου"
 [ Ελύτης- Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά ]


Έλληνες , ένας λαός που έμαθε να ζει με αξιοπρέπεια..Όχι, δε θα σας πλέξω απόψε κανένα εγκώμιο, όπως δεν θα το έπλεκα σε κανένα άνθρωπο που αληθινά θα νοιαζόμουν, μήτε και στα παιδιά μου ακόμα. 

Και δεν θα το κάνω, γιατί θαρρώ πως λίγο πολύ όλοι μας , παιδιά μιας Ελλάδας σε μόνιμη "ανασυγκρότηση" από τους ζυγούς σκλαβιάς, από πολέμους, από μεταπολεμικές αναρρώσεις , εθιστήκαμε και μάλιστα με απενοχοποιημένες ενοχικές αρτηρίες καλά κρατούσες στα εγκεφαλικά κύτταρα, στο βολικό, στο ατομικά βολικό.

Βολικά συναισθήματα, βολικά όνειρα, βολικές σχέσεις πάσης φύσεως, βολικός λόγος σχεδόν πάντα μεγαλύτερος του άβολου "εγώ" μικρών ανθρώπων.. Βολική πολιτική, βολικά επεξεργασμένες ανοχές , πάντα προς ίδιον όφελος.  Κι έτσι ζήσανε γενιές ολάκερες σε μια βολική χώρα ανοχής , με εκμηδενισμένη φρόνηση και διορατικότητα, με όμορφες καρέκλες "sato" , με βολικά όνειρα που δεν θα ιδρώσουν ποτέ σε χωράφια η στην όποια παραγωγική διαδικασία.. Βολικά Όνειρα..

Βολική κοινωνική εναρμόνιση, βολικά πτυχία, βολικά επαγγελματικά όνειρα [στη χώρα της "παροχής δημοσιοϋπαλληλικής υπηρεσίας" - οι φτωχοί , πλην μεν μορφωμένοι ως του διδακτορικού τη σκάλα που δεν παράγουν , αλλά "υπηρετούν"]. 

Βο9λικές σχέσει κεφαλαιοκρατίας και πολιτικής. Βολικά πιόνια στην παρτίδα, ταπεινοί άνθρωποι με ..μικρά η μεγαλύτερα ..βολικά όνειρα ..Τόσο βολικά , που πλαστικοποιήθηκαν σε πιστωτικές κάρτες, δάνεια. Μια "πλαστική" βολική ροή ζωής , καταναλωτισμού, φανφάρας και νεοπλουτισμού , πλην μεν ..with other peoples' money!! Στρατηγικές ενός αδηφάγου οικονομικού και σίγουρα παγκόσμιου Team!!

Βολικά συναισθήματα, απενοχοποιητικές πλην μεν ποτέ ακολουθούμενες στην ουσία φιλοσοφίες και ιδανικά προς βρώση και κάλυψη του πολύ ατομικού συμφέροντος , σε όποιο βαθμό αυτό αγγίζει και αγνίζει  την κοινωνική μας και επαγγελματική θέση. Πριν τον μόνιμα "έτοιμο" αντίλογο που ίσως δεχτεί το κείμενο μου [Ελληνικότατο φαινόμενο πλέον, ένας αντι-λόγος, γιατί ζούμε σε μια χώρα με πολλά "αντι"..] θα παραπέμψω στις αρκετές περιπτώσεις  των πρόσφατων   "συν-ταξιούχων" που  στέφτηκαν σε ένα βράδυ ..."ελεύθεροι επαγγελματίες".. Στις αποδείξεις που ποτέ δεν πήραμε , η δεν ζητήσαμε , σε ότι καιροσκοπικά αποσιωπήσαμε, για προσωπικό όφελος η (ακόμα χειρότερα) για να μην θεωρηθούμε "κακοί & μίζεροι" η ...ακόμα πιο πέρα, γιατί το διαπράτταμε και οι ίδιοι..η ελπίζαμε να το διαπράξουμε..

Βολική ροή μιας  χώρας που εντελώς νόμιμα, "τα τρώει" μαζί με τους οικονομικούς υποστηρικτές της , με καθένα σε ένα ελάχιστο, μικρό, μεγάλο η τελικά γιγάντιο ποσοστό..

Τι ακριβώς δεν περιμέναμε ? ότι οι πιστώσεις δεν θα χαριζόταν? ότι οι δημόσιοι λειτουργοί θα ήταν λίγοι , ότι οι παραγωγικές δυνάμεις θα κατάφερναν να τραβήξουν το ενδιαφέρον? ότι θα σταμάταγαν τα "σοφιστικέ εγκλήματα της γραβάτας" δίχως παραδειγματική τιμωρία ..

Και πέσαμε από τα "παπλώματα" ..ένα πρωί.. απροστάτευτοι και καλά, από " καθωσπρέπει διεφθαρμένους " που επιμένουμε να ανακυκλώνουμε δεκαετίες , καρτερώντας τη σειρά μας να φάμε..

Βολικά Όνειρα , βολικές επαναστάσεις , άβολα -ακάλυπτα- ασθενικά κραυγαλέα  πάθη!! 

Όχι,  δεν είναι όλοι ακριβώς έτσι, αφού τα πάντα έχουν διακυμάνσεις και αντίθετα , μα είναι ένα μεγάλο ποσοστό από τους βαθιά γαλουχημένους πολίτες τούτης της γης.. 

Οι κοινωνίες θαρρώ , όταν υπερβούν το όριο της ανοχής και της αντοχής , μπορούν να μετατραπούν σε μια επικίνδυνα δεικτική μάζα, ανεξέλεγκτη, οργισμένη , ακραία και σκληρή σα βράχο αιχμηρό σε μια απροσδιόριστη ροή. 

Κι επειδή ο λόγος πάλι με νίκησε απόψε, κλείνω με μια ευχή. Να αποφασίσουμε να συνταξιοδοτήσουμε τρία πράγματα πριν να είναι πολύ αργά να σβήσει η οργή και να μην καταστρέψει.. 

Σύνταξη σε όσους μέχρι σήμερα μπαίνουν με γραβάτα αλαζονείας στη Βουλή, σύνταξη στην Βολικότητα του προσωπικού συμφέροντος...Σύνταξη στη βολική νοοτροπία μας..

Φοβούμαι πως αν δεν δώσουμε σύνταξη σε όλα τούτα...θα συνταξιοδοτηθεί αλύπητα και στρατηγικά αναμενόμενα η ίδια η Ελλάδα...

"Κοιτώ τη Γης με το λασπωμένο μυαλό της κι ανατριχιάζω ξαναζώντας τον κίντυνο. Μπορούσα να βουλιάξω, να χαθώ μέσα στις ρίζες τούτες που πίνουν μ΄ ευδαιμονία τη λάσπη· μπορούσα να πλαντάξω μέσα στο χοντρό τούτο μυριοζάρωτο τομάρι· ή να σπαράζω αιώνια μέσα στο αιματερό σκοτεινό καύκαλο του παμπάλαιου πρόγονου.

Μα γλίτωσα. Πέρασα τα παχιόφλουδα φυτά, πέρασα τα ψάρια, τα πουλιά, τα θεριά, τους πιθήκους. Έκαμα τον άνθρωπο. Έκαμα τον άνθρωπο, και τώρα μάχουμαι να τον ξεκάμω!" [Καζαντζάκης-Ασκητική / Δ' Γης]