Τελευταίο Αγνάντι

“Κάποτε μια νύχτα θ'ανοίξω

τα μεγάλα κλειδιά των τρένων

για να περάσουν οι παλιές μέρες..”

Το τελευταίο χρώμα είχε πια ξαπλώσει 

τη χλεύαζε τώρα γελώντας πρόστυχα

δε θυμιζε τίποτα από την πρόθεση 

δεν εξάγνιζε τίποτα από την πράξη

"...οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει,

στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες

απ΄τα παιδικά μας πρωινά...."

Τόσο χρώμα από ποιο τόπο είχε έρθει

θυμόταν το αβάσταχτο βαθύ της θάλασσας

εκεί πλάι στα πρώτα βήματα της αυγής

εκεί θα σταθεί στερνή σιωπή και τώρα

"...κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, 

κουρασμένος από τους τόσους χειμώνες..."

Τόσες εποχές , τόσα βήματα, πρόθεση

κι η θάλασσα πάντα τόση και βαθιά, όριο

τώρα της φωνάζει ψυθιριστά πάλι, τέλος

στη τελευταία ανάσα χρώμα οριστικό, σιωπή

"...τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, 

τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν,

τις θάψαμε στο χιόνι, που είμαι...; "

Δεν έχει μνήμες η θάλασσα, εκεί σιωπηλή πάντα

μόνο βράχια,  των κυμάτων  θάνατος επώδυνος 

μόνο η απορία του γλάρου που σκούζει αλμυρά

μόνο το πείσμα του τρένου ηχώ, φτάνει από μακριά

"...γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;

κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, 

αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό..."

Δεν έχει μακριά η ψυχή, ως το εδώ μόνο

δεν είναι απάντηση το αύριο, μόνο ομίχλη

δεν είναι απορία ο άνεμος που πάντα περαστικά λογάται

δεν έχει πατημασιές η παραλία, μόνο κύμα και βράχια

"...κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες

και μένουμε πάντοτε έξω, όπως απόψε 

σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα 

με τους νεκρούς μου φίλους..."

Οι πατούσες παραδομένες σε λογισμό αλισάχνη 

τα μάτια αδειανές αναταράξεις, κύματων πρόσκρουση

τα χέρια ανοιχτά παραδίδουν στερνό λήθης κοχύλι

κι η ψυχή καμβάς κενός, χρώμα  ανέμους ντυμένο

"...Όλα τελειώνουν κάποτε.  

Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα

δεν θα γραφτούν ποτέ…."

Τα πιο δυνατά χώματα παραδομένα σε άνεμο περαστικό

Οι μεγαλύτερες αγάπες ξεπουλημένες σε θάλασσα βαθιά

Οι σημαντικότερες αλήθειες φυλακισμένες σε ρωγμές κρύες

Κι όλα τελειώνουν, όπως αρχίζουν κάποτε σε θάλασσες πλατιές

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

[Παρενθετικά Αποσπάσματα : Τ. Λειβαδίτης/Αντίο]