Η Πιο Κόκκινη Τροχιά Σου

Δώσε μου λίγο φως...

και περπάτησα στις Συννεφένιες σου νεφέλες

και σβήνω το μαύρο , που χρώμα σου το λόγιαζες

και σβήνω της βροχής το παράπονο που τη φαντασία έπνιξε

και το αέρινο φυσώ στου ανέμου την πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε για λίγο το χέρι σου...

και πλανήθηκα στο υγρό κενό της θύμησης

και βρήκα τη θύμηση του προσώπου σου, γραμμές γυμνές, δρόμοι ηλεκτροφόροι 

και βρήκα τα θέλω και στης γαληνεμένης ανάσας σου τους κραδασμούς

και τα δάχτυλα γυμνωμένα ηλεκτροφόρα καλώδια, να καταζητούν την πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε μου λίγο μια σπιθαμή φωτιάς...

και άναψα το φεγγάρι και το όρισα φωτιές να γιομίσει τον ουρανό

και σπίθες φλογισμένες σε μάτια αγαλματένια θα στυλώσω σα το βήμα σου μετρούν

και μ' ένα πινέλο,  μιας ικεσίας το παράπονο σε  λυτρωμό φωτιάς  να καίει παραδίνω απόψε

και με ένα χρώμα, να ανατρέπει το χαμό, ξόρκι δαιμόνων, φως ανελέητο στην πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε μου λίγο αγάπη.......

και στάθηκα ιερά και τη φιγούρα σου την ξεθωριασμένη αναγέρνω και τη βάφω ξανά χρώμα

και μ΄ένα λάδι φτηνό του καμβά τις πιο πολύτιμες ρωγμές χαϊδεύω και φιλώ, έγχρωμο γιατρικό

και του κάστρου το λιοντάρι, κουρσάρων τρόμο , ορμήνεψα τα βήματα σου ξένα να μη λογάται

και την φουρτούνα να μη σηκώνει σα στης σκέψης μου τη φωνή σε αγναντεύει στην πιο κόκκινη τροχιά μου

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Έργο/ Τμήμα Έργου Λάδι σε καμβά /Ε.Χατζηδάκη

___________________________________________________

Τίποτα λίγο, Όλα στο Πολύ

Ίσαμε Του Πολύ τη Γη

κοιτώ με τις ώρες

τι νιώθεις,  δε βλέπω κι ας κοιτώ

το δωμάτιο ήταν κενό

πίσω από το άθραυστο τζάμι, μάτια παραδομένα

πόσο ήμερα έφευγαν οι εποχές εκεί όξω, σχεδόν  σαρκαστικά

τόσο γαλήνια που λες και δε με βλέπουν εδώ να κοιτώ

και θρυμματίζεται η τιποτένια του χρόνου μου ροή

πόσο αγνή μένει ετούτη η συννεφιά που τα χέρια δε φτάνουν

πόσο έρημη είναι τούτη η χώρα που οι γλάροι της πέταξαν

πόσο μαρμάρινη αρχαία σκουριά χωράνε τα μάτια μου

κοιτώ με τους μήνες

τι βλέπεις , δε φαίνεται κι ας φωνάζουν θάλασσες κι ουρανοί μέσα τους

τι βλέπει η θάλασσα και δε λογάται να σταθεί 

τι σκάβουν οι ουρανοί σα δακρύζουν σιωπηλά, συννεφένιες μου μέρες

χορός δαιμονικός κι αγιασμένος πράσινα ξωτικά και δελφίνια γαλανά

κι εγώ στέκω εδώ στου τώρα την πατημασιά, στων εποχών το διάβα

δεν καρτερώ τίποτα πια κι όταν μιλώ προσέχω να μην μαρτυρώ το ψέμα

δε νιώθω και δε θέλω και μη σιμώνεις ,αμφίβολες φτερούγες μη μου κολλάς

πετούν τα φτερωτά τ' ουρανού, ρίγος της μοναξιάς μου τη συνήθεια τρυπούν τα όνειρα

τρομοκράτες του αύριο τα θέλω και δεσμώτες τα πόδια σε γης στέρεη κι αυλακωμένη

κι εσύ με πλησιάζεις πεισματάρικα με του Ζορμπά του κουζουλού την αφρονησιά και με ανατρέπεις

κοιτώ με τις εποχές

τι έμαθες να μην πιστεύεις στου νου τα σκοτεινά κελιά, μου διαφεύγει ακόμα

ποιος σβήνει το φως και ποιος το νου μου ανάβει

σε σκοτεινά δωμάτια , μόνο φως του νου το σεργιάνι το βροχερό

δε ξέρω τι κοιτώ, έμαθα το κενό του κρότου να κοιτώ, να σκουριάζει το δείλι

δεν θέλω να νιώθω, έμαθα να αφουγκράζομαι τις κραυγές, δέσμιος του χθες θαρρείς

δε θέλω να θέλω, δρόμοι μονόδρομοι, ελλειπτικές τροχιές , τσακισμένων ψυχών παρωδία

κι εσύ φωνάζεις και τρομάζεις τους πιστούς μου δαίμονες, τους λατρεμένους μου δήμιους

φύγε , θέλω να φύγεις τώρα , μ' ακούς? είναι όμορφη η μοναξιά μου , την αγάπησα

κι εσύ όλο την τρομάζεις ,αλαζονικά σκληρή και άκαρδη την κάνεις, δήμιο στης αντοχής το όριο

τώρα σε γράφω,  μέσα από λέξεις να σε βρω, σε σκοτεινά υπόγεια

σε ποια γωνιά με βρήκες , σε ποιους θεούς πορφυρούς δαίμονες, παράδοση άνευ όρων

δώσε μου ένα φως , στιγμής φευγαλέας μια ανάσα, τόσο μόνο να φωτίζει

βάψε μου ένα ψέμα , δαιδάλου  μονοπάτι , μια δίψα ως το δωμάτιο του θρόνου

ζωγράφισε μου λέξεις , τσεκούρια στου παραθύρου το γυαλί που τον ήλιο μου όμηρο κρατεί

και τότε , θα σιγήσω των λέξεων τη φυλακή , κενών "εγώ" αλαζονεία , ήχο πια δεν θα έχουν

και τότε, δίχως πια κρύσταλλο μοναξιάς , νότες και μελωδίες θα ξεχυθούν σα άνεμος

και τότε, τα φεγγάρια δε θα φεύγουν βιαστικά και ερημωμένα, έναστρου ουρανού τυχοδιώκτες

και θα σε γράφω , ξανά και ξανά , ίσαμε τη γη του πολύ η του πουθενά

στα χίλια "εγώ" που χάνεις για να με βρεις , να "θέλεις" , να " αγαπάς" και να "μπορείς"

η Πέμπτη Εποχή, είναι ετούτη κι ας μάτωσαν οι πατούσες να τη ΒΡΕΙΣ...

(C) Ξωτικό [ Piter Pan]
      Παρενθετικά....Ευαγγελία Χατζηδάκη
      Μαγευτικά τα έργα της Valeria Corvino..
      Αγάπη, εκείνο το απίστευτο συναίσθημα, που μπορεί να σε τραβήξει ακόμα και στη σκοτεινιά,
      για να βρεις το απόλυτο....ΦΩΣ...!!!
__________________________________________
- Ω !! εγώ είμαι αυτός!! γιουπιιιιι...!!!! 
- τι γιούπι ρε χαζούλιακα ? την αλήθεια λέω ...εσύ δεν το έγραψες το περισσότερο?
- καλά , καλά ...δε θέλω δημοσιότητα, είμαι και σοβαρό ξωτικό εγώ  ...(χιχιχ...γιουπιιιι)
- καλά ...θα το σημειώσω...
- καλά ντε....χμμ, την πέννα μου λέω και γρήγορα...έχω δουλειά..Α και πιάσε και καμιά καλή μελωδία ..
- ότι πεις αφεντικό....καμιά προτίμηση?
- ότι γουστάρεις ...(αμάν , με τι ασήμαντα με ζαλίζει..)
  (ε, τώρα του την αρνείσαι? ...μπα , με το τίποτα όμως......)
- σε ακούω, να ξέρεις !! ...την πέννα γρήγορα...ορίστε μας..
- για την αγάπη σου...
- ναί..?
- ...το τραγούδι λέω....σ' αρέσει?
-. αμεεεεεεε....ουυυυ...

ΠαραΠλανήσεις [ The Meeting Point]

Αάου !! τι είναι τούτο που πατώ, με πληγώνει..

Πρόσεχε τούτη τη γης, άγνωρη μένει χρόνους πολλούς, 

ο τόπος τούτος που πατείς, σκεπασμένος βαθιές διάσπαρτες  ρωγμές,  

και ρυάκια ορμητικά, δήμιοι πεσμένων φύλλων, ξεφτισμένη  σάρκα η πίστη

κάποτε είχε φυτεμένα ρόδα και δέντρα, κατάσπαρτης γης πορφύρα

ολόσπαρτη γης με χρώματα μυριάδες , επίθεση στης ζωής το λειψό δεκανίκι

και κρίνα λευκά σαλεύανε, αγνότητας υπασπιστήρια και γαλήνης σημαδούρες

και φύλλα χαλκοπύρινα , σα σκαριά από βάρκες με την Ιθάκη πηγαιμό κι ερχομό

 Κι εγώ γιατί δε βλέπω τίποτα, τίποτα παρά αίσθηση καυτερή στις πατούσες...

Μετά ήρθαν οι άνεμοι, παγεροί  αντίπαλοι σε εύθραυστη σκακιέρα

και τα τραγούδια ξεφύτρωναν, σπόροι θύμησης για ώρες μικρές κι αγιάτρευτες

τυφλά μοναχικές διαδρομές σε μια διάσωση, ανάσας τελευταίας αμφίβολη ελπίδα

Και μετά ? τι έγινε μετά...

ακολούθησαν κι οι εποχές , πεισματάρικα εγωίστριες, οξειδωτικά οξυδερκείς

σκοτείνιασαν, βρυχήθηκαν, μάτωσαν, μια καυτερές να ψήνουν τη σάρκα της αναμονής

κουλουριάστηκαν, αναδιπλώθηκαν, μια παγερές να συντηρούν του νου το αμφίβολο ζάρι

δάκρυσαν, κάποτε μεταίχμια κι αναποφάσιστες να ψαχουλεύουν της ψυχής την τρωτή αιτία

κι όλο κραύγαζαν το αξιοθρήνητο της εναλλαγής τους , λες και μαζί τους θα σε έπαιρναν

μα αυτές φεύγανε κι έρχονταν , γιατί έτσι ήθελε το ηλίθιο ημερολόγιο κι η ψυχή πάντα πίσω

σε ένα μουράγιο , ομίχλης και μοναξιάς υπόστεγο δεν λόγιαζαν , μόνο ξεγελιόταν οικειοθελώς

κι οι εποχές ταξίδευαν , αέναοι μισεμοί, αμέτρητοι ερχομοί με την ψυχή σε ένα υπόστεγο ανήλιαγο

Δεν τις βλέπω, τι κοιτώ και να δω δεν μπορώ πια, 

παρά στα πέλματα εκείνο τον  απροσδιόριστο πόνο....

καταραμένη καταδίκη, θα σταθείς εκεί, εκεί που οι παλάμες μένουν κενές 

θα μάθεις να σέβεσαι τις εποχές και να μην ξεγελιέσαι από το πήγαινε έλα τους

θα μάθεις το παιχνίδι τους , στερητική κραυγή του μισεμού, ηδονική μυρωδιά της έλξης

θα μάθεις τον αντίπαλο ασπρόμαυρης αλάνας σα κοιτάς στα μάτια, μια κίνηση πιο πέρα να θωρείς

ότι μέσα από ρωγμές και συντριβές μαθαίνεται, ασήμαντου σημαντικού θνητού, πανούργα πανοπλία

Και τότε τι θα δω...   

πέρα από τις εποχές , ονείρου θρύψαλα και δήμιου μαχαιριές 

πέρα από όλα όσα έχω να σου πω και να σου δώσω, το τελευταίο όνειρο σου να θαμπώσω

πέρα από όλα , πέρα από μένα κι από σένα, πέρα από όσα η βροχή κρατά θαμμένα

εκεί πιο πέρα από τα σύνορα τα δεδομένα, εκεί μια πέμπτη εποχή τα φώτα θα έχει όλα αναμμένα

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

[ Το έργο του ανατρεπτικού Igor Morski ]

.............................................

-κι εγώ είμαι εδώ..

-κι εσύ , πάντα εννοείται ρε, δε βλέπεις στραβούλιακα.. ...

-χμ...εμπεριέχομαι ελαφρώς, όντως...καλά..

[ τι θα κάνω μ' αυτό το ξωτικό.....!? ]

Μάσκες Ραγισμένες [Το Σχήμα Της Ψυχής]

Θαρρείς θα με βρεις, μέχρι που πάνε τα βήματα

εδώ που σφραγίζω της  ανάσας μου τον απόηχο

έχει τόσα ναυάγια εδώ, τόσες εποχές  παγωνιάς

σοκάκια σκοτεινά  , μετέωρων ισορροπιών μάσκες

Θα σε βρίσκω σε ένα χαλκοπρόσωπο φθινόπωρο

πάντα με τη γύμνια καλοκαιρινης αχλής και ερημιάς

πάντα σε μια διαβρωτική σιωπηλή συμφωνία, να σε αγγίζω

πάντα λασπωμένες πατούσες κι άρωμα γιασεμιού σε στενά και πλατείες

κι ο καφές θα κρυώνει στωικά τσακίζοντας  οινόπνευμα στα σπλάχνα του

Η μάσκα μου πάλιωσε και γδάρθηκε

δε μου δίνει καταφύγιο πια από τη βορά σου 

και γυμνώνει ηλεκτροφόρες μεταμεσονύκτιες διαδρομές  

κι εσύ όλο ξεθωριάζεις και σβήνεις και σιωπάς, μη με ξυπνήσεις

αίσθηση δροσερού δυόσμου μέσα στο ντουλαπάκι με τη νυχτερινή φωτιά 

Πόσα φθινόπωρα θα μετρώ, σχήματα κόκκινα

σπαρμένες πέτρες σημάδια , την ανάσα σου να βρίσκω

πατημασιές κραυγές , παντού να σε βρίσκω, ρίγος αυγής

σε ακούω , πατάς πάλι φύλλα χάλκινα στο δάσος μας

σε βλέπω, στέκεσαι πάλι και ζηλεύγεις τα γλαροπούλια θαλασσινά

σε μυρίζω, να τεντώνεσαι σε εσπερίδας άνθη  , άχαρης πόλης μετάνοια 

σε ακούω, κραυγή πλανεμένη σε ρωγμή του καθρέφτη να σκαρφαλώνεις

Πάγωσε το όνειρο με δύο χέρια παγωμένα να ζητούν φωτιά

κι η ζωή περνά κι οι Εποχές σου να περιγελούν μνημεία ασάλευτα 

κι έτρεξαν τα καλοκαίρια κι οι Άνοιξες, φτηνές διαδρομές λήθης σε λαϊκή αγορά

τόσο όσο και μετά η θάλασσα να γίνεται βροχή , πλημμύρα του αντίο

μιας απουσίας κρότος , κι η άδεια η πλατεία , πολιτεία σε βυθό κοραλλένιο 

πλασμένη φιγούρα λες κι έμεινες ν' αργοσβήνεις στης θάλασσας τη βροχή

Παλιά μάσκα κι η δική μου, άμμος στο στενό πέρασμα κλεψύδρας

χρόνο να κλέβει, γδαρμένη σε σοκάκια ανήλιαγα, σε στενά παγωνιάς κι ερήμωσης

ένα "τόσο-όσο" δεν φωνάζει πια να μην τρομάξει του αύριο το πέρασμα

τώρα τη μια αλήθεια της γυμνή παραδοχή , θα παραδεχτεί στο αιώνιο  του νου

................................................................................................................

πάνω από τις δημιουργίες τ'ανθρώπου και τη σοφία της ζωής, να σε βάφει

πάνω από όλες τις οξειδωμένες φυλακές , πέρα από ορίζοντες του μενεξέ, να σε ψάχνει

πάνω από ότι γυρνά το σύμπαν, πέρα από ότι θυσιάζεται βορά πολέμου κι ειρήνης,να σε βρίσκω

πάνω από βασίλεια δυνατά και πέρα από έρωτες αγγέλων και δαιμόνων πορφυρούς, να υπάρχεις

Παλιωμένη μου μάσκα, φθονερή συνενοχή

πάγωσες του ονείρου μου τα τζάμια, ψυχή ναυάγιο

θα σε κάψω σε μια πυρά και στις φλόγες τα μάτια μου θα ζεστάνω

θα σε παραδώσω στο δήμιο λήθης δίχως πρόσωπο, το δικό μου να βρω

Τσακισμένη μου μάσκα , μελαγχολία του δειλινού

τσαλάκωσες βάρκες χάρτινες στα χέρια μου, θαλασσινή αρμύρα

θα σε θάψω σε κατακόμβες άηχες , στείρας ζωής και σοφίας αμφιβολίας

Παζάρι δαιμονικό και άδικη ασφυξία γήινης πατημασιάς

τσαλακωμένα πλεούμενα και μάσκες χαραγμένες, ομίχλης οδοιπόροι

και κατακόμβη ένας λογισμός βροχή, να πλένει τις ενοχές σε Ερινύες άθλιες

......................................................................................................................

κι ο δρόμος πολύς σα τραίνου ράγες που τη γης διαπερνούν πύρινα, θα σε μυρίζω

κι η σκέψη διχαλωτή ,  γλώσσα φιδιού κουλουριασμένου να έρπει στις φλέβες, θα σου μιλώ

κι η ικεσία μαρμάρινη διαταγή , θεού σάτυρου ηδονικά αλυσοδεμένου, θα σε θέλω

κι οι υδάτινες φυλακές, ενετική βορά,.του λιονταριού λιμασμένοι άνεμοι και κύματα, θα σε βρω

Κάτω από μάσκες κι ενοχές , πέρα από δρόμους σκοτεινούς

πλάι σ' επίγειες φυλακές και ρότες γιγάντων απ' του χθες τους ουρανούς 

πάντα υπάρχει μια στροφή, μια ανάσα μια αναλαμπή , εκεί που παίρνει ΣΧΗΜΑ Η ΨΥΧΗ

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      [ Το υπέροχο έργο του Charles Luis La Salle

         το φανταστικό , σε στίχο και μελωδία κομμάτι , Sting/ Shape of my Heart!!]

_____________________________________________________
- γκουχ-κουχ ..τα είπες όλα??? ...δε νομίζω...
- ωχ!! σωστά ...!! Συγνώμη , ένεκα το γήρας...
- Καλά αυτό το ήξερα...χμμ..για νέο μας το λες..
- στα πλάγια γράμματα, συν-έγραψε  το υπέροχο ποιητικό ξωτικό μου!!!!
- είπα κι εγώ..ε, τώρα μάλιστα !! ...
- Ξεχνιέσαι μωρέ εσύ? με το τίποτα! εσύ είσαι ότι κάνει ποίηση!!

Μα Δεν Υπάρχω Πια Εγώ

" Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε 

   όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει

   και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε

   δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει"

Δυόσμος και βροχή κι και ένας γλάρος αλήτης να πετά

πάνω από της θάλασσας το κουρασμένο χαμόγελο

τόσο φως παράφορο, όσο και το γαλάζιο του ορίζοντα

που άντεχε μιας  νεφέλης τη φθινοπωρινή ανάσα

και μιας  βροχής το τραγούδι, γυμνό να βρυχάται σε σοκάκια 

Πόση του χρόνου γύρα να είναι τούτη , λήθης επιγραφή η απάτη

μα δε θυμάται πια ο νους και δε νεστοράται μήτε το όνειρο

κενή κλεψύδρα και το παλάτι ερειπωμένα άδειο σε φθορά παραδομένο

"Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά

σα χειμωνιάζει πάντα μακριά πετάνε

κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά

αν έχουν σπάσει τα φτερά τους και πεινάνε..."

Θεοί και Δαίμονες

Σα ζεστό χέρι μιας άδικης παγωνιάς

γλυκερή συντριβή στου πόνου μια φιγούρα 

άχρηστη καρικατούρα ενός "από μηχανής θεού"  

και λήθης στερνό πηγάδι

Εποχές 

Εποχές μια ρημαδιά στου χάρτη το φθαρτό χαρτί

ανάμνηση, από τον καιρό μακιγιαρισμένη και απατηλή

παρέα τους όλα όσα γέννησε νους και ψυχή με κόπο

Συναίσθημα 

και τούτο πως κιτρινισμένα σε κοιτά ένα βράδυ μοχθηρό

και με λύσσα ξεσκονίζει τις ρωγμές και τις χαρακιές του

και με ευδαιμονία μετρά του στερνού ναυαγίου την πανωλεθρία

και γελά δαιμονικά και σου ψιθυρίζει σιγανά στα συντρίμμια

" Κι ήταν μόνο μια Εποχή στου χθες τη βορά

  και πόσο να μην ήταν περαστική θαρρείς , μα ποιος προστάζει ξέχασες.."

Κανέλα , δυόσμος και θάλασσα

του δαιμόνου σπορά ετούτη η Εποχή

να μυρίζει ζωή , να κραυγάζει "Υπάρχεις"

να πάλλεται και να κονταροχτυπιέται 

να αναδιπλώνεται και να καρτερεί το ψέμα

να ονειρεύεται και να γελά τρελαμένη 

μέσα στης βροχής την τελευταία απάτη

" Τώρα που θέλω να γυρίσω, ξέρω κανένα δε θα βρω

  έχεις αλλάξει τ' όνομα σου και δεν υπάρχεις πια εδώ"

Και πέρναγαν Εποχές , ναυαγισμένες πανοπλίες

κουρασμένοι αχθοφόροι, παλιοσίδερα και άχρηστες λέξεις

σιωπηλές απειλές μνήμης και του ονείρου παραβάτες

καταδικασμένες να έρπονται ξανά και ξανά στη μέθη του τίποτα

" Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή 

  νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε

  θέλω να πω , μα με τρομάζει η σιωπή

  κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.." 

" Εποχές , μα ήταν έτσι κι αλλιώς Συννεφένιες..Άχρηστες Εποχές "

Εποχές ερήμην μου, Εποχές ερήμην σου , Εποχές ερήμην

πέρναγα και έβλεπα την ανελέητη επανάληψη του καθρέφτη μας

χαρούμενη λήθη ο κρότος τους και απάνεμο λιμάνι η θύμηση τους

θλιβερή μελωδία η μια αλήθεια κι αβάσταχτο μαρτύριο η ροή τους

" Μην έρθει πάλι ο Χειμώνας και χαθείς

και τα πανιά σου μη τα σκίσει ο Αέρας

κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις

Θα χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας"

τώρα που κοιτώ, μα δε βλέπω πια τις στάλες 

τώρα που σιωπώ, μα δε χάνομαι στου άπειρου το λυτρωμό

και τώρα θυμάμαι , μα δε γνωρίζω πια το θρυμματισμένο του ειδώλου

τώρα που δεν αντέχω, τώρα που δεν με συγχωρώ 

τώρα που όνομα δεν έχεις , μα  δεν έχω πια κι εγώ

τώρα φοβάμαι πια τη σκέψη πως Δεν Υπάρχω πια Εγώ

" Τώρα που θέλεις να γυρίσεις, εγώ φοβάμαι να σε δω

   έχω ξεχάσει τ' όνομα μου και δεν υπάρχω πια εδώ..."

   

Τώρα κι ας είπα πως Υπάρχεις 

Τώρα δεν Υπάρχω πια Εγώ

Ευαγγελία Χατζηδάκη

[Το αριστουργηματικό Έργο του Araujo Santoyo 

 Η υπέροχη διασκευή του Tajabone του Ismael Lo, αποδόθηκε από Αρβανιτάκη-Πλιάτσικας]

το δε μήνυμα , η αγάπη είναι μια ζωντανή οντότητα, που αν σιγήσει πέρα του τόσο -όσο, γίνεται σχεδόν αγάπη -σχεδόν απάτη... και κάποτε δυστυχώς κατορθώνει να μας σβήνει κι εμάς τους ίδιους ακόμη κι αν αγαπάμε 

Τ' Οριστικό του Σύννεφου

" ποτέ , ποτέ ποτέ? τελειώσαν οι εποχές "

εκεί που η ύλη δεν είναι στερητική
κι ο νους αιώνια ότι πόθησε το έχει
εκεί που ο ήλιος περιπατεί κι ακροβατεί
το χέρι μου σα την ιδέα από το χέρι σου αντέχει

" ..η 5η Εποχή...είναι αλλού, εκεί ανάμεσα σε σύννεφα .."

εκεί , μια μέρα μακρινή είθε να σε βρω
εκεί αντέχω μόνο πια το μαγικό να ονειρευτώ

".. χορεύοντας σιωπηλά..."

εκεί που όλα αιώνια ζουν στο υπερβατικό του τίποτα πλέοντας το κενό
εκεί  στο μόνο τόπο που έμεινε να ελπίζω σε τούτη να την Εποχή εκεί θε να σε βρω

"...απροσδιόριστα οριστική αέρινη φυγή..."

στ' οριστικό του Σύννεφου
και στο όμορφο του πουθενά
στο σιωπηλό του τίποτα
αυτό που όλα άυλα μα δυνατά κρατά

________________________________

...κάποτε..εκεί..
...μη ξεχάσεις μέσα στις εποχές που θα περάσουν..

Το Φως στο Τέλος

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
είχε πει

οι χειμώνες θα ήταν θάλασσες πλατείες
είχε ονειρευτεί

κι οι Εποχές θα ανακάτωναν τη ζωή με χρώμα
είχε πιστέψει

το παλτό , κρεμασμένο τώρα, να στάζει
μιας παράξενης μοναξιάς τη θολερή υδατογραφία

κι οι θάλασσες λεηλατημένες αμμουδιές σε κλεψύδρα
ενός τρελού η ανάσα , απόηχος μιας τόσο ίδιας απουσίας

κι οι Εποχές σταμάτησαν άξαφνα να περνούν πάνω από του προσώπου τις γραμμές
σακατεμένοι ικέτες και ζητιάνοι θα σταθούν εκεί , πάντα εκεί να ρωτάνε ένα βουβό γιατί

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
έτσι είχε πει

το ξεκρέμασε με χέρια χαλαρά
έσταζε ακόμα μιας περίεργης βροχής πυρά
μουσκεμένο και κουρελιασμένο, απομεινάρι

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
έτσι θυμάται είχε πει

θα με τυλίξει , να με μουσκέψει με το συνεφένιο ψέμα του
κι όταν ένα μ' αυτό θα έχω γίνει, σε δάκρυ από νεφέλες θα αποκοιμηθώ

σε τούτη την υδάτινη συντριβή  , ντυμένη θα φύγει
της στερνής στέρεας γης το στέγνωμα , να μη νιώσει ο νους και χαθεί

έβαλε το μουσκεμένο παλτό
αυτό που ποτέ δε θα χρησιμοποιούσε

ούτε η πόρτα θα τρίξει , μήτε το όνειρο θα ακουστεί
βγήκε έξω, το μόνο φως που έμενε , ήταν μόνο μια τελευταία δυνατή δρασκελιά
μια δύναμη τρελού στο μόνο φως , που στέκεται στο τέλος της ύπαρξης, στην αρχή του τίποτα

_________________________
Πόσο αστεία ήταν η ζωή τελικά..
τόσο -όσο..μια δρασκελιά στο φως που κάνει το τέλος..

Αυτή η Εποχή [..της Νεφέλης]

Αυτή η Εποχή..
άλλοι λένε ανήκει σε ανέμους αφέντες
άλλοι πάλι λένε ανήκει στην πρώτη Συννεφένια Λεηλασία
η λένε στη Νοσταλγία Χρόνου τόσο Δανεικού κι ανυπεράσπιστου ανήκει

Αυτή η Εποχή...
που αποκαθηλώνει τα Φύλλα και τα βάφει με ξέφτισμα χρυσαφένιο
που θυμίζει στη Γη πως πάντα θα βρέχεται με μια βροχή μα Θάλασσα ποτές της δε θα γενεί
που πάντα κάτι θα φέρνει η κάτι θα θάβει ιεροτελεστικά στα σπλάχνα της, δίχως ένα επιτάφιο ύμνο

Αυτή η Εποχή...
εγώ λέω πάλι, η απόλυτη εποχή της Ουδέτερης Απουσίας, μήτε κρύο, μήτε κάψα θερινή
έτσι τη λογώ , άσπλαχνη πόρνη και στείρο συστατικό με την δειλή  βολικά μεταβαλλόμενη  της υφή
δίχως να  θέλει να είναι κάτι, πλανιέται και υποκλέπτει νωχελικά πότε το θέρος , πότε το ψύχος

Αυτή η Εποχή...
χαρούμενα μελαγχολική, στερητικά κραυγαλαία , Παλίνδρομη Μετάβαση Εποχών πάντα θα μένει
τραγούδια δεν της πρέπουν, μήτε και γέλια από παιδιά σε σοκάκια δρέπει ο ίσκιος της φρόνησης της
μόνο μια μελωδία ίσως , μια απέριττη κι εξίσου παλλόμενη μελωδία κάτι αργό μέσα στη βιάση του γοργού

Αυτή η Εποχή..
αυτή , θ' ανήκει πάντα σε αλλοπαρμένους Χαρούμενα Μελαγχολικούς
αυτή , αυτή η Εποχή είναι η Απόλυτα Δική Μου Εποχή, Η Εποχή της Νεφέλης

Ευαγγελία Χατζηδάκη 
___________________________________________
[Στο Πιάνο........Yann Tiersen/L' absente 
 Στον Πίνακα ...Séverine Pineaux/ Automn Leaves
 Στο Νου..........." TOI " ..!!!]