Η Πιο Κόκκινη Τροχιά Σου

Δώσε μου λίγο φως...

και περπάτησα στις Συννεφένιες σου νεφέλες

και σβήνω το μαύρο , που χρώμα σου το λόγιαζες

και σβήνω της βροχής το παράπονο που τη φαντασία έπνιξε

και το αέρινο φυσώ στου ανέμου την πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε για λίγο το χέρι σου...

και πλανήθηκα στο υγρό κενό της θύμησης

και βρήκα τη θύμηση του προσώπου σου, γραμμές γυμνές, δρόμοι ηλεκτροφόροι 

και βρήκα τα θέλω και στης γαληνεμένης ανάσας σου τους κραδασμούς

και τα δάχτυλα γυμνωμένα ηλεκτροφόρα καλώδια, να καταζητούν την πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε μου λίγο μια σπιθαμή φωτιάς...

και άναψα το φεγγάρι και το όρισα φωτιές να γιομίσει τον ουρανό

και σπίθες φλογισμένες σε μάτια αγαλματένια θα στυλώσω σα το βήμα σου μετρούν

και μ' ένα πινέλο,  μιας ικεσίας το παράπονο σε  λυτρωμό φωτιάς  να καίει παραδίνω απόψε

και με ένα χρώμα, να ανατρέπει το χαμό, ξόρκι δαιμόνων, φως ανελέητο στην πιο κόκκινη τροχιά σου

Δώσε μου λίγο αγάπη.......

και στάθηκα ιερά και τη φιγούρα σου την ξεθωριασμένη αναγέρνω και τη βάφω ξανά χρώμα

και μ΄ένα λάδι φτηνό του καμβά τις πιο πολύτιμες ρωγμές χαϊδεύω και φιλώ, έγχρωμο γιατρικό

και του κάστρου το λιοντάρι, κουρσάρων τρόμο , ορμήνεψα τα βήματα σου ξένα να μη λογάται

και την φουρτούνα να μη σηκώνει σα στης σκέψης μου τη φωνή σε αγναντεύει στην πιο κόκκινη τροχιά μου

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Έργο/ Τμήμα Έργου Λάδι σε καμβά /Ε.Χατζηδάκη

___________________________________________________

Τίποτα λίγο, Όλα στο Πολύ