Ίσαμε Του Πολύ τη Γη

κοιτώ με τις ώρες

τι νιώθεις,  δε βλέπω κι ας κοιτώ

το δωμάτιο ήταν κενό

πίσω από το άθραυστο τζάμι, μάτια παραδομένα

πόσο ήμερα έφευγαν οι εποχές εκεί όξω, σχεδόν  σαρκαστικά

τόσο γαλήνια που λες και δε με βλέπουν εδώ να κοιτώ

και θρυμματίζεται η τιποτένια του χρόνου μου ροή

πόσο αγνή μένει ετούτη η συννεφιά που τα χέρια δε φτάνουν

πόσο έρημη είναι τούτη η χώρα που οι γλάροι της πέταξαν

πόσο μαρμάρινη αρχαία σκουριά χωράνε τα μάτια μου

κοιτώ με τους μήνες

τι βλέπεις , δε φαίνεται κι ας φωνάζουν θάλασσες κι ουρανοί μέσα τους

τι βλέπει η θάλασσα και δε λογάται να σταθεί 

τι σκάβουν οι ουρανοί σα δακρύζουν σιωπηλά, συννεφένιες μου μέρες

χορός δαιμονικός κι αγιασμένος πράσινα ξωτικά και δελφίνια γαλανά

κι εγώ στέκω εδώ στου τώρα την πατημασιά, στων εποχών το διάβα

δεν καρτερώ τίποτα πια κι όταν μιλώ προσέχω να μην μαρτυρώ το ψέμα

δε νιώθω και δε θέλω και μη σιμώνεις ,αμφίβολες φτερούγες μη μου κολλάς

πετούν τα φτερωτά τ' ουρανού, ρίγος της μοναξιάς μου τη συνήθεια τρυπούν τα όνειρα

τρομοκράτες του αύριο τα θέλω και δεσμώτες τα πόδια σε γης στέρεη κι αυλακωμένη

κι εσύ με πλησιάζεις πεισματάρικα με του Ζορμπά του κουζουλού την αφρονησιά και με ανατρέπεις

κοιτώ με τις εποχές

τι έμαθες να μην πιστεύεις στου νου τα σκοτεινά κελιά, μου διαφεύγει ακόμα

ποιος σβήνει το φως και ποιος το νου μου ανάβει

σε σκοτεινά δωμάτια , μόνο φως του νου το σεργιάνι το βροχερό

δε ξέρω τι κοιτώ, έμαθα το κενό του κρότου να κοιτώ, να σκουριάζει το δείλι

δεν θέλω να νιώθω, έμαθα να αφουγκράζομαι τις κραυγές, δέσμιος του χθες θαρρείς

δε θέλω να θέλω, δρόμοι μονόδρομοι, ελλειπτικές τροχιές , τσακισμένων ψυχών παρωδία

κι εσύ φωνάζεις και τρομάζεις τους πιστούς μου δαίμονες, τους λατρεμένους μου δήμιους

φύγε , θέλω να φύγεις τώρα , μ' ακούς? είναι όμορφη η μοναξιά μου , την αγάπησα

κι εσύ όλο την τρομάζεις ,αλαζονικά σκληρή και άκαρδη την κάνεις, δήμιο στης αντοχής το όριο

τώρα σε γράφω,  μέσα από λέξεις να σε βρω, σε σκοτεινά υπόγεια

σε ποια γωνιά με βρήκες , σε ποιους θεούς πορφυρούς δαίμονες, παράδοση άνευ όρων

δώσε μου ένα φως , στιγμής φευγαλέας μια ανάσα, τόσο μόνο να φωτίζει

βάψε μου ένα ψέμα , δαιδάλου  μονοπάτι , μια δίψα ως το δωμάτιο του θρόνου

ζωγράφισε μου λέξεις , τσεκούρια στου παραθύρου το γυαλί που τον ήλιο μου όμηρο κρατεί

και τότε , θα σιγήσω των λέξεων τη φυλακή , κενών "εγώ" αλαζονεία , ήχο πια δεν θα έχουν

και τότε, δίχως πια κρύσταλλο μοναξιάς , νότες και μελωδίες θα ξεχυθούν σα άνεμος

και τότε, τα φεγγάρια δε θα φεύγουν βιαστικά και ερημωμένα, έναστρου ουρανού τυχοδιώκτες

και θα σε γράφω , ξανά και ξανά , ίσαμε τη γη του πολύ η του πουθενά

στα χίλια "εγώ" που χάνεις για να με βρεις , να "θέλεις" , να " αγαπάς" και να "μπορείς"

η Πέμπτη Εποχή, είναι ετούτη κι ας μάτωσαν οι πατούσες να τη ΒΡΕΙΣ...

(C) Ξωτικό [ Piter Pan]
      Παρενθετικά....Ευαγγελία Χατζηδάκη
      Μαγευτικά τα έργα της Valeria Corvino..
      Αγάπη, εκείνο το απίστευτο συναίσθημα, που μπορεί να σε τραβήξει ακόμα και στη σκοτεινιά,
      για να βρεις το απόλυτο....ΦΩΣ...!!!
__________________________________________
- Ω !! εγώ είμαι αυτός!! γιουπιιιιι...!!!! 
- τι γιούπι ρε χαζούλιακα ? την αλήθεια λέω ...εσύ δεν το έγραψες το περισσότερο?
- καλά , καλά ...δε θέλω δημοσιότητα, είμαι και σοβαρό ξωτικό εγώ  ...(χιχιχ...γιουπιιιι)
- καλά ...θα το σημειώσω...
- καλά ντε....χμμ, την πέννα μου λέω και γρήγορα...έχω δουλειά..Α και πιάσε και καμιά καλή μελωδία ..
- ότι πεις αφεντικό....καμιά προτίμηση?
- ότι γουστάρεις ...(αμάν , με τι ασήμαντα με ζαλίζει..)
  (ε, τώρα του την αρνείσαι? ...μπα , με το τίποτα όμως......)
- σε ακούω, να ξέρεις !! ...την πέννα γρήγορα...ορίστε μας..
- για την αγάπη σου...
- ναί..?
- ...το τραγούδι λέω....σ' αρέσει?
-. αμεεεεεεε....ουυυυ...