Το Φως στο Τέλος

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
είχε πει

οι χειμώνες θα ήταν θάλασσες πλατείες
είχε ονειρευτεί

κι οι Εποχές θα ανακάτωναν τη ζωή με χρώμα
είχε πιστέψει

το παλτό , κρεμασμένο τώρα, να στάζει
μιας παράξενης μοναξιάς τη θολερή υδατογραφία

κι οι θάλασσες λεηλατημένες αμμουδιές σε κλεψύδρα
ενός τρελού η ανάσα , απόηχος μιας τόσο ίδιας απουσίας

κι οι Εποχές σταμάτησαν άξαφνα να περνούν πάνω από του προσώπου τις γραμμές
σακατεμένοι ικέτες και ζητιάνοι θα σταθούν εκεί , πάντα εκεί να ρωτάνε ένα βουβό γιατί

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
έτσι είχε πει

το ξεκρέμασε με χέρια χαλαρά
έσταζε ακόμα μιας περίεργης βροχής πυρά
μουσκεμένο και κουρελιασμένο, απομεινάρι

δε θα το χρησιμοποιούσε ποτέ
έτσι θυμάται είχε πει

θα με τυλίξει , να με μουσκέψει με το συνεφένιο ψέμα του
κι όταν ένα μ' αυτό θα έχω γίνει, σε δάκρυ από νεφέλες θα αποκοιμηθώ

σε τούτη την υδάτινη συντριβή  , ντυμένη θα φύγει
της στερνής στέρεας γης το στέγνωμα , να μη νιώσει ο νους και χαθεί

έβαλε το μουσκεμένο παλτό
αυτό που ποτέ δε θα χρησιμοποιούσε

ούτε η πόρτα θα τρίξει , μήτε το όνειρο θα ακουστεί
βγήκε έξω, το μόνο φως που έμενε , ήταν μόνο μια τελευταία δυνατή δρασκελιά
μια δύναμη τρελού στο μόνο φως , που στέκεται στο τέλος της ύπαρξης, στην αρχή του τίποτα

_________________________
Πόσο αστεία ήταν η ζωή τελικά..
τόσο -όσο..μια δρασκελιά στο φως που κάνει το τέλος..