Μα Δεν Υπάρχω Πια Εγώ

" Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε 

   όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει

   και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε

   δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει"

Δυόσμος και βροχή κι και ένας γλάρος αλήτης να πετά

πάνω από της θάλασσας το κουρασμένο χαμόγελο

τόσο φως παράφορο, όσο και το γαλάζιο του ορίζοντα

που άντεχε μιας  νεφέλης τη φθινοπωρινή ανάσα

και μιας  βροχής το τραγούδι, γυμνό να βρυχάται σε σοκάκια 

Πόση του χρόνου γύρα να είναι τούτη , λήθης επιγραφή η απάτη

μα δε θυμάται πια ο νους και δε νεστοράται μήτε το όνειρο

κενή κλεψύδρα και το παλάτι ερειπωμένα άδειο σε φθορά παραδομένο

"Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά

σα χειμωνιάζει πάντα μακριά πετάνε

κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά

αν έχουν σπάσει τα φτερά τους και πεινάνε..."

Θεοί και Δαίμονες

Σα ζεστό χέρι μιας άδικης παγωνιάς

γλυκερή συντριβή στου πόνου μια φιγούρα 

άχρηστη καρικατούρα ενός "από μηχανής θεού"  

και λήθης στερνό πηγάδι

Εποχές 

Εποχές μια ρημαδιά στου χάρτη το φθαρτό χαρτί

ανάμνηση, από τον καιρό μακιγιαρισμένη και απατηλή

παρέα τους όλα όσα γέννησε νους και ψυχή με κόπο

Συναίσθημα 

και τούτο πως κιτρινισμένα σε κοιτά ένα βράδυ μοχθηρό

και με λύσσα ξεσκονίζει τις ρωγμές και τις χαρακιές του

και με ευδαιμονία μετρά του στερνού ναυαγίου την πανωλεθρία

και γελά δαιμονικά και σου ψιθυρίζει σιγανά στα συντρίμμια

" Κι ήταν μόνο μια Εποχή στου χθες τη βορά

  και πόσο να μην ήταν περαστική θαρρείς , μα ποιος προστάζει ξέχασες.."

Κανέλα , δυόσμος και θάλασσα

του δαιμόνου σπορά ετούτη η Εποχή

να μυρίζει ζωή , να κραυγάζει "Υπάρχεις"

να πάλλεται και να κονταροχτυπιέται 

να αναδιπλώνεται και να καρτερεί το ψέμα

να ονειρεύεται και να γελά τρελαμένη 

μέσα στης βροχής την τελευταία απάτη

" Τώρα που θέλω να γυρίσω, ξέρω κανένα δε θα βρω

  έχεις αλλάξει τ' όνομα σου και δεν υπάρχεις πια εδώ"

Και πέρναγαν Εποχές , ναυαγισμένες πανοπλίες

κουρασμένοι αχθοφόροι, παλιοσίδερα και άχρηστες λέξεις

σιωπηλές απειλές μνήμης και του ονείρου παραβάτες

καταδικασμένες να έρπονται ξανά και ξανά στη μέθη του τίποτα

" Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή 

  νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε

  θέλω να πω , μα με τρομάζει η σιωπή

  κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.." 

" Εποχές , μα ήταν έτσι κι αλλιώς Συννεφένιες..Άχρηστες Εποχές "

Εποχές ερήμην μου, Εποχές ερήμην σου , Εποχές ερήμην

πέρναγα και έβλεπα την ανελέητη επανάληψη του καθρέφτη μας

χαρούμενη λήθη ο κρότος τους και απάνεμο λιμάνι η θύμηση τους

θλιβερή μελωδία η μια αλήθεια κι αβάσταχτο μαρτύριο η ροή τους

" Μην έρθει πάλι ο Χειμώνας και χαθείς

και τα πανιά σου μη τα σκίσει ο Αέρας

κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις

Θα χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας"

τώρα που κοιτώ, μα δε βλέπω πια τις στάλες 

τώρα που σιωπώ, μα δε χάνομαι στου άπειρου το λυτρωμό

και τώρα θυμάμαι , μα δε γνωρίζω πια το θρυμματισμένο του ειδώλου

τώρα που δεν αντέχω, τώρα που δεν με συγχωρώ 

τώρα που όνομα δεν έχεις , μα  δεν έχω πια κι εγώ

τώρα φοβάμαι πια τη σκέψη πως Δεν Υπάρχω πια Εγώ

" Τώρα που θέλεις να γυρίσεις, εγώ φοβάμαι να σε δω

   έχω ξεχάσει τ' όνομα μου και δεν υπάρχω πια εδώ..."

   

Τώρα κι ας είπα πως Υπάρχεις 

Τώρα δεν Υπάρχω πια Εγώ

Ευαγγελία Χατζηδάκη

[Το αριστουργηματικό Έργο του Araujo Santoyo 

 Η υπέροχη διασκευή του Tajabone του Ismael Lo, αποδόθηκε από Αρβανιτάκη-Πλιάτσικας]

το δε μήνυμα , η αγάπη είναι μια ζωντανή οντότητα, που αν σιγήσει πέρα του τόσο -όσο, γίνεται σχεδόν αγάπη -σχεδόν απάτη... και κάποτε δυστυχώς κατορθώνει να μας σβήνει κι εμάς τους ίδιους ακόμη κι αν αγαπάμε