ΠαραΠλανήσεις [ The Meeting Point]

Αάου !! τι είναι τούτο που πατώ, με πληγώνει..

Πρόσεχε τούτη τη γης, άγνωρη μένει χρόνους πολλούς, 

ο τόπος τούτος που πατείς, σκεπασμένος βαθιές διάσπαρτες  ρωγμές,  

και ρυάκια ορμητικά, δήμιοι πεσμένων φύλλων, ξεφτισμένη  σάρκα η πίστη

κάποτε είχε φυτεμένα ρόδα και δέντρα, κατάσπαρτης γης πορφύρα

ολόσπαρτη γης με χρώματα μυριάδες , επίθεση στης ζωής το λειψό δεκανίκι

και κρίνα λευκά σαλεύανε, αγνότητας υπασπιστήρια και γαλήνης σημαδούρες

και φύλλα χαλκοπύρινα , σα σκαριά από βάρκες με την Ιθάκη πηγαιμό κι ερχομό

 Κι εγώ γιατί δε βλέπω τίποτα, τίποτα παρά αίσθηση καυτερή στις πατούσες...

Μετά ήρθαν οι άνεμοι, παγεροί  αντίπαλοι σε εύθραυστη σκακιέρα

και τα τραγούδια ξεφύτρωναν, σπόροι θύμησης για ώρες μικρές κι αγιάτρευτες

τυφλά μοναχικές διαδρομές σε μια διάσωση, ανάσας τελευταίας αμφίβολη ελπίδα

Και μετά ? τι έγινε μετά...

ακολούθησαν κι οι εποχές , πεισματάρικα εγωίστριες, οξειδωτικά οξυδερκείς

σκοτείνιασαν, βρυχήθηκαν, μάτωσαν, μια καυτερές να ψήνουν τη σάρκα της αναμονής

κουλουριάστηκαν, αναδιπλώθηκαν, μια παγερές να συντηρούν του νου το αμφίβολο ζάρι

δάκρυσαν, κάποτε μεταίχμια κι αναποφάσιστες να ψαχουλεύουν της ψυχής την τρωτή αιτία

κι όλο κραύγαζαν το αξιοθρήνητο της εναλλαγής τους , λες και μαζί τους θα σε έπαιρναν

μα αυτές φεύγανε κι έρχονταν , γιατί έτσι ήθελε το ηλίθιο ημερολόγιο κι η ψυχή πάντα πίσω

σε ένα μουράγιο , ομίχλης και μοναξιάς υπόστεγο δεν λόγιαζαν , μόνο ξεγελιόταν οικειοθελώς

κι οι εποχές ταξίδευαν , αέναοι μισεμοί, αμέτρητοι ερχομοί με την ψυχή σε ένα υπόστεγο ανήλιαγο

Δεν τις βλέπω, τι κοιτώ και να δω δεν μπορώ πια, 

παρά στα πέλματα εκείνο τον  απροσδιόριστο πόνο....

καταραμένη καταδίκη, θα σταθείς εκεί, εκεί που οι παλάμες μένουν κενές 

θα μάθεις να σέβεσαι τις εποχές και να μην ξεγελιέσαι από το πήγαινε έλα τους

θα μάθεις το παιχνίδι τους , στερητική κραυγή του μισεμού, ηδονική μυρωδιά της έλξης

θα μάθεις τον αντίπαλο ασπρόμαυρης αλάνας σα κοιτάς στα μάτια, μια κίνηση πιο πέρα να θωρείς

ότι μέσα από ρωγμές και συντριβές μαθαίνεται, ασήμαντου σημαντικού θνητού, πανούργα πανοπλία

Και τότε τι θα δω...   

πέρα από τις εποχές , ονείρου θρύψαλα και δήμιου μαχαιριές 

πέρα από όλα όσα έχω να σου πω και να σου δώσω, το τελευταίο όνειρο σου να θαμπώσω

πέρα από όλα , πέρα από μένα κι από σένα, πέρα από όσα η βροχή κρατά θαμμένα

εκεί πιο πέρα από τα σύνορα τα δεδομένα, εκεί μια πέμπτη εποχή τα φώτα θα έχει όλα αναμμένα

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

[ Το έργο του ανατρεπτικού Igor Morski ]

.............................................

-κι εγώ είμαι εδώ..

-κι εσύ , πάντα εννοείται ρε, δε βλέπεις στραβούλιακα.. ...

-χμ...εμπεριέχομαι ελαφρώς, όντως...καλά..

[ τι θα κάνω μ' αυτό το ξωτικό.....!? ]