Μα Ποτές

Painting: Kim Nelson

"Δίχως θυμό θα σε χτυπήσω

και δίχως μίσος - σαν το μακελάρη!

Θα κάνω, σαν Μωυσής 

απ' το λιθάρι

την έρημό μου για να ποτίσω"

Κρύψου

Κρύψου πίσω από μια έρημο

πάνω στις πτυχώσεις του καιρού

κάτω από δαιμονικά στοιχειά

μα ποτέ 

ποτές , μ' ακούς

μη βουλιάζεις την πιο στερνή ανάσα

την πιο φανερή διαδρομή της ζωή

το χρώμα που με πλέει

τον άνεμο που με κουβαλά στο άτι του

"...από το βλέφαρό σου ν' αναβρύσει

του πόνου το νερό. 

Κι ελπιδωμένο

το κάθε μου όνειρό στ' αρμυρωμένο

το δάκρυ σου πάνω 

θ' αρμενίσει...."

Παίξε 

Ετούτη η παρτίδα 

έχει κινήσεις πολλές πριν μια έκβαση

Πέντε κινήσεις παρακάτω

άπειρες μετά 

τρεις για ένα ρουα ματ

Μα Ποτέ 

μ' ακούς ποτές μη γίνεις σαν αυτούς

αυτούς που περπατούν τυφλοί του λεμοναθού

αυτούς που αγαπούν νεκρικά

κρατώντας σάρκα δίχως 

"......σαν το καράβι

που στο πέλαγο τραβάει

και στην καρδιά μου που θα την μεθύσει

το αγαπητό σου κλάμα,

 θ' αντηχήσει

σαν το ταμπούρλο που την έφοδο βαράει!

Περιπλανήσου\

λαξευμένη σιωπή στου ιερού την κόχη

πράσινη παραδοχή 

κιτρίνισμα σε στερνό χαρτί

και σκαριφήματα αταυτοποίητα ασυμβίβαστα

του καθρέφτη να κομματιάζουν την ασχήμια σα γύρω και μέσα μου κοιτώ

Μα ποτέ 

μη μ' αφήσεις ποτές να γίνω ένα με αυτούς

αυτούς τους θλιβερούς σκυφτούς

που γέρασαν παγωμένοι σε παγκάκια αγέλαστα

αυτούς που για το λήθαργο σάλπαραν 

ενός "εν ζωή θανάτου"

αυτούς που περπατούν, δίχως να υπάρχουν

που ανασαίνουν δίχως ένα κύτταρο ζωντανό και λυτρωμένο

αυτούς που φαίνονται , όντες κενοί

αυτούς που φωνάζουν , τόσο του λόγου αδειανοί

"....Τάχα δεν είμαι παραφωνία

μέσα στη θεία τη συμφωνία,

μια Ειρωνία με δαιμονίζει

και με ταράζει, με ροκανίζει; ....."

Τιμώρησε με 

χρόνια και αιώνες , η ίδια εγώ με τιμωρώ

κάθε που ένα ράισμα του καθρέφτη 

κυλά από το πρόσωπο μου

ως του νου τις παρυφές 

Μα ποτές 

μ' ακούς ποτές 

μη πάψεις να με σέρνεις μακριά 

από όλους τούτους τους ορατούς του σκοταδιού

το χρώμα τιμωρό το νοιώθουν

και άδικα βήματα στο πουθενά μετράνε λυτρωτικά

Απ' τη φωνή μου 

λες και γεννιέται,

κι απ' αυτή είμ' όλος φαρμακωμένος!

Είμαι ο καθρέφτης ο στοιχειωμένος,

όπου αυτή η μέγαιρα 

καθρεφτιέται.

Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!

Το μάγουλο 

κι ο ραπισμός του!

Η ρόδα και τ' αποκομμένο χέρι!

Τ' αθώο θύμα 

κι ο δήμιός του! 

Αγάπα με 

η μίσησε με

μα προς θεού

στην μέση μη σταθείς τη θλιβερή

χίλια μαχαίρια φονικά 

κάτοπτρα κομμάτια του κενού ραγισμένες ικεσίες

Βλέπε με σα με κοιτάς 

η απόστρεψε τα μάτια σου

μα τούτο σου ζητιανεύω 

αόρατη μη με λογάς

μυριάδες ραπίσματα το κύμα που αγάπησα θα γίνει

χίλια ναυάγια σε άγονη στεριά

 Η οχιά 'μαι που 'χει η καρδιά μου ξεβράσει

-κάποιος πολύ εγκαταλειμμένος,

σε γέλιο αιώνιο αγγαρεμένος,

χωρίς να δύναται πια να γελάσει!

Αγάπα με η Μίσησε με 

μα μη μ' αφήσεις σαν εκείνους να γενώ

τη σκιά μου να να αντέχω μη μ' αφήσεις 

να με δικάζει γελώντας κι εγώ για πάντα να την τιμωρώ

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Painting Kim Nelson