Χρώματα Όμηροι

[Περνούν μπροστά μου, μάτια με τόσο φως
μάτια μαγνήτες με ενός αγγέλου τη σοφία...]

"..κοίτα  τα χρώματα σου,αυτά τα ταξίδια στο άπειρο ,
   ομήρους πως εγώ κρατώ..."

τα σπίτια μικραίνουν και χάνονται
οι φωνές των παιδιών ξεμακραίνουν
τα τελευταία όνειρα τα λευτερώνω
το τελευταίο βλέμμα σου βάφοντας

[Πως με κρατούν μακριά 
από την αμαρτία και το λάθος του θανάτου...]

"..αλλά θα ζωγραφίσεις ξανά, πες, πες μου..."

κι έκλεισα τα μάτια κι ήμουν εκεί ικέτιδα
στην πορφύρα κάμπων με παπαρούνες
κι άπλωσα τα χέρια στον άνεμο αντάμα
με γαλανό της θάλασσας μουτζουρωμένα

[ Αυτά είναι Υπηρέτες μου κι εγώ σκλάβος τους
και όλη η ψυχή μου υπακούει μια ζωντανή φωτιά...]

"..κοίτα, στο κόκκινο θρονιάστηκα
   και το βαθύ το μπλε μαξιλάρι μου έκαμα..."

πάτησα της αμμουδιάς την αλμυρή απειλή
αφουγκράστηκα του γλάρου τη φτερουγιά
και ένοιωσα τη θάλασσα να θεριεύω σα τρελή
των βράχων το αίμα στις αιχμές  ν'αφανίζει

[Μάτια όμορφα, που στραφταλίζουν με ένα φως μυστικιστικό 
σα κεριά φωτισμένα σε φεγγάρι και ήλιο, δίχως η φλόγα τους να σκοτεινιάζει...]

"..κοίτα, το μενεξεδί της Ηούς δικό μου είναι
   και το  λευκό της νεφέλης ...στρώμα το κρατώ.."

διαγώνια μια  χαρακιά κατεστραμμένου καμβά
κάθετη μια αύρα πελάγων θόλωμα, ανέμων δαιμονικό
οριζόντια η στενή λωρίδα τ' αέναου ορίζοντα να χάσκει
όλα τα χρώματα ένα,των ματιών σου αιώνιοι όμηροι

[Τραγουδάς την αυγή, γιορτάζεις της ζωής τα καμώματα
σε μια πορεία που οδηγεί στο ξύπνημα του ύμνου της ψυχής...]

"..κοίτα, τώρα είμαι εγώ πια των χρωμάτων ο αφέντης!!!"

και τα σπίτια όλο και μίκραιναν και χάνονταν
κι οι φωνές όλο ημέρευαν στο κύμα πλέοντας
κι ο ουρανός ξεμάκραινε σε νεφέλες κρεμάμενος
κι ήρθε γαλήνη ήμερη, στερνή του καμβά θέα επιβλητική

[Αστέρια που κανένας ήλιος , ποτέ δεν θα σκοτεινιάσει..]

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Παρενθετικά: The Living Flame/Ch. Baudelaire -ελεύθερη μετάφραση]