Βαθιά Πύρινη Θάλασσα

" ...και πέρασαν πολλές μέρες μετά
  όμοιες με τα αιχμηρά βράχια του κάστρου"

να ήταν λέει η πλάση κόκκινη
τόσο κόκκινη , σα ματωμένη σε φως
και ιδέες λέει πια να μην είμασταν
και να είχαμε βήμα και ανάσα να είχαμε

"...εδώ θα γεράσω, στα κελιά σου
  κατάρα κοινή, σε ανυπαρξίας βορά"

να ήταν λέει και η θάλασσα πορφυρή
και του γλάρου το πέταγμα πινελιά φλόγας
και ο ορίζοντας μια αρτηρία από εδώ στο αιώνιο
και το λιοντάρι του κάστρου να γελά στις φωτιές

" ...γερνώ κι οι μέρες περνούν σε πύρινα κάγκελα 
  χτυπιούνται με τις δύο υπάρξεις μου και με αφανίζουν"

να ήταν και το κύμα καπνός κόκκινα αιμάτινος
κι η θάλασσα να άντεχε τις αέρινες υπάρξεις μας
και του νου φάντασμα κι αθιβολή να μην ήσουν πια
θα κρυβόμουν εγώ τότε στην ύπαρξη σου στο τελευταίο ταγκό

" ...γυμνός από σάρκα , αδειανός από φωνή 
  έτσι να πλανιέμαι με καταδίκασες στα κύτταρα του νου "

τότε η θάλασσα βάφτηκε από ένα στερνό φως
κόκκινη, πύρινη σκουριασμένο αίμα δειλών τρελών
έλα, θα μας αντέξει σ'ένα τελευταίο ταξίδι να κυλήσουμε
αφανίζοντας  και τους δύο μας αδιαμαρτύρητα αιώνια κολασμένους

"...κοίτα έγινε φωτιά, κόκκινη φωτιά ...."

Και τι σκιάζεσαι μάγε μου
Ιδέες άνεμοι υπήρξαμε κι οι δύο
κι οι ιδέες δεν πνίγονται μήτε καίγονται ποτέ..
αέρινοι δραπέτες πλανιούνται σε κύματα φλόγες κόκκινες..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη