Ζητώντας το Θεό

Ζητούσε ακόμα το θεό , σε φως και σκότος τυφλό
σε σκοτεινές νεφέλες  και ξεδιάντροπες λιακάδες
σε  γελαστά  και νοτισμένα μάτια κλειδαριές 
σε ξέρες και σε πέλαγα , κουρσάρων πύρινες δρασκελιές 

"Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
Δεν έχω τίποτα, δικά μου είναι τα πάντα"

Το νερό θέριεψε, κύματα ικέτες μιας αφής
πάνω από τα βράχια κράδαιναν  μια αρμύρα
κάτω από τον ουρανό μια απειλή σιωπηλή
πέρα από το κάστρο μια αντηλιά πειρατική

"Γι' αυτό κι οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα 
γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, αγάπη"

Κύμα, ανέβαινε ψηλά, ικεσία έπαυε να ναι
μυριάδες σταλαγματιές, το είναι του αποσύνθεση
σάρκα γυρεύουν να κατοικίσει η αρμυρή αφή τους
αδάμαστα από θάλασσα αφέντρα και βράχια αιωνόβια

"Κι όταν ακόμη επέστρεφα, την όψη μου απ' τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα, τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω, που δε με συλλογίστηκες, αγάπη"

Στεκόταν εκεί , με τα μάτια πύρινα καρφωμένα στην υδάτινη οργή
σιμά σε κύματα θεοί οργισμένοι κι  ικέτες ταπεινοί κουρελήδες μαζί
με τ' απλωμένα υδάτινα ακροδάχτυλα τους , στον πάταγο προσευχής
αέρινη στεγάνωσης στις ρωγμές κάθε κυττάρου, τ'ονείρου λυτρωτές 

"Ζητώντας το θεό, ζητούσα εσένα.
Εσένα περιμένοντας, γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου...."

Και τότε μουρμούρισε η θάλασσα και τράνταξε το κάστρο
Ζητώντας το θεό , εσένα μόνο αναζητούσα....
και τίποτα δεν είχα , μα δικά μου ήταν τα πάντα....
στο είχα πει, στο τίποτα  τα πάντα θα' ναι δικά μου..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Αποσπάσματα : Ρίτσος και μια λατρεμένη "Εαρινή Συμφωνία" , από αυτές που κάνουν θεοί και δαίμονες , συχνά ερήμην μας...]