Του Θεάτρου το Βάθος [Κατάσαρκοι Ρόλοι]

" είδα κάποτε σε κοινού θεάτρου το βάθος 
   που έφλεγε γλυκόηχη ορχήστρα, μια θεά ..."

η μουσική έπαιζε ακόμα γλυκερά
αντηχούσε στα αυτιά την ώρα τούτη
μιας μοχθηρής παραγραφής  αδικημάτων
λες για να ντύσει βήματα στερνά με χάρη

"...ν' ανεβαίνει μέσα σε μοχθηρό ουρανό, 
  μια θαυματουργή αυγή είδα κάποτε
  σε κοινού θεάτρου το βάθος..........."

σε γης αφιλόξενη θεατρικά υποταγμένη  
κι ας είχε η παράσταση  τελειώσει πια 
θα περπατήσουν ως την τελευταία περηφάνια
εκεί που κανένα χειροκρότημα δεν συμπονά το νου

"... μια οντότητα που δεν ήταν παρά φως χρυσό και γάζα
  να κατατροπώνει τον τεράστιο Σατανά......"

κι η μουσική συνέχιζε να βασανίζει το βήμα
οι πρωταγωνιστές σκυφτοί και κουρασμένοι πια
τι κι αν υποκρίθηκαν τέλεια, τι κι αν ξόδεψαν φως
στην τελευταία αυλαία, κροταλίζει άσκοπο χειροκρότημα

"..είναι θέατρο όπου κάποιος περιμένει Πάντα
 Πάντα μάταια . Την οντότητα με τα διάφανα φτερά .."

το χειροκρότημα είχε σταματήσει, τα φώτα σβηστά
οι ρόλοι άψογα είχαν αποθεωθεί  στο βάθος του θεάτρου
φως μιας υπέροχης στιγμής, απόηχος του ήρεμου τίποτα
το μόνο που σφήνωνε το νου, οι ρόλοι που κατάσαρκα φόραγαν

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     [Παρενθετικά: Spleen et Ideal / Charles Baudelaire -Les Fleurs du Male]