Ληστρική Ισόβια Στιγμή

Κι εκεί στης απουσίας το θόρυβο το ληστρικό
σε σήκωσα όστρακο γυμνό στο λίκνο τ' ονείρου
στις  αχόρταγες παλάμες των χεριών μου λάφυρο

Κι η μάσκα περιττή και ρούχο έρμο στους ανέμους
κι η ψυχή παραδομένη σ' ενός ονείρου τη ροπή
κι ο κόσμος μια σταλιά θάλασσα, χρυσή κυλάδα

Κι από του νερού το  μαράζι σε μαζεύω ξανά
κι η θάλασσα σπέρνει κοχύλια,  λίκνο μιας ανάσας σου
κι είναι κοχύλι αιώνιο λες να χωρά του "εγώ" σου το πολύ

Και τι που άνθρωποι δε λογιζόμαστε πια εκεί
και τι που του χρόνου η δύναμη την πέτσα μας δεν τρώει
και τι που των πολλών οι φωνές ξένες πάντα καταφτάνουν

Εκεί δε πάνε οι πολλοί, πατούν μόνο  οι τρελαμένοι κι οι θεοί
εκεί κυλάμε μόνο με τούτη τη φορεσιά την ξένη, την άτοπη, τη μαγική
εκεί σε σηκώνω και σε πάω σε μια ισόβια στιγμή,
μήτε εγώ άνθρωπος λογίζομαι πια  , μήτε κι εσύ....

"  ...σα να μ' αρέσει εδώ τελικά..
      αλήθεια πως το πες τούτο το μέρος? "
      
Ισόβια Στιγμή..Μια ληστρική Ισόβια Στιγμή
μετά όλα ερήμην μας ερήμωσαν στη γη του τίποτα

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Πίνακας: Marco Ortolan [El Ahogado mas Hermoso del Mundo]