Εν Νεφέλες [Τελευταία Δύνη]

"...πλανήθηκα πολὺ σὲ δρόμους, ἀκολουθώντας τοῦτο ἡ ἐκεῖνο, 
  κληρονόμος μιᾶς ἀνεξήγητης ὥρας: τότε ποὺ ὅλα θὰ ἐξηγηθοῦν.."

Εν Νεφέλες το κύμα θα κρεμάσω
θα το καμαρώνω να αιωρείται κενά
Θα μυρίζει λεμονανθούς ο άνεμος 
και θα βουλιάζω στην κενότητα του ποτέ

"...χωρὶς λόγια ἢ καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουμε καν — ὅταν, 
  τέλος, ξαναγύρισα ἡ πόλη εἶχε λεηλατηθεῖ, 
  τὰ βαγόνια ἀναποδογυρισμένα..."

Εν Νεφέλες το όνειρο θα εξατμίσω
θα καρφώσω και την στερνή πεταλούδα 
θα είναι  φως μενεξεδί, αυτό που δεν είδαμε
και θα διαβαίνουμε του πουθενά τη γη μαζί

"...καὶ τὸ βράδυ «τί ὥρα εἶναι;» ρωτᾷς, 
  «ὀχτώ» σου ἀπαντᾶνε, μὲ τέτοιες ἄθλιες βεβαιότητες ζοῦμε
  καὶ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ ἔγκλημα — ἀφοῦ τὸ τέλειο ἔγκλημα ἔγινε.."

Εν Νεφέλες , όλα τα γελοία σίγουρα
θα μένουν μετέωρα στο πριν και το γιατί
και θα είναι η ώρα που το δείλι σκότος φέρνει
και περιγελά  αυτούς που επιμένουν να ζουν

" ..τα πινέλα , δεν τα θες πια?
   κοίτα , τα διαφεντεύω εγώ.."

"...σιώπα , τι να τα κάμω πια..
  πινέλα κατάρτια, χρώματα πνιγμός.."

Εν Νεφέλες , οι Συννεφένιες σου βροχές
πινέλα, ομίχλης πάντα δύνες, ξάστερες Εποχές
εκεί θα σου γράφω για το τελευταίο ταξίδι 
εκείνο που ένα "ακριβώς" ζητιανεύει από το Σχεδόν

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[παρενθετικά: Λειβαδίτης / Επίλογος ]