Ιδέα Εν Νεφέλες

"..εφιάλτες να γελάνε προκλητικά στο όνειρο"

σωπα , μη μιλάς
απόψε θα τελειώσει
κάθομαι πάλι εκεί, ανάγκη του μαζί
και κοιτώ τον τσιμεντένιο γίγαντα
αυτόν που σου πνίγει τα όνειρα με εφιάλτες
απόψε θα τον ξεκάμω και μετά, ιδέα θα φύγω σιωπηλά

"...καμιά διαφυγή, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα μόνο η άρνηση"

σώπα πια , να ξημερώνει
απόψε  θα λυτρωθούν όλα
φτάνει ο σιδερένιος γίγαντας
κάθομαι πάλι εδώ , ανάγκη μιας στέρησης
αυτός που πάντα κραυγάζει στις κατακόμβες του νου
απόψε θα τον κάψω, να μη σαλέψει πια και μετά, ιδέα θα φύγω σιωπηλά

"...δε θέλω και δεν μπορώ άλλο, σώπα , πάψε...φύγε
 μη μιλάς , μη σαλεύεις, μην υπάρχεις πια, πάψε να υπάρχεις "

μη φωνάζεις , μη
είσαι η μόνη φωνή εδώ μέσα
και φωνάζεις δυνατά και με τρομάζεις
και ξυπνάς τους γίγαντες, τον τσιμεντένιο και το σιδερένιο
δεν είμαι φωνή, αφουγκράσου σωστά επιτέλους
είμαι ο απόηχος, κατακόμβης υπόγειας υγρής
δεν είμαι του απάνω κόσμου"θέλω", μα του κάτω ανυπότακτο"γιατί"
άνθρωπος δε λογάμαι πια ιδέα που πλανιέμαι σε ότι αρνιέται η λογική

"...φύγε , χάσου μην υπάρχεις .."

μα δεν υπάρχω
ποτέ δεν υπήρξα
παρά μια ματωμένη ιδέα στις νεφέλες
χαστούκι στου ικέτη τη νοσηρή υποταγή
σκαρίφημα στου τεχνίτη την εξιλέωση δημιουργίας
στου περιηγητή το οδοιπορικό το δείλι το ξέπνοο
και του χρόνου η αβάσταχτη στιγμή που αιώνια βρυχάται
η ιδέα που πάντα θα ρχεται  και πάντα θα μισεύγει, λίγο πριν το όλον
αφού  θα ξέρεις πάντα , πόσο δεν άντεξες να σ' αγαπώ

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη