" τι ώρα είναι.."
Εννιά και μισή ακριβώς..
ούτε παρά , μήτε σχεδόν, ακούνητα ακριβώς
πάντα ίδιο απελπιστικά άσκοπο ακριβώς
και ένα πάντα, σκοπίμως ασήμαντο θαρρείς
το αστείο "ακριβώς" μιας άφιξης η μιας αναχώρησης
ένα "τόσο" κι ένα "όσο" πάντα να πάλλονται κλειδωμένα
στου χρόνου τα χειροποίητα κάγκελα στου κάστρου το φάρο
Εννιά και μισή ακριβώς..
πάντα η ίδια ώρα, πάντα ένα ακριβώς
αυτή την ώρα περνά κάθε φορά, με συνέπεια
ακριβώς , εννέα και λίγο μισή μα πάντα, ανελέητα πάντα
και πάντα τόσο ακριβώς που να περιγελά όλα της ζωής τα "σχεδόν"
λες και θέλει πεισματικά να το δω πάλι και πάλι
κόβει λίγο μπρος στο φάρο μου, ξανά και ξανά
ίσα να τρομάξει τη ροή του μελανιού από το νου
και αδημονεί το λευκό χαρτί για τροφή και πάλι
και σωπαίνει στιγμές σχεδόν το μαύρο μελάνι περιμένει
και το κοιτά , ναρκωμένα σχεδόν, άσκοπα ίσως, νοσταλγικά μάλλον
" ..είναι η ώρα λοιπόν .."
Εννιά και μισή ακριβώς, πάντα τότε περνά
περήφανο, δυνατό και σιδερένιο σα θεριό ανυπόταχτο
τόσο ακριβώς πάντα , όσο σχεδόν μοιάζουν όλα στο νου
ίσως το ένα ακριβώς της αβάσταχτης σχετικότητα που με τυλίγει
το ένα ανελέητα συγκεκριμένο, μέσα στου κόσμου την ελαφρότητα
Και περνά πάντα ακριβώς πλάι στις σελίδες μου, αλόγιστα θαρρείς
κλωτσά πάντα το ίδιο ανάγλυφο στης θάλασσας,
την τρύπια σιωπή της ταράζοντας με τη μεγαλοπρέπεια πρωταγωνιστή
πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να γεννήσει εγωιστικά ένα κύμα,
να αδειάσει τον ίδιο σαματά του παφλασμού στις πέτρες των Ενετών
"...πάντα, πάντα ακριβώς εκεί"
Ναι , είναι η ώρα που ο ορίζοντας σκοτεινιάζει
η ώρα που όλα έρπονται νωχελικά στου νου τ' αυλάκια
η ώρα που σκοτεινιάζω το λευκό της σελίδας με μελάνι μαύρο
" ...μα τι κουσούρι και τούτο.."
Ναι , ακριβώς και για πάντα έτσι σκοτεινιάζει
λίγο πριν χαθεί, κόβει λες για να δω τη συνέπεια του
μια συνέπεια , στο ευτράπελο της γαληνεμένης θάλασσας
μια ακριβώς διαδρομή στου κόσμου το ασταθές μονοπάτι
λες και την πένα δεν αφήσω να χαζέψω το πέρασμα του για αλλού
Τούτη την ώρα περνά λοιπόν με ακρίβεια μοναδική
σουλατσάρει εγωιστικά μπρος από τις λέξεις μου
και περιγελά προκλητικά κάθε σχεδόν σκέψη μου
κι ύστερα με χάρη στρίβει να χαθεί στου ορίζοντα την αντάρα
εκεί που πειρατές , ναυάγια σέρνανε και κουρσάροι καραδοκούν ακόμα
" ..να μένεις εκεί, ξανά και ξανά να το κοιτάς"
Ναι , εδώ θα το κοιτώ κι αυτό θα χάνεται πάντα
λίγο πριν ο ουρανός του ορίζοντα βουλιάξει στο νερό
και βουλιάζει πάντα στης θάλασσας τη σκοτεινιά ακριβώς
ακριβώς πάντα λίγο μετά που χάνεται από τη θωριά μου
λες και κρύβεται στην πορεία για το ακριβώς πουθενά, πάντα
"..κι αυτό πάντα θα φεύγει..ίδια ώρα.."
Μια αναχώρηση ακριβώς, ένα φευγιό με συντεταγμένες
περήφανα σιδερένιο θεριό και ανείπωτα ταξιδευτής του νερού
Στιγμιαία ανατάραξη θάλασσας κοιμισμένης και ήμερης
και στου θολού ορίζοντα ευάλωτο σημάδι στου πελάγου το σκότος
μια στιγμή να ξεφεύγει το σχεδόν κι όλα να μοιάζουν ακριβώς θαρρείς
"..μια συνέπεια , δικαίωμα ζωής που δανεική δε λογάται
μια σταθερή στιγμή από κύμα και χρόνο στου στέρεου τη στερνή ρωγμή"
Ναι , μια ασφυκτική συνέπεια στο υδάτινο του νου
στα χέρια σφιχτά ένα λευκό χαρτί με μια σκέψη ακριβώς
να ταράζει του χρόνου την ταλάντωση, σα δρασκελιά στη γη σου
"...μα τι ώρα είναι..ξέχασα πάλι .."
Πήγε δέκα και μισή, στου χρόνου τη ροή
χάθηκε στον ορίζοντα πια, ένα στρογγυλό σκοτάδι
σχεδόν η σωστή ώρα, περίπου ο ίδιος αχνός ορίζοντας
"Σχεδόν ορατό, σχεδόν αόρατο..έτσι θα το φανταστώ"
Ναι, πάντα σαλπάρει με μια συνέπεια
και πάντα χάνεται ξεμακραίνοντας ακριβώς
πάντα πάνω στου ορίζοντα το αιώνιο Σχεδόν
πάντα ξεσηκώνοντας του νου το αιώνιο κύμα
να παφλάζει πάνω στον τοίχο του Νυν και Αεί
σε μια σκέψη , σε μια ακριβώς αγάπη του νου
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
__________________________
"....Να χαζεύεις πάντα , ένα πλοίο τελευταίο κι ας είναι να σε πηγαίνει σε ένα υπέροχο τίποτα..κάποτε εκεί ζει μια παράξενη αγάπη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου