Το Τελευταίο Τρένο Εν Νεφέλες

Σιωπή
Άκου το τρένο περνά ξανά
Εκείνο που διέσχιζε τα συρματοπλέγματα τότε

χαρακώνει του ονείρου τις παγίδες ξανά και ξανά
σου είχα πει μη το αφουγκράζεσαι και εσύ δε μ' άκουσες
ποτέ δεν άκουσες, κι όμως περνάει πάντα τη λάθος ώρα και σφυρίζει
κάνει τόσο θόρυβο που με τρομάζει ξανά και ξανά και απλά καταρρέω
και τώρα απλά θα πάψω να το φοβάμαι, θα μπω μέσα , στην τελευταία διαδρομή

απόψε πρέπει να τελειώσουν όλα, μια δύναμη μόνο
τι επέλεξα, τι κράτησα δίχως να μπορώ, θεε μου, μια διαδρομή, μόνο
λάθη σκυφτά , πόσο έμεινα στο σταθμό κι όλα μουγκρίζουν
κι αυτό περνά, πάντα περνά , δεν έχει και τίποτε άλλο να κάνει
μα ποτέ δεν είναι το σωστό τρένο, και σπάνια το σωστό βαγόνι
θυμάσαι τα βαγόνια, ήταν όμορφο βιβλίο, κάψε το τώρα , μη θυμάσαι , μη ρωτάς

οχι, όχι απόψε θα φύγω με τούτο το τρένο..
ήρθα μόνη και μόνη επιλέγω να φύγω , αρκεί ένα βάσανο βαγόνι
εδώ όλα ξένα στέκονται και βρυχώνται άγρια απόψε
πόση παγωνιά κάνει εδώ στην άκρη την ξύλινη, πρέπει, πάλι πρέπει
κι όλα τρέχουν, απλά τρέχουν λες και τίποτα δε συνέβηκε ποτέ , τότε και τώρα
μα συνέβηκε τελικά, πάλι δε ξέρω, πάλι δεν είμαι σίγουρη, πάλι ένα τέλος
μια σκέψη μόνο. απόψε , το τελευταίο τρένο που πάει στις νεφέλες μου

εκεί θέλω να βγω απόψε, στις φωτεινές συννεφένιες Εποχές
εκεί όλα είναι μια  πέμπτη εποχή, έτσι απλά, δίχως φτιασίδια
δίχως πόνο, δίχως σκέψεις , δίχως καν φθαρτή σάρκα, δίχως καταδίκη
τούτο , τούτο το τρένο θαρρώ , απόψε θα αντέξω να το πάρω
λένε έχει γαλήνη , πρέπει να έχει μια γαλήνη στο χείμαρρο τούτης της βουής
μια ερήμην γαλήνη, μια ανελέητη σιωπή, μια ουσιαστική γη του πουθενά

θυμάσαι, είναι εκεί που δεν προλάβαμε να πάμε ποτέ μαζί
εκεί που όλα είναι όπως η ψυχή ονειρεύεται, μια όμορφη θεικότητα
πέρα από των ανθρώπων τα πάθη , τα λάθη, τις ανυπεράσπιστες κακίες
εγώ εκεί θα πάω, απόψε τίποτα δε θα σταματήσει τούτη τη δρασκελιά στο χρόνο
εκεί που όλα και πρέπουν και μπορούν και θέλουν και το τρένο δεν περνά

πάλι αυτή η ασήμαντη περαστική βουή χαρακώνει την πλάση
περνώ τα βαγόνια ξανά , τυραννικά , ένα ένα κι είναι όλα εκεί
και οι μέρες που καθόσουν στο διπλανό κάθισμα κι εκείνες οι άλλες
που σε φαντάστηκα εκεί πλάι να γελάς , δίχως αιτία και δίχως σκοπό
μα τώρα περνώ τα βαγόνια ξανά, δέκα, είκοσι, τριάντα σαράντα...όλα ξένα κι άδεια
εδώ κατεβαίνω, που πάει, δεν με νοιάζει πια, μόνο να κατέβω εδώ στις νεφέλες

Τόση βουή, τόσος θόρυβος, είναι τόσο άδικο, όλα ένα καθωσπρέπει  άδικο
είναι τόσο άδικο, δίχως εισιτήριο να ψάχνεις μια δύναμη για να κατέβεις
σου αφήνω να φυλάς την αγάπη μου αυτή που πάντα σου χα και πάντα θα σου βαστώ
κράτα τη , για το πολύ και για το τίποτα σου , μα κράτα την ιερά , σα να μην κατέβηκα
σα να μην κατέβηκα ποτέ από το τρένο τούτο , σα ποίηση χαμένου αλαζόνα ποιητή

Σφυράει πάλι , άκου...
πλησιάζει στις νεφέλες , άκου, στάση
στο πολύ και στο τίποτα , να θυμάσαι πάντα
εδώ κατεβαίνω....

Ευαγγελία Χατζηδάκη
Μια δυνατή  αγάπη του νου  απαιτεί ένα όμορφο αντίο ...πάντα.ως το..τέλος