Που Είσαι...

"που είσαι, φυσάει κρύο..."

το παραθύρι κλειστό ερμητικά
και το κρύο να τρυπώνει από παντού
και είναι μόνο θέρος, σα κάθε θέρος καυτερό
την απουσία γυμνώνει με παρουσίας κενότητα στο νου

"που είσαι, τρυπά μια παράξενη βροχή το τζάμι.."

το δείλι μελαγχολικά αβάσταχτο κι αυτό
κάθοδος κουραστική στα ιδρωμένα σκαλιά σου
και είναι μόνο θέρος ερμητικής άπνοιας,
και που να σε ψάξω, στον άνεμο η στο θεό
μήτε καλοκαίρι, μήτε άνοιξη, μήτε χιόνι δεν κάνει εδώ
μόνο φύλλα , φύλλα φθινοπώρου να ταξιδεύουν άβουλα
καίγοντας του νου τις στερνές εποχές στου κόσμου το συνεχές

" που είσαι , δεν είσαι εδώ , μα και πουθενά δυστυχώς δεν είσαι.."

αγαπώ, αγαπάς , σε αγαπώ, σε αγαπούν
σα μια αδιάβροχη σιωπή τρυπώνεις από παντού
κι είναι μόνο θέρος , ένα ατελείωτο θέρος θαρρώ
μήτε άνεμος θεός, μήτε ακτίδα δαιμόνου σε κουβαλά

αγαπάς, με αγαπούν , σε αγαπώ, τι αγαπάς?
στάλες όξινης βροχής , οριστικά απροσδιόριστες
"αγάπη" τι λέξη και τούτη θλιβερή, σαν εμπαιγμός του αύριο
σε μια πελώρια σκαλωσιά, δύνη φιδιού κουλουριασμένου

να αγαπάς, να αγαπώ, να σε αγαπούν, μας αγαπούν..
κι ο άνεμος δυναμώνει αδιόρατα θαρρείς και κουλουριάζεται κι αυτός
αγάπη θεού σε θλιβερό θνητό, αγάπη θνητού σε θνητό εγωισμό
μα να με αγαπάς , να σκορπά το θέρος που καίει την πλάση μου
να πέφτουν φύλα εύθραυστα στη γη μου στου Σεπτέμβρη τη πολλοστή φωτιά

" που είσαι, δεν είσαι εδώ , μα δυστυχώς δε είσαι και κάπου αλλού..."

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     [ ...μόνο που κάποτε , απλά περιπλανόμαστε, δίχως να είμαστε μήτε "εδώ" , 
       μήτε και "αλλού" ως υπαινίσσεται ο Λειβαδίτης , μήτε και χαμένοι μαζί...απλά χαμένοι στο "εγώ" μας...
       ...μα δυστυχώς και πουθενά αλλού...κι είναι ετούτο που δεσμώτες κάνει και τους ηλίθιους 
       και τους  σοφούς ρε "κιθαρίστα" , το ξέρεις  ......]