Κατηγορώ

Guayasamín - Hambre

Έπεσα πάνω σε τούτη την εικόνα και αυθόρμητα μα οριστικά , τρύπωσε στη σκέψη μου , ένα τεράστιο "κατηγορώ" , εκείνο το κατηγορώ που σα κοινωνία, αλλά και ατομικά  και αυτό είναι και το ασυγχώρητο δε καταφέραμε να επανορθώσουμε εμπράκτως για να καταφέρουμε να ζήσουμε αρμονικά.

Όταν γράφω αυτή τη λέξη "κοινωνία" , συνήθως χαμογελώ γιατί τη θεωρώ , ένα απέραντο άνευ ταυτότητας χωροταξικό περίγραμμα , από αυτά που είναι πάντα εύκολο να αποποιηθούν την όποια ερινύα, την όποια δίκαιη ενοχή , όταν όλα  τα εγκλήματα διαπράττονται τόσο απλά κι αβίαστα στη γη που ποτέ κανείς δε φταίει ..πλην μεν όλοι λίγο πολύ σε ένα βαθμό είμαστε συνένοχοι.

Κι απόψε με έχει πλημμυρίσει ένα "κατηγορώ", που δυστυχώς δε στρέφεται μόνο -και λυπάμαι που το λέω- στις οφθαλμοφανείς κοινωνικές ομάδες , μα σε όλους και στον καθένα μας δια λόγους συνενοχής ...

Κατηγορώ λοιπόν, πρώτα εμένα κι εσένα που συγχωνευτήκαμε σε τούτη την πραγματικότητα , θυματοποιόντας τη μίζερη απληστία  του μεταπολεμικού νεοέλληνα στην πιο στωική της έκφανση, τον ατομικισμό.

Κατηγορώ όσους διαιωνίζουν την επί μακράν "επικράτηση" συγκεκριμένων ομάδων μιας αδιόρατης εξουσιαστικής ελίτ , πάνω στη μιζέρια και τον κατακερματισμό μικρότερων και πιο ανίσχυρων κοινωνικών ομάδων, δίχως κανένα δείγμα αξίας προς τον ίδιο τον άνθρωπο.

Κατηγορώ όσους "ανταμείβονται " γιατί εργάζονται υπερβατικά και σκληρά σε δερμάτινες πολυτελείς καρέκλες , ίδια ώρα η και λιγότερο από κάποιους που ανταμείβονται ...επιβιωτικά, για πολύ ουσιαστικότερες λειτουργίες. 

Κατηγορώ όσους βολεύτηκαν πίσω από τις πισίνες τους , με θέα τα πεινασμένα παιδιά της διπλανής στριμωγμένης πολυκατοικίας η παράγκας , η δρόμου τελείως.

Κατηγορώ όσους έφτιαξαν κανόνες για τους άλλους παραβαίνοντας τους πρώτα οι ίδιοι.

Κατηγορώ όσους πουλήθηκαν στο κεφάλαιο, εμπαίζοντας μια κοινωνία στα όρια της , με τη λειψή θεωρία ότι το φιλότιμο , η ανθρωπιά και οι θυσίες αποσκοπούν σε ένα ευρύτερο καλό.

Κατηγορώ όσους διαχειρίζονται από θέσεις εξουσίας την υγεία , την απόγνωση και τον πόνο ανθρώπων με σοβαρές αρρώστιες , μάστιγες χαρακτηριστικές μιας εποχής ανακατάταξης, ξεχνόντας ότι σε αυτές είμαστε όλοι τελικά υποκείμενοι..

Κατηγορώ όσους δεν κατάφεραν, αν και διαθέτουν τα μέσα και θα μπορούσαν  να αναδείξουν , να εδραιώσουν , να προασπίσουν και να διαδώσουν την Ελληνική κουλτούρα, τεχνογνωσία, ομορφιά , καλαισθησία, προσπάθεια , καταξίωση σε πολλούς καίριους και καινοτομικούς  τομείς.

Κατηγορώ όσους στερούν από τους νέους , το όνειρο και το ιδανικό , την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής όχι μόνο τεχνολογικής και επιστημονικής  , μα πάνω από όλα , μέσα σε όλα  ανθρώπινης , με κύριο αποδέκτη των καινοτομιών τον ίδιο τον άνθρωπο, με κύριο σκοπό μια ευρύτερη παιδεία.

Κατηγορώ όσους κομπάζουν για επιχορηγήσεις σε νέες τεχνολογίες και επιτεύγματα..ενώ κάποια παιδιά σε κάποιες (πολύ μακρινές χώρες) καρτερούν απλά λίγο καθαρό νερό. Τελικά η τεχνολογία για ποιούς παράγετε, αναρωτηθείτε επιτέλους κάποτε.. 

Κατηγορώ όσους απέτυχαν να κρατήσουν το λαό στη γενέτηρά χώρα του και τον έστειλαν , γυμνό, αδύναμο και αναπόφευκτα συχνά εγκληματικό, σε ξένη , άγνωρη χώρα να καταδικαστεί και εκεί.

Κατηγορώ όσους απέτυχαν να συντονίσουν οικονομικά και θεσμικά ένα σύνολο λαών , έναντι απίστευτης αμοιβής των ...υπηρεσιών τους και  σα να μη φτάνει αυτό επέρριψαν ευθύνη σε λαούς ήδη στραγγισμένους και στραγγαλισμένους.  

Κατηγορώ αυτούς που αποδέχονται αβίαστα τα πάντα , αρκεί να μην αφορούν τα τομάρια τους, η αρκεί να έχουν τρόπο διαφυγής -κι εδώ είμαστε πολλοί , πολλοί όμως , μ' ακούτε?

Κατηγορώ όσους καπηλεύονται τα όνειρα, τις ελπίδες τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες , φαινομενικά πιο ασθενέστερων , αλλά τελικά εξίσου αδύναμων ανθρώπων 

Κατηγορώ.....

Όμως πάντα όταν ο νους φτάνει εδώ , αναρωτιέμαι ένα απλό πράγμα...

Κάποιοι χαμογελάνε, κάποιοι μιλάνε, ονειρεύονται, δίνουν και δίνονται με μια βαθιά ικανοποίηση , με μια απίστευτη πίστη στο καλό, σε πείσμα του αυτονόητου κακού. Κάποιοι ξενυχτούν με μια ιδέα για μια νέα έρευνα με σκοπό την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής η της υγείας του ανθρώπου. Κάποιοι από τον μισθό επιβίωσης βοηθάνε τον ακόμα πιο ασθενή . Κάποιοι σκαρφίζονται μια έκπληξη, μια καλοσύνη, μια κατανόηση, μια συμπαράσταση , μια αγάπη στον ίδιο τον άνθρωπο...δίχως καν σκοπό, δίχως καν μια αναμονή..

Και ξέρετε κάτι? Πάλι χαμογελώ , γιατί απλά στα πρόσωπα τέτοιων ανθρώπων είναι που βλέπω πάντα μια αυθόρμητη , αληθινή χαρά ..Μήτε επίπλαστη, μήτε σκηνοθετημένη...

Ευαγγελία Χατζηδάκη