Ταξιδεύω το Εγώ μου

" Αν είχε χρώμα η ζωή τι χρώμα θα ταν?"

Κολλημένος εδώ

Εδώ με μια τεχνητή αναπνοή ,παραποίηση μιας  αλήθειας
σε χρώματα γκρίζα και θολά, μάτια βολεμένα  κλειστά
εγώ και το ταξιδιάρικο εγώ μου , στη πιο κρυφή συνενοχή

" Δε μπορώ να σου περιγράψω το χρώμα τούτο,
  μα το είδα και με ταξίδεψε όταν κατάφερα να χαθώ με το εγώ μου"

Κι είσαι ακόμα εδώ

Εδώ, όνειρα που τρίζουν και θεμέλια σαλεμένα της λήθης πηγάδια θολερά
θα σκοτώνει ο νους όσα θέλει να τσαλακώσει ξανά και ξανά σ' ένα σκοτάδι
θα κάνω πως δε βλέπω να χάνομαι, θα υποκριθώ ένα πέταγμα σε πολιτείες μακρινές

" κοίτα ψηλά , αυτή είναι η θάλασσα των θεών , τι σημασία έχει το χρώμα
   και τ' αστέρια , κοίτα τα , νησιά σε ουράνια πέλαγα , εκεί θα ταξιδέψω, δίχως επιστροφή"

Πως μοιάζει ένα αιώνιο εδώ, τυραννικό εδώ..

Εδώ που μήτε κατάρες , μήτε ευχές στ' αστέρια του ψηλά φτάνουν ποτές
σε γη καρφωμένη ύπαρξη που του ταξιδιού τη ρώτα σχεδιάζει περίτεχνα τις νυχτιές
εγώ ο ταξιδιώτης , εγώ τα πανιά μου, εγώ κι ο άνεμος; ταξιδευτής που αλλού με πάει

" κοίτα πως λάμπουν , μια μέρα θα φύγω για εκεί σ' αστέρια όμορφα 
   κι εκείνο το υπερβατικό το φως θα είναι παντού ' ότι με αγγίζει και θωρώ 
   και πίσω στου κόσμου το γκρίζο δε θα ξαναγυρίσω" 

Πόσο χρώμα έχει η θάλασσα να αναιρεί του γκρίζου τις αποχρώσεις

Εδώ από το μαύρο της απόγνωσης, μέσα από το γκρίζο της σκέψης ως στο άσπρο γιατί της ζωής
καράβι θ' αρματώσω, ταξιδιώτης του εγώ, εγώ και το κατάρτι και τα πανιά του κι η πορεία του
και σε μια θάλασσα μπλε θα πλέω στης γκρίζας ζωής το μόνο χρώμα, ως κόκκινο να χαράξω

" κοίτα, το είδες ? ένα αστέρι έπεσε..δε φαντάζομαι να έκανες ευχή..."

Εδώ δεν πιάνουν οι ευχές, μόνο η πορεία που το εγώ μου φυσώ και ταξιδεύω..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη