Απουσία [Έρημη Χώρα]

" ...μάτια που δεν μπορώ να αντικρίσω στα όνειρα

  στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων, αυτά δε φανερώνονται.."

έρημη χώρα, άδεια φωνή έγινες

και φωνή πια τα ερείπια δεν αντανακλούν

και ανάσα δε σώθηκε μήτε στις πλακόστρωτες αυγές

και ύπαρξη μαρμάρινης μοναξιάς η μόνη αντανάκλαση

"εκεί τα μάτια είναι, ήλιος σε σπασμένη στήλη

 εκεί ένα δέντρο σείεται κι οι φωνές είναι στου αγέρα το τραγούδισμα"

έρημες ώρες, γυμνές στιγμές απλώθηκες

και ο ήλιος που βγαίνει κουτσή αρρώστια μυρίζει

και τα λόγια εκκωφαντικής ερημιάς σημαδούρες σε καταιγίδα

και ένας φόβος καραδοκεί και κατατρώει, ανάμνηση της στερνής φωνής σου

" φωνές , πιο απόμακρες , πιο επίσημες,   από το άστρο που σβήνει.

  Ας μην έρθω κοντύτερα,   στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων..."

έρημες μνήμες , κενοτάφια κουφάρια γιομάτα

και μια γαλήνη νεκρική να πλανιέται σε τούτη χώρα που σε έχασα

και μια ανάπαυλα στων λέξεων το ανεύθυνο πανηγύρι, σα βολική σιωπή

και μια πρόθεση παραδοχής μεταίωρη σημαδούρα , πεθαμένη απενεχοποίηση

" ..κι ας φορέσω ακόμη , τέτοια μελετημένα μασκαρέματα

  σ' ένα χωράφι, όπως κάνει ο άνεμος , όχι κοντύτερα ...."

βήματα ερημιάς κι η χώρα ακόμα πιο έρημη

φιλιά και ανάσες σε άψυχες σπασμένες πέτρες σε λιοπύρι

ικεσίες και παραδομοί σε όλους του δήμιους που καλύτερο σε κάνουν

και μια ανάγκη να τραβά, βήματα αβέβαια στου θανάτου τη λυτρωτική Βασιλεία

"τούτη είναι η πεθαμένη χώρα, τούτη είναι του κάκτου η χώρα

 εδώ τα πέτρινα ομοιώματα, υψώνονται και δέχονται την ικεσία χεριού πεθαμένου"

Ευαγγελία Χατζηδάκη