Εμείς

Δάκτυλα κοκαλωμένα, στις άκρες του νου κροταλίζουν

ψάχνοντας απεγνωσμένα μιας βαθιάς θύμησης το μακρινό αποσπερίτη

του νου βεγγέρα κάτω από ένα χάρτινα φεγγάρι κουρέλι τ' ουρανού 

Τώρα στέκεσαι με τα χέρια, ικέτες αδειανοί και κουρασμένοι

δεν έμεινε τίποτα από εκείνη τη χάρη να πετούν σα γλάροι λεύτεροι

μα και τις αλυσίδες απέφυγε έξυπνα να τις δεις καθώς τυλίγονταν

κι όλο τυλίγονταν και κουλουριαζόταν, φιδίσια αδέσποτο τυραννικό εγώ

και ένας αβάσταχτος  κρότος φωνής με χίλια λεπίδια 

άψογα δουλεμένα και ακονισμένα σκηνοθετικά  να γλιστρούν ξανά και ξανά 

στην ατσάλινη  ραχοκοκαλιά , πλανεμένων "εγώ", αναπόφευκτων "εμείς"

Τώρα μια άβουλη σιωπή διατρέχει με σέβας το χρώμα  στιγμής κύκνειας

τίποτα να μη μείνει να θυμίζει μέλι από μέλισσα, μα τίποτα να θυμίζει και ράγισμα

κι ο αντίλαλος να πηγαίνει και να ρχεται κι αυτός ψυχρά δεσποτικά αδέσποτος σα δήμιος

κι όλο να περιγράφει ενός γιατί την άρνηση, μια μελωδίας το κλάμα, μιας αγάπης το απόλυτο

στερνό του νου το επινόημα, θεατρική δρασκελιά στο κενό

άψογου σκηνικού, θαμώνες θεατές και πρωταγωνιστές μαζί, παθών δεσμώτες

καμιά αναμονή για χειροκρότημα, "εγώ" γυμνά,  μάταια αυτοικανοποιημένα ν' αποκοιμίζονται

Τώρα στερεμένες εποχές  θρυμματισμένων βράχων μπαίνουν στα μάτια τους

και οι καθρέφτες όλοι επιδέξια καλυμμένοι, να μαθαίνουν να ξεχνούν την εικόνα τους

αγιασμένο άγγιγμα να μαθαίνουν σε λατρεία ικετευτική στην άκρη του παντοδύναμου νου

τόσο αέρινοι που τρωτό δεν διαθέτουν, τόσο αψεγάδιαστοι που βορά στο χρόνο δε θα γεννούν

Εσύ η θάλασσα που σημάδια σε σελίδες πνίγει

Εσύ και του χρόνου μου η αλμύρα, το ξόρκι κι ο θεός

Εσύ ο δήμιος , εσύ κι ο δρόμος του νου ο αστέρευτος

Εσύ του χρόνου μου η βορά , εσύ το βλέμμα το ασάλευτο στο φως 

Εμείς γυμνοί, αλλόκοτα μικροί στου ωκεανού τη πιο στερνή φουρτούνα

Εμείς και θεοί και τσαρλατάνοι, εμείς άγγελοι ενάρετοι και δαίμονες κολασμένοι 

Εμείς ζητιάνοι, εμείς και  λυτρωτές που χειροκρότημα δεν αφουγκράζονται

Εμείς περιπλανώμενοι στων πόλων τις άκρες  , εμείς κι οι γητευτές των οικειοθελών πληγών 

Εμείς το Όλον , Εμείς και το Τίποτα του

Πολύτιμοι λίθοι, Χρυσός και Μύρο στου νου το δαιδαλώδες Μαγαζί

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη