Αντιφάσεις [Εκκρεμείς Απαντήσεις ]

" Πίσω από τα χρυσάνθεμα το χαμόγελο σου
   πίσω από το χαμόγελό σου η άβυσσος....."
                                                         Ν.Φενεκ Μικελίδης , Έκλειψη 2004
_______________________________________
...Χωρίς το χαμόγελό σου , το χάος του τίποτα ...

Έρχεται η φεύγει το καράβι

δεν ξέρω μα θαρρώ διακρίνω ξανά τη φιγούρα να σχηματζεται

μια λεπτή φιγούρα , όμορφα χαρούμενη να στέκεται στου γαλάζιου τ' άλμπουρο

πόσο φυσική προέκταση έμοιαζε εκείνη η όψη σου στου πελάγου την άκρη

πόση ύπαρξη και φωνή και παρουσία είχε εκείνη η ανελέητη στιγμή που υπήρξες

Σιμώνει η απομακρύνεται εκείνο το βήμα

δεν ξέρω μα θαρρώ διακρίνω ξανά εκείνο το κάστρο, περιστοιχισμένο από νεφέλες και νερό

μια φιγούρα ανασαίνει δίπλα μου , ζάχαρη σε καφέ γλυκόπιικρο , λόγος σε ζωή βροχερή

πόσο ήμερη μπορεί να πέφτει μια βροχή πλάι στο τρέξιμο σου, δίχως ομπρέλα και ανάγκη

πόσες διαδρομές αγγίζουν μια βροχή, πόσες φιγούρες η φιγούρα σου αντανακλά στις νεφέλες

Δυναμώνει η χαμηλώνει τούτη η μελωδία

δεν ξέρω μα θαρρώ , την ακούω ξανά και ξανά να κατηφορίζει τους νευρώνες της ραχοκοκαλιάς 

δίχως αναβολή, δίχως καν άκουσμα εκτελεί την καθορισμένη μοιραία διαδρομή της, σκαλιά ξύλινα

κατάχαμα ως το τέρμα του νου, χαρακιά οριστική αγγέλων και δαιμονικών , κουρσάρων και πειρατών  

κι εκείνο το γέλιο, ένα γέλιο να πλανιέται στο δωμάτιο σα πλεούμενο στο οριστικά αιώνιο πέλαγος 

Τονίζεται η σβήνεται η ανάσα σου

δε ξέρω μα θαρρώ την ανασαίνω εδώ στα σκοτεινά σοκάκια , θυμίαμα  στιγμών ανυπότακτων 

δίχως ετυμηγορία κι υπεράσπιση εδώλιο ξύλινο , ψηλά  ξανά του βράχου τα αγάλματα τα πύρινα 

πρωταγωνιστές του δρόμου, πρόχειρο το θεατρικό και ένα σκυλί να το διασχίζει αμέριμνα χαρούμενα

πόδια βαρίδια,ψηλά νεφέλες τ' ουρανού και κάπου ανάμεσα γυναίκες πέτρινες περιγελούν το χρόνο

Ζει η κοιμάται τούτη η ψυχή

δε ξέρω μα θαρρώ την αφουγκράζομαι όταν ανήσυχα στριφογυρνά τις νύχτες αλλάζοντας πλευρό

δίχως του κυνικού Μορφέα την άρπα, κραδαίνει στιγμές παραδείσων και κολάσεων,σωστών λαθών 

ορατοί κι αόρατοι δήμιοι, κατάσαρκα τυλιγμένοι στην ψίχα του νου, κειμήλια ύπνου άφαντου 

και η ψυχή ενσυνείδητα και άχαρα καθαρή , ταλάντωση σε θέλω και δε θέλω, άγκυρα ξεκούρδιστη

Αντίο η Καλωσόρισμα 

δεν ξέρω μα θαρρώ, τεράστιος ο καμβάς και τα χρώματα όλα μια συνωμοσία παραλόγου θαρρείς

θεριεμένα ζητούν να μιλήσουν τη σιωπή χρόνου σωρευμένου σε όλες τις διαστάσεις του νου μαζί

και έγινε ποίηση, φως στου Μίνωα νου τα σκοτεινά μονοπάτια, μια λεηλασία από χρώμα  ανελέητο

κι έγινε πύλη ασφάλιχτη κι αιώνες αδιάβατη εκείνων των σύννεφων η αέρινη  Ερωτική Συμφωνία

"Αγαπημένε, σου γράφω,  μαζεύοντας τη θάλασσα στο χαρτί

  Οι λέξεις χαραγμένες στα φτερά μου,  τα χέρια μου δεμένα στα βράχια , 

  μ' εμποδίζουν να σε αγκαλιάσω.."  

                                                              "Σου γράφω"Ν.Φενεκ Μικελίδης, 1955 

Καλωσόρισες.....

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      [Η υπέροχη τοιχογραφία-House of the Epigrams- Fresco

       τα κομμάτια αρχής και τέλους Νίνο Φένεκ Μικελίδης , από την αρκετά καλή συλλογή 'Εκλειψη ]

______________________________________________________________

- μπά , καλό μοιάζει..
- σε ακούω χαζούλη...
- καλά , "χαμένοι στη μετάφραση" ... παίζουμε κρυφτό??
- ποιοι ρε,  εμείς οι δύο? 
- ναι...βαριέμαι...
- πας καλά μωρέ? με αυτό το κατακόκκινο μπλουζάκι  μόνιμα θα σε εντοπίζω παντού...
- ε? τι? πως? αααα....
- αφού το φοράς τι να κάνουμε τώρα...
- καλά θα βάλω άλλο χρώμα..χαζή..απλό είναι...
- εσένα εγώ θα σε εντοπίζω ότι και να βάλεις χαζούλιακα..
- δεν παίζω , είναι άδικο..
- άδικο ξε-άδικο...ότι χρώμα και να βάλεις ...είσαι τόσο εσύ...
- καλό είναι τώρα τούτο η κακό...
- καλό είναι ρε... αμάν  ....άντε κρύψου..αλλά μη ανακατώσεις όλα τα χρώματα πάλι..τα χρειάζομαι!!!