Ένα Παιχνίδι & Μετά

θα παίξουμε ένα παιχνίδι θές?

θα σου δέσω τα μάτια, ευάερη ευήμερη εικόνα να μην ζητούν πια

κι ότι λάμπει η ψυχή να το ψάχνει με μάτια ερμητικά κλειστά και νου διψασμένο

κι ότι αξίζει , αλώβητο να πλέει σε ταξίδια δίχως προορισμό και από δεσμά λευτερο

κι ότι μείνει , είθε να μείνει άγκυρα ασκούριαστη πλάι στου  κάστρου τον καιρό, μια αγκαλιά

Και μετά...

Μετά τι, τι θα ρθει μετά?

Μετά κύμα αόρατο κι ακούραστο θα σε χτυπά από παντού, αντέχεις?

και μια φωτιά , ότι βολικά νόμιζες, σε φλόγες θα παραδίδει δεδομένα δόγματα

Δεν θα υπάρχεις , μα θα ανασαίνεις παντού, στα τιποτένια και τα σημαντικά μου

δε θα σε αγγίζω, αλλά το δέρμα σου θα ψάχνει τα δάκτυλά μου, σα θάνατος οριακά βαθύς

Μα τότε , τότε να κοίτα

Μήτε εγώ θα υπάρχω πια, όχι φθαρτά , μήτε απεγνωσμένα πια

θα περπατώ πλάι σου , βήματα αργά , ανάσες θεοί και κύματα πύρινα θεριεμένα

σκουριά δεν έχει για μας , μήτε και θάνατος βαθύς δε θα ναι , μόνο βήματα δίχως όρια

βήματα σε νεφέλες αέρινες , καταδικασμένες να κουβαλάνε ότι απόμεινε του αβέβαιου

Τώρα καταλαβαίνεις λίγο, τόσο λίγο, τόσο ρωγμώδες λίγο

θα τσακίζω το νου να σε περιγράψει, μέσα στις εποχές αφέντη νου άχραντου

αποκοιμισμένες χρόνου κραυγές , στις χούφτες μου ικέτες του νου σου τα αγκάθια

Θα σε χάσω για να σε βρώ, θα σε στερηθώ για να σε έχω, σα θάνατος λυτρωτικά βαθύς

Μ' αρέσει τούτο το παιχνίδι τελικά, σα κόλασμένοι παράδεισου δεσμώτες

και με μια υποταγή , να σε διαφεντέυω στα ξημερώματα των εποχών

κι όταν οι εποχές θα κάνουν ένα κύκλο, την ψίχα της ψυχής σου θα χω στα χέρια

στου λαβύρινθου την τελευταία σπιθαμή , θα σε αρπάξω πριν θεριό βρυχηθεί στη σάρκα σου

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι τότε

θα σε αγαπώ, θα σε ζητώ, σε χαρτιά κιτρινισμένα και μουτζουρωμένα

Μα παίζουμε ένα παιχνίδι τώρα

και σε χάνω και σε βρίσκω σε ότι κόκκινο βαθύ λογάται ο νους κι η ανάσα σου προδίδει

Και μετά ...

που σταματά της δύνης η κατηφόρα , που αγγίζει η παλάμη το θεό...

Εκεί που κυκλώνουν οι εποχές , στην άκρη του πελάγου

εκεί που η ψυχή χορτάτη έχει γιομίσει όλες τις σελίδες με λόγια και φλόγες

εκεί που κι ο νους κορεσμένος από τους δρόμους του "εγώ" ,  διψά την αφή σου να πιεί

Δώσε μου μόνο μια στιγμή

Παραδομός σε ένα απέραντο και τόσο όσο μαζί

θα σου χάρισω  μια ανάσα μόνο

Άνεμος κι οξυγόνο , να σ' αναπνέω για να ζω

Και μετά ...

Μετά θα σε βρω...

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Alex Stevenson Díaz , κάλυψε απόλυτα τα λόγια μου με τα υπέροχα έργα ζωγραφικής του

      Το δε ξωτικό, είχε μάλλον την επινόηση ...

  _______________________________________________________________________
- μπα...με ανέφερες κι εμένα βλέπω...
- γιατί , σε χαλά??? μη σκιάζεσαι, δε θα έρθουν τα κανάλια...
- όχι βέβαια χαζή!!! Τι να σκιαχτώ.. ναι σιγά μη σκεφτόσουν εσύ ποιητικά...χωρίς εμένα
- όχι παναγία μου!! πως σου πέρασε από το νου καν...
- αυτός στις ζωγραφιές βάζει αυθαίρετο κόκκινο..μμμ..Diaz τον είπαμε? 
- κόκκινα σημάδια...αχ αυτή η πρεσβυωπία σου...Ναι Alex Stevenson Díaz το είπαμε ...
- νομίζω μ' αρέσουν τα τόσο-όσο κόκκινα σημάδια στη ζωγραφική...κι εγώ έχω επιλέξει πίνακα με κόκκινο!!!
- άντε ρε...αλήθεια?? ...και δεν το χα προσέξει καν...
- αμέ...
- κι ήταν μια υπέροχη επιλογή!!!
- ε, μπα...
- μπου...
- καλά ...