ΑπΩΝ

Ίσως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρα μας

κοντά στη θάλασσα , στο νησί....

Ο αέρας είχε αδειάσει, σε παράταση ασφυξίας

όλα παραμόνευαν κραυγαλέα, σε αιωνόβιο κενό

κρότοι από αλυσίδες, παγερές ξυραφιές σιωπής

σακάτικα κλειδιά σε προδιαγεγραμμένες τροχιές

ο μόνος ερμητικά οικειοθελώς απών, εσύ

όταν δεν υπήρχες ακόμα , 

όταν χωρίς να σε διακρίνω 

έπλεα στο πλάι σου 

και τα μάτια σου έψαχναν

ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό...

Ο πυθμένας πλησίασε ,απόσταση χιλιοστά σταθερότητας

το κύμα φεύγει πάνω , αίσθηση υπό παραγραφή αδικήματος

κι ένας υδάτινος συρμός παρασέρνει του νου τις ράγες κάτω

άπνοη  γαλήνη , συνέχεια νεκρικής ψαλμωδίας, πλεούμενο κύμα

στο υπόστεγο πλεονασμός ,μόνος εναπομείναντας απών , εσύ

Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα,

ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει

με ζωντανούς και νεκρούς 

και σα ξύπνησα ξάφνου καταμεσής 

Το όριο σίμωσε, τελευταίο βαγόνι του βιβλίου

πως πέρασαν τόσα βαγόνια με θόρυβο και πρόσωπα δίχως ανάσα

μέχρι που αφανίστηκε η μουσική, δραπέτες χρώματα σημάδια

και τούτη, η μόνη πόρτα ανοιχτή σε νεφέλες που με καρτερούν

πλάι κρότοι, πλανόδιοι και παλιάτσοι, ο μόνος απών, εσύ

και ξύπνησα με το στόμα σου 

βγαλμένο από τον ύπνο

να μου δίνει την γεύση από τη γη

από τη θάλασσα , από τα φύκια 

από το βάθος της ζωής σου....

η παρουσία , παιδί στρεβλό παράνοιας

τα λουκέτα τρίζουν σε πόρτες αμετακίνητα σαρακοφαγωμένες

η μελωδία απογοητευμένα αιχμηρή γρατζουνά τα τζάμια

οι κύκλοι κλείνουν, σκαλιά στροβιλισμένα και κουρελιασμένα

συμπληγάδων σχηματισμός, πύρινα κάγκελα, απών εσύ

και δέχτηκα το φιλί σου

μουσκεμένο απ' την αυγή σα να έφτανε

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.....

τούτη η πόρτα ήταν τόσο ανοιχτή

τούτο το βαγόνι ήταν τόσο τελευταίο

τούτη η πόρτα τότε που άνοιξα τόσο η τελευταία

νεφέλες σειρήνες στην αβρότητα του κενού

ηδονή ανυπαρξίας στην άκρη του χρόνου που πατώ

πόσο εύκολο είναι

να ψηλαφώ τις γραμμές του προσώπου σου

στο ταβάνι που γέμισε ρωγμές

πόσο εύκολο είναι

να σβήνω μιας απουσίας πατημασιές τεκμήρια

εδώ που μόνο νεφέλες κατοικούν

σε ερείπια όλων των άβουλων προσώπων σου

όσο δύσκολο να υπάρχεις ερήμην σου

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Πλαγιαστά υπέκλεψα λίγο Neruda για συν-γραφή

Η απίθανη αποτύπωση του καμβά ανήκει στον Stanislav Sugintas

Oi Ducan Townsend , αγαπημένοι και μελωδικοί..λένε κάτι ενδιαφέρον θαρρώ..