Του Κεραυνού Η Φωνή

"Φύρανε ο Γάγγης τα πλαδαρά τα φύλλα

προσμέναν τη βροχή ενώ τα μαύρα σύννεφα συνάχτηκαν μακριά

Η ζούγκλα ζάρωσε κουβαριασμένη σιωπηλά....

Μίλησε τότε ο Κεραυνός "

Ποιος δήμιος,  χέρι κρατεί το πινέλο που σε σβήνει

δε θέλω να δω, θα φύγω πριν τα μάτια με προδόσουν ξανά

και κρύφτηκα, στο μεταίχμιο άυλης εποχής σαθρής κάτοπτρο κοίλο

να καθρεφτίσω στερνή φορά τα πρώτα λόγια,όμορφα σα ανέμου θροίσματα

αυτά που κεραυνό δε βαστούν , μήτε μαχαίρια, μήτε λεπίδια σκουριασμένα

αυτά που άντεχαν φωνή να έχουν μια μελωδία, από τον κρότο απαλλαγμένη

"Νταττα : τι έχουμε δώσει ; 

Φίλε μου τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

που η εποχή της φρόνησης ποτέ δε θ' αναιρέσει ..."

Ποια τόλμη παραδομού , πιο δυνατή από το χαλινάρι της φρόνησης με φθονεί

ποιος σαματάς του νου , πιο κόκκινος από το αίμα της πληγής τη ρώτα  σαλεύει

και σε ποια θύελλα δαιμονική , σάλπισμα των αγγέλων η φωνή σου στέφτηκε κρίνα

και ο καθρέφτης να στέκεται εκεί, να  μεσουρανεί πάνω από των βράχων τη στεγνή κραυγή

και τα μάτια να σφαλούν , σαν ήμερη θάλασσα στου χαλασμού τους πορφυρούς πρόποδες

αυτά που τα κλειδιά κρατούν , παραδομένοι σακάτηδες και έρποντα θεριά του παραδείσου

αυτά που τα σύνορα του νου τα διαφεντεύουν , στης  λήθης την οκνηρή μανία να μη παραδοθούν

" Μ' αυτήν,  μόνο μ' αυτήν έχουμε υπάρξει, 

που κανείς δε θα βρει μες τις νεκρολογίες μας 

μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες...

...στις άδειες κάμαρες μας....."

Τι είπα ύπαρξη, τι τα μάτια ξεγελά όταν αυτά νομίζουν

και τι θα πω "υπήρξε" τώρα που μια φυγή στις νεφέλες καρτερεί

θα πω εσένα , σε ένα παροξυσμό της βολικής μνήμης και του χρόνου υπηρέτη

και τι θα πω "κεραυνό" τώρα που η νεφέλες σιμώνουν κι ο δρόμος τελειώνει οριακά

θα πω τις σφραγίδες από βήματα σε αλάνες και πλατείες , συννεφένιο  παραδομό σε θάλασσα

" Ντάγιαντβαμ: Άκουσα το Κλειδί στην πόρτα να γυρίζει

   μια φορά , μια φορά μόνο, σκεφτόμαστε το κλειδί, καθένας μες τη φυλακή του

   Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη φυλακή του

   ..................................................................................................

   Μονάχα όταν βραδιάζει αιθέρια ψιθυρίσματα

   για μια στιγμή ζωντανεύουν ένα τσακισμένο Κοριολάνο...." 

   

Και τι χρώμα να ντυθεί η θάλασσα η αιώνια , στα μάτια που αρνούνται να νομίζουν

καθώς τα παλιά σκαριά σαλεύουν άβουλα, στην αποβάθρα των τελευταίων τους στιγμών

εκεί που ήμερα και αδιαμαρτύρητα , παραδίνονται στην σκουριά καρτερώντας το τέλος τους

με τα κατάρτια καρνάγια γλάρων περαστικών και την καρίνα αφημένη σε υδάτινο δήμιο

εκεί και το τέλος λυτρωτής , εκεί και η Εποχή η Πέμπτη με μια αφή θα δρασκελήσει στο κενό

" Νταμυατα:  Το πλοίο ανταποκρίθηκε χαρούμενα 

  στο χέρι το δεξιό και στο πανί και στο κουπί, η θάλασσα ήταν ήσυχη

  θα χε ανταποκριθεί η καρδιά σου. Χαρούμενα, στην πρόσκληση

  πάλλοντας υπάκουη , σε κυρίαρχα χέρια....

  Κάθισα στην όχθη.... 

  ψαρεύοντας και πίσω μου ο ξερός κάμπος

  Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε τάξη......"

Όλα σε τάξη , μια τάξη αταξίας και παραδομού κολαστήριο

όλα ερείπια , στήλες που στο κενό πύρινες θάλασσες προκαλούν

Όλα σωστά και σε τάξη θα γεννούν , πριν στο τέλος παραδοθούν

Κι οι Χώρες κι οι Εποχές κι Πολιτείες και οι Τόποι , μια τάξη αταξίας ζητούν

" Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου..."

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Παρενθετικά: Απόσπασμα από την ενότητα "Ε-Τι Είπε ο Κεραυνός" / Th.S. Eliot 1922

      Έργο : Από την υπέροχη συλλογή "Marine" του Γιάννη Σταύρου

________________________________________________________