Μετά

Charles Louis La Salle

Εννιά μέρες , εννιά μπόρες

εννιά σύννεφα κι εννιά πύρινα κύματα

Σε κράτησα , σε στροβίλισα

θα σε κρατήσω ξανά και θα σε στροβιλίσω

ξανά και ξανά , μα δίχως την εύκολη θωριά

αυτή που τα μάτια ξεγελά

Μέρες Εννιά, μήτε ένα σύννεφο πιότερο

θα σε στριφογυρίζω , στο σεντούκι που φοβάσαι

θα σε βάλω στην ύστατη τροφή του φόβου σου μπροστά

να αναρωτηθείς ξανά, όταν η πρόταση τελειώνει

τι βλέπεις και δεν έχεις , τι δε θωρείς μα το κατέχεις

Και θα σε στριφογυρνώ

Κυκλικά. Σταθερά. Αόρατα.

Εννιά γραμμές και τρεις ρότες ζερβά του κόσμου

Μη σκιάζεσαι όμως

Θα είμαι άφαντο κουρέλι που θ' ανεμίζει

στου κεραυνού τη δύναμη , κατάρτι

Και θα μείνω έτσι

και θα πονώ , να σε πονώ

και θα αφανίζομαι , να σε περιγράφω

και θα σιωπώ , για να μιλάς

Τούτο το κρασί, τόσο κόκκινο βαθύ

αρμόζει να το πιούμε μαζί

στις ώρες που άγρυπνου Μορφέα

που κλείσαμε την πόρτα στη λήθη

που ζητιάνα, βρεγμένη  μας τριγυρνάει

για ένα καθωσπρέπει δείπνο λυτρωμού

Μη, μη κουνάς καν

Ξέρω.

Θαρρείς το ίδιο έργο θα ανέβει ξανά.

Οχι.

Δεν το αντέχει το σανίδι

Οχι σε τούτη τη σκηνή

Όχι  σε τούτη τη φορά

Θυμάσαι την παράσταση;

χειροκρότημα, φωνές και η αυλαία βολική

μα δε θα στη δώσω ξανά

Θαρρώ , ναι

Θαρρώ θυμάμαι τους ρόλους

Εγώ ,

Εγώ η πάντα εγώ

η πραμάτεια στο σεντούκι, τ' ανοιχτό

ασκέπαστο , απροκάλυπτο, γυμνό στα μάτια των θεατών

Μετά θα με ρωτάς "και μετά"

μια αιώνια τάξη, μα δε θα μου πεις που

κι εγώ θα λέω το ρόλο,   ίδιο και  ίδιο και πάλι ίδιο

να ημερεύει το τώρα , να σκορπά το αύριο

να χειροκροτούν οι θαμώνες

Τόσο -όσο!

Όσο - όσο!

τιμή ευκαιρίας , πάρε..

Ποτέ "για Πάντα"

τίποτε δεν είναι "για πάντα" , τρομάζουν οι θεατές

κι εγώ θαρρώ μεγάλη κουβέντα είναι τούτο, πως να το ξεστομίσεις

Και μετά θα έρθει το "μετά" ξανά

σώματα να ψάχνουν υπόστεγα βροχής

ψυχές καρνάγια να κρυώνουν σε μια ασκέπαστη αλήθεια

και ποιητές  σαλεμένοι να υμνούν το πόνο ,

να ξεχνούν πως μόνοι τον φτιάξανε

Μα τι κάνεις ; 

"Μη βραχούμε , πρόσεχε

 Μη,  είμαστε αδύναμοι, 

 μήτε γυμνοί μη σταθούμε , βάλε τη μάσκα γρήγορα 

 είναι από μέλι η ψυχή και πάγο , έτσι πρέπει να είναι , έτσι δεν είναι; 

εύθραυστο ζαχαρώδες λιώσιμο , μη δούνε οι θεοί και ζηλέψουν και μας ποδοπατήσουν"

Φτάνει. Πάψε

Δεν είναι έτσι , ποτέ δεν θα είναι έτσι

μετά θα παίξουμε ένα παιχνίδι

θα σε πάρω να χορέψουμε γυμνοί ,  μετά

στροφές εννιά, μόνο εννιά σα μούσες  , μετά

τόσες όσες αντέχουν τα πόδια να στρίβουν χαρωπά, στο ασπρόμαυρο πάτωμα

και να στροβιλίζεται ο νους που ύπνο δε θα ελκύει σαν ερωμένη πια ,  μετά

"Μα τότε ...

ποιος θα πληγώσει τις μέρες πιο πολύ

ποιος θα ξεγλιστρήσει μέσα στου στίχου την ηδονική φυγή 

και ποιος σημάδι θα χαράξει στον εαυτό του πιο βαθύ

μνήμη για πάντα μιας αγάπης και στου άλλου την αιωνία πληγή "

Φτάνει !

Με πονάς !

Σε σκορπάς  !

Μήτε το χθες το γλυκερό

Μήτε το σήμερα που είναι εδώ

Μήτε του αύριο το "μετά" τ' αβέβαιο είναι για μας

Εμείς , είμαστε όλα

και το πριν και το γιατί και το μετά

σε Εποχής που κανείς δε βλέπει κι ας κοιτά

-καλά κριμένοι- την αιώνια αγκαλιά ...........

-μα...

-σσσσ...μη διαφωνείς , χαλάς τον καπνό από το τσιγάρο μου...

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη