 |
| Alex Stevenson Diaz |
που να είσαι απόψε....
Σώπα , άκου
είναι οι γλάροι, μαλώνουν
πάλι βάλανε το ίδιο στοίχημα
Στοίχημα...
Στάσου ν' αφουγκραστείς
μα...
Σώπα , άκου
είναι ο Πρίγκιπας με τα κρίνα
πάλι έβαλε το ίδιο στοίχημα με τα δελφίνια στο ιερό
μα....
Σταμάτα πια
Άκου..
είναι δύο σύννεφα , πάλι μουρμουράνε στον ουρανό
ένα στοίχημα βάλανε πάλι, πάνω σε κάθε σταλαγματιά από φόβο
Να κι ο Μάγος
ο δικός μου Μάγος , ένα τόσο δα μαγεμένο ξωτικό
αφησε πάλι το στασίδι του το σιδερένιο και σιμώνει
Άκου!
Ταπ, ταπ, ταπ..
ακούς που πλησιάζει; χαμογελά πάλι πονηρά
ταπ, ταπ, ταπ...
Βάζει πάλι στοίχημα
Με εμένα. Πάντα με εμένα βάζει στοίχημα.
Εγώ του λέω πάντα πως δεν υπάρχουν μάγοι πια.
Κι αυτός ...
Ταπ, ταπ, ταπ....
Και τότε βάφονται όλα πορφύρα πάλι, πάντα
Ξανά και ξανά.
Κυκλικά.
Αμφισβητήσιμα ακριβώς.
Πάλι και πάλι.
Επαναληπτικά.
Αναμφισβήτητα σχεδόν.
Ανεπανόρθωτα Φθινοπωρινά Κόκκινα!
Ταπ, ταπ, ταπ...
Και πάλι βάφονται όλα, πάλι πορφύρα , πάντα Φθινόπωρο
στην αρχή δεν μπορείς να δεις τι είναι τούτο το χρώμα, μόνο νιώθεις
Θα πάρει Εποχές να ξέρεις , δάκρυ να καταλάβεις , θύελλα να αποδεκτείς
χαμόγελο να θρυμματίσεις και μια υπέρβαση να βιώσεις.
Είναι σημάδι κρυσταλλικό
σα μυριάδες κύβοι ζάχαρης πικρής
μήπως πάλι της αιώνιας αναζήτησης καπνός
και οι εποχές περνούν και σε βρέχουν , σε λιάζουν
Είναι αίμα που από τ' αγκάθι του πελάγου δρασκελά
ως το δείλι που πάντα παίρνει τα ματωμένα βήματα μου
μακριά στων ματιών σου του πελάγου την απεραντοσύνη
μα τι κοιτάς , που να το δω δεν μπορώ
και τι αφουγκράζεσαι το κύμα σα σιμώνει
Σώπα!
Κοίτα!
ταπ, ταπ, ταπ....
είναι η φιγούρα
υπάρχει
τώρα ξέρω πως υπάρχει
υπάρχει παντού
είναι η σκιά με εκείνο το φως πολεμιστή
κοίτα , στην ακριανή πολεμίστρα του κάστρου
είναι η κραυγή, σα το κύμα θεριέυει
πλάι στα βήματα μου, μια αναθεωρημένη πανοπλία
είναι εκείνος ο γλάρος
που τσαπατσούλικα χτυπά πάλι τα φτερά του
και τα ανακατώνει όλα ,
από τρόμο μη φυλακίσει το πέταγμα του ο φακός μου
Όσο την περιγράφω
ορμάει από παντού τριγύρω
και γίνεται μια δίνη κρυφή
στριφογυρίζει και τυλίγεται στον καπνό μου
μήτε να δεις με μάτια απλά
μήτε με χέρια ιερόσυλα να την ακουμπήσεις
δένεται και γίνεται ένα με της ανάσας μου τη διαδρομή
μη βάζεις φλας, θα πάρει φως και θα καεί
κι είναι η αφή στην άκρη των δακτύλων μου σα γράφω
Στάσου, μη την τρομάξεις
να χαθεί δε θα αντέξω, γυμνό καπνό, κοκαλωμένα δάκτυλα, τρέμω..
Ταπ, ταπ, ταπ....
Ακου πλησιάζει κι άλλο.
Σχεδόν την ανασαίνω..
Δεν αντέχει του δροσουλίτη η σκιά στο φως, τρομάζει
για αυτό πατεί τούτη τη γής μόνο την ώρα την καλή
που ο αποσπερίτης σβήνει κι αποκοιμιέται, τότε φέγγει με δέος
Δεν αντέχει τ' αγγέλου και του δαιμόνου η μορφή
τον ουρανό να κατοικίσει , μόνο την ώρα την καλή
που ο νους ήρεμα περπατά και η ψυχή της γης στριφογυρίζει
Δεν αντέχει του σύννεφου η αρπαγή στον κόσμο να ξυπνήσει
χειμώνες , φθινόπωρα , άνοιξες και καλοκαίρια αναμετρά την ώρα την καλή
που κρυφά από τα μάτια των πολλών μια αγάπη διπλοσφράγιστη θ'ανακυκλώνει
Και ναι
στάθηκα εκεί, στο υπόστεγο
εκεί που η βροχή δε λιώνει την ψυχή
εκεί που το θεριό μεραίυει και αφουγκράζεται
ταπ, ταπ, ταπ...
όχι από φόβο μην αφανιστεί
μόνο από καημό , μη στερέψει τα χίλια πρόσωπά του θεού
αυτά που ομοούσια, διάφανα πορφυρά, από παντού
στην πλάση του νου θα ξεφυτρώνουν αιώνια
ταπ, ταπ, ταπ...
των Νεφελών , αιώνιος εραστής
του κάστρου , αιμάτινα πορφυρός πολεμιστής
των δελφινιών, ο πιο σιωπηλός ταξιδευτής
και του αγέρα, θύμα και θύτης και μαζί ο γητευτής
και στης σκακιέρας το σύνορο, πεισματικά ανατρεπτικός τρελός
ταπ, ταπ, ταπ....
εδώ είμαι , μ'ακούς ?
....................................
Αναμφισβήτητα Σχεδόν!!
(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Έργο Alex Stevenson Diaz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου