"Την Τέχνη γνωρίζω τις ευτυχισμένες στιγμές να αναπολώ
το παρελθόν να αναπολώ στα γόνατα σου ζαρωμένος
Για ποιο λόγο να εξερευνήσω τις νωχελικές ομορφιές σου
αλλού , παρά μόνο στην αγαπημένη , τόσο γλυκιά καρδιά σου
Την Τέχνη γνωρίζω , τις ευτυχισμένες στιγμές να αναπολώ..."
Το Μπαλκόνι, Ch. Baudelaire
_._
Καιρού αλλαγή
και Εποχής λεπίδι
σε ίδιους δρόμους και βωμούς
προσκυνητής, βασιλιάς ικέτης κουρελής
ταξιδιώτης και πεταλούδας μιας φωτιάς, πολεμιστής
δυτικά της ανάσας σου
ανατολικά της αυταπάτης μου
σε σκαλοπάτια μαρμαρωμένων εγωισμών
και στα κελιά μιας ενιαίας μοναξιάς
θυμάσαι ;
τρυπήσαμε σχεδόν τα χέρια μας
αλλά τα χτίσαμε , όμορφα και γερά
τα κελιά μας τούτα τα πεισματικά ατρόμητα
καμία περίπτωση δεν αφήσαμε
του "θέλω" ένας σεισμός να τα γκρεμίσει
και τ' αγαπώ μια αλήθεια να τα διαλύσει
στέκεσαι εδώ,
μα πάλι σκέφτεσαι την επόμενη στροφή
στην αντίπερα όχθη του νοτισμένου αυγερινού
"και μετά?" θα με ρωτήσεις πάλι
"μετά , ότι γουστάρουμε" θα πω ξανά γαλήνια
στης μοίρας την παραμόρφωση
και στου αναπόφευκτου τον γκρεμό
και εσύ πάλι θα χάνεσαι , σε τρύπιες σκέψεις
μπροστά στον καθρέφτη, ένα ανασφάλιστο καημό κοιτώντας
αρνούμενος το στέρεο του "τώρα" και της καρδιάς το κύμα
Δε ξέρω τι σκέφτεσαι, μόνο νοιώθω τώρα
ποτέ δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, μόνο να νοιώθω θέλω πάντα
πειράζει να μην τρυπώνει στη σκέψη ότι νοιώθω
κι αλήτικα να ξεγελά του πόνου μια κατήφεια ;
Πειράζει , θα πεις
Άντε πες το πάλι, τώρα τίποτα κρότο δε βαστά
Και τότε χανόμουν κι εγώ
πλέκοντας ύμνους, ανάσες αέρινες
και καίγοντας σε κύματα πελαγινά
ένα γλυκερό του "τώρα" δίχως το δύχτι του μετά
σπίθα υδάτινης φωτιάς να κάνει φως την αντανάκλαση σου
στου κάστρου το λιόγερμα όπου ψυχές ενικές σουλατσάρουν
Και εγένετο Φως, μα δεν ήρθες
και το μοιράστηκα ενικά με το εγώ μου
κι ήταν λες μια Άνοιξη μέσα στο κελί του Χειμώνα
εκεί που κλειδωμένα με απασφάλισε η αντάρα λόγων στερνών
κι άναψαν λέει κι όλοι οι αστερισμού στο στερέωμα
και ξεχύθηκαν μιλιούνια αγγέλων όμορφα ορφανών και κολασμένων
παιδιά θεών δυνατών, που της μοίρας το τερτίπι τα μεταμόρφωσε
και της Εύας το μήλο, μια ενοχή τους διαιωνίζει εις τους Έρωτες , Αμήν
και τώρα κοίτα που λογίζομαι πάλι θαρρώ
πόσο φως βαστάζει ένας γκρίζος έρωτας τ' ουρανού
σα τσακισμένους κουρελήδες ικέτες αντικατόπτρισε μια μικρή στιγμή
μικρούς και αδύναμους , εύθραυστα αλόγιστους
παντοδύναμα εγωιστές και βολικά χαριτωμένους
σα ποιητές , που το χαμένο
με την τρελή δύναμη ενός θεού σακάτη
στέφει του κεραυνού τη λύσσα, στου κόκκινου κρασιού το δεκανίκι
κι ένα βράδυ συλλογίζομαι
πως ξεπλύθηκε ,αίμα οδυνηρό
από τις πατούσες μας, λυτρωτικά
από του "πριν" τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα
που τις χαρακιές τους διαλαλούσαν
σε γούβες βρόχινες , αυταπάτες του δρόμου
και πλάι σε εκείνο το σταθμό
που ακόμα σιγά, βραχνά θα μουρμουρά
ένα τραγούδι την πραμάτεια του
καθώς οι πόλεις , αόρατες κενά θα εναλλάσσονται
και στέκομαι τώρα
και κοιτώ πίσω από τον ώμο πια
τα φευγαλέα πουλιά τα γερασμένα
καθηλωμένα , άπραγα και τσακισμένα
με τις κάποτε αίώνιες φτερούγες τουςτσαλακωμένες
σε χρόνο απάνεμο παραδομένα ,
σα πινελιά στην άκρη του καμβά , κατα λάθος τόσο λευκή
σχεδόν με νεκρικό καρτέρι να κοιτούν τόσο έγχρωμα
ακριβώς με μάτια παραδομένα κι αδειανά , τόσο γοητευτικά
σα λαμπιόνια από κάποιο δέντρο κρυστάλλινα, μαγευτικά
να συνομολογούν τη μια στιγμή που το πέταγμα δάμασαν
που χάιδεψαν του ανέμου μιαν όμορφη βουτιά
και "μετά " έζησαν αιώνες με τα μάτια πάνω της καρφωμένα
_._
" Αυτοί οι όρκοι , αυτά τα αρώματα , τ' ατέλειωτα φιλιά
θα ξαναγεννηθούν από ένα βάθρο απρόσιτο στις βυθομετρήσεις
καθώς ανεβαίνουν στον ουρανό οι ήλιοι ξανανιωμένοι
Αφού λούστηκαν στο βάθος των απύθμενων θαλασσών
Ω Όρκοι! Ω Αρώματα ! Ω Ατέλειωτα Φιλιά !!"
Το Μπαλκόνι, Ch. Baudelaire
(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Παρενθετικά Το Μπαλκόνι, Ch. Baudelaire
Painting: Ernesto Arrisueño - Lima, Peru
Οι Gossip..υπέροχα μελωδικά λένε ..relax..it was just dreaming..
γιατί εκεί απλά όλοι είμαστε πιο δυνατοί...κατά ψευδαίσθηση αυταπατηθέντες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου