Να έρθεις
Γυμνή από φτιασίδια
και ρούχα άσκοπα κουρελιασμένα
στης ψυχής τον απείθαρχο κήπο, ρούχο δε ζητά η φωνή
Να φοράς μόνο μια πεταλούδα γαλάζα στο πέτο του χαμόγελου
σα τ' ουράνιου καταβολισμού τα χαρωπά παιδιά
που ποδοπατούν με ξυπόλητη χαρά τις θάλασσες και τους θεούς
Να έρθεις γυμνή βροχή
ανάγκη η πλάση μου δεν έχει από ομπρέλες
και το χιόνι μου με ενός τρελού λευκή σιγή θα τιμά τις παρουσίες
Μη
μη το αγνίζεις τούτο το καταραμένο το κλειδί
κλειδωνιές δε λογάται το νησί μου , στους αιώνες ξέρα λεύτερη πλέει
μέσα σε πελαγίσιες υδάτινες φωτιές σα βουτά τα άστρα του ουρανού,
κρύο δε συλλογίζεται
Μα να έρθεις
από το φάρο ως τα κατάρτια,
μόνο το πέτρινο λιοντάρι το ενετικό στέκεται
Σε πέτρες ζεστές και σμιλευμένες από τους αιώνες μου, εγώ τ' ορίζω τούτο
Μα μη ντυθείς
πρόστυχα ρούχα ιερόσυλα , στα χέρια μην κρατείς
μήτε σανδάλια η γη των Ενετών αντέχει να την πατούνε ποτές
μόνο τα βήματα ξαμώνει, αν εκεί που θέλουν πάνε
Σάρκα του νου ζεστή,
στο ουράνιο κρασοπότηρο, χύσε το κόκκινο κρασί σου,
του θανάτου το γλυκό δήμιο δαμάζοντας
και νυχτικό στης νύχτας, το σκέπαστρο μου ταπεινό
πόρτες στους χρόνους αλυσοδεμένες
και δρόμοι μου στενά περιφραγμένοι ξαμπαρώστε
Να έρθεις , μα μη χτυπήσεις !
μη βροντάς, τρομάζεις τα περιστέρια του φόβου
τρομάζουν και φεύγουνε , σα ήχος τα σιμώνει πια,
κρύβονται σκιαγμένα από θεούς και δαίμονες της μνήμης
σα το δήμιο τους θωρούν να πλησιάζει , δώρα κραδαίνοντας στων χειλιών τον γκρεμό
Μα έλα
θα σε φιλέψω μια φέτα πλάνεμα ποιητικό
και θα πιούμε μαζί ένα ρακί πιο αρμυρό από τη θάλασσα
και από το σύννεφο πιο απατηλά ταξιδεμένο
και μια θύμηση πιο γλυκερή από τ' αετού το πέταγμα, γλυκό θα σε τρατάρω
και σα το σούρουπο θα πέφτει
σ' ένα χορό τρελό κι αγύρτη θα στήσουμε τα πέλματα
με του κάστρου τους τρελαμένους Ενετούς που όλο τραγουδούν
σα στης πανσέληνου το φως παίζουν κρυφτό ακροβατώντας πεινασμένοι
κάπου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
κάπου καταμεσής γης και ουρανού τ' αυγερινού
(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Painting: Kathleen Kinkopf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου