Έλα

Έλα , σου είπα 

και η φωνή μου , 

πήρε της μορφής σου το αλάτι 

το θαλασσινό

σπασμένο κρύσταλλο πελαγίσιο 

και μιας νεφέλης γκρίζο χρυσάφι να βαστά

Έλα , σου λέω

και ότι χωρούσε σε μια χούφτα

καράβι χάρτινα κεντημένο 

σε ανάκατα φτερά

σχίσιμο άτακτο στου υπόδουλου καμβά 

το ακατέργαστο μέταλλο

και μιας λέξης,  

απίστευτη καμπύλη στης σελίδας το περιθώριο

Έλα,  εννοώ 

κι έρχεσαι πάντα, ξανά και ξανά 

στις λήθης  τις σιωπές των κουρελήδων αιώνιων και των περαστικών

και στις πολεμίστρες των αθάνατων Ενετών 

στα φωνήεντα και τους αριθμούς , αθεράπευτων στοχαστών

και σε κείνο το φως το αρμυρό 

που σα τον ουρανό συναντά , νεφέλη γίνεται ανυπεράσπιστων τρελών 

Ευαγγελία Χατζηδάκη

______________________________________________________________________

- μπα

- μπου..

- μα πάνω από σύννεφα χαζή..έχει τούτο λογική?

- αν δεν έχει αυτό τι έχει? 

- αυτό να μου πεις...

- αυτό σου λέω...

- Τέλος πάντων ,  θα αντέξω την ανύπαρκτη λογική σου... Έχε χάρη που γουστάρω το άσμα..χμ..

  ένεκα ξέρω κι εγώ να το παίζω τούτο το κομμάτι...χα..

- α ναι???!!!!! ..τι μου λες....