Για Να ΣΕ Βρω Στο ΦΩΣ

Στο βυθό θάλασσας βαθιάς 

τη νύχτα με τις λίστες τις μεγάλες

σαν άλογο περνάει τρέχοντας 

το σιωπηλό, σιωπηλό όνομά σου

Κι ήταν τόσο μικρή 
μια μοναδική στιγμή που σε είδα

Στου ονείρου τη γωνιά , πόθος γυμνός
και στου σύννεφου το δάκρυ έρωτα συμπαντικός
και του ναυαγίου το ξάπλωμα να ερωτεύεται ένα κύμα 
σε μια στροφή του χρόνου να μου γελάς για να συναντηθούμε
σε μια λωρίδα της ζωής , την πιο πορφυρή να ξεγελάσουμε το χειμώνα

Φιλοξένησε με στην πλάτη σου

αχ, πρόσφερε μου καταφύγιο

κάνε με ξαφνικά στον καθρέφτη σου μέσα 

να φανερωθώ

πάνω στο μοναχικό νυχτερινό φύλλο 

ξεφυτρώνοντας από τη σκοτεινιά μπροστά σου

και σ' άγγιξα, εκεί

εκεί που σμίγει ο πόνος μια χαρά

εκεί που το αίμα πορφύρα στεγνώνει

εκεί που το παρών , το παρελθόν του συγχωρεί

εκεί που μια ανάσα το αύριο κραδαίνει

εκείνη η αίσθηση, φύλλο καστανά πορφυρό

αλλόκοτα αδρή σινιάλο στου χεριού της γραμμές

υπαρκτό και ανύπαρκτο, ορατή και αόρατη γεύση από αμύγδαλο

και σφάλιξαν τα χείλη 

λόγια περιττά να μην υμνήσουν

στιγμή αιώνια στου τίποτα ένα παζάρι

αιώνας ακαριαίος σα θάνατος σκουριάς  

ύμνος  στου σήμερα το φως

Άνθος του απαλού πλήρους φωτός

φέρε μου γρήγορα των φιλιών σου το στόμα

βίαιο από τους αποχωρισμούς 

λεπτό καλογραμμένο στόμα...

Και μακραίνεις , ίσως

και σωπαίνεις , ίσως

και διαγραφείς , ίσως

και πλανεύεις των ματιών σου τα κύματα, ίσως

και θυμάσαι των πολέμων την αύρα πως το φιλί την ξεγελά, ίσως

κι εγώ υπάρχω, μπορεί

            σε περιγράφω να χωράς στου ανέμους μου, μπορεί

            σε γυρεύω σε ότι ξεσκονίζει ένα χαμόγελο του νου, μπορεί

            σε λατρεύω σε ότι χάνεται από τους άγριους καιρούς σε λέξεων γαλήνη

            κι εγώ, τόσο εγώ ,

                          ανυπεράσπιστα να αγαπώ το σχήμα σου στο σώμα μου

                          αδικαίωτα να ακολουθώ μια μυρωδιά από άνθη σε σελίδες μυρισμένες

                          αδιαμαρτύρητα να ζωγραφίζω την εικόνα σου κι αυτή να αντέχει τις Εποχές μου

                          ασώματα σε έχω , εκεί που άνθρωποι της γης , άγνωρο θα στοχάζονται  τ'αερικό  "εγώ" σου

Τώρα βέβαια , μακριά και όλο πιο μακριά

από λησμονιά σε λησμονιά μένουν μαζί μου 

οι ράγες , η κραυγή της βροχής 

ότι η νύχτα η σκοτεινή κρατάει φυλαγμένο

Λείπεις.

Θέριεψε η φωνή μου

έγινε κύμα αρμυρό και χτυπάει από βράχο σε βράχο

Λείπεις.

Αγρίεψαν τα μάτια μου

έγιναν τρεις χαρακιές στου χρόνου μου τα σκαλιά

Λείπεις.

Οργίστηκαν οι λέξεις μου

έγιναν χίλιοι σαρκοβόροι Μινώταυροι , για τροφή  λιμασμένοι

Λείπεις.

Κραύγασε η καρδιά μου

κρύσταλλο κοφτερό , αίμα κουζουλό στης φλέβας τις διαδρομές σε γυρεύει

Λείπεις.

Πανσέληνος επέτης η ψυχή μου  

τρυπώνει από το παραθύρι και χτυπιέται από ντουβάρι σε ντουβάρι

και σαν το ταβάνι φτάνει, σταματά και γαληνεύει , τότε μόνο μια γαλήνη της αρμόζει 

σαν ανελέητα κι αχόρταγα , τον ύπνο σου φυλάει , τα λόγια του διαβάζει..

Περιμάζεψε με το σούρουπο

όταν η νύχτα παίρνει να δουλέψει

το βεστιάριο της και πάλλεται στον ουρανό

ένα αστέρι με άνεμο γιομάτο... 

Και να στέκεται η νύχτα 

και με ένα άνεμο φερμένο από βορρά συλλογιέται

υπάρχει τούτο τ' όνειρο, το ξωτικό, τ' αγιάζι

κι όμως υπήρξες εκείνη τη στιγμή

στην πιο βαθιά μου νύχτα , νοτισμένο σύννεφο στου ουρανού το στερέωμα

κι όμως υπήρξες εκείνη τη μέρα

σε ένα στραβό κουτάλι , λωτός και φίνο παλαιωμένο κόκκινο κρασί

κι όμως υπήρξες εκείνη τη βόλτα

σε μια χούφτα φως ανέσπερο στου κόσμου την τελευταία δρασκελιά 

κι όμως υπήρξες, εκείνη την Εποχή

σε μια Εποχή αλλόκοτο μεταίχμιο, ανέμων και λιακάδων ύμνος και βροχής ανάσα υγρή

Πλησίασε μου την απουσία σου στο βυθό

βαριά καλύπτοντας τα μάτια σου

κάνε να με διασχίσει η ύπαρξη σου, υποθέτοντας

πως η καρδιά μου είναι κατεστραμμένη...

Και στριφογυρίζει η καρδιά άυπνη
και τρίζει τα παντζούρια σα χέρι αόρατο
νους λογισμός , χειμωνανθών θέριεμα

Που είσαι απόψε
που θέριεψαν Μύθοι και Μινώταυροι στον ουρανό σου
που είσαι και δε νιώθω την ανάσα σου
που όλοι οι άνεμοι μου σβήνουν τα φεγγάρια μου και με κατασπαράζουν
που είσαι απόψε 
που η τίγρης του νου κατασπαράζει τα πιο τρυφερά μου όνειρα
που είσαι απόψε 
που βροχή γίνηκαν οι λέξεις και στο βυθό με σπρώχνουν ηδονικά 

Κι όμως υπάρχεις 
και γίνεσαι άνεμος στα παντζούρια
και γέλιο αγγέλων και δαιμόνων στον αέρα που σ' αφήνω
και στο ανέσπερο της ανάσας φως που θα σε βρω....



(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη
       Αποσπάσματα/ Madrigal Escrito En Invierno-Neruda
       Sculptures: Richard MacDonald
       Γ. Χαρούλης/ Χειμωνανθός

_____________________________________________________________________________

-  επ,  κι εγώ είμαι εδώ..
-  πάντα, αλλά που?
-  εδώ χαζή, στο αέρα που μ' άφησες...
-  ....για να σε βρω στο φως ρε ξωτικό , εκεί..!!!!...άκου το Χαρούλη...