Παντοτινά Όσο

Τόσο όσο, το τώρα
τόσο που θα μ' αναζητάς στα σοκάκια των λέξεων σα διαλύεσαι

πόσο όσο, το πάντα
τόσο που θα με νιώθεις σε όλες τις νότες που δραπετεύουν , επαίτες σιωπής

Τόσο και όσο , πόσο από το πάντα κρατούν 

τόσο θα με σκορπάς, βιάζοντας τον κρότο από του νου τα δεσμά, όσο η γη ανασαίνει φωτιά

και πως τέντωσε η θάλασσα μου εκείνο το όσο
κι έσπερνε κύματα, άνεμος θεός να σε υμνήσει
κι έστρωνε το στερνό το άστρο θάλασσες να ψάχνουν

Για πόσο όμως να χωρά το όσο σου

και μετά , μετά τι, τι ζυγώνει , τι μένει τι ωφελεί

γη διχοτομημένη , υδάτινη μοιρασιά ζωής τεντωμένης σε σκοινιά  

κοίτα με , χαράζω τη βροχή φωτιά και σέρνομαι στις καψαλίδες της
                 σπέρνω σπόρους στης γης σου τις τσαλακωμένες αυλές και τις πλατείες
                 κρύβω σκονισμένα λόγια, θύελλα στερνή, ψυχής ποδοβολητό και βουή
                 ύμνος στερνός , ύμνος και πρώτος στο πριν , στο τώρα στο μετά σου, αιώνιο φυλαχτό

πόσο με χωράς 

σα σουρουπώνει κι ο δρόμος στενεύει

πόσο με περιγράφεις

σα μιας απουσίας εικόνισμα ιερό

πόσο με ζωντανεύεις , εκεί στην άκρη των σπάνιων χαμόγελων σου

Μίλα μου
άδειο δωμάτιο το "θέλω" μου εδώ που που κουλουριάστηκαν οι λέξεις
κενή σελίδα η φωνή μου, που να υπάρχω δίχως σου, αρνιέται να ορίσει

Ανάσανε πλάι μου
κάνει τόση κενή παρουσία εδώ μέσα
που τα ίδια μου τα χέρια κατάρα μοιάζουν σα κοιτώ
κι η αγκαλιά σου μιας καταδίκη εξορία, να με κοιτά
δίχως να χάνεται , μα δίχως και να υπάρχει στου τίποτα μου τη γωνιά

Μη λες ξόρκια, μη λες κουβέντες στα σκοτεινά

με τρομάζει να μιλείς, με πνίγουν οι λέξεις, με τσαλακώνει της ανάγκης σου η κραυγή

κοίτα τώρα τι κάνεις , τη μοναξιά μου που πάλεψα να κερδίσω τσακίζεις

και μια ανάγκη που η δύναμη χρόνια αποποιείται, ξυπνάς

πάψε πια να μιλείς, κάνεις θόρυβο και τρομάζεις τη συνήθεια μου να ανασαίνω το τίποτα

" Να αγαπάς στο πολύ και στο τίποτα" είπες ..

Θυμάσαι? θυμάσαι
άρπαξες το κάρβουνο και μου το έγραψες
κατάρα να το θωρρεί η έγνοια, να το μαθαίνει η απελπισία 
κι η καρδιά να αρνιέται να το μάθει απέξω, 
σα προσταγή λες και στου τίποτα θα κρυβόσουν τους αιώνες αεί 

Κι έμαθα να σ' αγαπώ
στο πολύ και στο τίποτα σου

Κι έμαθα να σε θωρώ
στο πολύ και στο τίποτα σου

Κι έμαθα να σε νιώθω 
στο πολύ και στο τίποτα σου 

Και Σ' αγαπά η καρδιά, μου είπε απόψε
στου τίποτα σου το πολύ και στου πολύ σου το τίποτα 
στο Τόσο Όσο μου και στο Νυν και της Ψυχής μου το αεί

Τη καταδίκη και τούτη που μου σπείρες 

να είσαι παντού , δίχως να είσαι 

και δρόμος αρμυρός που καίει πληγές αιώνων και περαστικών

και εσύ, ω εσύ
να μένεις εκεί, να με κοιτάς 

σιωπηλά, σχεδόν ανύπαρκτα να κουρελιάζεις τη σκόνη μιας ζωής
                ακριβώς αγάπη να κραυγάζεις βουβά της δική σου πληγής τη γιατρειά
                σχεδόν βασιλιάς, σχεδόν και πάροικος υποτακτικός , να με κοιτάς στωικά
                σχεδόν ερείπιο, μα και σχεδόν παλάτι , ετούτο που μου ζητούν τα μάτια σου απόψε

ικέτης και θεός, να στέκεσαι εκεί
στην μια σου άκρη, του χθες το συρματόπλεγμα να γυαλίζει φονικά
στην άλλη άκρη του αύριο η απορία να ζητά σα παιδί επιτακτικά ένα θέλω βουβό
και στη μέση τα μάτια σου να τρομάζουν όλα τα περιστέρια της ψυχής μου, να πετούν

Πες μου

πες μου απόψε

πόσο καίει μια αγάπη

πόσο ξεπουλιέται ένα φιλί

που σεργιανάει η αγκαλιά που αναζητά

μα τόσο όσο , μη μου λες 

Τσάκισα σα χάρτινο βαρκάκι

και πήγα και ήρθα στους καιρούς μου, στις διαθέσεις των εποχών σου ξανοίχτηκα

και οι τσακισμένες διπλωσιές του, βορά αρμύρας απροσδιόριστης

σκαρί πεισμωμένο να φτάσει των χεριών σου τ' άστρα

Κι έγινε το εύθραυστο , κραυγή

                                     καταιγίδα στα μάτια που θωρώ, στο χρόνο που με διαπερνά

                                     σταυρός με μαρμάρινες πρόκες να σταυρώνω την ανάγκη

να έρχεσαι, να φεύγεις , ερχομοί και μισεμοί  στης ζωής μου τη σελίδα τσακισιές 

ερήμην τ' ονείρου,  πόλεμος 

ερήμην αφής κόλαση

ερήμην της νύχτα πανσέληνος

                                          

Σωπα , 

μη μιλάς , άκου 

είναι η ώρα που βεγγερίζει το όνειρο με τα κύματα 

είναι η ώρα που ξύνω ένα μολύβι, να γράψω τη γραφή αλλιώτικα 

                                           θα σου πω, τώρα και για πάντα

                                           αγάπα με , στο πολύ μου, αυτό για σένα κράτησα

                                           θα σε ψάξω τώρα και για πάντα

                                           φώναξε με , με το όνομά μου, μια μόνη αλήθεια για σένα κρατώ

                                           θα σε κρατήσω τώρα και για πάντα

                                           κράτα με , μόνο για σένα τα χρόνια έγιναν και πήγαν και ήρθαν και κυλούν

                                           

                                           θα σε περιγράφω τώρα και για πάντα

                                           βάψε με , στο άυλο και στο τίποτα μη και παραδοθώ όμηρος

                                           

                                           θα σε ζητώ τώρα και για πάντα

                                           να υπάρχεις εκεί να σε βρίσκω στης γης τις αγκαλιές, μεταίχμια εποχών  

                                           Θα σε αγαπώ, θα σε υμνώ, θα σε λατρεύω τώρα και για πάντα

                                           να υπάρχεις τώρα και για πάντα , ορατά και αόρατα όπως υπήρχες μια ζωή

                                        

Που υπάρχω,

που λογιέσαι το πολύ σου

που ανασαίνει το τώρα , που το ατέρμονο γιατί

σε πια φυλακή ο νους ναρκώνεται κι αντέχει μιας στέρησης την προσταγή

στου τώρα την ανάσα , η αφή που το πριν δεν είχε

στου πάντα την ταυτότητα, ύπαρξη που τελειωμό δεν έχεις 

στου φθινοπώρου τα φύλλα και στου σύννεφου τους εραστές η μοίρα μας

σ' ότι γεννιέται ξανά και ξανά , σ' όλα τα παντοτινά γραμμένα θα ανασαίνουμε

και θα μυρίζουμε κουρέλια μυρωμένα και ικεσίες δαιμονικές, μέχρι εκεί που θεοί μιλούν

και θα μιλούμε τις λέξεις που τους ξένους τρομάζουν , μέχρι εκεί που ...τα πέλαγα στερεύουν 

                                           

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Painting/ Mark Arian 

________________________

-κι εγώ , εδώ είμαι..
-από πάντα και για πάντα ρε ξωτικό...