Τσακισμένες Εποχές [Η Αρσενική Μούσα]

"Δύο εποχές , πλην καλοκαιριών.."

Σπασμένες δρασκελιές οι Εποχές των πεσμένων φύλλων
στέκονται θαρρείς και περιγελούν της πλάσης τον κρότο
αντίδοτο σε μιας πίστης την σιωπηλή αλαζονεία,
θρυμματισμός σε μιας στάλας τόλμης το άδικο αμάρτημα
και στης λήθης τον  κεραυνό, θλιβερή  αποχώρηση
τσακισματιές σε χάρτινο καράβι, πλεούμενο αλμυρής διάβρωσης

"..Θα σου πρότεινα ένα αλλιώτικο τίτλο.."

Ξεμάκραινε  πάντα ο νους , άνεμος αθιβολή
κι η στάλα θάλασσα δεν ήταν, μα δάκρυ συννεφένιο
θύμησες θεοί και δαίμονες στη σκακιέρα θρονιάστηκαν
σκέψεις άκαρδες, δεύτερες , τρίτες , έβδομες και δωδέκατες
κι άλλαξαν οι ταμπέλες και αναδιπλώθηκας οι λέξεις
και σημάδια κόκκινα , οχύρωσαν μιας εποχής το γκρίζο
και γράμματα αμέτρητα ,  φιδίσια πλανήθηκαν εν λευκό έρποντας

" ..πόσα χιλιόμετρα.."

331..νότια της φωτιάς του θέλω, δεξά του κεραυνού του μπορώ
βαθιά κι απόκρημνα των πελάγων και τόσο ανεξάντλητα του νου
εποχές πάντα τρεχάτες με σανδάλια χαλαρά δεμένα στον αστράγαλο
διαβαίνουν με βλέμμα  περιφρόνησης , μιας γης στέρεας την υποκρισία
με τόξα κυρτά φυλακισμένα στις παλάμες των δακτύλων, τόσο ίσια κυρτά
με νεφέλες ψυχοφθαλμαπάτες , με ήλιους σάρκινα και θολερά  καυτερούς

"..βιαστικά και πρόχειρα λάθη, λάθη, λήθη , ηλίθιοι δεσμώτες..[...] "

Η παραδοχή

δεν έμεινε ένας συλλογισμός , στου νου τα νεκρωμένα κύτταρα
να δώσει στερνή συγχώρεση , στης λέξης την άθλια κοφτερή ακίδα
αυτή που καμαρώνει σε πελάγου κρητικού την υπερήφανη βραχώδη αιχμή
και διαμελίστηκαν τα σανδάλια του γερακιού, ματωμένες πατημασιές γλάρου
και στράγγισαν τα κύματα και βούλιαξαν τα δελφίνια σε στερνό χορό παραδομένα
και οι μενεξέδες της αυγής σε ντροπή άχρωμη την ομορφιά του θάψανε να μη την ακούν
και οι καμπύλες από των λέξεων τα σημάδια , φιδίσια κουλουριάστηκαν καραδοκώντας
και μια αστραπή έσπασε του σύννεφου την πιο μαγευτική ζωγραφιά σε τσακισμένη βροχή

" ...Τέλεια !!! τώρα  επιτέλους ξέρω να φτιάνω καράβια χάρτινα ανεμόδαρτα
  τσάκισα το χαρτί , μα έμαθα πως πλέουν από το τόσο μιας χαράς , έως το όσο της συντριβής
  και τώρα  σου έχω ένα καλύτερο τίτλο ....."

Τσακισμένες Εποχές ,
σπασμένες σε χρόνου ορφανού την άκρη
κι Ανέμων Εποχές , την Πέμπτη που χάραζα φθονούν
εξόριστη και άδεια και γυμνή , ντύμα υποκρισίας αρνιέται
αποκαΐδια έρωτα αφόρητα κι αμαρτωλά θνητού δε λογάται
και τραύμα αγιάτρευτο θεών και προσταγών στου δήμιου το διάβα

αρσενική μου μούσα , τσακισμένο  πια στα δύο το θνητό σου θωρρώ
τυφλή και γυμνή στων βράχων την αφή με τη ίδια τη δική σου χαρακιά
εκεί καταραμένα να σε μυρίζω, να σε θωρώ να γδέρνεις της ζωής τις δύνες
εκεί θα με κοιτάς ξανά και ξανά από του βράχου το αίμα να γράφω , εσένα μόνο

Κι έσκυψα τις χούφτες , χρυσό αίμα από πληγή τρελού
κι έστρεψα τα μάτια , σπασμένες φτερουγιές από νεφέλες πορφυρές
κι έκλεισα τα αυτιά  , ομόκεντροι κύκλοι ασφυξίας, μελωδία στου νου το τέλος
και κοίταξα τα χέρια μου, αδειανοί ζητιάνοι του πολύ και του τίποτα μιας αυταπάτης


Κι ήξερα , τώρα ήξερα
άνοιξα την πόρτα σιωπηλά
πιο σιωπηλά από ένα κόκκινο σημάδι
πιο δυνατά από μια Συννεφένια Εποχή  Ενοχής
πιο οριστικά από το Σχεδόν αόριστο, ζωής κλεμμένης

"Τσακισμένες Εποχές"

Τσακισμένες Εποχές
Άνθρωποι δε λογίστηκαν κι οι ιδέες δεν πεθαίνουν
Καληνύχτα Αρσενική μου Μούσα...
[...αρκεί που είσαι εκεί, βόρεια των Εποχών μου...]





Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Έργα: Η πραγματικά υπέροχη και ανατρεπτική συλλογή του Matteo Pugliese ]

Άννα

Πέλαγα διάβηκε πολλά
μεσ' της ζωής το τρήμα λευτεριά
σανδάλια σκονισμένα και στενά
μα ένα χαμόγελο χαράζει την καρδιά

Πόλεις σεργιάνισε πολλές
από της Ηούς το μενεξέ, ως τις βροχές
κι ο νους λόγια μάζευε , χίλιες σιωπές
τα χέρια σαν ανοίξανε, μυριάδες αγκαλιές

Κι όταν τα φώτα σβήνανε, χειροκρότημα καυτό
ψυχή πως στύλωνε ξανά από το αμέτρητο κενό
το δάκρυ πάλι μέτραγε κι αυτό πως την κοιτούσε
μιας θλίψης το απόβραδο, πάντα την ξενυχτούσε

" Κυρά χρυσή, κυρά καλή, κυρά μαλαματένια,
  δρόμους εδιάβηκες πολλούς με της καρδιά για έγνοια
  δώς μου το δάκρυ του φιλιού, της λήθης τη σφεντόνα
  δως μου , τι δε χωρά η καρδιά σε συνεφένια αλώνια"

Συλλογισμός το δάκρυ της, θλίψη οι θύμησες της
σφεντόνα οι ελπίδες της, πάθη οι έρωτες της
και χαρακιές στο πέλμα της όλες οι ξενιτιές της
κ' αναλογίστηκε ξανά , μυριάδες και τις χαρές της

" Κυρά χρυσή, κυρά καλή, κυρά μαλαματένια
  σα σβήνει των φώτων το θεριό και της βουής ο κρότος
  κανείς δε μένει μοναχός , δύο πέλαγα και αλμυρός ο Νότος
 όνειρο πλάσε να πετά , να ξαναζεί και να θεριέυει ο πόθος"

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
___________________________
[ ..στη φίλη Άννα, που έκαμε τέχνη, μα δεν την αλλοίωσε στο πραγματικό κομμάτι το ανθρώπινο
    που όταν τα φώτα σβήνουν , κρατά ένα δικό της απίστευτο φως!! Γιατί  με την "Ερωτική Ιθάκη"
    σου και με μια  " Νύχτα Μπλε" ..όχι μόνο έντυσα κάποτε έναν έρωτα δικό μου.. μα ανακάλυψα
    και μια πολύ καλή ΦΙΛΗ!! Δύο καλά φιλαράκια κι εσένα και το Σωτήρη. Να είστε πάντα γεροί
    και να φωτίζετε ένα κομμάτι της ζωής και του ονείρου για όσους τολμούν να νοιώθουν!!!!]

Σβηστά Φώτα

Adam Martinakis: Where Your Thought Meet Mine


" Κι αν σβήσω το φως , έτσι απλά ..."

Θα μυρίζω τα βήματα σου, γυμνές πατούσες στο πλακόστρωτο κενόΘα ακούω τις κραυγές του χθες , μέσα στων πληγών σου τις χαρακιές
στα ακροδάχτυλα ανεπαίσθητες γραμμές θα νοιώθω να διανύουν του προσώπου σου το αλάβαστρο

"Κι αν χαθώ μέσα σε σκοτάδι, έτσι απλά...."Θα με περικυκλώνει της αλήθειας σου η μυστήρια σκοτεινιά
που χρώματα κρατεί φυλακισμένα
Θα με ζυγώνει μιας αγάπη το παραμορφωμένο είδωλο σ' όλα τα κάτοπτρα του νου
στις αισθήσεις η αργοπορημένη ικεσία εξιλέωσης ,
στου χρόνου την κλεψύδρα στοίχημα μικρού παιδιού αθώου

"Κι αν τ' οξυγόνο σου στερήσω τ' ακριβό, έτσι απλά..."  
Θα ανασαίνω της ανάσας σου την απόγνωση,
στων ματιών σου τις θάλασσες , τρικυμισμένα κύματα  αλμυρά
θα αφουγκράζομαι μια μελωδία,
 σ' όλα τα βήματα των δαχτύλων στου σύννεφου την άκρη την κοφτερή
στου νου τον γκρεμό, γλάρου ακροφτέρουγο ο λυτρωμός,
στης καρδιάς το χτύπο βαθύ κόκκινο αίμα να κάνει φως

"Κι αν όλα στα στερήσω , έτσι απλά..."

Θα νοιώθω , γιατί σου φώναξα "νιώσε"
Θα βρίσκω λέξεις , γιατί αγάπησες τις λέξεις μου
Θα σκαρφίζομαι χρώματα, γιατί πόλεις τσαλακώνεις σε θέα αστραπής

Θα σε βρίσκω, σε κάθε αντίο αναβλητικό μου
Θα σε καταλαβαίνω με ένα δάκρυ απελπιστικά αλμυρό
Θα σε κουβαλώ σε μια σκέψη διαδρομή στ' ανέμου τα σοκάκια τα στενά
εκεί που αιώνια δύο άυλων τρελών οι σκέψεις συναντιούνται
με μια αφοσίωση τρελού, με ένα χαμόγελο θεού

"Κι αν ..."

Θα...

Ευαγγελία Χατζηδάκη

[ Κάποτε την αλήθεια από ότι αγαπάμε τη βρίσκουμε με μάτια κλειστά και φώτα σβησμένα..σα μια ανεξήγητη παρουσία στην πιο σκληρή απουσία..Σα χρόνο αγάπης σιωπηλό που μας κυκλώνει αόρατα!! Κάποτε δεν κατάλαβα, είναι ΤΩΡΑ που καταλαβαίνω..κι όπως λέει κι η Nannini ...ti voglio tanto bene ...e ci sarro' per te..SEMPRE!!! lo sai..no????]



lo vivrò con te Ogni giorno comincia
Dove i baci finiscono, Ora che è inevitabile 
Un dolore fantastico , Nei minuti che restano Per sempre 

Ti voglio tanto bene E ci sarò per te 
Se sentirai nel cuore Un amore che non c'è
Ti voglio tanto bene E ti raggiungerò
Con tutta la mia voce Ascoltami 
lo canterò per te 
Mi sentirai nell'aria 

Entrare nei tuoi occhi 
Sola nell'anima lo vivrò con te 
Guardandoti esistere
E nel sole rinascere 
lo lo so che siamo fragili 
E con gli occhi degli angeli
Ci guardiamo resistere lo vedo 
un mondo un migliore 
Si girano le nuvole 
Abbi cura di splendere 

Ti voglio tanto bene, E niente finirà 
Se non avrai paura, di continuare a vivere 
lo canterò per te Mi sentirai nell'aria 
Entrare nei tuoi occhi 
Sola nell'anima,  lo canterò per te 
Canterò per te 
Ricordati il mio nome 
Ti voglio tanto bene 
Non vedrò con te 
Quell'alba di luce e noi Ora dov'e 

[...δε θαρρώ χρειάζεσαι μετάφραση....λες???...ε..]


θα ζω πλάι σου 
σε κάθε μέρα που θα ξεκινά
εκεί που τα φιλιά θα τελειώνουν, 
τώρα που πια αυτό είναι αναπόφευκτο
μια μεγάλη θλίψη, 

οι στιγμές μας που παραμένουν για πάντα

Σ 'αγαπώ και θα είμαι εκεί για σένα
Αρκεί να  αισθάνεσαι στην καρδιά μια αγάπη
[τόσο μεγάλη] που να μη έχει λογική
Σ 'αγαπώ και εγώ θα σε συναντώ 

στα πάντα, 

άκου τη φωνή μου, 

Θα τραγουδώ για σένα

θα με νιώθεις  στον αέρα

Θα τρυπώνω μέσα στα μάτια σου
μόνο στην  ψυχή θα ζω μαζί σου

παρακολουθώντας

 σε να ΥΠΑΡΧΕΙΣ
και στον ήλιο που θα ξαναγεννιέται
θα ξέρω ότι είμαστε εύθραυστοι
και με μάτια αγγελικά
θ'α προστατεύουμε τις άμυνες μας , θα δεις
για έναν καλύτερο κόσμο,
Που τα ΣΥΝΝΕΦΑ θα γυρίζουν
και θα φροντίζουν να ΛΑΜΠΟΥΝ ..

Σ 'αγαπώ, και τίποτα δεν θα τελειώσει
Αν δεν φοβάσαι , να συνεχίσουμε  να υπάρχουμε
Θα τραγουδήσω για σένα
και θα με ακούς στον άνεμο..(!!!)
θα τρυπώνω στα μάτια σου
σα μια ψυχή, θα  τραγουδήσω για σένα
Για σένα θα τραγουδώ [ ....η θα γράφω...]
Να θυμάσαι το όνομα μου

Σ 'αγαπώ, κι ας μη βλέπω το φως του δειλινού μαζί σου

.. όπου και να 'μαστε κι δύο τώρα...

Μάτια Τ ΄Ανέμου

" τι κοιτάς μελαγχολικά στο κενό πάλι, στης ώρας το σπασμένο τζάμι
  πέρα από των ματιών σου την πλάνη, ως τη ζητιάνα στιγμιαία αιωνιότητα σου
  ..πάλι το κάνεις και πάλι το ξέρω, σε βλέπω ξανά και ξανά στο ίδιο θρήμα του χρόνου .."

πως είναι όλα εκεί κι εγώ περιπλανιέμαι πάλι σιωπηλά
κύκλοι και δύνες μου συντηρούν του κενού χρόνου τη ροπή
ίσα να ξεγελώ εκείνη την ώρα της συνενοχής νου και ψυχής
κι η πέννα χαράζει άκαρδα μαύρες ρωγμές, σα φίδια στο λευκό
να έρπονται ξανά και να καραδοκούν για μια δρασκελιά της σκέψης
κι οι εποχές να έρχονται και να σμιλεύουν πάντα, στον ήλιο η τη φωτιά
μια μόνιμη επανάληψη, σε πόλεις άλλες μα άδειες , η ίδια στωική επανάληψη
κι οι κινήσεις λες , σχεδόν ίδιες σαν επαναληπτική ροή  δεικτών του ρολογιού
σα μια μέρα χρόνο , που περνά ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις να λογάσαι

" Σωπα, άκου θυμάσαι το βαγόνι.....
  ποιο ήτανε αλήθεια , μπορεί και σημασία να μην έχει
  σήκωσες το πρόσωπο , έκλεισες πάλι τα μάτια να δεις
  πέρα από το σκοτάδι, πάλι να κάνει φως, εκεί πάντα είναι φως
  κι ένα αεράκι , περαστικό σαν εμάς , αέρινο σα τα χέρια μας.."

Το τέταρτο ήταν χαζή , μετά το τρίτο βαγόνι
πάντα το τέταρτο να  συνεχίζει , πάει το τρίτο, εκεί που είχε μουσική, γέλιο
και κοίτα τώρα , κοίτα καλά και αφουγκράσου και ξύπνα επιτέλους, κοίτα μέσα σου

κατρακυλά ξανά ο Ιωνάθαν στου ουρανού τα θολερά σοκάκια
πρώτα βουτά και μετά πάλι ανεβαίνει βιάζοντας τις φτερουγένιες αντοχές του
κι εσύ τρέχεις, όλα με βία και νομίζεις πως τα βαγόνια τρέχουν κι αυτά,
μα δε σε λυπούνται, δεν υποτάσσονται στη βούληση σου ποτές να ξέρεις
κι εσύ αρνιέσαι να μάθεις , πεισματάρικος βράχος εκεί πάντα, δίχως να αλλάζεις
να σου γδέρνει τις παρυφές η λευκή σκόνη της αλμύρας , να σε μαδά , να σε ξεραίνει

" Μη μιλάς , δε με γδέρνει η αλμύρα , μα λογισμός άδικος
  δε με χτυπά του χρόνου η γεύση , μήτε το τραίνο που βρυχάται με τρομάζει
  μα με πονά που κλείνω τα μάτια και χάνεται ο ήχος της φωνής σου στο κενό
  και με σκορπά , η ανεπαίσθητη μυρωδιά του λεμονανθού στο πλαϊνό πρωινό του πριν
  που πάντα θα κατρακυλά μέσα σε τούτο το βαγόνι του τώρα, τελευταίο ταξίδι ,
  στον τελευταίο σταθμό της γης μου "

να βουτάς μέσα σου και να συγχωρείς μια αίσθηση,
εκείνη τη γλυκερή μελαγχολία του σούρουπου του αποκαμωμένου
τότε , τότε βουτάνε οι σοφοί μέσα στο εγώ τους και διαβαίνουν την πύλη του
τότε που σωπαίνουν οι φωνές και τα τραγούδια κι η μελωδία σκόρπια σε πληγώνει
τότε , να κλείνεις τα μάτια και να βουλιάζεις στη δύνη του νου κι εκεί κάτω θα σε καρτερώ
τότε τα φύλλα του φθινοπώρου, θα πετούν σα πεταλούδες , εξαπλώνοντας το φως τους το ανέσπερο
κι οι νότες  θα ξεφεύγουν από του Ζέφυρου το ταξίδι, δε θα σκουντουφλάνε πια, δε θα πονούν

" Μη ξεγελάς το νου , μήτε τα μάτια μη σφαλάς ,
  κυλάς τα βράχια που φοβάσαι σε ξεκομμένους ουρανούς
  κι αφήνεσαι στου ανέμου το θεό να παρασέρνει ότι φοβάσαι να θέλεις πολύ
  και χάνεσαι, σε δωμάτια κενών αντανακλάσεων και ικετέυεις κόκκινο λυτρωμό
  Άκου, άκου την ζάλη της  ζωής, άκου της θάλασσας το κύμα, του γλάρου το φτερούγιασμα
  κι ύστερα νιώσε, του βράχου το κατρακύλισμα, της ψυχής το θρόισμα, τα λόγια του κοχυλιού
  και πίσω από το ψυχρό γυαλί , του γλάρου την ικεσία, των δελφινιών την αιώνια προσταγή "

  (c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
       [ ..."να κλείνεις τα μάτια και να αφήνεσαι να ταξιδεύεις με το αεράκι... " ...ξεχνιέται ρε πρεσβυωπικό  ξωτικό? μπα..not in a million years , not in a billion thoughts!!! but then again, you know it, don' t you? ]

Που Είσαι...

"που είσαι, φυσάει κρύο..."

το παραθύρι κλειστό ερμητικά
και το κρύο να τρυπώνει από παντού
και είναι μόνο θέρος, σα κάθε θέρος καυτερό
την απουσία γυμνώνει με παρουσίας κενότητα στο νου

"που είσαι, τρυπά μια παράξενη βροχή το τζάμι.."

το δείλι μελαγχολικά αβάσταχτο κι αυτό
κάθοδος κουραστική στα ιδρωμένα σκαλιά σου
και είναι μόνο θέρος ερμητικής άπνοιας,
και που να σε ψάξω, στον άνεμο η στο θεό
μήτε καλοκαίρι, μήτε άνοιξη, μήτε χιόνι δεν κάνει εδώ
μόνο φύλλα , φύλλα φθινοπώρου να ταξιδεύουν άβουλα
καίγοντας του νου τις στερνές εποχές στου κόσμου το συνεχές

" που είσαι , δεν είσαι εδώ , μα και πουθενά δυστυχώς δεν είσαι.."

αγαπώ, αγαπάς , σε αγαπώ, σε αγαπούν
σα μια αδιάβροχη σιωπή τρυπώνεις από παντού
κι είναι μόνο θέρος , ένα ατελείωτο θέρος θαρρώ
μήτε άνεμος θεός, μήτε ακτίδα δαιμόνου σε κουβαλά

αγαπάς, με αγαπούν , σε αγαπώ, τι αγαπάς?
στάλες όξινης βροχής , οριστικά απροσδιόριστες
"αγάπη" τι λέξη και τούτη θλιβερή, σαν εμπαιγμός του αύριο
σε μια πελώρια σκαλωσιά, δύνη φιδιού κουλουριασμένου

να αγαπάς, να αγαπώ, να σε αγαπούν, μας αγαπούν..
κι ο άνεμος δυναμώνει αδιόρατα θαρρείς και κουλουριάζεται κι αυτός
αγάπη θεού σε θλιβερό θνητό, αγάπη θνητού σε θνητό εγωισμό
μα να με αγαπάς , να σκορπά το θέρος που καίει την πλάση μου
να πέφτουν φύλα εύθραυστα στη γη μου στου Σεπτέμβρη τη πολλοστή φωτιά

" που είσαι, δεν είσαι εδώ , μα δυστυχώς δε είσαι και κάπου αλλού..."

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     [ ...μόνο που κάποτε , απλά περιπλανόμαστε, δίχως να είμαστε μήτε "εδώ" , 
       μήτε και "αλλού" ως υπαινίσσεται ο Λειβαδίτης , μήτε και χαμένοι μαζί...απλά χαμένοι στο "εγώ" μας...
       ...μα δυστυχώς και πουθενά αλλού...κι είναι ετούτο που δεσμώτες κάνει και τους ηλίθιους 
       και τους  σοφούς ρε "κιθαρίστα" , το ξέρεις  ......]

Κατηγορώ

Guayasamín - Hambre

Έπεσα πάνω σε τούτη την εικόνα και αυθόρμητα μα οριστικά , τρύπωσε στη σκέψη μου , ένα τεράστιο "κατηγορώ" , εκείνο το κατηγορώ που σα κοινωνία, αλλά και ατομικά  και αυτό είναι και το ασυγχώρητο δε καταφέραμε να επανορθώσουμε εμπράκτως για να καταφέρουμε να ζήσουμε αρμονικά.

Όταν γράφω αυτή τη λέξη "κοινωνία" , συνήθως χαμογελώ γιατί τη θεωρώ , ένα απέραντο άνευ ταυτότητας χωροταξικό περίγραμμα , από αυτά που είναι πάντα εύκολο να αποποιηθούν την όποια ερινύα, την όποια δίκαιη ενοχή , όταν όλα  τα εγκλήματα διαπράττονται τόσο απλά κι αβίαστα στη γη που ποτέ κανείς δε φταίει ..πλην μεν όλοι λίγο πολύ σε ένα βαθμό είμαστε συνένοχοι.

Κι απόψε με έχει πλημμυρίσει ένα "κατηγορώ", που δυστυχώς δε στρέφεται μόνο -και λυπάμαι που το λέω- στις οφθαλμοφανείς κοινωνικές ομάδες , μα σε όλους και στον καθένα μας δια λόγους συνενοχής ...

Κατηγορώ λοιπόν, πρώτα εμένα κι εσένα που συγχωνευτήκαμε σε τούτη την πραγματικότητα , θυματοποιόντας τη μίζερη απληστία  του μεταπολεμικού νεοέλληνα στην πιο στωική της έκφανση, τον ατομικισμό.

Κατηγορώ όσους διαιωνίζουν την επί μακράν "επικράτηση" συγκεκριμένων ομάδων μιας αδιόρατης εξουσιαστικής ελίτ , πάνω στη μιζέρια και τον κατακερματισμό μικρότερων και πιο ανίσχυρων κοινωνικών ομάδων, δίχως κανένα δείγμα αξίας προς τον ίδιο τον άνθρωπο.

Κατηγορώ όσους "ανταμείβονται " γιατί εργάζονται υπερβατικά και σκληρά σε δερμάτινες πολυτελείς καρέκλες , ίδια ώρα η και λιγότερο από κάποιους που ανταμείβονται ...επιβιωτικά, για πολύ ουσιαστικότερες λειτουργίες. 

Κατηγορώ όσους βολεύτηκαν πίσω από τις πισίνες τους , με θέα τα πεινασμένα παιδιά της διπλανής στριμωγμένης πολυκατοικίας η παράγκας , η δρόμου τελείως.

Κατηγορώ όσους έφτιαξαν κανόνες για τους άλλους παραβαίνοντας τους πρώτα οι ίδιοι.

Κατηγορώ όσους πουλήθηκαν στο κεφάλαιο, εμπαίζοντας μια κοινωνία στα όρια της , με τη λειψή θεωρία ότι το φιλότιμο , η ανθρωπιά και οι θυσίες αποσκοπούν σε ένα ευρύτερο καλό.

Κατηγορώ όσους διαχειρίζονται από θέσεις εξουσίας την υγεία , την απόγνωση και τον πόνο ανθρώπων με σοβαρές αρρώστιες , μάστιγες χαρακτηριστικές μιας εποχής ανακατάταξης, ξεχνόντας ότι σε αυτές είμαστε όλοι τελικά υποκείμενοι..

Κατηγορώ όσους δεν κατάφεραν, αν και διαθέτουν τα μέσα και θα μπορούσαν  να αναδείξουν , να εδραιώσουν , να προασπίσουν και να διαδώσουν την Ελληνική κουλτούρα, τεχνογνωσία, ομορφιά , καλαισθησία, προσπάθεια , καταξίωση σε πολλούς καίριους και καινοτομικούς  τομείς.

Κατηγορώ όσους στερούν από τους νέους , το όνειρο και το ιδανικό , την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής όχι μόνο τεχνολογικής και επιστημονικής  , μα πάνω από όλα , μέσα σε όλα  ανθρώπινης , με κύριο αποδέκτη των καινοτομιών τον ίδιο τον άνθρωπο, με κύριο σκοπό μια ευρύτερη παιδεία.

Κατηγορώ όσους κομπάζουν για επιχορηγήσεις σε νέες τεχνολογίες και επιτεύγματα..ενώ κάποια παιδιά σε κάποιες (πολύ μακρινές χώρες) καρτερούν απλά λίγο καθαρό νερό. Τελικά η τεχνολογία για ποιούς παράγετε, αναρωτηθείτε επιτέλους κάποτε.. 

Κατηγορώ όσους απέτυχαν να κρατήσουν το λαό στη γενέτηρά χώρα του και τον έστειλαν , γυμνό, αδύναμο και αναπόφευκτα συχνά εγκληματικό, σε ξένη , άγνωρη χώρα να καταδικαστεί και εκεί.

Κατηγορώ όσους απέτυχαν να συντονίσουν οικονομικά και θεσμικά ένα σύνολο λαών , έναντι απίστευτης αμοιβής των ...υπηρεσιών τους και  σα να μη φτάνει αυτό επέρριψαν ευθύνη σε λαούς ήδη στραγγισμένους και στραγγαλισμένους.  

Κατηγορώ αυτούς που αποδέχονται αβίαστα τα πάντα , αρκεί να μην αφορούν τα τομάρια τους, η αρκεί να έχουν τρόπο διαφυγής -κι εδώ είμαστε πολλοί , πολλοί όμως , μ' ακούτε?

Κατηγορώ όσους καπηλεύονται τα όνειρα, τις ελπίδες τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες , φαινομενικά πιο ασθενέστερων , αλλά τελικά εξίσου αδύναμων ανθρώπων 

Κατηγορώ.....

Όμως πάντα όταν ο νους φτάνει εδώ , αναρωτιέμαι ένα απλό πράγμα...

Κάποιοι χαμογελάνε, κάποιοι μιλάνε, ονειρεύονται, δίνουν και δίνονται με μια βαθιά ικανοποίηση , με μια απίστευτη πίστη στο καλό, σε πείσμα του αυτονόητου κακού. Κάποιοι ξενυχτούν με μια ιδέα για μια νέα έρευνα με σκοπό την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής η της υγείας του ανθρώπου. Κάποιοι από τον μισθό επιβίωσης βοηθάνε τον ακόμα πιο ασθενή . Κάποιοι σκαρφίζονται μια έκπληξη, μια καλοσύνη, μια κατανόηση, μια συμπαράσταση , μια αγάπη στον ίδιο τον άνθρωπο...δίχως καν σκοπό, δίχως καν μια αναμονή..

Και ξέρετε κάτι? Πάλι χαμογελώ , γιατί απλά στα πρόσωπα τέτοιων ανθρώπων είναι που βλέπω πάντα μια αυθόρμητη , αληθινή χαρά ..Μήτε επίπλαστη, μήτε σκηνοθετημένη...

Ευαγγελία Χατζηδάκη

    

   

Ταξιδεύω το Εγώ μου

" Αν είχε χρώμα η ζωή τι χρώμα θα ταν?"

Κολλημένος εδώ

Εδώ με μια τεχνητή αναπνοή ,παραποίηση μιας  αλήθειας
σε χρώματα γκρίζα και θολά, μάτια βολεμένα  κλειστά
εγώ και το ταξιδιάρικο εγώ μου , στη πιο κρυφή συνενοχή

" Δε μπορώ να σου περιγράψω το χρώμα τούτο,
  μα το είδα και με ταξίδεψε όταν κατάφερα να χαθώ με το εγώ μου"

Κι είσαι ακόμα εδώ

Εδώ, όνειρα που τρίζουν και θεμέλια σαλεμένα της λήθης πηγάδια θολερά
θα σκοτώνει ο νους όσα θέλει να τσαλακώσει ξανά και ξανά σ' ένα σκοτάδι
θα κάνω πως δε βλέπω να χάνομαι, θα υποκριθώ ένα πέταγμα σε πολιτείες μακρινές

" κοίτα ψηλά , αυτή είναι η θάλασσα των θεών , τι σημασία έχει το χρώμα
   και τ' αστέρια , κοίτα τα , νησιά σε ουράνια πέλαγα , εκεί θα ταξιδέψω, δίχως επιστροφή"

Πως μοιάζει ένα αιώνιο εδώ, τυραννικό εδώ..

Εδώ που μήτε κατάρες , μήτε ευχές στ' αστέρια του ψηλά φτάνουν ποτές
σε γη καρφωμένη ύπαρξη που του ταξιδιού τη ρώτα σχεδιάζει περίτεχνα τις νυχτιές
εγώ ο ταξιδιώτης , εγώ τα πανιά μου, εγώ κι ο άνεμος; ταξιδευτής που αλλού με πάει

" κοίτα πως λάμπουν , μια μέρα θα φύγω για εκεί σ' αστέρια όμορφα 
   κι εκείνο το υπερβατικό το φως θα είναι παντού ' ότι με αγγίζει και θωρώ 
   και πίσω στου κόσμου το γκρίζο δε θα ξαναγυρίσω" 

Πόσο χρώμα έχει η θάλασσα να αναιρεί του γκρίζου τις αποχρώσεις

Εδώ από το μαύρο της απόγνωσης, μέσα από το γκρίζο της σκέψης ως στο άσπρο γιατί της ζωής
καράβι θ' αρματώσω, ταξιδιώτης του εγώ, εγώ και το κατάρτι και τα πανιά του κι η πορεία του
και σε μια θάλασσα μπλε θα πλέω στης γκρίζας ζωής το μόνο χρώμα, ως κόκκινο να χαράξω

" κοίτα, το είδες ? ένα αστέρι έπεσε..δε φαντάζομαι να έκανες ευχή..."

Εδώ δεν πιάνουν οι ευχές, μόνο η πορεία που το εγώ μου φυσώ και ταξιδεύω..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

ΕΣΥ

" εγώ.."

Μια θάλασσα απέραντη κοιτώ
μια θύελλα καταμεσής του θέρους 
βουτιά σ' ένα απίστευτο κενό

Πείσμα αέναων Εποχών
εσύ η θάλασσα κι ότι αγάπησα
εσύ κι η θύελλα , σ' ότι ζωγράφισα
εσύ το οξυγόνο που το όνειρο ανάστησα
εσύ και η κατάρα να γυρνώ σε ότι άφησα

"..εγώ..?"

Του γλάρου τις φτερουγιές μετρώ
ένα τίναγμα στου ονείρου τον γκρεμό
στου βράχου το στασίδι το πιο αιχμηρό

Λατρεία ανεξίτηλη θαρρώ
εσύ η θάλασσα κι ότι ονειρεύτηκα
εσύ η πληγή κι ότι αβίαστα αποδέχτηκα
εσύ το πριν και το μετά , το πάντα και το πουθενά

" ...μα εγώ..?"

Τα κύματα χαζεύω σιωπηλά
αυτά που πάντα ακούνε όσα κρύβει η καρδιά
κι όλα τα θάβουνε βουβά σ' ολόχρυση αμμουδιά

Αλήθεια και ψέμα μου μαζί
εσύ η θάλασσα κι ότι νοστάλγησα
εσύ οι νότες που το νου μου παραπλάνησα
εσύ το χθες και το μετά , σιωπή φωνής που ξαγρυπνά

"...ψέμα .."

εσύ η θάλασσα και  ότι πάλεψα
εσύ βυθός και ναυαγός , ταξιδεμένος νοσταλγός
εσύ το θέρος και ο χειμώνας, ζέφυρου χάδι κι ανεμώνας

"..μη, μη μιλάς πια.."

εσύ η θάλασσα κι ότι ερωτεύτηκα
εσύ του τίποτα τα πάντα που ονειρεύτηκα
εσύ στο τίποτα και στο πολύ του νου μια δρασκελιά τρελή

εσύ, όλα εσύ, πάντα εσύ
        το πουθενά και το μαζί
        η αγκαλιά κι η φυλακή
        η απορία κι η φυγή
        το τίποτα και το πολύ
κι όλα μαζί , απελπιστικά  ΕΣΥ...
_____________________________
Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Έργο : Γιάννης Μόραλης / Εθνική Πινακοθήκη ]
[ ...στο δήλωσα, θυμάσαι? ότι  θέλω να σου πω , θα στο πω και θα το διαβάσεις και ένα χαμόγελο θα διαπεράσει φευγαλέα τα μάτια σου  ..ψέματα? τον έρωτα το βρίσκουμε και μας σαρώνει ακριβώς εκεί στην 5η Εποχή ,  όταν τον στερούμαστε γιατί μόνο εκεί ζει σε μια στερητική φύση ..στο είχα πει...]