Ξίφος και δόρυ θα κρατώ μεσ' την πληγή
κι αν με ζυγώσεις μια στιγμή, θα μετανιώσεις
θα ναι η στιγμή που εσύ αρνήθηκες ρητά
το έμφυτο κακό του λογισμού να ξεριζώσεις
Δάκρυ και αίμα πια θα ζητώ με προσταγή
κι αν μ' ανταμώσεις γνώμη για μένα να μην έχεις
φάντασμα από ότι είχα να δώσω έχω γενεί
τούτο που μ' έφτιαξες , ποτές δε θα τ' αντέξεις
Και μη λογάσαι του καιρού του λογικού
αυτού που πάντα την ψυχή την κουρελιάζει
την κάνει πάγο, τη στέφει λύκο που πεινά
σαν στου αδίκου το κακό ξεχειμωνιάζει
Μόνο λογίσου για τις άγνωρες μέρες που κοιτούν
σ' αγάπες τρύπιες και λειψές μη και θαρέψεις
αυτές που πολέμους πάντα σπέρνουν μεσ' το νου
απ' το καλό ως το κακό κενές ψυχές για να μαζέψεις
Δώσε του κόσμου μια αγάπη, ένα καλό
δώσε του φως που το σκοτάδι να παλεύει
και ένα δίκιο , ανυπόταχτο κι ακούραστο οδηγό
το έμφυτο κακό της άτακτης ψυχής να συμμαζεύει
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Πίνακας: Louis Tresseras/ Pure perfection
_________________________________________________
Κάποτε γεννιόμαστε με ποσοστά έμφυτου καλού η κακού. Η καλοσύνη λέει είναι η καλή και φρόνιμη διαχείριση της κακίας μας., ως εκεί που μια ακόμα σταγόνα , εκείνη η χαρακτηριστική, ξυπνά κυκλοθυμικά κι ανελέητα ...το κακό μέσα μας, αυτό που τελικά όλοι διαθέτουμε, όλοι όμως..
I strongly suggest ..Beware the pure damons sleeping within, with loaded guns..
Σιωπή Άκου το τρένο περνά ξανά
Εκείνο που διέσχιζε τα συρματοπλέγματα τότε
χαρακώνει του ονείρου τις παγίδες ξανά και ξανά
σου είχα πει μη το αφουγκράζεσαι και εσύ δε μ' άκουσες
ποτέ δεν άκουσες, κι όμως περνάει πάντα τη λάθος ώρα και σφυρίζει
κάνει τόσο θόρυβο που με τρομάζει ξανά και ξανά και απλά καταρρέω και τώρα απλά θα πάψω να το φοβάμαι, θα μπω μέσα , στην τελευταία διαδρομή
απόψε πρέπει να τελειώσουν όλα, μια δύναμη μόνο
τι επέλεξα, τι κράτησα δίχως να μπορώ, θεε μου, μια διαδρομή, μόνο
λάθη σκυφτά , πόσο έμεινα στο σταθμό κι όλα μουγκρίζουν
κι αυτό περνά, πάντα περνά , δεν έχει και τίποτε άλλο να κάνει
μα ποτέ δεν είναι το σωστό τρένο, και σπάνια το σωστό βαγόνι
θυμάσαι τα βαγόνια, ήταν όμορφο βιβλίο, κάψε το τώρα , μη θυμάσαι , μη ρωτάς
οχι, όχι απόψε θα φύγω με τούτο το τρένο..
ήρθα μόνη και μόνη επιλέγω να φύγω , αρκεί ένα βάσανο βαγόνι
εδώ όλα ξένα στέκονται και βρυχώνται άγρια απόψε
πόση παγωνιά κάνει εδώ στην άκρη την ξύλινη, πρέπει, πάλι πρέπει
κι όλα τρέχουν, απλά τρέχουν λες και τίποτα δε συνέβηκε ποτέ , τότε και τώρα μα συνέβηκε τελικά, πάλι δε ξέρω, πάλι δεν είμαι σίγουρη, πάλι ένα τέλος
μια σκέψη μόνο. απόψε , το τελευταίο τρένο που πάει στις νεφέλες μου
εκεί θέλω να βγω απόψε, στις φωτεινές συννεφένιες Εποχές
εκεί όλα είναι μια πέμπτη εποχή, έτσι απλά, δίχως φτιασίδια
δίχως πόνο, δίχως σκέψεις , δίχως καν φθαρτή σάρκα, δίχως καταδίκη
τούτο , τούτο το τρένο θαρρώ , απόψε θα αντέξω να το πάρω
λένε έχει γαλήνη , πρέπει να έχει μια γαλήνη στο χείμαρρο τούτης της βουής
μια ερήμην γαλήνη, μια ανελέητη σιωπή, μια ουσιαστική γη του πουθενά
θυμάσαι, είναι εκεί που δεν προλάβαμε να πάμε ποτέ μαζί
εκεί που όλα είναι όπως η ψυχή ονειρεύεται, μια όμορφη θεικότητα
πέρα από των ανθρώπων τα πάθη , τα λάθη, τις ανυπεράσπιστες κακίες
εγώ εκεί θα πάω, απόψε τίποτα δε θα σταματήσει τούτη τη δρασκελιά στο χρόνο
εκεί που όλα και πρέπουν και μπορούν και θέλουν και το τρένο δεν περνά
πάλι αυτή η ασήμαντη περαστική βουή χαρακώνει την πλάση
περνώ τα βαγόνια ξανά , τυραννικά , ένα ένα κι είναι όλα εκεί
και οι μέρες που καθόσουν στο διπλανό κάθισμα κι εκείνες οι άλλες
που σε φαντάστηκα εκεί πλάι να γελάς , δίχως αιτία και δίχως σκοπό
μα τώρα περνώ τα βαγόνια ξανά, δέκα, είκοσι, τριάντα σαράντα...όλα ξένα κι άδεια
εδώ κατεβαίνω, που πάει, δεν με νοιάζει πια, μόνο να κατέβω εδώ στις νεφέλες
Τόση βουή, τόσος θόρυβος, είναι τόσο άδικο, όλα ένα καθωσπρέπει άδικο
είναι τόσο άδικο, δίχως εισιτήριο να ψάχνεις μια δύναμη για να κατέβεις
σου αφήνω να φυλάς την αγάπη μου αυτή που πάντα σου χα και πάντα θα σου βαστώ
κράτα τη , για το πολύ και για το τίποτα σου , μα κράτα την ιερά , σα να μην κατέβηκα
σα να μην κατέβηκα ποτέ από το τρένο τούτο , σα ποίηση χαμένου αλαζόνα ποιητή
Σφυράει πάλι , άκου...
πλησιάζει στις νεφέλες , άκου, στάση
στο πολύ και στο τίποτα , να θυμάσαι πάντα
εδώ κατεβαίνω....
Ευαγγελία Χατζηδάκη
Μια δυνατή αγάπη του νου απαιτεί ένα όμορφο αντίο ...πάντα.ως το..τέλος
Κράτα το μίτο χαλαρά, που να 'ναι το νόημα και που η προδοσία, καμένη γη του πουθενά πύργος της λήθης, μια τελευταία παρωδία Βάστα κλειδί, στου τέλους τα στενά πείσμα ζωής , συνενοχή μια συνουσία μυριάδες πύλες, αλυσίδες στην καρδιά στου δρόμου τα μισά, φυγή κι ανοησία "κοίτα το τελευταίο πλοίο φεύγει θα τραβήξει μια γραμμή όλα τα νησιά σε ένα χορό, με πάτωμα το κύμα τραγούδι , εκεί στην κουπαστή μπροστά του νου το ξόρκι, της ψυχής ευθεία τελεία" Χαμένο πλεούμενο, στης Μεσόγειου τα νερά και ικεσία σαλεμένου ποιητή, άνεμος ψεύτης από το εδώ , προορισμός ένα ευήλιο πουθενά όλους τους μίτους κι όλα τα κλειδιά, ν' αντέχεις "κοίτα πως πλέει, πως φλερτάρει τον αφρό γλάρος περήφανος κοίτα πως το ζυγώνει κι η θάλασσα του αρωγός , υδάτινος θεός πως θελκτικά το δρόμο του αιώνια μακραίνει" Πέτα τα όλα στου νερού την αγκαλιά μήτε κλειδιά μήτε και μίτος δεν αρμόζει Πέτα στα αλμυρά νερά, ότι σοφία τρύπια σου χει δώσει μεσ' της ζωής την πιο ολόγιομη τη δρασκελιά κανείς δε σώθηκε, απ' αυτούς που μια ορμή στου χρόνου του το διάβα αρνήθηκε να δώσει
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Πίνακας: Caspar David Friedrich / (Germany September 5, 1774 – May 7, 1840) ]
____________________________________
Important Note: Κάποτε θαρρώ πρέπει να πετάς κλειδιά και μίτους και ότι αυτά συμβολίζουν προσωπικά για σένα από μια στείρα και άνευ ουσίας , τρύπια και στεγανή σοφία η κυκλοθυμικό προσδιορισμό, απόηχο ηχηρό του κάθε αντίο. Αν αφεθείς να σε παρασύρουν για πολύ , κάποτε ψάχνεις μάταια μια "ταυτότητα" , με την πιθανότητα ,να καπηλευτείς αυθαίρετα μια ξένη και κάτι χαριτωμένα αστείο, να μεταλλαχθεί σε ... παταγωδώς γελοίο!!
Σημαντικό Θαρρώ τελικά ίσως είναι να τολμάς τη ζωή, στερημένη στερεότυπων και φόβου αναμενόμενων εξελίξεων. Να τολμάς τις πράξεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα και την ευθύνη από τα όποια αποτελέσματα τους και μάλιστα "ενυπόγραφα" και κάτω από την πολύ δική σου και προσωπική ταυτότητα, υπό την προϋπόθεση φυσικά όχι μόνο να έχεις μια τέτοια ταυτότητα αλλά παράλληλα και την πιστεύεις και την υποστηρίζεις με το αληθινό σου είναι.
Σε μια απόλυτα προχωρημένη τελικά εποχή , σε κοινωνικό η και προσωπικό επίπεδο..."ποιος ξέρει ποιόν...." και ποιος... ξέρει κι εμάς ...?! Η όποια "ταυτότητα" μας προσωπική ουσία, ζει όσο την αγαπάμε και τη σεβόμαστε , πρώτα από όλους τους άλλους...ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι!!!!
αργά και τέταρτο, παρά πέντε
τι παραμύθι να σου πω τώρα... διάβολος η άγιος...τι σε φτιάχνει.. "....ξεχάστηκα και πέρναγαν οι εποχές μου άλλοτε ηλιόλουστες κι άλλοτε συννεφένιες, τρύπια σοφία"
Ναι , σιγά μην πέρναγαν και οι αιώνες και τα τραμ
τι Εποχές λογάται μια ιδέα, γερνάς μαζί μου κι εσύ φουκαρά
μα ιδέα , από μια άλλη ιδέα τι να φοβηθεί και τι να θυμηθεί
Σιωπή λοιπόν,
τώρα λέω εγώ , σιωπή
ένας ύπνος , ένας όμορφος ύπνος
το φως έσβησε , όπως σβήνει πάντα πριν ένα ύπνο "...θέλω μια βόλτα, να γελώ , να τρέχω, να φωνάζω να ακούω τον παφλασμό από το κύμα, να ταξιδεύω, να θέλω ένα θέλω ένα κήπο με χρώματα, με μυριάδων πεταλούδων το σαματά " ..................................................................................................................... "θέλω, θέλω, θέλω...."
κι έκανε φως κι ηταν οι πλάκες ξανά εκεί, να τις πατώ
κατω από τα πόδια μου, και ήταν εκείνη η ίδια εποχή
κι ας είχε νεφέλες ο ουράνιος θόλος, και στάλες η πλάση
κι ας πάγωναν πάλι τα δάκτυλα πάνω στο ξύλινο στασίδι
κάτω από του θεού το Φθινόπωρο και τις μαρμάρινες θεες
"...δεν θυμάμαι πότε και αν ερωτευτηκα ποτέ.. μα πάνε χρόνια θαρρώ, έτσι θαρρώ..."
ίδιο το μέρος πάντα, πολύβουο κι ερμητικά ασπρόμαυρο
όπως το κράτησε ο φακός , όπως το αρνιέται η λήθη επίμονα
όταν του βάζει χρώματα , χαμογελαστές κι οργισμένες θεές πινελιές
περνώ ξανά την ίδια πύλη, με νου κενομένο από της καρδιάς τη ζάλη
μετρώ βήματα τσαλαπατώντας την ίδια πλακόστρωτη ανισορροποία
δε ξέρω αν υπάρχεις πια και το πλήθος με σκουντα και με σπρώχνει
μα γυρνώ πάντα και πάλι εκεί στου σταματημένου χρόνου τη ρωγμή
να κλείσω συμπαγώς το κενό, να βρω του δαίμονα το λαξευμένο στοιχειό
"...θα καθήσω εδώ να ξαπωστάσω από της ζωής το θόρυβο πικρόγλυκια γεύση του δειλινού που απόμεινε .."
ο ίδιος θόρυβος του ηλεκτρικού, όπως όταν με ξάφνιαζε σα παιδί
η ίδια σύραξη ανρώπων μόνων , περαστικών άγνωστων βιαστικών βημάτων
η ίδια ξύλινη κατασκευή, διαβρωμένη κι αφημένη σε μια γωνιά του χρόνου
κάθησα ξανά εδώ, με τα φευγαλέα περιστέρια , διαβάτες σιωπηλού καιρού
να αντέχω τούτης της στιγμής τον άρρωστο ήλιο, κρύο να βρυχάται αντίθετα των εποχών
καρτερώντας μια βροχή να φωνάζει Φθινόπωρο, να κραυγάζει "υπάρχεις" πάλι
μα κοιτώ το κενό και δεν υπάρχεις πουθενά , παρά στων καθρεπτών την παραμόρφωση
αυτή που σε φέρνει πάντα εκεί, να υπάρχεις μα να μη φαίνεσαι, ξενόφερτος οδοιπόρος
"...σου είπα έχει μοναξιά η πόλη τούτη και δεν μπορείς να τη σβήσεις κι εσύ επιμένεις να μένεις ανυπεράσπιστα φαντασμένη και φευγάτη ηλίθια "
μετά θα περπατήσω ξανά , τα σοκάκια θα είναι στοικά ίδια και τούτα
ο σαματάς του ανομοιόμορφου πλήθους των περαστικών, βήματα, όλο βήματα
και εκείνο το μαγαζάκι με τα τρεία σκαλοπάτια θα πουλά ακόμα νεράιδες
φτηνά φτιασιδωμένες με πολύχρωμα κουρέλια και αλαβάστρινα χαμόγελα
με λογιών λογιών χρώματα , αυτά που διαλαλούν του ονείρου το ασταθές
αυτά που μια κανακεύουν τη μνήμη , να ανεστορείται τα καλά περάσματα
κι αυτά που πνίγουν το λαιμό , σα του καλοκαιριού ανελέητη βροχή απουσίας
όλα θα είναι ακριβώς εκεί, εκει που τα άφησα με μια λήψη του φακού ασπρόμαυρη
όλα εκεί για πάντα , να ζητούν της απουσίας την κραυγαλέα παρουσία να γιατρέψουν
"...κι επιμένεις ανόητη να περπατάς κάτω από τούτα τα βλέματα τι ζητάς , που δε ζητάνε όλοι τούτοι οι περαστικοί ζητιάνοι, κουρέλια της γύμνιας"
τις ρώτησα και μου πάνε σε βάφουν, φευγαλέο και περαστικό κομμάτι των πολλών
σε πείσμα του καιρού και της βροχής των εποχών νέες θαρρεις πεισματικά κοιτάνε
ικέτιδες και προστάτιδες , τις έχω ορίσει να ξορκούνε του χρόνου σου τα λεπίδια
να σκεπάζουν του ονείρου σου την αέρινη περασιά μη και σε ψύχος παραδοθεί ο νους
δεν τα φοβήθηκα τα βλέματα τους , μα μήτε και τις παρακάλεσα ποτές μου
καιροί κι αιώνες τους έμαθαν να σέβονται του χρόνο την τρωτά ζωντανή ανάμνηση
της απουσίας τη ζωγραφιστή δρασκελιά πάνω σ' ενα χαρτί κιτρινισμένο να κρατούν
και τη μελαγχολία να γλυκαίνουν , αυτή που πάντα ξαπωσταίνει στα μάτια των περαστικών "..τούτη τη γωνιά δε θα τη δεις ποτέ ξανά, γιατί έτσι ορίζω"
Δε θωρούν οι σκιές, δεν σαλεύουν ψυχές ιδέες
σφαλούν τα μάτια , χάνεται ο χρόνος ξανά και ξανά
γλυστρά μια σκέψη, από αυτές που δεν γνωρίζουν ουρανό
περνούν τα βήματα , αυτά που δεν πηγαίνουν πουθενά παρά σε άγνωρη αγάπη
γδέρνεται ένα δάκρυ από αυτά που ταξιδεύουνε με ανοιχτό εισιτήριο ανελέητα
πόσα χιλιόμετρα βόρια του νου , ταξιδιώτης μιας στερητικής απουσίας
τόσα χιλιόμετρα έτρεξε ο νους μου , μακρια στης φωτιάς τη γη να σε βρει
Νότια μιας νυχτιάς Καλοκαιρινής , βόρια μιας συννεφιά Φθινοπωρένιας
Και κάθε βήμα του νου , είχε τον αντίλαλο σπό το δικό σου πλάι να μουρμουρά
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη [παρενθετικά: μια ιδέα τ' ανέμου, που σαν ιδέα, φθορά δε θα γνωρίσει..]
"μη κάνει θόρυβο... άκου ένα παλιό τραγούδι..μα.." "Άκου..."
Σφάλιξαν τα μάτια, πάγωσε η πλάση
ακούω, θαρρώ θα το ακούω για πάντα...
σωπα , μη μιλάς
απόψε θα τελειώσει
κάθομαι πάλι εκεί, ανάγκη του μαζί
και κοιτώ τον τσιμεντένιο γίγαντα
αυτόν που σου πνίγει τα όνειρα με εφιάλτες
απόψε θα τον ξεκάμω και μετά, ιδέα θα φύγω σιωπηλά
"...καμιά διαφυγή, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα μόνο η άρνηση"
σώπα πια , να ξημερώνει
απόψε θα λυτρωθούν όλα
φτάνει ο σιδερένιος γίγαντας
κάθομαι πάλι εδώ , ανάγκη μιας στέρησης
αυτός που πάντα κραυγάζει στις κατακόμβες του νου
απόψε θα τον κάψω, να μη σαλέψει πια και μετά, ιδέα θα φύγω σιωπηλά
"...δε θέλω και δεν μπορώ άλλο, σώπα , πάψε...φύγε
μη μιλάς , μη σαλεύεις, μην υπάρχεις πια, πάψε να υπάρχεις "
μη φωνάζεις , μη
είσαι η μόνη φωνή εδώ μέσα
και φωνάζεις δυνατά και με τρομάζεις
και ξυπνάς τους γίγαντες, τον τσιμεντένιο και το σιδερένιο
δεν είμαι φωνή, αφουγκράσου σωστά επιτέλους
είμαι ο απόηχος, κατακόμβης υπόγειας υγρής
δεν είμαι του απάνω κόσμου"θέλω", μα του κάτω ανυπότακτο"γιατί" άνθρωπος δε λογάμαι πια ιδέα που πλανιέμαι σε ότι αρνιέται η λογική
"...φύγε , χάσου μην υπάρχεις .."
μα δεν υπάρχω
ποτέ δεν υπήρξα
παρά μια ματωμένη ιδέα στις νεφέλες
χαστούκι στου ικέτη τη νοσηρή υποταγή σκαρίφημα στου τεχνίτη την εξιλέωση δημιουργίας
στου περιηγητή το οδοιπορικό το δείλι το ξέπνοο
και του χρόνου η αβάσταχτη στιγμή που αιώνια βρυχάται
η ιδέα που πάντα θα ρχεται και πάντα θα μισεύγει, λίγο πριν το όλον
αφού θα ξέρεις πάντα , πόσο δεν άντεξες να σ' αγαπώ
Εννιά και μισή ακριβώς..
ούτε παρά , μήτε σχεδόν, ακούνητα ακριβώς
πάντα ίδιο απελπιστικά άσκοπο ακριβώς
και ένα πάντα, σκοπίμως ασήμαντο θαρρείς
το αστείο "ακριβώς" μιας άφιξης η μιας αναχώρησης
ένα "τόσο" κι ένα "όσο" πάντα να πάλλονται κλειδωμένα
στου χρόνου τα χειροποίητα κάγκελα στου κάστρου το φάρο
Εννιά και μισή ακριβώς..
πάντα η ίδια ώρα, πάντα ένα ακριβώς
αυτή την ώρα περνά κάθε φορά, με συνέπεια
ακριβώς , εννέα και λίγο μισή μα πάντα, ανελέητα πάντα και πάντα τόσο ακριβώς που να περιγελά όλα της ζωής τα "σχεδόν" λες και θέλει πεισματικά να το δω πάλι και πάλι
κόβει λίγο μπρος στο φάρο μου, ξανά και ξανά
ίσα να τρομάξει τη ροή του μελανιού από το νου
και αδημονεί το λευκό χαρτί για τροφή και πάλι
και σωπαίνει στιγμές σχεδόν το μαύρο μελάνι περιμένει
και το κοιτά , ναρκωμένα σχεδόν, άσκοπα ίσως, νοσταλγικά μάλλον
" ..είναι η ώρα λοιπόν .."
Εννιά και μισή ακριβώς, πάντα τότε περνά
περήφανο, δυνατό και σιδερένιο σα θεριό ανυπόταχτο
τόσο ακριβώς πάντα , όσο σχεδόν μοιάζουν όλα στο νου
ίσως το ένα ακριβώς της αβάσταχτης σχετικότητα που με τυλίγει
το ένα ανελέητα συγκεκριμένο, μέσα στου κόσμου την ελαφρότητα
Και περνά πάντα ακριβώς πλάι στις σελίδες μου, αλόγιστα θαρρείς
κλωτσά πάντα το ίδιο ανάγλυφο στης θάλασσας,
την τρύπια σιωπή της ταράζοντας με τη μεγαλοπρέπεια πρωταγωνιστή
πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, να γεννήσει εγωιστικά ένα κύμα,
να αδειάσει τον ίδιο σαματά του παφλασμού στις πέτρες των Ενετών "...πάντα, πάντα ακριβώς εκεί" Ναι , είναι η ώρα που ο ορίζοντας σκοτεινιάζει η ώρα που όλα έρπονται νωχελικά στου νου τ' αυλάκια η ώρα που σκοτεινιάζω το λευκό της σελίδας με μελάνι μαύρο " ...μα τι κουσούρι και τούτο.." Ναι , ακριβώς και για πάντα έτσι σκοτεινιάζει λίγο πριν χαθεί, κόβει λες για να δω τη συνέπεια του μια συνέπεια , στο ευτράπελο της γαληνεμένης θάλασσας μια ακριβώς διαδρομή στου κόσμου το ασταθές μονοπάτι λες και την πένα δεν αφήσω να χαζέψω το πέρασμα του για αλλού Τούτη την ώρα περνά λοιπόν με ακρίβεια μοναδική σουλατσάρει εγωιστικά μπρος από τις λέξεις μου και περιγελά προκλητικά κάθε σχεδόν σκέψη μου κι ύστερα με χάρη στρίβει να χαθεί στου ορίζοντα την αντάρα εκεί που πειρατές , ναυάγια σέρνανε και κουρσάροι καραδοκούν ακόμα " ..να μένεις εκεί, ξανά και ξανά να το κοιτάς" Ναι , εδώ θα το κοιτώ κι αυτό θα χάνεται πάντα λίγο πριν ο ουρανός του ορίζοντα βουλιάξει στο νερό και βουλιάζει πάντα στης θάλασσας τη σκοτεινιά ακριβώς ακριβώς πάντα λίγο μετά που χάνεται από τη θωριά μου λες και κρύβεται στην πορεία για το ακριβώς πουθενά, πάντα "..κι αυτό πάντα θα φεύγει..ίδια ώρα.." Μια αναχώρηση ακριβώς, ένα φευγιό με συντεταγμένες
περήφανα σιδερένιο θεριό και ανείπωτα ταξιδευτής του νερού
Στιγμιαία ανατάραξη θάλασσας κοιμισμένης και ήμερης
και στου θολού ορίζοντα ευάλωτο σημάδι στου πελάγου το σκότος
μια στιγμή να ξεφεύγει το σχεδόν κι όλα να μοιάζουν ακριβώς θαρρείς
"..μια συνέπεια , δικαίωμα ζωής που δανεική δε λογάται
μια σταθερή στιγμή από κύμα και χρόνο στου στέρεου τη στερνή ρωγμή"
Ναι , μια ασφυκτική συνέπεια στο υδάτινο του νου
στα χέρια σφιχτά ένα λευκό χαρτί με μια σκέψη ακριβώς
να ταράζει του χρόνου την ταλάντωση, σα δρασκελιά στη γη σου
"...μα τι ώρα είναι..ξέχασα πάλι .."
Πήγε δέκα και μισή, στου χρόνου τη ροή
χάθηκε στον ορίζοντα πια, ένα στρογγυλό σκοτάδι
σχεδόν η σωστή ώρα, περίπου ο ίδιος αχνός ορίζοντας
"Σχεδόν ορατό, σχεδόν αόρατο..έτσι θα το φανταστώ"
Ναι, πάντα σαλπάρει με μια συνέπεια
και πάντα χάνεται ξεμακραίνοντας ακριβώς
πάντα πάνω στου ορίζοντα το αιώνιο Σχεδόν
πάντα ξεσηκώνοντας του νου το αιώνιο κύμα
να παφλάζει πάνω στον τοίχο του Νυν και Αεί
σε μια σκέψη , σε μια ακριβώς αγάπη του νου
(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
__________________________
"....Να χαζεύεις πάντα , ένα πλοίο τελευταίο κι ας είναι να σε πηγαίνει σε ένα υπέροχο τίποτα..κάποτε εκεί ζει μια παράξενη αγάπη"
το οξυγόνο είχε σωθεί καιρό πια εκκωφαντικά
όπως και τα ονόματα , όπως κι οι αρχέτυπες εναλλαγές
το σκηνικό δεν εξυπηρετούσε παρά μια θεωρία
μια θεωρία πάντα, του κενού αναμενόμενης αυλαίας
μια στεγνή διάβρωση, ένα χρονικό κενό γλίστρημα
μια ρωγμή απ' άκρη σ' άκρη χάραζε τον καθρέφτη τώρα "..θάψε επιτέλους του νεκρούς, ιεροσυλία"
από καιρό σε καιρό, εποχή σε εποχή
κι η σάρκα εκεί, στωικά εκεί αφημένη χλιαρά
με μάτια να κοιτούν μα να αρνούνται την όραση
έρμαιο μιας σιωπηλής διάβρωσης, μιας ιεροσυλίας ατιμώρητης
μήτε καύση λύτρωσης, μήτε καταποντισμός, μήτε άνεμος ματωμένος
" ..άλλα λόγια δε θα σου ματα δώσω, με αυτά που σου τρέφουν του εγώ σου το αχόρταγο πολύ"
τιμωρία σκουριασμένη ζητά πάντα το όνειρο
φώναξα πως σκοτώνει κι αρνήθηκε να υπακούσει κι εκεί στις πύλες των ζωντανών νεκρών θα βουλιάζει ισόβια λυτρωτική χίμαιρα , αυτό ζητά του θύτη-δήμιου η βουλή
και νότα άσκοπη σε μελωδία του θύματος πάντα η απερισκεψία
να μένει να χτυπά από ντουβάρι σε ντουβάρι,ως του νου το ταβάνι ένα δάκρυ αμαρτωλό, ένας αιώνιος αυλός, του τιμωρού το τόξο μα μη σκιάζεσαι, θα πεθαίνει τόσο όσο, όπως ιερόσυλος χρόνος λογάται " ...άψυχο σώμα γαίας θυμωμένης, αντίδωρο οξείδωσης αιώνιας αμαρτίας απερίσκεπτη ατίμωση σε χώρα έρημη φόρου υποτέλεια στη μια στιγμή παραδομού , που η εποχή της φρόνησης ποτέ δεν θα συγχωρέσει και ποτέ δεν θα αναιρέσει..!! "
Μελαγχολικός Μάγος [Παρενθετικά: Ευαγγελία Χατζηδάκη ...μια απλή εναλλαγή παραχώρησης ρόλων αυλαίας ] _____________________________________________ Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανείπωτα και ηλίθια ρομαντικούς που πέρα από Εποχές θυσίασαν σιωπηλά κάτι μικρό η μεγάλο , για να μην θυσιάσουν τελικά ότι αγάπησαν.. [Ποιός το χρόνο ορίζει, μα παραμένει ιεροσυλία , οι νεκροί να μένουν άταφοι να κραυγάζουν...]
"...κι αν σ' ένα σύννεφο χαθώ
ικέτης και προσκυνητής σε θολερό στασίδι...."
γερασμένα βήματα, θυμός φυγής κι αντάρα
κι αστραπής καταραμένη γη των κολασμένων
κι ορίζοντας ένα παραμύθι στου πουθενά τη γη
ύμνος τρελού προσκυνητή στα χίλια σου πρόσωπα
" ...κι αν τούτη η νύχτα η παράδοξη
αυγής μενεξεδί στα μάτια δε θα φέρει..."
δανεισμένη ζωής στιγμή, του νου δαιμονικό κενταύρου δρασκελιά και θάλασσα καταραμένων
και δειλινό ξαπώστεμα με ξίφους προσκεφάλι
κραυγή προσταγή θεού στα χίλια πρόσωπα σου
" ..κι αν τούτη του δείκτη η φονική στιγμή
στων πολλών τη βουή με ξοδέψει και με στολίσει θόρυβο"
τσακισμένο θύελλας ναυάγιο, του νου άγκυρα βυθισμένη
και κύμα σε πέτρινα νησιά, ξόδεμα στου χρόνου μου τη γρατζουνιά
ικέτης και προσκυνητής κι αφέντης βασιλιάς στερνής περιπλάνησης
στερνή ικεσία και διαταγή εκεί που ανατέλλουνε τα χίλια πρόσωπα σου
" ..δίχως όριο, νησιά του νου δανεικές ακτές , παρενθέσεις που χάσκουν του τέλους τις τελείες καταπίνουν..."
ότι αγαπήσεις μια κατάρα θα βαστά
σε παρενθέσεις της ζωής να μη χωρά
και σε μια τελεία τέλους το λυτρωμό
αιώνια στο δαίδαλο του νου ν'αναζητά
".. πιάσου γερά , χανόμαστε στην άβυσσο γλιστρά η ψυχή μας σε κενό, ψίθυρος νεκρός και μας γυρεύει του χρόνου το ποτάμι το θολερό ξανά"
μα σε πείσμα της οργής που θεοί βαστούν
εγώ Εν Νεφέλες θα σου ψιθυρίζω απατηλά
μήτε τελεία , μήτε παύλα , την αλήθεια ξεγελά
αυτή που η λογική του νου θαρρείς και θρυμματίζει στωικά
" ...ζωή ξοδεμένη και ούτε καν να μας ανήκει απλέρωτα δανεικά όνειρα, δαίδαλοι αδιέξοδοι του Ιερού των Δελφινιών ανεμοδαρμένη μοίρα"
κι αφού θόλωσαν τα χρώματα του δειλινού μας
κι αφού αγρίεμα θάλασσας η ανταύγεια της λήθης μίλια νότια της νύχτας μου, τ' άστρα σου θα σεργιανώ πέτρινης θλίψης κομμάτιασμα, μύθου ράντισμα ξόρκι " ...συντριβή σε ουράνιο θόλο στριμωγμένοι στοιχισμένες νυχτιές και νότια και δυτικά και θολερές αποκλίσεις" Μια αντάρα απροσδιόριστη, βόρια της νύχτας ένας των άστρων νότια της καρδιάς σχηματισμός γραμμένο πάντα θα κρατεί της παρένθεσης καρτέρι άκρο ανοιχτό να ψελλίζει κραυγαλέα , όσα οι δαιμονικοί θεοί μου ζήλευαν πάντα (c) Ευαγγελία Χατζηδάκη ______________________________ Απλά αφιερωμένο...
" ..see , I can break your defenses
aren't I the stronger one now..."
Where's the land you 're coming from
where you go, to the wind or on the road
battlefields of inner need you may once know
betrayl of that fool , needed you so
" ..told you fool , loneliness is a bless
watch me vanishing all color caress"
" breaking my only fence or just seaking your own defence.."
Where's the wisdom of a king
on his lips or on his will,
on the power or the wound
soul's death may bring no peace in mood
sword of betrayal , cursed bleeding wood
Who's to loose or who's to win
on the edge of sharpened ground , eagal's being
in the brain vanished castles all drawned
flowing up the air dream of sorrow's kisses to the ground
E.Chatzidaki
________________________________________________________
[No winners, no loosers-Just ruins of what we all best could have been....]
"...πλανήθηκα πολὺ σὲ δρόμους, ἀκολουθώντας τοῦτο ἡ ἐκεῖνο, κληρονόμος μιᾶς ἀνεξήγητης ὥρας: τότε ποὺ ὅλα θὰ ἐξηγηθοῦν.." Εν Νεφέλες το κύμα θα κρεμάσω θα το καμαρώνω να αιωρείται κενά Θα μυρίζει λεμονανθούς ο άνεμος και θα βουλιάζω στην κενότητα του ποτέ "...χωρὶς λόγια ἢ καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουμε καν — ὅταν, τέλος, ξαναγύρισα ἡ πόλη εἶχε λεηλατηθεῖ, τὰ βαγόνια ἀναποδογυρισμένα..." Εν Νεφέλες το όνειρο θα εξατμίσω θα καρφώσω και την στερνή πεταλούδα θα είναι φως μενεξεδί, αυτό που δεν είδαμε και θα διαβαίνουμε του πουθενά τη γη μαζί "...καὶ τὸ βράδυ «τί ὥρα εἶναι;» ρωτᾷς, «ὀχτώ» σου ἀπαντᾶνε, μὲ τέτοιες ἄθλιες βεβαιότητες ζοῦμε καὶ κανεὶς δὲν εἶδε τὸ ἔγκλημα — ἀφοῦ τὸ τέλειο ἔγκλημα ἔγινε.." Εν Νεφέλες , όλα τα γελοία σίγουρα θα μένουν μετέωρα στο πριν και το γιατί και θα είναι η ώρα που το δείλι σκότος φέρνει και περιγελά αυτούς που επιμένουν να ζουν " ..τα πινέλα , δεν τα θες πια? κοίτα , τα διαφεντεύω εγώ.." "...σιώπα , τι να τα κάμω πια.. πινέλα κατάρτια, χρώματα πνιγμός.." Εν Νεφέλες , οι Συννεφένιες σου βροχές πινέλα, ομίχλης πάντα δύνες, ξάστερες Εποχές εκεί θα σου γράφω για το τελευταίο ταξίδι εκείνο που ένα "ακριβώς" ζητιανεύει από το Σχεδόν (c) Ευαγγελία Χατζηδάκη [παρενθετικά: Λειβαδίτης / Επίλογος ]
.jpg)
.jpg)
