Αναίτια Υπεροχή [Goustav Flaumber]

"  Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου...." Goustav Flaumber

Κάθε που σκοτεινιάζει, 

οι ήχοι κοπάζουν

και μέσα 

το αδίστακτο κοπάδι ξυπνά

και σέρνει βήματα απόηχα

ολοσχερώς καμμένα 

διαμέσου γης αυλακωμένης

ως το υαλώδες πλέγμα της θάλασσα

Απειλητικό 

το κρώξιμο του γλάρου

τρυπά ολοσχερώς μιας λήθης το ανόσιο πέταγμα

μια συναίνεση στου καιρού τη βουλημία

σε ένα επίμονο υδάτινο λίκνισμα

από θύελλες εξατμισμένο

ωσάν γραφική παραφωνία 

μικροαστικής κουλτούρας

Την συντριβή 

να την γευεσαι αργά και ιερά πάντα

σαν ένα παλιό θεσπέσιο ουίσκι

Την αδηφάγα ανάγκη του πάθους

να την αφουγκράζεσαι λυτρωτικά
ωσάν 
επιτακτικό ψίθυρο ψυχής
και

σε πόθο σάρκας 

ολοσχερώς παραδομένης 
να της παραδίδεσαι σιωπηλά κι αιώνια
με μάτια ιερά σφαλιγμένα
κραδαίνοντας 

μια αναίτια υπεροχή

______________________________

[c] Ευαγγελία Χατζηδάκη

Έργο "Πυρήνας" [Λαδι/ μέρος έργου]

[...τα ουσιαστικά, δεν είχαν ποτέ κανόνα, 

γιατί δεν τον χρειάστηκαν ποτέ...]

.