Χιονισμένη Φωτιά [ In Snow of Fire]

Edward Robert Hughes "Heart of Snow" 

" Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη

ἀτέλειωτα μένουν. "

Kι όλο θα φεύγω, 

μια ακόμα ομίχλη εν νεφέλες,

είθε άνθρωπος ποτέ το δρόμο μου μη βρει

είθε κι οι θεοί , στης ρότας μου την άπειρη γραμμή 

ίχνη δαπανημένα ,  να μην χαράξουν στις αυγές,

μόνο στη μιας ματιάς τους, τον αχνό θάνατο μου να περιγράφουν
μακρά από λόγια αδύναμων θνητών, την θεϊκή τους πρόθεση

E. R. Hughes/ Night

"Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,

φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου."

Kι όλο θα πλανιέμαι,

πάνω σε κάμπους κατάσπαρτους με αρμύρα από κύμα

καταμεσής του όνειρου, ζερβά της τρικυμίας του 

που κι αυτή την τρίαινα με θράσος περιφρονώντας προκαλεί

ωσάν και των πραιτοριανών την άδικη βουλή διαγράφει

παράπλευρα του πρέπει , δεξά του δεν μπορεί,
σε νέφη χιονισμένα από θεού φωτιά, 

που κι αυτό το άγγιγμα δαιμόνων και αγγέλων ξορκίζουν
σαν πάθος και αγάπη αυτεξούσια λογάται, δίχως παραπομπές.

E.R.Hughes/ Packing the Clouds Away  for the Day to Come

"Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι

κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη

μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου

ν᾿ ἀποτελειώνω. "

Kι όλο θα εξαϋλώνομαι ,  ιδέα αναπάντεχη,
κι όλο θα γυρίζω ξανά , στ' αθόρυβα της αυγής

μια πύρινη στάλα από βροχή, στης θάλασσας τη λάβα,

δραπέτης όλων των θεών και των στοιχειών και των βουλήσεων,

μόνο μια στάλα πύρινης βροχής , που εποχές δεν σέβεται,
όρια δεν καρφώνει και συρματόπλεγμα δε προσκυνά 

μόνο μια πρόσθετη εξόντωση να  στάζει από τα νέφη, 

στους κάμπους των πελάγων άσβεστη φωτιά, όταν σ' αναζητά.

E.R. Hughes/ Weary Moon

I wish no land to capture my brain

I wish no destination that leads to certain ends

I wish the ever lasting flow for free

that keeps the skies alive
beneath no fake promises, beside no foolish words

for breif or for eternity to be restlesly limitless
whilst capturing one last breath of thy

                     ________________________________________________________________                                     

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

     Στίχοι παρενθετικοί/ Κική , η πιο γλυκιά κυνική των στίχων!!!

     Ο Υπέροχος Πίνακας / Edward Robert Hughes , [ το ανατρεπτικό του συγκεκριμένου ζωγράφου? απέδωσε όλες της μορφές του χρόνου-μέρα , νύχτα, φεγγάρι, σύννεφο -  στη μία απόλυτη γυναίκα του έρωτα του στα  έργα του!! ..κάτι, όντος σπάνιο που τελικά είναι ικανότητα όμορφων τρελών και  δημιουργών....]


O δε David Bowie έχει μια καλή θεωρία περί ανέμου, πλάι στην υπέροχη εκτέλεση του
ενώ η Jessie Ware , υμνεί την πιο ανατρεπτική σχέση του απόλυτου έρωτα που μάλλον περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα και τα pic τους μαζί ..Πάθος!!! Απολαύστε τους δυνατά!!

Σκεφτόμουν ακούγοντας αυτή τη μουσική , πόσο δυνατό είναι να έχεις την ικανότητα να  αγαπάς , τόσο που ο νους να χωρά μοναδιαία, απόλυτα , αιώνια μια αθιβολή...
τόσο που να σε πετά πέρα από τα σύννεφα..σαν τον υπέροχο πίνακα της "Καρδιάς του Χιονιού" ...και μαζί , πόσο δύσκολο για κοινούς θνητούς..

Η δε ιδέα του Πίνακα ανήκει στον αγαπημένο μου φίλο το Φοίβο , που σπάνια κοιτά δίχως να βλέπει πέρα από την εικόνα μιας δημιουργίας...-Σ' ευχαριστώ!!!!

Edward Robert Hughes (5 November 1849 – 23 April 1914) was an English painter who worked in a style influenced by Pre-Raphaelitism and Aestheticism. Some of his best known works are Midsummer Eve and Night With Her Train of Stars. Hughes was the nephew of Arthur Hughes and studio assistant to William Holman Hunt. He often used watercolour/gouache. He was elected ARWS in 1891, and chose as his diploma work for election to full membership a mystical piece inspired by a verse by Christina Rossetti's "Amor Mundi". He experimented with ambitious techniques and was a perfectionist; he did numerous studies for many of his paintings, some of which turned out to be good enough for exhibition.

For a time, Hughes was an assistant to the elderly William Holman Hunt. He helped the increasingly infirm Hunt with the version of The Light of the World now in St. Paul's Cathedral and with The Lady of Shalott. He died on 23 April 1914 at his cottage (no. 3 Romeland) inSt. Albans, Hertfordshire.

Birmingham Museum & Art Gallery will mount: Pre-Raphaelite Twilight: the Art of Edward Robert Hughes in 2014. His works can be seen in public collections including Bradford Museums and Galleries, Cambridge & County Folk Museum, Maidstone Museum, Bruce Castle Museum, Kensington & Chelsea Local Studies, Birmingham Art Gallery, the Ashmolean Museum, Oxford, the Harris Museum & Art Gallery, Preston, and the National Trust for Scotland

Σταθμός [ Μια Αιώνια Ακατανόητη Διάσταση]

" Τί θλιβερὸ πράμμα ὁ Σταθμός,

ποὺ μόλις νἄχῃ φύγει τὸ τραῖνο.

Οὔτε στιγμή, μόλις ποὺ ἐδῶ

στὶς ράγιες του βαριὰ σταματημένο

καὶ πηγαινόρχονταν γοργά,

ἀνίδεα γελώντας ταξειδιῶτες. "

Γύρω τόσος κόσμος 

βήματα βιαστικά , με κάτι οριστικό

βλέμματα φωτεινά η σκοτεινά 

κουβαλούν λες  κάτι τόσο βέβαιο

η έστω κάτι που μοιάζει έτσι, 

για να έχει σκοπό η ανάσα.

Κι εκείνη η κοπέλα

με τα μάτια στυλωμένα στο κενό

και τα ακουστικά στα αυτιά

αποκομμένη από τα πάντα, σαν να ζει μοιάζει

σαν να έχει προορισμό.

Κι όλοι τρέχουν η κοιτούν κενά

πάντα όμως με προορισμό και διαδρομή

στωικά συνεχίζουν να κοιτούν 

κι  αναρωτιέμαι ξανά τι βλέπουν

ένα περίεργο φάντασμα στην τελευταία στροφή

ένα κενό, για το οποίο κανείς δεν τους ειδοποίησε.

Μια θλίψη βιαστικού κενού

που κανένας άνεμος δεν απομακραίνει 

Μια κραυγή, πάνω στις ράγες 

που καμιά μουσική δεν απελευθερώνει

" Κι᾿ ὅσοι ποὺ μείνανε κι᾿ αὐτοὶ

δὲν ἔχουνε τὴν ὄψη τους σὰν τότες.

Ἡ ἄδεια θέση κι᾿ ἡ σιωπὴ

μέσ᾿ στὸ Σταθμὸ ποὺ τοὔφυγε τὸ τραῖνο.

Κι᾿ αὐτοὶ ποὺ μείνανε σκορποῦν

κ᾿ ἔχουν τὸ βῆμα τὸ ἀποφασισμένο

ὅσων τὴ μοίρα ἀκολουθοῦν."

Κι αυτοί που φεύγουν, φεύγουν

μια βιαστική κρυστάλλινη  ματιά

και μετά ο δρόμος, κρυστάλλινος κι αυτός

με μια υποψία σιδερένιας ράγας

με μια ύλη που ποτέ δεν θα δεχτούν, σίδερο.

Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν

δέσμιοι σε μοίρα τόσο ίδια, 

σε  βήματα τόσο σταθερά

μιας προαναγγελθείσας αποστέωσης λες

σε μια  ματιά τόσο κενή κι αυτή

μιας σκηνοθετικής πρόβας , δίχως χειροκρότημα θαρρείς

που δεν καρτερούν καν να γίνει πρεμιέρα.

" Κάθε φορὰ τοὺς φεύγει κι᾿ ἀπὸ κάτι

καὶ κεῖνοι μένουν στὸ Σταθμὸ

λυγίζοντας τὸ θολωμένο μάτι.

Στρέφουν στὰ ἴδια θαρρετοὶ

δῆθεν κ᾿ ἡ πλάτη τους κυρτώνει πίσω."

Αυτοί που μένουν

τόσο στο ίδιο, τόσο στο πίσω, τόσο στο οικείο

με μια στερνή πίκρα, 

να αρθρογραφεί του χώρια την κενότητα

με μια μάταια αναμονή,

να ισορροπεί καταμεσής της λήθης και της θύμησης

με μια λαθραία ερημιά,

να κατατρώει την ψίχα του νου τα βράδια. 

" -Καταραμένε χωρισμὲ

ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.

Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ

καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα

ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ

κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,

ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ

τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου. "

Μα εγώ σε πείσμα του καιρού

θα προλάβω να σ' αγαπήσω πριν σε στερηθώ

με τη φυγή, η την επιστροφή

με το αβέβαιο που πλανιέται κι ανασαίνει

θα κρατώ μια αιτία να σε αγαπάω ξανά και ξανά

ανασαίνοντας το κενό, καθώς την εικόνα σου θα ξεθωριάζει

πλάι σε ράγες οριστικά σιδερένιες 

και διάφανα κρυστάλλινες.

" Καταραμένε χωρισμέ.

Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στ ὄνομά σου. "

Ευλογημένη στιγμή, 

που πετάς στη φωτιά του χρόνου τη άφθαρτη φθορά

πλανεύοντας το νου να περιγράφει την αιώνια ακατανόητη διάσταση της αγάπης.

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Αποσπάσματα / Μ. Πολυδούρη

Ζωγραφική/ Alexander Zavarin

______________________________________

- Αλήθεια , ποιοι πονάνε περισσότερο, αυτοί που φεύγουν, η αυτοί που μένουν? 

- Αυτοί που αγαπάνε...