Βραδινές Εποχές

Καιροί πολλοί , μα δεν είχε μπει στον κόπο και τη φασαρία να τους μετρήσει. Έρχονται και φεύγουν οι καιροί , με την απέλπιδα σφήνα μέσα στην αιώνια , χαραδρώδη ρωγμή του χρόνου. Με το μαράζι από τη ρυτίδα που αφήνουν στο κάτοπτρο , για να αυταπατάται η ζωή πως ωριμάζει το θέλω και λογικεύεται η ορμή. Μια αυταπατηλή κοροϊδία, που πάντα αρνιόταν στο χρόνο , όχι μόνο να χαρίσει μα ακόμα και να δανείσει.

Το επόμενο βαρύ κι ασήκωτο που του χρόνου στερούσε ήταν το μέτρημα στο ημερολόγιο. Αυτό το είχε απλά και μόνο για τις αβάσταχτα βέβαιες συμβατικότητες , που τόσο ακριβώς τονιζόταν η ύπαρξη τους , λες και όλα ήταν τόσο τοποθετημένα , τόσο τακτικά και φρόνημα τακτοποιημένα , να μην προεξέχουν μήτε οι ενδόμυχες κραυγές , μήτε οι γελοίες συνθηκολογήσεις. Κι αυτό του το αρνήθηκε του καιρού.
Πάντα τις αγνοούσε κανονικά, ακόμα και διάγοντας τις στο αναπόφευκτο της πορείας.

Κυριακές, σχόλες, πρωτοβρόχια, διακοπές με συντεταγμένες, Λαμπρές , Χριστούγεννα, γιορτές. 
Αυτά ήταν που σιχαινόταν κατάβαθα, ως επινοήσεις για μια γιορτή. Έλεγε πάντα πως μια Ζωή Όμορφη, γλυκιά στη βάση της , γαλήνια τόσο όσο, παρορμητική άλλο τόσο όσο, είναι τόσο ιδανική που δεν χρειάζεται γιορτή με συντεταγμένες. Μια Ζωή Όμορφη , είναι από μόνη της γιορτή. Μια έξαρση. Ένα Πάθος.

Καιροί , καιροί πολλοί. Καιροί περαστικοί. Καιροί αναμνηστικοί. Καιροί.

Ευτυχώς όμως !!! 
Υπήρχαν πάντα οι ...Εποχές ! 
Τέσσερις και Μία αναπληρωματική !
Αυτές δεν είναι χρόνος! Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνουν.
Αυτές είναι το χρώμα που μεταβάλλει την αύρα του χρόνου. 
Αυτές είναι η μελωδία που επεξεργάζεται απαλά την σκληράδα του χρόνου, σαν το είδωλό του κατοπτρίζεται σε καθρέφτες, άλλοτε ενάρετους και άλλοτε δαιμονικά ευδαιμονικούς.
Αυτές είναι η έμπνευση, το χρώμα , η ταυτότητα , που δίνει φωνή να μιλεί το Πάθος , που δίνει Κύμα να μιλεί η θάλασσα, που περιγράφει φιγούρες ξεχασμένα ανυπόστατες πάνω σε πέτρες Ενετικές.
Αυτές δεν είναι ο Χρόνος της. Είναι η πιο ξεκάθαρη ταυτότητα στο χρόνο της.

.....Τώρα θα καθίσω εδώ να ξαποστάσει ο φόβος της ζωής μου.
Όχι αυτός του θανάτου, ποτές δεν το είχα. Έστω εμφανή. Έστω με χαρακτηριστικά. Έστω ακούσια.
Μου ακουγόταν τόσο μακρινός που δεν με τρόμαζε. Κι άλλοτε πάλι μου κραύγαζε τόσο απρόβλεπτα ξαφνικός , λες κι ένα βράδυ θα με ξαφνιάσει, δίχως να τον περιμένω.Έτσι για να περιγελάσει με την αλαζονική του διάθεση την ιστορία μου.

Τις Εποχές. Αυτές ποτές δεν τις τρόμαξε. Καθεμιά ερχόταν. Καθεμιά έρχεται. Καθεμιά θα έρχεται.

Τις έλκω. Τις τραβώ. Τις παρενοχλώ ανεπαίσθητα κι αυτές συνεχίζουν να έρχονται.  

Καθεμιά με το χρώμα της. Με μια μελαγχολία. Άλλη με μια ποίηση. Άλλη με μια χαρά.

Καθεμιά.

Μένει τόσο όσο πάντα ιερά. Γιατί εγώ προστάζω έτσι.  

Καθεμιά.

Με βάφει λίγο με τα χρώματα της. Γιατί εγώ προστάζω έτσι.

Καθεμιά.

- Θα σου φτιάξω ένα φως και μια σκακιέρα. Στο φως θα φαίνονται όλα που δεν ήθελες ποτέ να δεις. Στη σκακιέρα , θα υποκρίνεσαι πως κερδίζεις , όσα άφησες να χαθούν στη ζωή.

- Με χέρια άδεια

αγάπη λέω, όλα όσα τα αδειάζουν

- Με στάχυα θερισμένα

πάθος λέω ακόμα, όλα όσα τόσο-όσο τον άνεμο παραβγαίνουν

- Με νου ευθύγραμμα διαυγή

συντριβή λέω , όλα τα τεθλασμένα των φτωχών πάθη

Ω , της θάλασσας χαρωπό μοιρολόι

Ω, της ζωής ασφαλές και αβάσταχτα ατελείωτο τέρας

ήταν μια άλλη εποχή πια ...

άκουγα τον ψίθυρο της να ανεμίζει , σαν πέπλο μιας αόρατης νύμφης

.....κοιτώ τη νύχτα να τρέχει

γιατί να μην φοβάμαι το σκοτάδι της.. γιατί να είσαι μέσα του, 

και το κάνεις άγιο και οικείο πάντα πλάι στους κόκκους του που με αγγίζουν

η ανάσα σου κι εγώ να μην το φοβάμαι να κρυφτώ

η λύτρωση σου και συνεχίζω να περιπλανιέμαι στο περιθώριο

η νυχτιά σου σαν άκαιρος λόγος στο σύγγραμα σαν σφεντόνα στο λάκτισμα σαν τίποτα στο πολύ σου....

άνεμος στο ακροφτέρουγο σαΐτα στο αδράχτι και στου ματιού την άκρη μια πύρινη φωτιά....

Μετά οι Εποχές , ο καιρός κι αυτή η ανελέητη ελεημοσύνη του στην άρνηση της λήθης των ηλιθίων υποτακτικών του. Τίποτε λιγότερο από ώρες γιορτής και αυταπάτης. Τίποτε περισσότερο από ώρες της σκοτεινής μοναξιάς. Τίποτε ισάξιο με την μακάρια αίσθηση μιας ανεξέλεγκτα ελέγξιμης πορείας. Του "μαζί" , του "μόνοι" , του πολύ του τίποτα, του τίποτα του πολύ. Μόνο μια εικόνα σε διάθλαση. Ποτέ διαυγής. Το γραμμένο. Η απόλυτη ερήμην προεπιλεγμένη κίνηση στη σκακιέρα.

Αυτό το αιώνιο ψεύδος μια ελευθερίας , εν πολλοίς ανελεύθερης. Μια αιώνια επιβολή του εκούσιου.

Τόσο όμοια με αυτήν του ανέμου, που ορίζεται , της θάλασσας την κίνηση να ορίζει.
Τόσο όμοια με αυτήν του σύννεφου, που εποχές κι αέρηδες , πάντα την κίνηση του θα περιγράφουν.
Τόσο όμοια με αυτήν του παραμυθιού , που μια καλοσύνη στερνή στο πηγάδι της ψυχής ανθίζει.

.......................................................................................................... Ταπ, ταπ, ταπ....
Εποχές . Πλησιάζουν ακροπατώντας. Μια μελωδία. Ένα νεύμα. Μια πινελιά. Μόνο.
Ένας τριγμός..ίσα μια ανάσα τ' ανέμου κρυφή..

- Θα μου δώσεις τον άνεμο?

- Το άνεμο κανείς δεν όρισε μα θα σου σώσω την τελευταία μου ανάσα άνεμο στο κατάρτι σου, ταξίδι του ονείρου

- Τότε δώσε μου το κύμα
- Αφέντρα το κύμα δεν λογίζεται ποτές μα ένα δάκρυ αρμυρό θε να σου δώσω τραγούδι στα πανιά σου , ταξίδι του ορίζοντα

- Δώσε μου τότε του γλάρου τις φτερούγες - Ατίθασος και λεύτερος κανένα δεν ακούει μα χρώμα από τη ψυχή τη λεύτερη θε να σου δώσω Ρότα στα πέλαγα σου, ταξίδι στα σοκάκια της καρδιάς

- Το Σύννεφο τότε, θα μου το δώσεις? - Να το ξαμώσω δεν μπορώ, μήτε και να τ'αγγίξω μα μ'αυτό θα σου ζωγραφίσω μια φωτιά χάδι στης άγκυρας σου τις αιχμές , απάνεμο λιμάνι

Τόσο όμοια έμεινε η πορεία των τόσο διαφορετικών Εποχών , για τα θεριά της πλάση , όσο και για τους τον ανόητο νοήμονα , που νομίζει τα ορίζει, που κραυγάζει πως τα γεύεται, γιατί για αυτόν γενήκανε. 

Κι είναι κι εκείνες οι φορές πάλι που ο λογισμός θεριεύει. 

Φορές που πήραμε , θεωρώντας πως δώσαμε . 
Φορές που γιομάτα τα χέρια μας θαρρούμε, έχοντας τόσα χαρίσει λεύτερα.
Φορές που στέρεψε το μέτρημα από ότι έχουμε δώσει. 
Φορές που κραύγαζαν στα χέρια μας, ότι έχουμε πάρει.

Φορές που μια παράξενη κι εκτός ανταγωνισμού συναλλαγή, μας γέμισε και μας ξεπούλησε μαζί..

Εποχές που θα μας λυτρώνει. Εποχές που θα μας μπερδεύει.
Μέχρι την μέρα που θα μας έχει σμιλέψει και αλλάξει βαθιά , δίχως καν να το καταλάβουμε.
Δίχως καμία επιβολή..Με μια , άνευ κανόνων συναλλαγή..
Έτσι πορεία γράφηκε και γράφεται στις Εποχές της Ψυχής.

Σαν του ανέμου, που δεν ορίζω.

Σαν της θάλασσας, που δεν βαστώ.

Σαν του Σύννεφου, που δεν συγκρατώ.

Σαν των Εποχών της Νεφέλης, που δεν αγγίζω.

- Αφού όλων αυτών δεν είσαι η αφέντρα τότε δώσε μου την αγάπη σου, αυτή που διαφεντεύεις τη βραδιά - Άφεντικά δεν έχει μια αγάπη Λεύτερη και αχόρταγη να μένει η ματιά , πλανέματα του στίχου σ' ένα δάκρυ σου δίνω λοιπόν δύο πέλαγα , λεύτερη πάντα για να πλέει η καρδιά

που να είσαι αλήθεια... κι η νύχτα τρέχει ακόμα.. μα δεν τη νοιώθω πια... μήτε αυτή μπορεί να με αγγίξει πια...

________________________________________________________________________________

Ευαγγελία Χατζηδάκη / Οι λέξεις , όπως ήρθαν σε άλλους και σε εμένα..

Ο έξοχος Derek Cores υπογράφει μια απίστευτη δουλειά από φωτογραφία και κολάζ

Ο θεσπέσιος Lionel Rcci θα πει πως....people in the park are still playing games in the dark..

ενώ οι Nickblack ..ξέρουν τον τρόπο που θυμόμαστε ...ποιοι είμαστε..λες? ίσως...

...στις Εποχές μου ..