Πριν Το Τέλος [The Shaddow]

"Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—

μὲ κουρελιασμένα μάτια

μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση

νὰ γυρίζεις στὴν καλὴ πλευρά σου.

Πεσμένος αἰσθάνεσαι

τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα

τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα

τὰ βήματα χωρὶς προοπτική."

Και γύρισες 

πολλές φορές γύρισες , πριν το τέλος

λες και ο γυρισμός,  σου έγινε αγαπημένη συνήθεια

από αυτές που σε πείθουν πως όσοι γυρνούν δεν είναι σκιές

από αυτές που σου δικαιώνουν την θλίψη στου δειλινού, τα κενά

πέρα από τα σύνορα της μέρας , πέρα από του θανάτου την βέβαια λεπίδα

πέρα από τα όρια που οι σκιές ορίζουν , σαν ξόρκια οι νύκτες κατεργάζονται

"Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς

περιβάλλεται ἀπὸ σένα.

Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη

μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα."

Και γύρισες 

ξανά και ξανά γύρισες, πριν το τέλος

λες και ο γυρισμός , σου έμεινε απατηλή αυτοπεποίθηση

από αυτές που στην νεκρική σου σκιά ρίχνουν προβολείς εκθαμβωτικούς

από αυτές που την σιωπή των ματιών σου, μακιγιάρουν να μοιάζει έρωτας

πέρα από της θάλασσας τη σκοτεινή κατάρα , πέρα από της ζωής το λίκνισμα

πέρα από την θεϊκή του ονείρου μελωδία , πέρα από του κόσμου το αδίστακτο ψέμα

"Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ 

στὸ τέλος, τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.

Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —

αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.

Μὲ τὴν ἀγάπη

Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας

Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ."

Και πέρασαν από πάνω μας, όλοι του χρόνου οι τροχοί

αυτοί που ισοπεδώνουν τις αιχμές , αυτοί που αλέθουν τον καρπό , 

αυτοί που οργώνουν γης -ψυχής το χώμα, ως τη γονιμότητα του να εισπράξουν

Και εσύ, το μόνο που έκανες , να γυρίζεις 

άξαφνα , ανείπωτα, αναπάντεχα , μια ανόσια υπαναχώρηση

έντρομα, υποτακτικά, ασθενικά , του καιρού αιώνιος συμβιβασμός 

Επιστροφές με χέρια αδειανά κρεμάμενα

Επιστροφές με το πρόσωπο τσακισμένα τυφλό

Επιστροφές με σανδάλια τρύπια και χιτώνα γδαρμένο

Επιστροφές δίχως ήρωα και δίχως τιμή , μια δίχως όραση υποταγή

πριν το τέλος

Απεταξάμενος της αρχής τον ήχο

Αγνοούμενος στου τέλους το δέος

Σκιά από σκιά , σε σκότος χαρισάμενη

Έτσι γύρισες
Έτσι γυρίζεις πάντα
Έτσι γυρίζουν πάντα οι σκιές
         σχεδόν ερήμην τους , υποχείρια του φωτός
         στερημένες ψίχας , ανάξιες οντότητας
         δίχως πατρίδα , δίχως περίγραμμα, δίχως φωνή

Έτσι γυρίζουν πάντα κι οι εποχές
         σχεδόν ερήμην τους , υποχείρια του καιρού
         στερημένες συντεταγμένων , υποτακτικά στην ώρα τους
         δίχως βούληση , δίχως ταυτότητα, δίχως βήματα δικά τους

Έτσι που όλα τ' ανυπόστατα γυρνούν , ψάχνοντας μάσκα να χωρούν
                                                              κραδαίνοντας μια στερνή άβουλη απελπισίας αυταπάτη
                                                              πριν το τέλος
     

"Δὲν εἶναι φορτίο 

γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων, ἡ ἀπελπισία.

Καὶ προπαντὸς

ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη

νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…"

Κι όλα αυτά γιατί

Μη λες ποτέ πολλά,  κάνει άνεμο εδώ κάτω

η κόλαση οριοθετεί πάντα το φως

να γεννά σκιές   

"Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους
νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους..."

--*--

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη 

Ένθετοι στίχοι Νίκος Καρούζος 

Έργα Ζωγραφικής Tomek Setowski

Μουσική Phillip Glass

____________________________________

Πόσο βλέπουμε την γυμνή αλήθεια άραγε..

και πότε...ολοκληρώνεται η εικόνα ...

γιατί σπάνια δεν βλέπουμε το όλον  , πριν το τέλος του...

Ίσως γιατί νομίζουμε πως ...μας ξέρουμε αρκετά...

αν είσαι αισιόδοξος , βλέπεις εσφαλμένα θετικά
αν είσαι απαισιόδοξος , βλέπεις επίσεις εσφαλμένα επιφυλακτικά
αν είσαι ανόητα σοφός , προσπαθείς να μαντέψεις με λογικούς όρους 
(πλην μεν ...τους πολύ προσωπικούς σου)
αν είσαι καλοσυνάτος , βλέπεις το καλό ακόμα και στο κακό
αν είσαι χαμένος η εγωιστής , βλέπεις τυφλά μόνο το εγώ σου
(και συχνά δίχως καν να το αντιλαμβάνεσαι, η ακόμα χειρότερα να το παραδέχεσαι..) 
αν.....- αν επιχειρήσω να τα καταγράψω, θα νυχτώσουμε...

κι αν όλα τελειώνουν εδώ και σήμερα...?

ίσως τότε καταλαβαίναμε ...την ανυπόστατη σκιά των πάντων
What we can see of all , just their shaddow before the end

whenever the end might be ..Only there you have the entity of the picture ...

Ανεξίτηλες Παραδοχές

Adolf Panonskij

Όπως ένας αδέξιος θεατρίνος

π’ όλο ξεχνάει τα λόγια του, αγχωμένος,

και σαν το άγριο, λυσσασμένο χτήνος,

που την καρδιά του τρώει περίσσιο μένος,

Μου λες ...

Έτσι σιάχτηκε ο άνθρωπος  λες , με στόφα λεκιασμένη

και με το πανωφόρι μακρύ , λες για να το σέρνει , περαστικά

πάνω σε πλάκες άδειες , βρεγμένων πεζοδρομίων, σαν αντίλαλο

σαν μια ανάμνηση αυτού που ήταν , αυτού που δεν θα είναι ποτέ πια

δίχως ευθύνη να έχει ποτέ ο περαστικός που αδιέξοδα τρέχει στο εγώ του

έτσι κι εγώ, που ν’ ανοιχτώ φοβάμαι,

ξεχνώ τα λόγια της αγάπης τ’ άγια

λειωμένος απ’ το εντός μου πάθος, να με,

και με λυγούν βαριά του έρωτα μάγια.

Adolf Panonskij

Συνεχίζεις να λες....

Σιάχτηκε να πετά καταραμένα στο κύμα ότι θα υμνεί αιώνες

να ξορκίζει σε ουρανούς , ότι αλυσοδέθηκε ανεξάντλητα στου νου τα κύτταρα

να κοιτά με χέρια τυφλά , ότι δεν αντέχει να αισθανθεί στου χρόνου τη ρωγμή

για να θυμάται αυτό που ήταν, αυτό που δεν θα είναι ποτέ πια
δίχως ευθύνη ποτέ να έχει , της κρίσης του εγώ μας η βολική μεταφορά

Άσ’, της καρδιάς μου που φωνάζει, να ’ναι

οι στίχοι μου, λοιπόν, βουβοί αγγέλοι,

κι απόκριση κι αγάπη να ζητάνε

πιότερο απ’ όσα η γλώσσα να πει θέλει.

Anisja Rossi

Κι εγώ θα σου πω...

Γι αυτό κι εγώ απόψε θα πετάξω, με το σύννεφο τ' άπιαστο ένα

και το μακρύ μου πανωφόρι θα ξεσκίσω, αυτό που ανάμνηση λακκούβας στάζει 

και τις αλυσίδες θα πριονίσω , που δεσμώτη σε τρικάταρτο θεριό με θέλησαν 

και τους καιρούς θα ξορκίσω στου άπειρου, την θολερή δαπάνη 

και χρέος μόνο θα 'χω , μιας γύμνιας  αδύναμων αληθινών την παραδοχή

Μάθ’ όσα ο πόθος μου έχει να σου πει

τα μάτια σου θ’ ακούνε στη σιωπή.

Anja Buhrer

-*-

Αγάπες άσπονδες λήθης 

των σιωπηλών ανόητων θεριστών τα στάχυα 

και στης αφανούς αφής το δέος σπονδές πανάρχαιες

με ξεσχισμένα στα πόδια τα ιμάτια μετέωρης μετανοίας 

με κουρελιασμένα στα χέρια το συντρίμμι αχανούς μετανάστευσης 

με τσακισμένες στα δάκτυλα λόγου ξεθωριασμένου τις αιχμηρές ακίδες

Η σάρκα μου η νωθρή, σκέψη αν γινόταν,

η απόσταση για ’με δε θα μετρούσε,

αφού, παρά τ’ όποιο κενό θα ’ρχόταν,

όσο μακριά κι αν ήταν, εκεί που ’σαι.

Anja Buhrer

Δυο φτερούγες ερωδιών λικνίστηκαν, δυο ωκεανοί ανακατώθηκαν

δυο σύννεφα κοιτάχτηκαν , στων ουρανών το εύπλαστο συνονθύλευμα

και τράνταξε το κύμα ξυπνημένης θάλασσας και βάθυνε η φωνή της

και σείστηκε  του βυθού το ανόσιο θάμπος τρομαγμένο

και σε πέντε ανέμους διασκοπρίστηκε του χρόνου η βουλή

Τι κι αν πατούσα τότ’ εγώ στα ξένα,

μακριά ’πό σένα, αφού πετάει η σκέψη

από στεριές και πέλαγ’ αφρισμένα,

κι όπου θελήσει, εκεί θα ταξιδέψει;

Qin Yonglun

Κι εγώ μικρός και ταπεινός σε χρόνους και πελάγη

έτσι έμελλε να ταξιδέψει βούλησης και αποθυμιάς , το αιώνιο σκαρί

ερήμην ερώτων , στου έρωτα τη γη

ερήμην βούλησης , αποθυμιάς η πιο γιγάντια χαράδρα

ερήμην λόγου, του λόγου ο ύμνος

ερήμην αφής , του αγγίγματος το πιο πορφυρό

ερήμην ανάσας , ο νους ν' ανταμώνει το μέγιστο του τρανταγμού

Στη σκέψη, αχ, πως δεν είμαι σκέψη σβήνω,

που φεύγεις και να τρέξω δε μπορώ,

και καρτερώ, όπως είμαι, μες στο θρήνο,

μια μάζα σκέτο χώμα και νερό.

Phillip Schumacher

Μικρό των θνητών το μεγαλείο

σαν το είδωλο τους στον καθρέφτη δεν αναγνωρίζουν πια
Νεκρικοί και οι μύθοι των παραδείσων τους
σαν φωνές και βήματα δεν τραντάζουν τις φλέβες τους
Σκιώδη κομμάτια και της λήθης οι εξόριστοι
σαν των άστρων το αντιφέγγισμα ποτέ δεν θαυμάζουν
σαν τη ζωή με ύμνο δεν δοξάζουν

Άλλο από δάκρυα, ετούτα τα στοιχεία

δε δίνουν, μάρτυρες στη δυστυχία.

Phillip Schumacher

Anja Buhrer

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Παρενθετικά : Shakesphear / Σονέτα 23 & 138
Photographers: Adolf Panonskij / Anisja Rossi / Qin Yonglun & Philip Schumacher 
O Tom Odell, προειδοποιεί...αρκετά αναλώθηκε η θλίψη, η αντοχή , η κατανόηση στο χθες, 
τώρα θέλουμε μόνο ότι αξίζουμε...και αυτό είναι οριστικό!

ΛΑΒΑ [ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ]

Λάβα , θάλασσα 

Πως μοιάζει όνειρο γλυκό σαν μέλι τ' ουρανού

μα είναι μαζί και αστραπή σαν των καιρών ρωγμή θανατερή

όμοια με σκέπασμα πάνω σ' ανάσα καθάρια σαν τα αστέρια του θεού

μα είναι μαζί και μια κατάρα από του Αδάμ την άκαρπη κραυγή

σαν δυο χέρια δυνατά σαν του ανέμου τα φτερά θαρρείς  

μα είναι και υποχρέωση βαριά θάλασσες πάντα να πατά

πλεούμενη , νυχτιάς καρδιά, όμοια θαλάσσια πυρκαγιά

κράμα από λαύρα και φωτιά, ανατροπή και συμφορά.

Λάβα , πυρκαγιά 

Και σαν Ηφαίστειο θα ξυπνά , στου ανέμου τους καιρούς
ψάχνοντας εύθραυστες ρωγμές στης γης το συμπαγές
διέξοδο κι οξυγόνο ως τα μάτια των αισθήσεων  

κάθε που  βρυχάται της γης η πύρινη καρδιά

αίμα καυτό , πότισμα της θάλασσας με βράχο και θεό

δύναμη τρελού, ποτάμι ορμητικό κοιμωμένης ζωής παλμός

- Θαλάσσια πυρκαγιά, λάβα?

- Ναι

Πυρακτωμένη διαδρομή σε ρυάκια του άπειρου νερού
κι αφέντρα στης γης το άγονο χώμα 
με φωτιά ν' αγγίζει και τα σύνορά της να χαράζει

να την θεριεύει του σύννεφου, το αέρινα περαστικό 

να την να σέβεται του άνεμου το ξαφνικό απροσδόκητο

να την φοβάται του θεού η σκόρπια βούληση

να της υποκλίνεται για πάντα ο ουρανός όταν κυλά.

- Θαλάσσια πυρκαγιά, λάβα?

- Ναι

-Η λάβα είναι αγάπη, ποτέ οργή

- Οργή δεν είναι μα Φωτιά 

Μα την αντέχεις μια φωτιά , σαν του ανέμου τη θωριά;

μια καταιγίδα από φως και συννεφιά, στου χρόνου τη βαθιά τη χαρακιά

μια δίψα θαλάσσια για χαμό, για στρόβιλο, για χαλασμό

που την αλήθεια του καιρού γυμνά κοιτά , δίχως το αύριο να προσκυνά

Κι εγένετο θαλάσσια πυρκαγιά

λάβα, η ψυχή της γης 

ορμητική φωτιά 

"Εγώ το φως μετάλαβα, κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως

Μια λάβα να καίει σαν περνά

Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα, του κόσμου τα χλωμά κατάλαβα

με ρυάκια φωτιάς ,θάλασσες σαν διαπερνά

το αύριο να αψηφά, το πίσω να διαπερνά

και σαν τ'ανέμου γίνεται σπορά

βράχια αιώνια να στήνει απ' το πουθενά 

Εγώ το φως μετάλαβα, κι αντέχω τη φωτιά στο στήθος... "

Ευαγγελία Χατζηδάκη 

Ζωγραφική: The Stream -Λάβα [ λάδι & ακρυλικό ]

Μουσική :  (1) Gnarls Barkley, α collaboration between Danger Mouse & Cee-Lo,

taken from their 2006 debut album St. Elsewhere.

(2) Λάβα μου /Πρωτοψάλτη

To Αιωρούμενο Παλτό

Το γκρίζο παλτό 

κρεμόταν ξεχνουδιασμένα ξεκούραστο

αιωρούμενο απαθέστατα στην μακάρια αχρηστία του

μια σαν κρεμασμένος με τα χέρια παρατημένα και ήρεμα

και μια σαν αλυσοδεμένος με άγκυρες αιώνια μεταλλικές 

μήτε ικέτης , μήτε ζητιάνος , μόνο εν νεφέλες αιωρούμενος

μήτε κουρελής , μήτε αφέντης , μόνο εν ύδασι  μια φυγή κρεμάσας

κάπου ανάμεσα στους ισημερινούς της βροχής και της άσφαλτου της 

Είναι κι αυτή η επίμονη βροχή

κι είναι τούτη μια παράξενη βροχή, μ' αλλες δεν μοιάζει

σαν λόγια του σύννεφου μεθυσμένα

ξεχειλίζει από το δισκοπότηρο των ουρανών

Στην αρχή μια ψιχάλα

να στάζει κρασί το χείλος τ'ουρανού

να γιομίζει ασφυκτικά κάποτε και να ξεχειλίζει

κι όλο πληθαίνει, λες  σαν μπόρας λαχταρά

μυριάδες κρότοι μικροσκοπικά υδάτινοι 

σαν στοιχειωμένες θαλασσινές καταδύσεις  

διαποτίζουν ροκανίζοντας του δρόμου τις αιχμές

από της ασφάλτου την συμπαγή πίσσα ως το χώμα να διαπερνούν

καταργώντας το αδιάσπαστο ομοούσιο της σάρκας της

Κι ύστερα έγινε μπόρα 

στου ποτηριού το σύνορο, στάλες απειλητικές

βήματα τυφλά αλλόκοτων άγνωστων περαστικών

με σκουντούν βιαστικά , μα πάντα με αργό προορισμό

από τα τελευταία στέκια ακούγονται μουρμούρες

χαραυγές ακτινωτές , των τελευταίων θαμώνων της εποχής

κι αυτές με προορισμό, στοιβαγμένες στο χείλος άγονης γραμμής

μεθυσμένες κραυγές των τρελών σε ώρα μετάληψης μιας βροχής από κρασί

μιας μπόρας μεθυσμένης , ανεξέλεγκτα  σαρωτικής 

λυσσωμανώντας θάλασσα να κάμει όλη τη γης

Δε θέλω να ξέρω , μα βρέχει κρασί..

μια βουτιά σε τούτη τη βροχή

μια δρασκελιά υδάτινη

Μα γιατί όλα τρέχουν..

οι άτσαλες στάλες , τα πλατιά λόγια, οι δυνατοί ψίθυροι,

Μα γιατί όλα έχουν προορισμό..

οι δρόμοι, τα σύννεφα , οι πότες και οι καιροί,

και πλάι σε όλο τούτο το τσούρμο

εσύ, πάντα εσύ,

τόσο απελπιστικά ρευστός 

ξυραφιού λεπίδα στου ουρανού μου το οινόπνευμα 

να σέρνεις αργά βήματα βρεγμένα, δίχως προορισμό

δίχως μήτε μια πρόθεση να γίνεις ένα με τη βροχή η με την άσφαλτο

Δε θέλω να νοιώθω

μια βουτιά σε τούτο το φως

μια δρασκελιά λυτρωτική

Δεν μπορώ ν' ακολουθήσω

τούτο το τσούρμο , με καθρεφτίζει 

τούτη η παράθλαση με ζαλίζει

Κοίταξα πέρα, 

προσπάθησα να δω τα νέφη

έβρεχε ακόμα μια αλλόκοτη βροχή

Ξεκρέμασα το βαρύ παλτό

αυτό που συχνά αιωρείται απαθέστατα

σαν κρεμασμένος με τα χέρια παρατημένα

μήτε ικέτης , μήτε ζητιάνος , μόνο κρεμασμένος

αιωρούμενος ανάμεσα στη βροχή και την άσφαλτο της

Άνοιξα την πόρτα 

και χάθηκα μέσα στη βροχή

Εν Νεφέλες

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Οι υπέροχες Φωτογραφίες του Michael Bilotta

Μουσική : Ένας μαγευτικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ζητά μια βροχή 

κι ένας φοβερός και τρομερός Damien Rice θα υμνήσει το ευτράπελο των υπέροχων "τόσο-όσο" ανθρώπινων συναισθημάτων -κρυψώνων από το ίδιο το εγώ μας  ..in a blower's daughter ever lasting Hymn..
ενώ τα Μαγικά Νούμερα, θα συνεχίσουν επιτυχώς να αναρωτιούνται.. τι λένε οι καθώς-πρέπει άνθρωποι , όταν όλα τα έχουν κάνει μια καθωσπρέπει μαντάρα.....till they notice by the way it all went wrong...

I guess they leave just ...."A Watermark..." as Enya insist..

_________________________________________

Κάποτε με ρώτησαν γιατί έμεινα ένας μοναχικός άνθρωπος, τότε δεν είχα απάντηση.

Σήμερα θα πω πως σφάλει , όποιος τη φύση του δεν δέχεται στοργικά...

Χιονισμένη Φωτιά [ In Snow of Fire]

Edward Robert Hughes "Heart of Snow" 

" Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη

ἀτέλειωτα μένουν. "

Kι όλο θα φεύγω, 

μια ακόμα ομίχλη εν νεφέλες,

είθε άνθρωπος ποτέ το δρόμο μου μη βρει

είθε κι οι θεοί , στης ρότας μου την άπειρη γραμμή 

ίχνη δαπανημένα ,  να μην χαράξουν στις αυγές,

μόνο στη μιας ματιάς τους, τον αχνό θάνατο μου να περιγράφουν
μακρά από λόγια αδύναμων θνητών, την θεϊκή τους πρόθεση

E. R. Hughes/ Night

"Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,

φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου."

Kι όλο θα πλανιέμαι,

πάνω σε κάμπους κατάσπαρτους με αρμύρα από κύμα

καταμεσής του όνειρου, ζερβά της τρικυμίας του 

που κι αυτή την τρίαινα με θράσος περιφρονώντας προκαλεί

ωσάν και των πραιτοριανών την άδικη βουλή διαγράφει

παράπλευρα του πρέπει , δεξά του δεν μπορεί,
σε νέφη χιονισμένα από θεού φωτιά, 

που κι αυτό το άγγιγμα δαιμόνων και αγγέλων ξορκίζουν
σαν πάθος και αγάπη αυτεξούσια λογάται, δίχως παραπομπές.

E.R.Hughes/ Packing the Clouds Away  for the Day to Come

"Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι

κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη

μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου

ν᾿ ἀποτελειώνω. "

Kι όλο θα εξαϋλώνομαι ,  ιδέα αναπάντεχη,
κι όλο θα γυρίζω ξανά , στ' αθόρυβα της αυγής

μια πύρινη στάλα από βροχή, στης θάλασσας τη λάβα,

δραπέτης όλων των θεών και των στοιχειών και των βουλήσεων,

μόνο μια στάλα πύρινης βροχής , που εποχές δεν σέβεται,
όρια δεν καρφώνει και συρματόπλεγμα δε προσκυνά 

μόνο μια πρόσθετη εξόντωση να  στάζει από τα νέφη, 

στους κάμπους των πελάγων άσβεστη φωτιά, όταν σ' αναζητά.

E.R. Hughes/ Weary Moon

I wish no land to capture my brain

I wish no destination that leads to certain ends

I wish the ever lasting flow for free

that keeps the skies alive
beneath no fake promises, beside no foolish words

for breif or for eternity to be restlesly limitless
whilst capturing one last breath of thy

                     ________________________________________________________________                                     

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

     Στίχοι παρενθετικοί/ Κική , η πιο γλυκιά κυνική των στίχων!!!

     Ο Υπέροχος Πίνακας / Edward Robert Hughes , [ το ανατρεπτικό του συγκεκριμένου ζωγράφου? απέδωσε όλες της μορφές του χρόνου-μέρα , νύχτα, φεγγάρι, σύννεφο -  στη μία απόλυτη γυναίκα του έρωτα του στα  έργα του!! ..κάτι, όντος σπάνιο που τελικά είναι ικανότητα όμορφων τρελών και  δημιουργών....]


O δε David Bowie έχει μια καλή θεωρία περί ανέμου, πλάι στην υπέροχη εκτέλεση του
ενώ η Jessie Ware , υμνεί την πιο ανατρεπτική σχέση του απόλυτου έρωτα που μάλλον περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα και τα pic τους μαζί ..Πάθος!!! Απολαύστε τους δυνατά!!

Σκεφτόμουν ακούγοντας αυτή τη μουσική , πόσο δυνατό είναι να έχεις την ικανότητα να  αγαπάς , τόσο που ο νους να χωρά μοναδιαία, απόλυτα , αιώνια μια αθιβολή...
τόσο που να σε πετά πέρα από τα σύννεφα..σαν τον υπέροχο πίνακα της "Καρδιάς του Χιονιού" ...και μαζί , πόσο δύσκολο για κοινούς θνητούς..

Η δε ιδέα του Πίνακα ανήκει στον αγαπημένο μου φίλο το Φοίβο , που σπάνια κοιτά δίχως να βλέπει πέρα από την εικόνα μιας δημιουργίας...-Σ' ευχαριστώ!!!!

Edward Robert Hughes (5 November 1849 – 23 April 1914) was an English painter who worked in a style influenced by Pre-Raphaelitism and Aestheticism. Some of his best known works are Midsummer Eve and Night With Her Train of Stars. Hughes was the nephew of Arthur Hughes and studio assistant to William Holman Hunt. He often used watercolour/gouache. He was elected ARWS in 1891, and chose as his diploma work for election to full membership a mystical piece inspired by a verse by Christina Rossetti's "Amor Mundi". He experimented with ambitious techniques and was a perfectionist; he did numerous studies for many of his paintings, some of which turned out to be good enough for exhibition.

For a time, Hughes was an assistant to the elderly William Holman Hunt. He helped the increasingly infirm Hunt with the version of The Light of the World now in St. Paul's Cathedral and with The Lady of Shalott. He died on 23 April 1914 at his cottage (no. 3 Romeland) inSt. Albans, Hertfordshire.

Birmingham Museum & Art Gallery will mount: Pre-Raphaelite Twilight: the Art of Edward Robert Hughes in 2014. His works can be seen in public collections including Bradford Museums and Galleries, Cambridge & County Folk Museum, Maidstone Museum, Bruce Castle Museum, Kensington & Chelsea Local Studies, Birmingham Art Gallery, the Ashmolean Museum, Oxford, the Harris Museum & Art Gallery, Preston, and the National Trust for Scotland