Συμπληγάδες T' Ουρανού

[ Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,
στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης-
σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά
να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις. ] 

-Ρίτσος-

Των Ανθρώπων το δάσος το περπάτησα

Και σαν η ψυχή μου, ουρανό γυρεύει

τα μάτια ψηλά τεντώνω κι αφήνω να αιωρούνται 

ανάμεσα από τις συμπληγάδες των κλαδιών τους

Κάποτε 

μοιάζουν με ικέτες σε μυστική συναγωγή 

Κάποτε 

μοιάζουν με ξίφη κοφτερά, ουρανό διεκδικώντας

Κάποτε 

μοιάζουν σκαλωσιές σ' ουράνιο μονοπάτι

Κάποτε 

μοιάζουν συρματόπλεγμα βαρύ του ανέμου

Των Ανθρώπων το δάσος το ζωγράφισα

Και με σκουντούσαν τα πινέλα και με δένανε

σαν γραμμές τραβούσα, κλαδιά συρματοπλέγματα 

να φυλακίσω αιώνια του ουρανού την αύρα να κρατήσω

Τώρα στέκονται ικέτες ταπεινοί, 

μιας μυστικής συναγωγής υπερασπιστές 

κάτω από του ουρανού το καθάριο ταβάνι 

να εκλιπαρούν λίγο φως δανεικό στης γης τη σκοτεινιά

Τώρα μοιάζουν ξίφη κοφτερά,

στην αιώνια πάλη γήινου και ουράνιου

πάνω από της γης το δεσμευτικό συμβόλαιο 

να διεκδικούν λίγη ελευθερία δανεική στης γης τη σκλαβιά

Πινέλα ξίφη έσχισαν τον ουρανό

Χρώμα αίμα του πάθους το θυσιαστήριο οριοθετούν

Κι όλα έγιναν , όσο κλαδιά ικέτες το άπειρο ζύγωναν

Κι όλα γίνονται , όσο σκαλοπάτια μετρά η γης ως το ουράνιο 

Των Ανθρώπων το δάσος το περπατώ

Και σαν η ψυχή μου, ουρανό γυρεύει ακόμα

χέρια γυμνά σε χρώμα παραδίδω κι αφήνω να περιπλανιούνται

ανάμεσα από τις συμπληγάδες των κλαδιών και των κενών, ως το φως...

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Απόσπασμα Ρίτσος

Painting: Prayer  [Vago/ Οil-Acrylic-Metal]

Music: Brian Crain /Dream to Fly 

& Damien Rice /The rat within the Grain

_____________________________________________________

Σε όλες τις συμπληγάδες που έκαναν τον ουρανό πρόκληση αιώνια....

Από Όνειρο Σε Όνειρο

Κι αφού τα όνειρα λένε

σε σοφούς και γνωστικούς δεν αρμόζουν

μετακινήθηκα από όνειρο σε όνειρο

μην και με συλλάβει , του χρόνου η κριτική λεπίδα

Πάντα μια μόνο ματιά την βαστά και ορίζει

λεπίδα καθάρια, με τις κόψεις της γυαλισμένες από Εποχές

και τη λαβή της με ταυτόσημα αποτυπώματα 

του έρωτα το νήμα να κόβει, πριν έρμαιο σε αγάπη παραδοθεί 

Να κρυφτώ από το όνειρο τούτο , αγωνία

Να του ξεφύγω, ματαιότητα 

Να το ορίσω, τρικυμία

Να πετάξω μακρά , αυταπάτη

Μετακινήθηκα λοιπόν κι εγώ 

Ναυαγός τυχοδιώκτης 

Ικέτης ξέμπαρκος 

να κρυφτώ από όνειρο σε όνειρο

Πέρασα που λες από το Συννεφένιο που ποτέ δε μερεύει

Περπάτησα το Θαλασσινά Αρμυρό που λένε ψήνει του νου το νάμα

Τρύπωσα στο αέναο Λαβυρινθικό που ξέρει το εγώ μας να χτυπά

Κρύφτηκα και σε αυτό που ο Μινώταυρος κραδαίνει κάπου στο νοτιά

Μα οι καιροί κι εποχές , παντού με ξετρυπώνουν

και όλο με κατσαδιάζουν που περιπατητής ονείρων μένω

και εγώ όλο τους βάζω τις φωνές κι αυτά λοξοκοιτούνε

μιλώντας τους Ενετικά , απ' του Κάστρου την πέτρινη αρμύρα

Δεν έχει μυλόπετρα η ζωή κι αδράχτι ο καιρός μου

νήμα να πλέκει στης Αριάδνης μου τους μίτους τους πολλούς

έχει πινέλο, έχει λέξεις , έχει χρώμα, έχει κραυγή

στ' ονείρου το κατάρτι, που η αρμύρα η Κρητική αιώνια συντηρεί 

Μετά βούτηξα στα πιο σκοτεινά σου υπόγεια 

Αυτά που φοβάσαι να περπατήσεις εσύ....

_____________________________

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Μια ιδέα από ένα θαυμάσιο έργο που γυρίστηκε στην Κρήτη (Το Νησί)

Οι φωτογραφίες / Maud Morell,  Roberto Ojeda & Stephane Blaunchet Nicoud

Για τα υπέροχα μουσικά κομμάτια ο Χαρούλης & η Ζουγανέλη ευθύνονται!!!

Δεν ξέρω πόσα είναι κατανοητά από όσα έγραψα , μα η βασική ιδέα , είναι απλή ..Αν κάθε πράγμα π' αγγίζεις , η σε περιστοιχίζει έχει τιμή , αξία και μοναδιαία σημασία μέσα σου, τότε κανένας εφιάλτης εξουσία δεν έχει πάνω σου....Τότε είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ !!!

The Deepest Rooms [Του Σύννεφου Η Γης]

Berndnaut Smilde, Nimbus Cukurcuma Hamam I, 2012, cloud in room, lambda print on dibond, Courtesy the artist and Ronchini Gallery, Photo Cassander Eeftinck Schattenkerk

I  ofen imagined walking into one's soul hall 

with just empty walls , 

under the sheer presence of a cloud.

Εξατμισμένη εικόνα 

μα ποια ισόβια μύχια αλήθεια, θέλει εικόνα

Χυμένο το σύννεφο λιωμένο

μα ποιος αιώνιος ουρανός, δεν το κυκλώνει αιώνια

Places even  deserted in desparate , demanding desires. 

Deeply hidden , 

in the darkness of a stimulating punishment, for being human . 

Μπήκε σε όλα τα δωμάτια 

λυτρωμένα βήματα αργά μετρά ξανά

προσεκτικά , μην πατήσει χρώματα διάσπαρτα

μια περιπλάνηση προσεκτικά εύθραυστη σε ραγίσματα

ένα , δύο, τρία, όλα

πολύ, λιγότερο, περισσότερο, όλο

σημαντικό, ασημαντότητες, τίποτα, όλο

μνήμη, λήθη, πίκρα, χαμόγελο, οργή, όλα

For there lives all we cherish 

in fear of our own self.  

Μια περιπλάνηση σιωπηλή, το βήμα αργό

κατάχαμα στο πάτωμα , πεταμένη μια τσαλακωμένη απουσία 

από του σημαντικού τη φυλακή δραπέτης

στο κενό αιωρούμενος καπνός , βασανιστική παρουσία 

από του ασήμαντου την ελευθερία λυτρωμένος

The ones we calm in inoccent deseptions, 

the ones we run away from, the ones we run after ever..

in silent screams.

Ένα σύρσιμο αργό, από δωμάτιο σε δωμάτιο

μύρισε ξανά και ξανά μιας θαμπάδας τα απομεινάρια

άλλοτε  όμοια με καπνού λήθη, άλλοτε ολόιδια σύννεφου θύμηση 

όλα ανάκατα , σαν αταξία παρουσίας περαστικότατης

όλα επίμονα , σαν τάξη σε μια οργανωμένη διαρκή παρτίδα 

τέσσερα, πέντε, τίποτα

σιωπή, σωστό, κραυγή , κενό,  τίποτα

αλήθεια, ψεύδος, αυταπάτη, κάγκελα, τίποτα

σταγόνα από τόξο ουράνιο, εξατμισμένο θαλασσινό νερό, τίποτα

I wish to remain nothing but a cloud 

wandering the most stimulating part of humans,

 the deepest rooms of soul...

Berndnaut Smilde, Nimbus II, 2012, Cloud in room,  Hotel Maria Kapel, Hoorn, NL, courtesy the artist and Ronchini Gallery, Photo Cassander Eeftinck Schattenkerk

Yet I speak the truth . I  realy often imagined walking into one's soul hall with just empty walls , under the sheer presence of a cloud. Places even  deserted in desparate , demanding desires. Deeply hidden , in the darkness of a stimulating punishment, for being human . 
For there lives all we fear of our own self.  The ones we calm in inoccent deseptions, the ones we run away from, the ones we run after ever..in silent screams.
This is why , I wish to remain nothing but a cloud in the most stimulating part of humans, the deepest rooms os soul...
                                                                              Nefeli / Just a confession..

Berndnaut Smilde , Nimbus D’Aspremont, 2012,  Castle of D’Aspremont-Lynden,
Rekem, BE, Photo Cassander Eeftinck Schattenkerk

_______________________________

Ευαγγελία Χατζηδάκη 

In bold ...Me , just my odd me !

The magnificent Cloud Project creation: Berndnaut Smilde

Photo Cassander Eeftinck Schattenkerk

Και για το μουσικό κλείσιμο, Γ. Κότσιρας..

Truth or Reality? 

Choose & take..

Μετά Είδα Τα Μάτια Σου

Pernille Scheele

[ Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν

οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.

Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα

ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους.

Ἡ θάλασσα, ξέρω.

Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι.

Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου, μὴ μὲ ρωτήσετε. ]

Θα πετάξω 

Θα πετάξω ψηλά 
        πιο ψηλά από του κόσμου τη θαμπάδα
        πιο ανελέητα από του χρόνου τους αλεθόμυλους
        πιο πεισματάρικα από του γέρακα το περήφανο ζύγισμα
                                                                σαν τις φτερούγες απλώνει , νεφέλες να αγκαλιάσει

Ρίζα σε γής άγονης το αίμα καρφωμένη

ζητιάνος μιας κραυγής , εγώ

πραματευτής της θλίψης, εγώ

Έτσι είχα πει, 

Μετά,

Είδα τα μάτια σου

Robert & Shana Parke-Harrison

Θα πέταγα
Έτσι είχα πει

Εκεί που πάνε οι ποιητές , έμπνευση αναζητώντας
Ικέτες σε άγνωρους θεούς και σε δαίμονες προσκυνητές

Εκεί που γεννιέται ο άνεμος , θάλασσες κυνηγώντας
Αφέντης σε άγνωρες συντεταγμένες και σε τυχαίους πηγεμούς

Μετά , 

Είδα τα μάτια σου

Manuel Valerie

Θα σάλπαρα 

Έτσι είχα πει

Εκεί που του πελάγου η κραυγή , την αμμουδιά πετρώνει

Κύμα σε ταξίδι αέναο και σε καιρού παλίνδρομου το νοσταλγικό ρυθμό

Εκεί που το μπουρίνι βρυχάται και φουσκώνει, βορά αναζητώντας

Θύτης και τιμωρός και εραστής , στης θάλασσας το τρικυμιασμένο στρώμα 

Μετά ,

Είδα τα μάτια σου 

Collin Mc Adoo

Θα χανόμουν
Έτσι είχα πει

Εκεί που θέλω να θέλω, μπορώ να μπορώ, μα τίποτα δεν ξέρω
Εκεί που παραγράφεται ο θάνατος των αστεριών σαν όλα υμνούν το Σέλας

Εκεί που των ζητιάνων οι φωνές , των αφεντάδων τους δήμιους ζυγώνουν
Εκεί που οι θεοί ανίκανοι θωρούν, θνητά τα πάθη των ανθρώπων να βαδίζουν

Μετά ,

Είδα τα μάτια σου

Dragan Todorovic

Corneanu Daniel

Και βγήκα ψηλά

Απάτητα τα μονοπάτια που μ' αγκαλιάζουν

Dragan Todorovic

                 
Και ταξίδεψα μακριά
Γαληνεμένες θάλασσες που όστρακα νανουρίζουν

Guenael Bollinger

Και βρήκα κι εμένα

Στην λεύτερη πνοή , που τα βουνά ως τις νεφέλες οδηγεί...

Marinus Wieten

Είχα πει.....
Κι είναι αργά στου κόσμου τους καιρούς
Είχα πει ....
Κι είναι ψέμα η κραυγές των δυνατών

Και είχα πει...

Μετά είδα τα μάτια σου
και έσμιξα λεύτερα,  ένα με τις νεφέλες των καιρών
και ρίζες δεν έχω πια στη γης

_______________________________________________
Ευαγγελία Χατζηδάκη
Parenthesis: Ν. Βρεττάκος
Fotos:  Pernille Scheele, Robert & Shana Parke-Harrison, Manuel Valerie,Collin Mc Adoo
Dragan Todorovic,  Corneanu Daniel, Guenael Bollinger, Marinus Wieten

Vangelis - Ask the mountains 

Οι άνθρωποι αρέσκονται στην ορμή των μεγάλων λέξεων. 

Αγάπη. Έρωτας. Τι είναι το ένα , τι το άλλο. 

Είναι ίδια, είναι ξεχωριστά, συναντιούνται κάπου...

Ίσως...

Ερχόμαστε μόνοι, φεύγουμε μόνοι.

Και κάπου ανάμεσα βλέπουμε δυο μάτια , προσωποποίηση η ψευδαίσθηση του γιατί περάσαμε ...