Θεών Τόπος

που πας...

Αντέχεις να ακολουθήσεις ...

εκεί που ζουν οι νεφέλες αφέντρες

εκεί που ανασαίνει ο θεός ηλίου ηλιάτορα φως

εκεί που μυρίζει γιασεμί κι αγιόκλημα σκαρφαλώνει

θα με πάρεις μαζί?

Αντέχει το τώρα σου να τρομάζει

σε κήπους υακίνθων και ερειπίων κάλος

σε λιβάδια γαλανά κατάσπαρτα με πεταλούδων φτερά

σε δρόμους στροβιλισμένους σε δαιμονικού θεού φωνή

Πάρε με μαζί...

Αντέχεις μια προσταγή τη ραψωδία

πέρα από τις ράγες του τρένου που αδιάκοπα τρίζει

πέρα από το όριο που τη λογική σου αγκυλώνει σα συρματόπλεγμα

πέρα από όσα μπορείς , κι όσα κρατάς με βία στη μνήμη να μη δακρύζει τα πρωινά

Εκεί πας? 

Εκεί ανασαίνει ο νους μου την λύτρωση

Εκεί θα σε βρω?

Εκεί μόνο θεοί και τρελοί περπατούν, όσοι τις εποχές απαρνήθηκαν

Ναι αλλά εσύ, εκεί θα πας?Εκεί , γιατί εκεί κατοικείς εσύ..!!!

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

________________________________________________________________________________

-κι εγώ εκεί είμαι , εμένα μήπως ψάχνεις?

-πάντα..αλλά ξέρω καλά που θα σε βρω..και θα σε βρω!!!

ΑπΩΝ

Ίσως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρα μας

κοντά στη θάλασσα , στο νησί....

Ο αέρας είχε αδειάσει, σε παράταση ασφυξίας

όλα παραμόνευαν κραυγαλέα, σε αιωνόβιο κενό

κρότοι από αλυσίδες, παγερές ξυραφιές σιωπής

σακάτικα κλειδιά σε προδιαγεγραμμένες τροχιές

ο μόνος ερμητικά οικειοθελώς απών, εσύ

όταν δεν υπήρχες ακόμα , 

όταν χωρίς να σε διακρίνω 

έπλεα στο πλάι σου 

και τα μάτια σου έψαχναν

ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό...

Ο πυθμένας πλησίασε ,απόσταση χιλιοστά σταθερότητας

το κύμα φεύγει πάνω , αίσθηση υπό παραγραφή αδικήματος

κι ένας υδάτινος συρμός παρασέρνει του νου τις ράγες κάτω

άπνοη  γαλήνη , συνέχεια νεκρικής ψαλμωδίας, πλεούμενο κύμα

στο υπόστεγο πλεονασμός ,μόνος εναπομείναντας απών , εσύ

Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα,

ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει

με ζωντανούς και νεκρούς 

και σα ξύπνησα ξάφνου καταμεσής 

Το όριο σίμωσε, τελευταίο βαγόνι του βιβλίου

πως πέρασαν τόσα βαγόνια με θόρυβο και πρόσωπα δίχως ανάσα

μέχρι που αφανίστηκε η μουσική, δραπέτες χρώματα σημάδια

και τούτη, η μόνη πόρτα ανοιχτή σε νεφέλες που με καρτερούν

πλάι κρότοι, πλανόδιοι και παλιάτσοι, ο μόνος απών, εσύ

και ξύπνησα με το στόμα σου 

βγαλμένο από τον ύπνο

να μου δίνει την γεύση από τη γη

από τη θάλασσα , από τα φύκια 

από το βάθος της ζωής σου....

η παρουσία , παιδί στρεβλό παράνοιας

τα λουκέτα τρίζουν σε πόρτες αμετακίνητα σαρακοφαγωμένες

η μελωδία απογοητευμένα αιχμηρή γρατζουνά τα τζάμια

οι κύκλοι κλείνουν, σκαλιά στροβιλισμένα και κουρελιασμένα

συμπληγάδων σχηματισμός, πύρινα κάγκελα, απών εσύ

και δέχτηκα το φιλί σου

μουσκεμένο απ' την αυγή σα να έφτανε

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.....

τούτη η πόρτα ήταν τόσο ανοιχτή

τούτο το βαγόνι ήταν τόσο τελευταίο

τούτη η πόρτα τότε που άνοιξα τόσο η τελευταία

νεφέλες σειρήνες στην αβρότητα του κενού

ηδονή ανυπαρξίας στην άκρη του χρόνου που πατώ

πόσο εύκολο είναι

να ψηλαφώ τις γραμμές του προσώπου σου

στο ταβάνι που γέμισε ρωγμές

πόσο εύκολο είναι

να σβήνω μιας απουσίας πατημασιές τεκμήρια

εδώ που μόνο νεφέλες κατοικούν

σε ερείπια όλων των άβουλων προσώπων σου

όσο δύσκολο να υπάρχεις ερήμην σου

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Πλαγιαστά υπέκλεψα λίγο Neruda για συν-γραφή

Η απίθανη αποτύπωση του καμβά ανήκει στον Stanislav Sugintas

Oi Ducan Townsend , αγαπημένοι και μελωδικοί..λένε κάτι ενδιαφέρον θαρρώ..

Αντιφάσεις [Εκκρεμείς Απαντήσεις ]

" Πίσω από τα χρυσάνθεμα το χαμόγελο σου
   πίσω από το χαμόγελό σου η άβυσσος....."
                                                         Ν.Φενεκ Μικελίδης , Έκλειψη 2004
_______________________________________
...Χωρίς το χαμόγελό σου , το χάος του τίποτα ...

Έρχεται η φεύγει το καράβι

δεν ξέρω μα θαρρώ διακρίνω ξανά τη φιγούρα να σχηματζεται

μια λεπτή φιγούρα , όμορφα χαρούμενη να στέκεται στου γαλάζιου τ' άλμπουρο

πόσο φυσική προέκταση έμοιαζε εκείνη η όψη σου στου πελάγου την άκρη

πόση ύπαρξη και φωνή και παρουσία είχε εκείνη η ανελέητη στιγμή που υπήρξες

Σιμώνει η απομακρύνεται εκείνο το βήμα

δεν ξέρω μα θαρρώ διακρίνω ξανά εκείνο το κάστρο, περιστοιχισμένο από νεφέλες και νερό

μια φιγούρα ανασαίνει δίπλα μου , ζάχαρη σε καφέ γλυκόπιικρο , λόγος σε ζωή βροχερή

πόσο ήμερη μπορεί να πέφτει μια βροχή πλάι στο τρέξιμο σου, δίχως ομπρέλα και ανάγκη

πόσες διαδρομές αγγίζουν μια βροχή, πόσες φιγούρες η φιγούρα σου αντανακλά στις νεφέλες

Δυναμώνει η χαμηλώνει τούτη η μελωδία

δεν ξέρω μα θαρρώ , την ακούω ξανά και ξανά να κατηφορίζει τους νευρώνες της ραχοκοκαλιάς 

δίχως αναβολή, δίχως καν άκουσμα εκτελεί την καθορισμένη μοιραία διαδρομή της, σκαλιά ξύλινα

κατάχαμα ως το τέρμα του νου, χαρακιά οριστική αγγέλων και δαιμονικών , κουρσάρων και πειρατών  

κι εκείνο το γέλιο, ένα γέλιο να πλανιέται στο δωμάτιο σα πλεούμενο στο οριστικά αιώνιο πέλαγος 

Τονίζεται η σβήνεται η ανάσα σου

δε ξέρω μα θαρρώ την ανασαίνω εδώ στα σκοτεινά σοκάκια , θυμίαμα  στιγμών ανυπότακτων 

δίχως ετυμηγορία κι υπεράσπιση εδώλιο ξύλινο , ψηλά  ξανά του βράχου τα αγάλματα τα πύρινα 

πρωταγωνιστές του δρόμου, πρόχειρο το θεατρικό και ένα σκυλί να το διασχίζει αμέριμνα χαρούμενα

πόδια βαρίδια,ψηλά νεφέλες τ' ουρανού και κάπου ανάμεσα γυναίκες πέτρινες περιγελούν το χρόνο

Ζει η κοιμάται τούτη η ψυχή

δε ξέρω μα θαρρώ την αφουγκράζομαι όταν ανήσυχα στριφογυρνά τις νύχτες αλλάζοντας πλευρό

δίχως του κυνικού Μορφέα την άρπα, κραδαίνει στιγμές παραδείσων και κολάσεων,σωστών λαθών 

ορατοί κι αόρατοι δήμιοι, κατάσαρκα τυλιγμένοι στην ψίχα του νου, κειμήλια ύπνου άφαντου 

και η ψυχή ενσυνείδητα και άχαρα καθαρή , ταλάντωση σε θέλω και δε θέλω, άγκυρα ξεκούρδιστη

Αντίο η Καλωσόρισμα 

δεν ξέρω μα θαρρώ, τεράστιος ο καμβάς και τα χρώματα όλα μια συνωμοσία παραλόγου θαρρείς

θεριεμένα ζητούν να μιλήσουν τη σιωπή χρόνου σωρευμένου σε όλες τις διαστάσεις του νου μαζί

και έγινε ποίηση, φως στου Μίνωα νου τα σκοτεινά μονοπάτια, μια λεηλασία από χρώμα  ανελέητο

κι έγινε πύλη ασφάλιχτη κι αιώνες αδιάβατη εκείνων των σύννεφων η αέρινη  Ερωτική Συμφωνία

"Αγαπημένε, σου γράφω,  μαζεύοντας τη θάλασσα στο χαρτί

  Οι λέξεις χαραγμένες στα φτερά μου,  τα χέρια μου δεμένα στα βράχια , 

  μ' εμποδίζουν να σε αγκαλιάσω.."  

                                                              "Σου γράφω"Ν.Φενεκ Μικελίδης, 1955 

Καλωσόρισες.....

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      [Η υπέροχη τοιχογραφία-House of the Epigrams- Fresco

       τα κομμάτια αρχής και τέλους Νίνο Φένεκ Μικελίδης , από την αρκετά καλή συλλογή 'Εκλειψη ]

______________________________________________________________

- μπά , καλό μοιάζει..
- σε ακούω χαζούλη...
- καλά , "χαμένοι στη μετάφραση" ... παίζουμε κρυφτό??
- ποιοι ρε,  εμείς οι δύο? 
- ναι...βαριέμαι...
- πας καλά μωρέ? με αυτό το κατακόκκινο μπλουζάκι  μόνιμα θα σε εντοπίζω παντού...
- ε? τι? πως? αααα....
- αφού το φοράς τι να κάνουμε τώρα...
- καλά θα βάλω άλλο χρώμα..χαζή..απλό είναι...
- εσένα εγώ θα σε εντοπίζω ότι και να βάλεις χαζούλιακα..
- δεν παίζω , είναι άδικο..
- άδικο ξε-άδικο...ότι χρώμα και να βάλεις ...είσαι τόσο εσύ...
- καλό είναι τώρα τούτο η κακό...
- καλό είναι ρε... αμάν  ....άντε κρύψου..αλλά μη ανακατώσεις όλα τα χρώματα πάλι..τα χρειάζομαι!!!

Ένα Παιχνίδι & Μετά

θα παίξουμε ένα παιχνίδι θές?

θα σου δέσω τα μάτια, ευάερη ευήμερη εικόνα να μην ζητούν πια

κι ότι λάμπει η ψυχή να το ψάχνει με μάτια ερμητικά κλειστά και νου διψασμένο

κι ότι αξίζει , αλώβητο να πλέει σε ταξίδια δίχως προορισμό και από δεσμά λευτερο

κι ότι μείνει , είθε να μείνει άγκυρα ασκούριαστη πλάι στου  κάστρου τον καιρό, μια αγκαλιά

Και μετά...

Μετά τι, τι θα ρθει μετά?

Μετά κύμα αόρατο κι ακούραστο θα σε χτυπά από παντού, αντέχεις?

και μια φωτιά , ότι βολικά νόμιζες, σε φλόγες θα παραδίδει δεδομένα δόγματα

Δεν θα υπάρχεις , μα θα ανασαίνεις παντού, στα τιποτένια και τα σημαντικά μου

δε θα σε αγγίζω, αλλά το δέρμα σου θα ψάχνει τα δάκτυλά μου, σα θάνατος οριακά βαθύς

Μα τότε , τότε να κοίτα

Μήτε εγώ θα υπάρχω πια, όχι φθαρτά , μήτε απεγνωσμένα πια

θα περπατώ πλάι σου , βήματα αργά , ανάσες θεοί και κύματα πύρινα θεριεμένα

σκουριά δεν έχει για μας , μήτε και θάνατος βαθύς δε θα ναι , μόνο βήματα δίχως όρια

βήματα σε νεφέλες αέρινες , καταδικασμένες να κουβαλάνε ότι απόμεινε του αβέβαιου

Τώρα καταλαβαίνεις λίγο, τόσο λίγο, τόσο ρωγμώδες λίγο

θα τσακίζω το νου να σε περιγράψει, μέσα στις εποχές αφέντη νου άχραντου

αποκοιμισμένες χρόνου κραυγές , στις χούφτες μου ικέτες του νου σου τα αγκάθια

Θα σε χάσω για να σε βρώ, θα σε στερηθώ για να σε έχω, σα θάνατος λυτρωτικά βαθύς

Μ' αρέσει τούτο το παιχνίδι τελικά, σα κόλασμένοι παράδεισου δεσμώτες

και με μια υποταγή , να σε διαφεντέυω στα ξημερώματα των εποχών

κι όταν οι εποχές θα κάνουν ένα κύκλο, την ψίχα της ψυχής σου θα χω στα χέρια

στου λαβύρινθου την τελευταία σπιθαμή , θα σε αρπάξω πριν θεριό βρυχηθεί στη σάρκα σου

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι τότε

θα σε αγαπώ, θα σε ζητώ, σε χαρτιά κιτρινισμένα και μουτζουρωμένα

Μα παίζουμε ένα παιχνίδι τώρα

και σε χάνω και σε βρίσκω σε ότι κόκκινο βαθύ λογάται ο νους κι η ανάσα σου προδίδει

Και μετά ...

που σταματά της δύνης η κατηφόρα , που αγγίζει η παλάμη το θεό...

Εκεί που κυκλώνουν οι εποχές , στην άκρη του πελάγου

εκεί που η ψυχή χορτάτη έχει γιομίσει όλες τις σελίδες με λόγια και φλόγες

εκεί που κι ο νους κορεσμένος από τους δρόμους του "εγώ" ,  διψά την αφή σου να πιεί

Δώσε μου μόνο μια στιγμή

Παραδομός σε ένα απέραντο και τόσο όσο μαζί

θα σου χάρισω  μια ανάσα μόνο

Άνεμος κι οξυγόνο , να σ' αναπνέω για να ζω

Και μετά ...

Μετά θα σε βρω...

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Alex Stevenson Díaz , κάλυψε απόλυτα τα λόγια μου με τα υπέροχα έργα ζωγραφικής του

      Το δε ξωτικό, είχε μάλλον την επινόηση ...

  _______________________________________________________________________
- μπα...με ανέφερες κι εμένα βλέπω...
- γιατί , σε χαλά??? μη σκιάζεσαι, δε θα έρθουν τα κανάλια...
- όχι βέβαια χαζή!!! Τι να σκιαχτώ.. ναι σιγά μη σκεφτόσουν εσύ ποιητικά...χωρίς εμένα
- όχι παναγία μου!! πως σου πέρασε από το νου καν...
- αυτός στις ζωγραφιές βάζει αυθαίρετο κόκκινο..μμμ..Diaz τον είπαμε? 
- κόκκινα σημάδια...αχ αυτή η πρεσβυωπία σου...Ναι Alex Stevenson Díaz το είπαμε ...
- νομίζω μ' αρέσουν τα τόσο-όσο κόκκινα σημάδια στη ζωγραφική...κι εγώ έχω επιλέξει πίνακα με κόκκινο!!!
- άντε ρε...αλήθεια?? ...και δεν το χα προσέξει καν...
- αμέ...
- κι ήταν μια υπέροχη επιλογή!!!
- ε, μπα...
- μπου...
- καλά ...

Εμείς

Δάκτυλα κοκαλωμένα, στις άκρες του νου κροταλίζουν

ψάχνοντας απεγνωσμένα μιας βαθιάς θύμησης το μακρινό αποσπερίτη

του νου βεγγέρα κάτω από ένα χάρτινα φεγγάρι κουρέλι τ' ουρανού 

Τώρα στέκεσαι με τα χέρια, ικέτες αδειανοί και κουρασμένοι

δεν έμεινε τίποτα από εκείνη τη χάρη να πετούν σα γλάροι λεύτεροι

μα και τις αλυσίδες απέφυγε έξυπνα να τις δεις καθώς τυλίγονταν

κι όλο τυλίγονταν και κουλουριαζόταν, φιδίσια αδέσποτο τυραννικό εγώ

και ένας αβάσταχτος  κρότος φωνής με χίλια λεπίδια 

άψογα δουλεμένα και ακονισμένα σκηνοθετικά  να γλιστρούν ξανά και ξανά 

στην ατσάλινη  ραχοκοκαλιά , πλανεμένων "εγώ", αναπόφευκτων "εμείς"

Τώρα μια άβουλη σιωπή διατρέχει με σέβας το χρώμα  στιγμής κύκνειας

τίποτα να μη μείνει να θυμίζει μέλι από μέλισσα, μα τίποτα να θυμίζει και ράγισμα

κι ο αντίλαλος να πηγαίνει και να ρχεται κι αυτός ψυχρά δεσποτικά αδέσποτος σα δήμιος

κι όλο να περιγράφει ενός γιατί την άρνηση, μια μελωδίας το κλάμα, μιας αγάπης το απόλυτο

στερνό του νου το επινόημα, θεατρική δρασκελιά στο κενό

άψογου σκηνικού, θαμώνες θεατές και πρωταγωνιστές μαζί, παθών δεσμώτες

καμιά αναμονή για χειροκρότημα, "εγώ" γυμνά,  μάταια αυτοικανοποιημένα ν' αποκοιμίζονται

Τώρα στερεμένες εποχές  θρυμματισμένων βράχων μπαίνουν στα μάτια τους

και οι καθρέφτες όλοι επιδέξια καλυμμένοι, να μαθαίνουν να ξεχνούν την εικόνα τους

αγιασμένο άγγιγμα να μαθαίνουν σε λατρεία ικετευτική στην άκρη του παντοδύναμου νου

τόσο αέρινοι που τρωτό δεν διαθέτουν, τόσο αψεγάδιαστοι που βορά στο χρόνο δε θα γεννούν

Εσύ η θάλασσα που σημάδια σε σελίδες πνίγει

Εσύ και του χρόνου μου η αλμύρα, το ξόρκι κι ο θεός

Εσύ ο δήμιος , εσύ κι ο δρόμος του νου ο αστέρευτος

Εσύ του χρόνου μου η βορά , εσύ το βλέμμα το ασάλευτο στο φως 

Εμείς γυμνοί, αλλόκοτα μικροί στου ωκεανού τη πιο στερνή φουρτούνα

Εμείς και θεοί και τσαρλατάνοι, εμείς άγγελοι ενάρετοι και δαίμονες κολασμένοι 

Εμείς ζητιάνοι, εμείς και  λυτρωτές που χειροκρότημα δεν αφουγκράζονται

Εμείς περιπλανώμενοι στων πόλων τις άκρες  , εμείς κι οι γητευτές των οικειοθελών πληγών 

Εμείς το Όλον , Εμείς και το Τίποτα του

Πολύτιμοι λίθοι, Χρυσός και Μύρο στου νου το δαιδαλώδες Μαγαζί

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Απουσία [Έρημη Χώρα]

" ...μάτια που δεν μπορώ να αντικρίσω στα όνειρα

  στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων, αυτά δε φανερώνονται.."

έρημη χώρα, άδεια φωνή έγινες

και φωνή πια τα ερείπια δεν αντανακλούν

και ανάσα δε σώθηκε μήτε στις πλακόστρωτες αυγές

και ύπαρξη μαρμάρινης μοναξιάς η μόνη αντανάκλαση

"εκεί τα μάτια είναι, ήλιος σε σπασμένη στήλη

 εκεί ένα δέντρο σείεται κι οι φωνές είναι στου αγέρα το τραγούδισμα"

έρημες ώρες, γυμνές στιγμές απλώθηκες

και ο ήλιος που βγαίνει κουτσή αρρώστια μυρίζει

και τα λόγια εκκωφαντικής ερημιάς σημαδούρες σε καταιγίδα

και ένας φόβος καραδοκεί και κατατρώει, ανάμνηση της στερνής φωνής σου

" φωνές , πιο απόμακρες , πιο επίσημες,   από το άστρο που σβήνει.

  Ας μην έρθω κοντύτερα,   στου θανάτου τη βασιλεία των ονείρων..."

έρημες μνήμες , κενοτάφια κουφάρια γιομάτα

και μια γαλήνη νεκρική να πλανιέται σε τούτη χώρα που σε έχασα

και μια ανάπαυλα στων λέξεων το ανεύθυνο πανηγύρι, σα βολική σιωπή

και μια πρόθεση παραδοχής μεταίωρη σημαδούρα , πεθαμένη απενεχοποίηση

" ..κι ας φορέσω ακόμη , τέτοια μελετημένα μασκαρέματα

  σ' ένα χωράφι, όπως κάνει ο άνεμος , όχι κοντύτερα ...."

βήματα ερημιάς κι η χώρα ακόμα πιο έρημη

φιλιά και ανάσες σε άψυχες σπασμένες πέτρες σε λιοπύρι

ικεσίες και παραδομοί σε όλους του δήμιους που καλύτερο σε κάνουν

και μια ανάγκη να τραβά, βήματα αβέβαια στου θανάτου τη λυτρωτική Βασιλεία

"τούτη είναι η πεθαμένη χώρα, τούτη είναι του κάκτου η χώρα

 εδώ τα πέτρινα ομοιώματα, υψώνονται και δέχονται την ικεσία χεριού πεθαμένου"

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Ένα Ίσως Οριστικό

Και μετά ...

Σ' αγαπώ νομίζω...

νομίζω η ξέρω..Μάλλον ξέρω πως νομίζω...

Γιατί φωλιάζεις και τόσο άψογα χωράς

στα συρτάρια που το χρώμα ασφαλίζω να μη βραχεί

Γιατί σε λατρεύει του Φθινοπώρου το πρώτο αγέρι μιας πρωτοβροχής

όταν στις σχισμές των βράχων καρτερεί μιας αλμύρας το ξόρκι

Με αγαπάς, αλήθεια..? καλό και τούτο...

θαρρώ πως είναι αγάπη,

αφού όλα ξεκινάνε με ένα "θαρρώ"..πως μοιάζει ..

με του όνειρου το μαγεμένο δροσόφυλλο που πέφτει,

εκεί στου γέλιου σου τη γωνιά όταν ζυγώνεις πεταλούδες

με των σταγόνων από τις νεφέλες οι παραμορφωτικοί κρύσταλλοι

που τον κόσμο μου πάντα κάνουν πιο πλατύ, ένα αύριο για να γεννιέται

Χα χα , τι όμορφο που είναι τελικά να αγαπάς..Να με αγαπάς..

Λες να είναι αγάπη τελικά...Ίσως...

η παγωνιά μιας απουσίας , στη στέρηση ενός πρωινού

μια ικεσία σε πέτρες αρχέγονα σκληρές και δυνατές σα διώκτες

ένα ξέσπασμα, του άλλου εγώ μας σημάδι και κραυγή αδάμαστης πυράς

μια μπόρα ως κάψα και μια λιακάδα κραυγαλαία άτοπη ως  βροχής ξέσπασμα

Έτσι ε? Τότε ίσως είναι ακόμα πιο όμορφο να αγαπάς κι εσύ....

Ίσως τελικά και οριστικά , είναι αγάπη,

μια δίπολη παγίδα..τα δύο άκρα μιας μπαταρίας από το ότι...

ότι γιομίζει το ποτήρι του καιρού με ένα κρασί

ότι ξορκίζει το χειμώνα , με μια αγκαλιά κι ένα μαζί

ότι πλανιέται, αναδιπλώνεται, χτυπιέται και ζαρώνει κι όμως ζει

ότι θα πούμε, ότι θα αρνηθούμε η απλά ότι θα.... γράψουμε μαζί

Ε καλά , τώρα αλήθεια γελώ...είσαι τρελή..

Ε καλά, τώρα ξέρω , σ'αγαπώ κι αυτό είναι οριστικό

Ίσως, μπορεί ποιος ξέρει ποτέ του το γιατί...

μέσα στου κόσμου το λίγο τίποτα η το αβάσταχτο πολύ

ίσως ραγίσουμε, ίσως και να σπάσουμε σα υδάτινο γυαλί

μα τώρα που το συλλογούμαι, όσο πάει πιο πολύ

Χα χα...είσαι σίγουρα τρελή....

μα ήταν ποτέ και μια  αγάπη λογική...

(C) Ευαγγελιά Χατζηδάκη

      και το ξωτικό , μη ξεχνιόμαστε..[ ..sempre mi dimentici, stupida!!]

      Έργο: Alex Alemany

___________________________________
- είσαι τρελή επιμένω...
- και χαζή και τρελή..ε και? αυτοί δεν μπορούν να αγαπούν?
- Άντε , μπορούν..Τι παραδοχή και τούτη.... 
- γυμνή κι  αληθινή κι οριστική...πολύ οριστική!! κι αν σ' αρέσει..
- τι θα αντέξω ακόμα το έρμο ξωτικό...
- την αγάπη...
- καλά , αυτή την αντέχω ρε χαζή...
- ωραία τότε..μου κάνεις!!!
- σ' αυτό το βίντεο...έχει κι ένα ξωτικό μέσa, εγώ είμαι!!!
- ξωτικό και πρίγκιπας...ναι , τώρα περίμενα να το δω λες...χαζούλιακα..
- μπα...
- μπου...
- αααααα...

Του Κεραυνού Η Φωνή

"Φύρανε ο Γάγγης τα πλαδαρά τα φύλλα

προσμέναν τη βροχή ενώ τα μαύρα σύννεφα συνάχτηκαν μακριά

Η ζούγκλα ζάρωσε κουβαριασμένη σιωπηλά....

Μίλησε τότε ο Κεραυνός "

Ποιος δήμιος,  χέρι κρατεί το πινέλο που σε σβήνει

δε θέλω να δω, θα φύγω πριν τα μάτια με προδόσουν ξανά

και κρύφτηκα, στο μεταίχμιο άυλης εποχής σαθρής κάτοπτρο κοίλο

να καθρεφτίσω στερνή φορά τα πρώτα λόγια,όμορφα σα ανέμου θροίσματα

αυτά που κεραυνό δε βαστούν , μήτε μαχαίρια, μήτε λεπίδια σκουριασμένα

αυτά που άντεχαν φωνή να έχουν μια μελωδία, από τον κρότο απαλλαγμένη

"Νταττα : τι έχουμε δώσει ; 

Φίλε μου τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

που η εποχή της φρόνησης ποτέ δε θ' αναιρέσει ..."

Ποια τόλμη παραδομού , πιο δυνατή από το χαλινάρι της φρόνησης με φθονεί

ποιος σαματάς του νου , πιο κόκκινος από το αίμα της πληγής τη ρώτα  σαλεύει

και σε ποια θύελλα δαιμονική , σάλπισμα των αγγέλων η φωνή σου στέφτηκε κρίνα

και ο καθρέφτης να στέκεται εκεί, να  μεσουρανεί πάνω από των βράχων τη στεγνή κραυγή

και τα μάτια να σφαλούν , σαν ήμερη θάλασσα στου χαλασμού τους πορφυρούς πρόποδες

αυτά που τα κλειδιά κρατούν , παραδομένοι σακάτηδες και έρποντα θεριά του παραδείσου

αυτά που τα σύνορα του νου τα διαφεντεύουν , στης  λήθης την οκνηρή μανία να μη παραδοθούν

" Μ' αυτήν,  μόνο μ' αυτήν έχουμε υπάρξει, 

που κανείς δε θα βρει μες τις νεκρολογίες μας 

μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες...

...στις άδειες κάμαρες μας....."

Τι είπα ύπαρξη, τι τα μάτια ξεγελά όταν αυτά νομίζουν

και τι θα πω "υπήρξε" τώρα που μια φυγή στις νεφέλες καρτερεί

θα πω εσένα , σε ένα παροξυσμό της βολικής μνήμης και του χρόνου υπηρέτη

και τι θα πω "κεραυνό" τώρα που η νεφέλες σιμώνουν κι ο δρόμος τελειώνει οριακά

θα πω τις σφραγίδες από βήματα σε αλάνες και πλατείες , συννεφένιο  παραδομό σε θάλασσα

" Ντάγιαντβαμ: Άκουσα το Κλειδί στην πόρτα να γυρίζει

   μια φορά , μια φορά μόνο, σκεφτόμαστε το κλειδί, καθένας μες τη φυλακή του

   Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη φυλακή του

   ..................................................................................................

   Μονάχα όταν βραδιάζει αιθέρια ψιθυρίσματα

   για μια στιγμή ζωντανεύουν ένα τσακισμένο Κοριολάνο...." 

   

Και τι χρώμα να ντυθεί η θάλασσα η αιώνια , στα μάτια που αρνούνται να νομίζουν

καθώς τα παλιά σκαριά σαλεύουν άβουλα, στην αποβάθρα των τελευταίων τους στιγμών

εκεί που ήμερα και αδιαμαρτύρητα , παραδίνονται στην σκουριά καρτερώντας το τέλος τους

με τα κατάρτια καρνάγια γλάρων περαστικών και την καρίνα αφημένη σε υδάτινο δήμιο

εκεί και το τέλος λυτρωτής , εκεί και η Εποχή η Πέμπτη με μια αφή θα δρασκελήσει στο κενό

" Νταμυατα:  Το πλοίο ανταποκρίθηκε χαρούμενα 

  στο χέρι το δεξιό και στο πανί και στο κουπί, η θάλασσα ήταν ήσυχη

  θα χε ανταποκριθεί η καρδιά σου. Χαρούμενα, στην πρόσκληση

  πάλλοντας υπάκουη , σε κυρίαρχα χέρια....

  Κάθισα στην όχθη.... 

  ψαρεύοντας και πίσω μου ο ξερός κάμπος

  Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε τάξη......"

Όλα σε τάξη , μια τάξη αταξίας και παραδομού κολαστήριο

όλα ερείπια , στήλες που στο κενό πύρινες θάλασσες προκαλούν

Όλα σωστά και σε τάξη θα γεννούν , πριν στο τέλος παραδοθούν

Κι οι Χώρες κι οι Εποχές κι Πολιτείες και οι Τόποι , μια τάξη αταξίας ζητούν

" Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου..."

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Παρενθετικά: Απόσπασμα από την ενότητα "Ε-Τι Είπε ο Κεραυνός" / Th.S. Eliot 1922

      Έργο : Από την υπέροχη συλλογή "Marine" του Γιάννη Σταύρου

________________________________________________________

   

Να Σε Έχω [All I Think About]

Σε τούτη την ερημιά παγώνω

σε τούτη τη ρωγμή σε ανασαίνω

σε τούτη τη θηλιά σε κρεμώ να σε έχω

Μια σιωπή ράγισε νότες στο τζάμι

κι εσύ ξωτικό τσαλαπατάς ακόμα εκεί έξω

μια αιώνια καταδίκη,  αλυσοδεμένα του νου τα μάτια

μια ισόβια στιγμή, ένα "θέλω" όμηρος στα δάκτυλα 

Σε τούτο το δάσος σε ψάχνω

σε τούτη τη σιωπή, μελωδία , σε λατρεύω 

σε τούτη την παρωδία γίνομαι "εσύ"  να σε έχω

Μια σκέψη, δήμιος νότια της νύχτας

κι εσύ ακόμα να κάνεις βασανιστικά μουσική

μια αιώνια αφή, καταιγίδας ριπές στου λιονταριού το θυμό

μια ισόβια ανάγκη, ένα "έλα" κατάδικος στις πατούσες

Σε τούτη την ερημιά υπάρχεις

σε τούτη τη μελαγχολία ταξιδεύεις 

σε τούτη την απάτη του χρόνου σε τσακίζω να σ' έχω 

Μια πινελιά χάραξε το ακροπάτημα του φύλου

κι εσύ τα μιλιά που κυλούν , οι στιγμές που κοιτούν

μια αιώνια καταδίκη,  με έγχρωμα λερωμένα τα χέρια  να σε σημαδεύω 

μια ισόβια στιγμή , ένα "στάσου" , ανακοίνωση στο τελευταίο βαγόνι

Σε τούτη την ερημιά με μουτζουρώνεις

σε τούτη την ισόβια φυλακή του άπειρου σε νοιώθω

σε τούτο το ένοχο ψέμα χαρακιά,  εγώ έγινα εσύ κι εσύ εγώ 

Σε νοιώθω κάτω από την περιπλάνηση και είμαι εσύ

σε περιγράφω πέρα από της ρωγμής το κενό και με βρίσκω

με φοράς κατάσαρκα δίχως "εγώ " και επιτέλους με καταλαβαίνω

Υπάρχεις με ότι συμφιλιώθηκε η τελευταία μου βόλτα του νου στον ουρανό

(C) Ευαγγελία Χατζηδάκη

      Έργο / λάδι σε καμβά & Χαλκός [ VaGo]

 _____________________________________________________________

- είδες που καταλαβαινόμαστε τελικά.....
- γιατί πότε δεν καταλαβαινόμασταν δηλαδή...
- έλα ντε.....
- μμμμ.....βλέπω κάτι έμαθες κι από ζωγραφική και δεν τραβάς μόνο γραμμές πια......
- το μισό "εγώ" ....το υπόλοιπο "εσύ" ....θυμάσαι???
- αμέ....!!! ξεχνούν τα ...ξωτικά βρε χαζή???
- να χαμέ και κάνα ρόδι...
-...ε, πιάσε και κείνο το τραγούδι που μου αρέσει και θα το σκεφτώ..... 
-...cause all I think about is you.... Αυτό θα βάζα, ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ....αλλά το ξέρεις .....
-...φυσικά και το ξέρω, τι ξωτικό είμαι.....και που σαι...από αυτόν παίζω καλύτερα...
-  το ξέρω....!!!!