Πριν Το Τέλος [The Shaddow]

"Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—

μὲ κουρελιασμένα μάτια

μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση

νὰ γυρίζεις στὴν καλὴ πλευρά σου.

Πεσμένος αἰσθάνεσαι

τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα

τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα

τὰ βήματα χωρὶς προοπτική."

Και γύρισες 

πολλές φορές γύρισες , πριν το τέλος

λες και ο γυρισμός,  σου έγινε αγαπημένη συνήθεια

από αυτές που σε πείθουν πως όσοι γυρνούν δεν είναι σκιές

από αυτές που σου δικαιώνουν την θλίψη στου δειλινού, τα κενά

πέρα από τα σύνορα της μέρας , πέρα από του θανάτου την βέβαια λεπίδα

πέρα από τα όρια που οι σκιές ορίζουν , σαν ξόρκια οι νύκτες κατεργάζονται

"Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς

περιβάλλεται ἀπὸ σένα.

Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη

μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα."

Και γύρισες 

ξανά και ξανά γύρισες, πριν το τέλος

λες και ο γυρισμός , σου έμεινε απατηλή αυτοπεποίθηση

από αυτές που στην νεκρική σου σκιά ρίχνουν προβολείς εκθαμβωτικούς

από αυτές που την σιωπή των ματιών σου, μακιγιάρουν να μοιάζει έρωτας

πέρα από της θάλασσας τη σκοτεινή κατάρα , πέρα από της ζωής το λίκνισμα

πέρα από την θεϊκή του ονείρου μελωδία , πέρα από του κόσμου το αδίστακτο ψέμα

"Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ 

στὸ τέλος, τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.

Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —

αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.

Μὲ τὴν ἀγάπη

Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας

Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ."

Και πέρασαν από πάνω μας, όλοι του χρόνου οι τροχοί

αυτοί που ισοπεδώνουν τις αιχμές , αυτοί που αλέθουν τον καρπό , 

αυτοί που οργώνουν γης -ψυχής το χώμα, ως τη γονιμότητα του να εισπράξουν

Και εσύ, το μόνο που έκανες , να γυρίζεις 

άξαφνα , ανείπωτα, αναπάντεχα , μια ανόσια υπαναχώρηση

έντρομα, υποτακτικά, ασθενικά , του καιρού αιώνιος συμβιβασμός 

Επιστροφές με χέρια αδειανά κρεμάμενα

Επιστροφές με το πρόσωπο τσακισμένα τυφλό

Επιστροφές με σανδάλια τρύπια και χιτώνα γδαρμένο

Επιστροφές δίχως ήρωα και δίχως τιμή , μια δίχως όραση υποταγή

πριν το τέλος

Απεταξάμενος της αρχής τον ήχο

Αγνοούμενος στου τέλους το δέος

Σκιά από σκιά , σε σκότος χαρισάμενη

Έτσι γύρισες
Έτσι γυρίζεις πάντα
Έτσι γυρίζουν πάντα οι σκιές
         σχεδόν ερήμην τους , υποχείρια του φωτός
         στερημένες ψίχας , ανάξιες οντότητας
         δίχως πατρίδα , δίχως περίγραμμα, δίχως φωνή

Έτσι γυρίζουν πάντα κι οι εποχές
         σχεδόν ερήμην τους , υποχείρια του καιρού
         στερημένες συντεταγμένων , υποτακτικά στην ώρα τους
         δίχως βούληση , δίχως ταυτότητα, δίχως βήματα δικά τους

Έτσι που όλα τ' ανυπόστατα γυρνούν , ψάχνοντας μάσκα να χωρούν
                                                              κραδαίνοντας μια στερνή άβουλη απελπισίας αυταπάτη
                                                              πριν το τέλος
     

"Δὲν εἶναι φορτίο 

γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων, ἡ ἀπελπισία.

Καὶ προπαντὸς

ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη

νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…"

Κι όλα αυτά γιατί

Μη λες ποτέ πολλά,  κάνει άνεμο εδώ κάτω

η κόλαση οριοθετεί πάντα το φως

να γεννά σκιές   

"Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους
νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους..."

--*--

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη 

Ένθετοι στίχοι Νίκος Καρούζος 

Έργα Ζωγραφικής Tomek Setowski

Μουσική Phillip Glass

____________________________________

Πόσο βλέπουμε την γυμνή αλήθεια άραγε..

και πότε...ολοκληρώνεται η εικόνα ...

γιατί σπάνια δεν βλέπουμε το όλον  , πριν το τέλος του...

Ίσως γιατί νομίζουμε πως ...μας ξέρουμε αρκετά...

αν είσαι αισιόδοξος , βλέπεις εσφαλμένα θετικά
αν είσαι απαισιόδοξος , βλέπεις επίσεις εσφαλμένα επιφυλακτικά
αν είσαι ανόητα σοφός , προσπαθείς να μαντέψεις με λογικούς όρους 
(πλην μεν ...τους πολύ προσωπικούς σου)
αν είσαι καλοσυνάτος , βλέπεις το καλό ακόμα και στο κακό
αν είσαι χαμένος η εγωιστής , βλέπεις τυφλά μόνο το εγώ σου
(και συχνά δίχως καν να το αντιλαμβάνεσαι, η ακόμα χειρότερα να το παραδέχεσαι..) 
αν.....- αν επιχειρήσω να τα καταγράψω, θα νυχτώσουμε...

κι αν όλα τελειώνουν εδώ και σήμερα...?

ίσως τότε καταλαβαίναμε ...την ανυπόστατη σκιά των πάντων
What we can see of all , just their shaddow before the end

whenever the end might be ..Only there you have the entity of the picture ...

Ανεξίτηλες Παραδοχές

Adolf Panonskij

Όπως ένας αδέξιος θεατρίνος

π’ όλο ξεχνάει τα λόγια του, αγχωμένος,

και σαν το άγριο, λυσσασμένο χτήνος,

που την καρδιά του τρώει περίσσιο μένος,

Μου λες ...

Έτσι σιάχτηκε ο άνθρωπος  λες , με στόφα λεκιασμένη

και με το πανωφόρι μακρύ , λες για να το σέρνει , περαστικά

πάνω σε πλάκες άδειες , βρεγμένων πεζοδρομίων, σαν αντίλαλο

σαν μια ανάμνηση αυτού που ήταν , αυτού που δεν θα είναι ποτέ πια

δίχως ευθύνη να έχει ποτέ ο περαστικός που αδιέξοδα τρέχει στο εγώ του

έτσι κι εγώ, που ν’ ανοιχτώ φοβάμαι,

ξεχνώ τα λόγια της αγάπης τ’ άγια

λειωμένος απ’ το εντός μου πάθος, να με,

και με λυγούν βαριά του έρωτα μάγια.

Adolf Panonskij

Συνεχίζεις να λες....

Σιάχτηκε να πετά καταραμένα στο κύμα ότι θα υμνεί αιώνες

να ξορκίζει σε ουρανούς , ότι αλυσοδέθηκε ανεξάντλητα στου νου τα κύτταρα

να κοιτά με χέρια τυφλά , ότι δεν αντέχει να αισθανθεί στου χρόνου τη ρωγμή

για να θυμάται αυτό που ήταν, αυτό που δεν θα είναι ποτέ πια
δίχως ευθύνη ποτέ να έχει , της κρίσης του εγώ μας η βολική μεταφορά

Άσ’, της καρδιάς μου που φωνάζει, να ’ναι

οι στίχοι μου, λοιπόν, βουβοί αγγέλοι,

κι απόκριση κι αγάπη να ζητάνε

πιότερο απ’ όσα η γλώσσα να πει θέλει.

Anisja Rossi

Κι εγώ θα σου πω...

Γι αυτό κι εγώ απόψε θα πετάξω, με το σύννεφο τ' άπιαστο ένα

και το μακρύ μου πανωφόρι θα ξεσκίσω, αυτό που ανάμνηση λακκούβας στάζει 

και τις αλυσίδες θα πριονίσω , που δεσμώτη σε τρικάταρτο θεριό με θέλησαν 

και τους καιρούς θα ξορκίσω στου άπειρου, την θολερή δαπάνη 

και χρέος μόνο θα 'χω , μιας γύμνιας  αδύναμων αληθινών την παραδοχή

Μάθ’ όσα ο πόθος μου έχει να σου πει

τα μάτια σου θ’ ακούνε στη σιωπή.

Anja Buhrer

-*-

Αγάπες άσπονδες λήθης 

των σιωπηλών ανόητων θεριστών τα στάχυα 

και στης αφανούς αφής το δέος σπονδές πανάρχαιες

με ξεσχισμένα στα πόδια τα ιμάτια μετέωρης μετανοίας 

με κουρελιασμένα στα χέρια το συντρίμμι αχανούς μετανάστευσης 

με τσακισμένες στα δάκτυλα λόγου ξεθωριασμένου τις αιχμηρές ακίδες

Η σάρκα μου η νωθρή, σκέψη αν γινόταν,

η απόσταση για ’με δε θα μετρούσε,

αφού, παρά τ’ όποιο κενό θα ’ρχόταν,

όσο μακριά κι αν ήταν, εκεί που ’σαι.

Anja Buhrer

Δυο φτερούγες ερωδιών λικνίστηκαν, δυο ωκεανοί ανακατώθηκαν

δυο σύννεφα κοιτάχτηκαν , στων ουρανών το εύπλαστο συνονθύλευμα

και τράνταξε το κύμα ξυπνημένης θάλασσας και βάθυνε η φωνή της

και σείστηκε  του βυθού το ανόσιο θάμπος τρομαγμένο

και σε πέντε ανέμους διασκοπρίστηκε του χρόνου η βουλή

Τι κι αν πατούσα τότ’ εγώ στα ξένα,

μακριά ’πό σένα, αφού πετάει η σκέψη

από στεριές και πέλαγ’ αφρισμένα,

κι όπου θελήσει, εκεί θα ταξιδέψει;

Qin Yonglun

Κι εγώ μικρός και ταπεινός σε χρόνους και πελάγη

έτσι έμελλε να ταξιδέψει βούλησης και αποθυμιάς , το αιώνιο σκαρί

ερήμην ερώτων , στου έρωτα τη γη

ερήμην βούλησης , αποθυμιάς η πιο γιγάντια χαράδρα

ερήμην λόγου, του λόγου ο ύμνος

ερήμην αφής , του αγγίγματος το πιο πορφυρό

ερήμην ανάσας , ο νους ν' ανταμώνει το μέγιστο του τρανταγμού

Στη σκέψη, αχ, πως δεν είμαι σκέψη σβήνω,

που φεύγεις και να τρέξω δε μπορώ,

και καρτερώ, όπως είμαι, μες στο θρήνο,

μια μάζα σκέτο χώμα και νερό.

Phillip Schumacher

Μικρό των θνητών το μεγαλείο

σαν το είδωλο τους στον καθρέφτη δεν αναγνωρίζουν πια
Νεκρικοί και οι μύθοι των παραδείσων τους
σαν φωνές και βήματα δεν τραντάζουν τις φλέβες τους
Σκιώδη κομμάτια και της λήθης οι εξόριστοι
σαν των άστρων το αντιφέγγισμα ποτέ δεν θαυμάζουν
σαν τη ζωή με ύμνο δεν δοξάζουν

Άλλο από δάκρυα, ετούτα τα στοιχεία

δε δίνουν, μάρτυρες στη δυστυχία.

Phillip Schumacher

Anja Buhrer

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Παρενθετικά : Shakesphear / Σονέτα 23 & 138
Photographers: Adolf Panonskij / Anisja Rossi / Qin Yonglun & Philip Schumacher 
O Tom Odell, προειδοποιεί...αρκετά αναλώθηκε η θλίψη, η αντοχή , η κατανόηση στο χθες, 
τώρα θέλουμε μόνο ότι αξίζουμε...και αυτό είναι οριστικό!