Μέσα από Σένα

"Στεκόμουν εκεί και κοίταζα.."

Τα είδα όλα κι όλα ήταν τόσο κοντά στα μάτια
είδα το φως και τα ποτάμια και τα σήμαντρα
είδα πελάγη κι ωκεανούς είδα υδάτινους αφεντάδες
τα είδα νοιώθοντας σε ανέσπερο φως παραδομένα

"...αφουγκράσου , νιώσε!!!"

Και με άγγιξαν όλα τους τη μια άπειρη στιγμή
αέρινη  χρόνου δρασκελιά που πλάι μου στεκόσουν
και μ' άγγιξαν , γιατί σου είπα "νιώσε"
και τα είδα γιατί σου φώναξα " δες"

"...να θέλεις και να ποθείς!!!"

Τα βρήκα όλα και τα πόθησα, τόσο που ξύπνησε η ψυχή
βρήκα το χάδι στο πρόσωπο τ' ανέμου  τέλος και αρχή
βρήκα κατάρτια του γλάρου γλυκό καρνάγιο, ξαστέρωμα
και άκουσα της θάλασσας το πιο γλυκό τραγούδι εν νεφέλες

" ...αντίπερα όχθη του τίποτα, φυγή!! "

Και όλα τους τα πόθησα τη μια άπειρη στιγμή
πλακόστρωτοι δρόμοι σιωπηλοί που πλάι μου περπάτησες
και τα πόθησα γιατί  σε ικέτεψα "να θέλεις"
και κτήμα μου όλα τα κάμα, όσο  κραύγασα "ονειρέψου"

"...μήτε εδώ, μα μήτε και αλλού πουθενά!! Φύγε!!"

Πόσο τα θολώνουν νεφέλες τώρα όλα τούτα
ασπρόμαυρες οι θάλασσες κι ωκεανοί θηρία
και του ανέμου η μουσική πως θύελλες ξυπνάει
και πως όλα θα τελειώνουν στο τελευταίο κενό δείλι

" ..πίσω μη κοιτάξεις, του ψέμα του νου μη δεις
  σε θολερές νεφέλες , το τίποτα αρμόζει πάντα..!!"

Έκλεισε την βαριά πόρτα , πίσω να μην κοιτάξει
και δε ήταν τα μάτια τα κλειστά που όλα τα σκορπούσαν
ήταν που άλλο δεν ήθελε να δει, δεν ήθελε να νιώσει
ήταν που όλα υπήρξαν μια άπειρη στιγμή, μέσα από Σένα

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Ιλίγγου Παραλήρημα

" Και μιας αποσύνθεσης 

  ευλογώντας το θαμπό φως.."

Μετά σίμωσε νωχελικά το πιάνο

λες και ήθελα να παίξει σε αλάνα

παιδιάστικα δάκτυλα σε ασπρόμαυρο 

κι ύστερα εκείνη η μουσική, μια μουσική

"..τέλος έχουμε για να πνίξουμε 

 τον ίλιγγο μες το παραλήρημα.."

Στάσου, άγνωρη τούτη η αύρα δε μοιάζει

δε με τρομάζει, δε με κάνει να απορώ

Παίξε, παίξε γητευτή μια μουσική παίξε

παίξε να χαθεί η σκόνη που κάθεται στο νου

"..Εμείς..Ιερέας αλλαζονικός της Λύρας

 που η δόξα του είναι να ξεδιπλώνει....."

Ξεδίπλωνε νότες κι ας τρυπάνε τη θλίψη μου

Παίξε κι ας πετάνε και ας γδέρνουν το σοβά στίχοι

σε ασπρόμαυρο ταξίδι παραδόξου, παραδομός

κι ας σκουντουφλάν νότες σε παραθύρι παγωμένο

"Το μεθύσι των πένθιμων γεγονότων

  δίχως δίψα πιες και δίχως πείνα φάε..."

Και πλημμύρισε απ' άκρη σ' άκρη μια ελάσσονα

μια γλυκερή μελωδία χάρισμα στης ψυχής το κενό

με κλειστά μάτια να πεινώ τις νότες, να διψώ την λήθη

με μια στερνή αλαζονεία να χορταίνω τη μελαγχολία σου

"Ας σβήσουμε γρήγορα τη λάμπα

 για να κρυφτούμε απ' τα σκοτάδια !! "

Τώρα η μουσική παράφωνη τρυπά μια αίσθηση

κι ας έψαξε μάταια στης λήθης τα ποτάμια, μνήμης σκότος

τώρα θα σβήσω το φως, να γαληνέψουν οι νότε οι τελευταίες

θόρυβο πάντα κάνουν και τρομάζουν της μοναξιάς τους δεσμώτες

Σβήσε το φως που τα μάτια πονά

σβήσε και παίξε , τρελός ταξιδιώτης 

σε μοναχικά κενά κελιά παραδόσου ξανά

να πεινώ μια μουσική, να διψώ μια αθιβολή 

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

[ Παρενθετικά : Charles Baudelaire / από τη συλλογή του1868]

Του Θεάτρου το Βάθος [Κατάσαρκοι Ρόλοι]

" είδα κάποτε σε κοινού θεάτρου το βάθος 
   που έφλεγε γλυκόηχη ορχήστρα, μια θεά ..."

η μουσική έπαιζε ακόμα γλυκερά
αντηχούσε στα αυτιά την ώρα τούτη
μιας μοχθηρής παραγραφής  αδικημάτων
λες για να ντύσει βήματα στερνά με χάρη

"...ν' ανεβαίνει μέσα σε μοχθηρό ουρανό, 
  μια θαυματουργή αυγή είδα κάποτε
  σε κοινού θεάτρου το βάθος..........."

σε γης αφιλόξενη θεατρικά υποταγμένη  
κι ας είχε η παράσταση  τελειώσει πια 
θα περπατήσουν ως την τελευταία περηφάνια
εκεί που κανένα χειροκρότημα δεν συμπονά το νου

"... μια οντότητα που δεν ήταν παρά φως χρυσό και γάζα
  να κατατροπώνει τον τεράστιο Σατανά......"

κι η μουσική συνέχιζε να βασανίζει το βήμα
οι πρωταγωνιστές σκυφτοί και κουρασμένοι πια
τι κι αν υποκρίθηκαν τέλεια, τι κι αν ξόδεψαν φως
στην τελευταία αυλαία, κροταλίζει άσκοπο χειροκρότημα

"..είναι θέατρο όπου κάποιος περιμένει Πάντα
 Πάντα μάταια . Την οντότητα με τα διάφανα φτερά .."

το χειροκρότημα είχε σταματήσει, τα φώτα σβηστά
οι ρόλοι άψογα είχαν αποθεωθεί  στο βάθος του θεάτρου
φως μιας υπέροχης στιγμής, απόηχος του ήρεμου τίποτα
το μόνο που σφήνωνε το νου, οι ρόλοι που κατάσαρκα φόραγαν

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     [Παρενθετικά: Spleen et Ideal / Charles Baudelaire -Les Fleurs du Male]

Μια Μέρα στον Κήπο των Τρελών

Μια μέρα θα μπω στον κήπο των τρελών
θα περπατήσω με βήμα αργό και συρτό
με τις εύρυνες μου αποκαμωμένες πια
και τις ενοχές σε χρόνο αόριστα παρελθοντικό

Μια μέρα που θα χει αμέτρητες πεταλούδες
γαλάζες δεσιές του ουρανού χάμω στη γη
και θα βαδίσω ανάμεσα στα αέρινα φτερά τους
με χέρια υψωμένα σε ικεσία θα τις προσπερνώ

Μια μέρα θα είναι και τα κλαδιά θαμπά επιτέλους
και τα μάτια ανοιχτά , μα δε θα θωρούνε πια
και θα διαβαίνω των τρελών το γαλάζιο μονοπάτι
σε κήπο κατάσπαρτο από αέρινες αιώνιες πεταλούδες

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Αποτύπωμα [Φυγή]

"Κανείς δε λυπάται που φεύγω
ούτε ακόμα κι εγώ "

ροκανίδια αιωνόβιας υποκρισίας
φως θολό, παραποίηση αναζήτησης
αλάτι όξινο σε ότι πιστεύει η συνήθεια
οξύ στου νου τη χαρακιά γιατροσόφι

"...όμως θα πρεπε να υπάρξει
 μια μουσική, μια απορία, ένα τέλος, ένα λιθάρι"

Σα φτάσω στις νεφέλες ψηλά
θα κοιτάξω μια άτοπη στιγμή χάμω
να χλευάσω το ίδιο μου το αποτύπωμα
να περιγελάσω του νου το τέντωμα το θελκτικό

" ...αν είχα ένα στίχο  να αρμενίζει
  κι ο άνεμος να ήταν ούριος και το κύμα νεφέλη .."

Μια φυγής τ' όνειρο πέταγμα απομεινάρι ψηλά
με τη χαριτωμένα νεκρική της σιωπής συνουσία
με την βολική επίφαση μιας ερήμην συνέχειας
με τη συγκεκαλυμμένη γαλήνη του τιποτένιου κάτι

" ...ούτε μια λύπη δεν μου χαρίζω φεύγοντας
   και μήτε το φθονερό φίδι της λήθης με παραμονεύει πια"

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη


Όταν κοιτώντας το αποτύπωμα που αφήνουμε , από μακριά και αποστασιοποιημένοι, μας προκαλεί γελοιότητα και θλίψη με μια παράδοξη διάθεση να το χλευάσουμε , την οπτική μας σε αυτό που ο νους τεντώνει να πιστέψει και όχι σε αυτό που αλήθεια υπάρχει, τότε θαρρώ είναι εκείνη η σωστή στιγμή να φεύγουμε από το "όπου" μας την διαιωνίζει..

Και για σήμερα σας έχω μια καλή ερώτηση [κάποτε με ρώτησαν κι εμένα..και πέρασε καιρός για να έχω εγώ μέσα μου την απάντηση..] και πάλι η απάντηση σας , όχι εδώ μα με ειλικρίνεια και στον ίδιο τον εαυτό σας... Τι από αυτά που νομίσαμε πως υπήρξαν , δεν ήταν παρά μια παράθλαση από αυτά που ο νους απεγνωσμένα θα ήθελε να υπάρχουν η να συμβαίνουν.. 

Σπάνια μας φταίνε οι "άλλοι", σε μεγάλο ποσοστό φταίει το τέντωμα του ίδιου μας του νου η της ψυχής να φτάσουν εκεί που "θα ήθελαν" Και όσο κατανοητή μπορεί να είναι η υποκρισία από τους "άλλους " προς εμάς κάποιες φορές , τόσο απαράδεκτη και άτοπη είναι όταν αυτή προέρχεται από εμάς τους ίδιους για εμάς τους ίδιους..

Και δια ταύτα , μη φοβάστε να ρίχνετε μια ματιά στα χνάρια που αφήνετε πίσω σας, να επανεξετάζετε τι αλήθεια υπήρξε, η απλά βόλευε το νου να υπάρχει και να τολμάτε και μια ειλικρινή φυγή από το όποιο καλοπροαίρετο ψεύδος του ίδιου το νου σας..

Αυτά!! κι ένα αγαπημένο τραγούδι, μετά τα δύσκολα που σας έβαλα!!

Lost without you, lost with you too...
[κι αυτό δύσκολο στίχο έχει..μη σας ξεγελώ άδικα..]

Βαθιά Πύρινη Θάλασσα

" ...και πέρασαν πολλές μέρες μετά
  όμοιες με τα αιχμηρά βράχια του κάστρου"

να ήταν λέει η πλάση κόκκινη
τόσο κόκκινη , σα ματωμένη σε φως
και ιδέες λέει πια να μην είμασταν
και να είχαμε βήμα και ανάσα να είχαμε

"...εδώ θα γεράσω, στα κελιά σου
  κατάρα κοινή, σε ανυπαρξίας βορά"

να ήταν λέει και η θάλασσα πορφυρή
και του γλάρου το πέταγμα πινελιά φλόγας
και ο ορίζοντας μια αρτηρία από εδώ στο αιώνιο
και το λιοντάρι του κάστρου να γελά στις φωτιές

" ...γερνώ κι οι μέρες περνούν σε πύρινα κάγκελα 
  χτυπιούνται με τις δύο υπάρξεις μου και με αφανίζουν"

να ήταν και το κύμα καπνός κόκκινα αιμάτινος
κι η θάλασσα να άντεχε τις αέρινες υπάρξεις μας
και του νου φάντασμα κι αθιβολή να μην ήσουν πια
θα κρυβόμουν εγώ τότε στην ύπαρξη σου στο τελευταίο ταγκό

" ...γυμνός από σάρκα , αδειανός από φωνή 
  έτσι να πλανιέμαι με καταδίκασες στα κύτταρα του νου "

τότε η θάλασσα βάφτηκε από ένα στερνό φως
κόκκινη, πύρινη σκουριασμένο αίμα δειλών τρελών
έλα, θα μας αντέξει σ'ένα τελευταίο ταξίδι να κυλήσουμε
αφανίζοντας  και τους δύο μας αδιαμαρτύρητα αιώνια κολασμένους

"...κοίτα έγινε φωτιά, κόκκινη φωτιά ...."

Και τι σκιάζεσαι μάγε μου
Ιδέες άνεμοι υπήρξαμε κι οι δύο
κι οι ιδέες δεν πνίγονται μήτε καίγονται ποτέ..
αέρινοι δραπέτες πλανιούνται σε κύματα φλόγες κόκκινες..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Ζητώντας το Θεό

Ζητούσε ακόμα το θεό , σε φως και σκότος τυφλό
σε σκοτεινές νεφέλες  και ξεδιάντροπες λιακάδες
σε  γελαστά  και νοτισμένα μάτια κλειδαριές 
σε ξέρες και σε πέλαγα , κουρσάρων πύρινες δρασκελιές 

"Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
Δεν έχω τίποτα, δικά μου είναι τα πάντα"

Το νερό θέριεψε, κύματα ικέτες μιας αφής
πάνω από τα βράχια κράδαιναν  μια αρμύρα
κάτω από τον ουρανό μια απειλή σιωπηλή
πέρα από το κάστρο μια αντηλιά πειρατική

"Γι' αυτό κι οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα 
γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, αγάπη"

Κύμα, ανέβαινε ψηλά, ικεσία έπαυε να ναι
μυριάδες σταλαγματιές, το είναι του αποσύνθεση
σάρκα γυρεύουν να κατοικίσει η αρμυρή αφή τους
αδάμαστα από θάλασσα αφέντρα και βράχια αιωνόβια

"Κι όταν ακόμη επέστρεφα, την όψη μου απ' τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα, τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω, που δε με συλλογίστηκες, αγάπη"

Στεκόταν εκεί , με τα μάτια πύρινα καρφωμένα στην υδάτινη οργή
σιμά σε κύματα θεοί οργισμένοι κι  ικέτες ταπεινοί κουρελήδες μαζί
με τ' απλωμένα υδάτινα ακροδάχτυλα τους , στον πάταγο προσευχής
αέρινη στεγάνωσης στις ρωγμές κάθε κυττάρου, τ'ονείρου λυτρωτές 

"Ζητώντας το θεό, ζητούσα εσένα.
Εσένα περιμένοντας, γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου...."

Και τότε μουρμούρισε η θάλασσα και τράνταξε το κάστρο
Ζητώντας το θεό , εσένα μόνο αναζητούσα....
και τίποτα δεν είχα , μα δικά μου ήταν τα πάντα....
στο είχα πει, στο τίποτα  τα πάντα θα' ναι δικά μου..

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Αποσπάσματα : Ρίτσος και μια λατρεμένη "Εαρινή Συμφωνία" , από αυτές που κάνουν θεοί και δαίμονες , συχνά ερήμην μας...]

Ισόβια Στιγμή

...ξεθωριάζει το χρώμα και χάνεται,
    στο είχα πει παρτίδα μη θαρευτείς
    βορά σε άγριο λιμασμένο θεό καιρό
    αχόρταγα κατατρώει ότι με αλαζονεία
    να τον κοιτά κατάματα τολμά

...πάρε όλα τα χρώματα χάρισμα , σπονδή στερνή
    και τρέξε , τρέξε με τον άνεμο να σωθείς έστω εσύ
    και πέτα , όσο πιο μακριά από το ψέμα τούτο
    που γυμνό πάντα την αλήθεια παραφυλάει να ζέψει

...ανακατέφτηκε το ξεθώριασμα τούτο και με σβήνει
    διάφανο κενό σε ουρανό ο νους παραδίνεται σιωπηλά
    κι ένα λευκό απαράδεκτα ουδέτερο κατρακυλά
    κι αυλακώνει σκέψεις του προσώπου, αρόσωπες

...σου χαρίζω και την πένα μου, την κουτσή
    που αλαζονικά το νου προσπάθησε να μιλήσει
    με μια ευχή και μια κατάρα σταυρωμένη κι αδηφάγα
    σε χαρακιές ανασαίνοντας πάντα μια Ισόβια Στιγμή

Ε.Χατζηδάκη
_____________________________________
...αλλά υπάρχουν ισόβιες στιγμές τελικά ?  η μόνο οι απελπιστικά "εμείς" , αλαζονικά καθάρματα , σπορά δαιμονικών θεών , που ποτέ δεν δινόμαστε ουσιαστικά σε τίποτα..παρά στα εύθραυστα εγωπαθές εγώ μας, μέχρι να το εγκαταλείψουμε κι αυτό ...

... οι σκιές , δεν είναι άνθρωποι..

Ληστρική Ισόβια Στιγμή

Κι εκεί στης απουσίας το θόρυβο το ληστρικό
σε σήκωσα όστρακο γυμνό στο λίκνο τ' ονείρου
στις  αχόρταγες παλάμες των χεριών μου λάφυρο

Κι η μάσκα περιττή και ρούχο έρμο στους ανέμους
κι η ψυχή παραδομένη σ' ενός ονείρου τη ροπή
κι ο κόσμος μια σταλιά θάλασσα, χρυσή κυλάδα

Κι από του νερού το  μαράζι σε μαζεύω ξανά
κι η θάλασσα σπέρνει κοχύλια,  λίκνο μιας ανάσας σου
κι είναι κοχύλι αιώνιο λες να χωρά του "εγώ" σου το πολύ

Και τι που άνθρωποι δε λογιζόμαστε πια εκεί
και τι που του χρόνου η δύναμη την πέτσα μας δεν τρώει
και τι που των πολλών οι φωνές ξένες πάντα καταφτάνουν

Εκεί δε πάνε οι πολλοί, πατούν μόνο  οι τρελαμένοι κι οι θεοί
εκεί κυλάμε μόνο με τούτη τη φορεσιά την ξένη, την άτοπη, τη μαγική
εκεί σε σηκώνω και σε πάω σε μια ισόβια στιγμή,
μήτε εγώ άνθρωπος λογίζομαι πια  , μήτε κι εσύ....

"  ...σα να μ' αρέσει εδώ τελικά..
      αλήθεια πως το πες τούτο το μέρος? "
      
Ισόβια Στιγμή..Μια ληστρική Ισόβια Στιγμή
μετά όλα ερήμην μας ερήμωσαν στη γη του τίποτα

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Πίνακας: Marco Ortolan [El Ahogado mas Hermoso del Mundo]

Χρώματα Όμηροι

[Περνούν μπροστά μου, μάτια με τόσο φως
μάτια μαγνήτες με ενός αγγέλου τη σοφία...]

"..κοίτα  τα χρώματα σου,αυτά τα ταξίδια στο άπειρο ,
   ομήρους πως εγώ κρατώ..."

τα σπίτια μικραίνουν και χάνονται
οι φωνές των παιδιών ξεμακραίνουν
τα τελευταία όνειρα τα λευτερώνω
το τελευταίο βλέμμα σου βάφοντας

[Πως με κρατούν μακριά 
από την αμαρτία και το λάθος του θανάτου...]

"..αλλά θα ζωγραφίσεις ξανά, πες, πες μου..."

κι έκλεισα τα μάτια κι ήμουν εκεί ικέτιδα
στην πορφύρα κάμπων με παπαρούνες
κι άπλωσα τα χέρια στον άνεμο αντάμα
με γαλανό της θάλασσας μουτζουρωμένα

[ Αυτά είναι Υπηρέτες μου κι εγώ σκλάβος τους
και όλη η ψυχή μου υπακούει μια ζωντανή φωτιά...]

"..κοίτα, στο κόκκινο θρονιάστηκα
   και το βαθύ το μπλε μαξιλάρι μου έκαμα..."

πάτησα της αμμουδιάς την αλμυρή απειλή
αφουγκράστηκα του γλάρου τη φτερουγιά
και ένοιωσα τη θάλασσα να θεριεύω σα τρελή
των βράχων το αίμα στις αιχμές  ν'αφανίζει

[Μάτια όμορφα, που στραφταλίζουν με ένα φως μυστικιστικό 
σα κεριά φωτισμένα σε φεγγάρι και ήλιο, δίχως η φλόγα τους να σκοτεινιάζει...]

"..κοίτα, το μενεξεδί της Ηούς δικό μου είναι
   και το  λευκό της νεφέλης ...στρώμα το κρατώ.."

διαγώνια μια  χαρακιά κατεστραμμένου καμβά
κάθετη μια αύρα πελάγων θόλωμα, ανέμων δαιμονικό
οριζόντια η στενή λωρίδα τ' αέναου ορίζοντα να χάσκει
όλα τα χρώματα ένα,των ματιών σου αιώνιοι όμηροι

[Τραγουδάς την αυγή, γιορτάζεις της ζωής τα καμώματα
σε μια πορεία που οδηγεί στο ξύπνημα του ύμνου της ψυχής...]

"..κοίτα, τώρα είμαι εγώ πια των χρωμάτων ο αφέντης!!!"

και τα σπίτια όλο και μίκραιναν και χάνονταν
κι οι φωνές όλο ημέρευαν στο κύμα πλέοντας
κι ο ουρανός ξεμάκραινε σε νεφέλες κρεμάμενος
κι ήρθε γαλήνη ήμερη, στερνή του καμβά θέα επιβλητική

[Αστέρια που κανένας ήλιος , ποτέ δεν θα σκοτεινιάσει..]

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
[ Παρενθετικά: The Living Flame/Ch. Baudelaire -ελεύθερη μετάφραση]

Ρωγμή

Να πατάς την γη την καμμένη
και να φωνάζεις , θα τα στήσω όλα ξανά

Η πόλη ερήμωνε , στερνή προσπάθεια κραυγής
κι εκείνη η σιωπηλή απειλή απλωνόταν όλο πιο πολύ
σε σοκάκια, σε λεωφόρους σε ότι κουβαλούσε βήματα
κι έγινε βράχος συμπαγής ο φόβος για ένα σκοτάδι

Να κοιτάς ψηλά εκεί που κάνει φως
και να κραυγάζεις , εγώ ο θεός είμαι το φως

Στα σοκάκια δεν έτρεχαν πια φωνές παιδιών
κι ένας παράδοξος ψίθυρος ονείρων εξατμιζόταν
οι Ερινύες ανήκαν πάντα σε μικρές ψυχές τα βράδια
και στο βρόχινο σωρό του χρόνου, ελπίδες κοιμισμένες

Να κοιτάς τα βράχια με μάτια φωτιές
και να ξέρεις βαθιά μέσα σου, όλα είναι εκεί, δικά σου 

Η ρωγμή τούτης της εποχής, μαστίγιο
και τα λάθη και η λήθη, σε ψυχρό τραπέζι νεκροψίας
το "αύριο" στεκόταν εκεί, μια ανάσα παραπέρα
ψυχρά σκεπτικό να αναρωτιέται πως όλοι το αρνήθηκαν

Να πατείς τη γης,  την όμορφη αφέντρα του καιρού
και να τολμάς να ονειρεύεσαι τ' άστρα, κάστρα μιας άγνωρης θέας

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη

Diminished Ego

"..so there are no any you say.."

dipict the sword of the sharrpen air
for not in the stone it lives I swear
select the words of the grounds beyond
for not in the brain their breath withhold

" ..so you think you know..."

trace the kingdom beneath  the edge
track the limits of one's fool on verge
brake the foolishness of last and fear
see my reflection in the mirror's tear

"..but it takes one to heal you fool.."

revise the limits of the last dream
diminish the daimons' signs within
might it change the upper shelf of me
alas crashed remains my scream for the

"..turn to you for once, trace your fear "

where you come from, I have been
what you seak for , I have seen
confront the alibi of lonneliness , I seak
in diminishing of casttles & boarders I beleive

"..I shall show you fool.."

Reconstructing me, updating you
no chess in honor wind, unless you win it too
Not being what I wish, no one to be at all
Being without you, no wind of wave to fall

(c) E. Chatzidaki

Το Ιερό των Δελφινιών

" ...μα εκεί είναι κι ο λαβύρινθος, μα δεν τον έχω δει.."

πως τυφλώνει τούτο το φως
για χρόνια με το τέρας πάλεψα
κλεισμένοι κι οι δύο στα έγκατα μας
νικητές και ηττημένοι μαζί, βολικά μόνοι

"...μπα, και τι χτυπιέσαι να ξεφύγεις τότε.."

να δαμάσεις το τέρας , πρόκληση
να τολμήσεις τη φυγή από τούτο το άδυτο, θεός
να ορίσεις τη σκέψη σου δίχως του, λύτρωση
να πορευτείς στο Ιερό των Δελφινιών, αίσθηση ζωντανή

" ..μ'αρέσουν τα δελφίνια, στην αφή νερού ταξιδεύουν πάντα"

κάνει τόσο φως σε τούτη τη γωνιά
θαρρείς πως η πλάση βάφτηκε επιτήδεια από θεό
να χωρά το πολύ του τίποτα, το ατέλειωτο του τέλους
να ακολουθείς τον ιερό δρόμο των δελφινιών σε γαλανές αντανακλάσεις

"..κι ο Λαβύρινθος, αυτός που χρόνια κρατά επιφυλακτικά τα βήματα.."

γδαρμένες κι οι παλάμες σε τοίχους υγρούς
νεκρωμένη αίσθηση στις πατούσες, δύσβατο πέρασμα
και ξεψυχώντας το θεριό , να βρυχάται στη μοναξιά του
μη φοβηθείς, μην κοιτάξεις πίσω, στο σκότος κλείδωσε το σκότος

" ...κι αν χάσεις το δρόμο ως το ιερό.."

στεκόσουν εκεί , δεν είχες μίτο , ένα χαμόγελο μονάχα
τώρα ξέρω το δρόμο κι ας μη φτάσω ποτέ ως εκεί
χαμογέλασες και φάνηκε η έξοδο, σάλεψες και γράφηκαν βήματα
υπήρξες και περιγράφηκε ο δρόμος στο Ιερό των Δελφινιών

(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
     [τοιχογραφία Fresco / Αίθουσα της Βασίλισσας / Κνωσσός]

Οι μεγαλύτερες διαδρομές που θα τολμήσουμε , από τον εύθραυστο , κακό η απλά τρομαγμένο και πληγωμένο εαυτό μας, δε είναι άλλο από μια εγκεφαλική  διαδρομή , λογικά απίστευτη, θελκτικά επιβαλλόμενη,  από ένα λαβύρινθο υγρό και σκοτεινό, ως το φως των ανακτόρων. Το να σκοτώσεις, να κρίνεις η να διαλύσεις ένα εξωτερικό τέρας ίσως είναι εύκολα βολικό, μα είναι απίστευτα δύσκολο να το πράξεις , αν πρέπει να σκοτώσεις το μέσα σου σκότος!!

Γι αυτό και θαρρώ μια ανείπωτη ευδαιμονία, όταν από τη ζωή μας περνάνε άνθρωποι , που ανάβουν ένα παράδοξο, και κάποτε ίσως ανατρεπτικά αντιφατικό φως πάνω σε μια τέτοια διαδρομή του νου. Ένα φως που ανάβει κάποια στιγμή και δε σβήνει ΠΟΤΕ !!

" ..πως το είπες αυτό? Ποτέ ? "
....π- ο- τ-  έ ....!!!.. ..