Η Σοφίτα Με Τα Παιχνίδια [Oblivion]

Cursed the eyes behind the fire
wasted toys in tired carrier
surrendered wills of flames in vain
oblivion to the wires of brain....

Στάθηκε και κοίταξε για στερνή φορά πίσω

εκεί που όλα αναμειγνύονται συχνά 

σαν παλιωμένα, άκαιρα ασκόπως κρατημένα

εκτός χρόνου, παιχνίδια της σοφίτα

Άλλης εποχής τρήματα

σαραβαλιασμένα απομεινάρια
παιχνίδια γυμνών εποχών, στοιβαγμένα υπάρχοντα σοφίτας
κενής όρασης ζητιάνοι και ικέτες μιας στερνής ματιάς

Το τζάμι αιώνια θολό,

πάντα μένει ανεπαισθήτως θαμπό μετά

ίσως μια τελευταία λαχτάρα για ένα καλαίσθητο φωτομοντάζ
μια καθωσπρέπει μετουσίωση να αντέχεται το ψεύδος
μια άσκοπη προσπάθεια να κρύβεται η αναίδεια του  

να  χωράνε όλα μια στερνή συγχώρηση, 

αυτή που απλόχερα κι αβίαστα , δίνεται σε ότι νεκρό 

- έχω ταυτότητα κι άλλη δεν θα ντυθώ

- οι σοβαροί δεν λένε τέτοια λόγια

- μα αν δεν είμαι η ταυτότητα μου, ποια αλήθεια θες να είμαι...

Τώρα κοιτούσε στιγμιαία,

μια ρωγμή του χρόνου ανεπαισθήτως υπάρχουσα
να ψηλαφίζει του χρόνου τους φονικούς γκρεμνούς
σε εύθραυστες χάρτινες φτερούγες

αυτές που ο καιρός χαίρεται να κουρελιάζει αχόρταγα

σαν ένα μικρό ατίθασο παιδί που ανακαλύπτει το ψαλίδι και το κοπίδι

στη σοφίτα, κάπου ανάμεσα σε γης και ουρανό, εκεί που λένε

διαδραματίζεται η πάντα βιαστική  και δίχως πρόβα, πρεμιέρα της ζωής

- κι αυτή την ώρα, ως πότε θα την μετράς..

- αφού ποτέ δεν λες

- αφού πάντα θα μένει μια κουρελού ξεφτισμένη ,
να πατάνε βολικά οι στιγμές..

Έκλεισε τα μάτια

μάτια ερμητικά κλειστά πίσω από τζάμι θολό

κι όλα πια στεκόταν καθαρά, επιτέλους σε ράφια σωστά
αυτά που ο άνεμος χαίρεται να ανεβοκατεβάζει, να παρασέρνει

σαν μικρό παιδί που μαθαίνει την ζωή , ανακατώνοντας τις στιγμές της

στην σοφίτα , ότι υπάρχει, ότι δεν υπήρξε, ότι δεν έπρεπε να υπάρξει

κι ανεβοκατέβαιναν όλα σε μια ξύλινη προθήκη όλα σε κίνηση

τίποτε βολικά και ψευδός στάσιμο , μέχρι που τα μάτια τ'ανέμου χόρτασαν


- μα τι είναι αυτοί οι ψίθυροι...

- δυο σαραβαλιασμένα παιχνίδια που μουρμουρίζουν..
- μα γιατί..
-προσπαθούν να τρομάξουν τη νεκρή σοφίτα , λίγο πριν τις φλόγες

Έκλεισε τα μάτια ξανά
το σπίρτο κύλισε πάνω στο θειάφι...
και μετά, έσβησαν κι οι ψίθυροι

Cursed the roads of the eye
that denies to trace the lie
who's to gain , who's to lose
damned  Oblivion only choose...

______________________________________________________
Ευαγγελία Χατζηδάκη
Painting - Delaware Omar
Μουσική - 
(1) In Flames/Attic (2) Πάνος Μουζουράκης /Η Σοφίτα

Αλήθεια , σκεφτήκαμε ποτέ άραγε πόσο και πως θα έχουμε αλλάξει εμείς τους άλλους , η οι άλλοι εμάς, την ώρα που θα σφαλίζουμε για πάντα πίσω μας ερμητικά την πόρτα Σοφίτας ..

Εποχών Θάλασσες

"....Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω. 
 Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, 
 έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους....."
                                                                        F. Nitche

Θεϊκών δαιμόνων, στιγμιαία κραυγή

κι αερικών ανυπόστατο ολίσθημα
Σώσε με 

Δε θα σε αγαπήσω

αν οι άνεμοι με εντοπίσουν 

Δε θα σε βρω

μόνο τη μια στιγμή του κινδύνου

Ληστρικό πηγάδι, εραστών παραλήρημα

και μαγισσών τελευταίο κρυφτό
Νιώσε με

Δε θα σε ζητήσω καν 

αν η θάλασσα με διαβεί ληστρικά 

Δε θα με νοιάζει καν 

μόνο τη μια στιγμή της συντριβής

Ποιητών καρνάγιο , θύμησης γύμνια

και του πινέλου στερνή χαρακιά
Λύτρωσε με

Δε θα σε περιγράψω

αν άπειρου φωτιές με παρασύρουν άγρια

Δε θα σε φωνάξω

μόνο την μια στιγμή της παραδοχής

Και κύλησαν βράχια βαριά
στων Εποχών τις Πέντε Θάλασσες
Βαριές κραυγές
Θλιβερές ικεσίες
Ανέλπιστες λήθες

Μίλα μου
Μα σιώπα , σαν τα βράχια κυλούν
με σεβασμό
στου χρόνου τα υδάτινα ξίφη

Και φούσκωσαν τα νερά
και Πέντε Κεραυνοί βρυχήθηκαν
Πολυγωνικές αγωνίες
Αδάμαστα θεριά

Κράτα με
Μα λευτέρωσε με στο κύμα
σαν στερνή φορά στο βυθό του θα με καλέσει
εκεί ανήκω..

" Είπες εδώ και χρόνια:

«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός»

Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς

στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου

ακόμη κι όταν σε ποντίζουν

στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου

ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο

έχει τριφτεί και δεν αντέχει

αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη

την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου

για να την ανοίξει στο φως..."Γ. Σεφέρης

________________________________________________________________________

Στο ιδεατό, που δεν θα γίνει ποτέ ζωή....

Στη ζωή που δεν θα γίνει ποτέ ιδεατό...

Στο απίστευτο μεταίχμιο , εκεί που όλα ζουν ...για πάντα..

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Παρενθετικά ένας Νίτσε & ένας Σεφέρης

Τα υπέροχα έργα ζωγραφικής , του ανυπέρβλητου Araujo Santoyo  

Για την μουσική, ένας μαγευτικός Van Morrison ...να ψάχνει το ακριβώς, η ένα σχεδόν που γίνεται τελικά ακριβώς... Ενώ οι θεικοί Archive θα επιμένουν να ακουμπήσουν κάπου την ψυχή τους...

ΔιαΛογικός ΜονόΛογος

Αν..

Αν ο Έρωτας δεν ξεπουλιόταν στο ιδεατό του

Αν η Αγάπη δεν περιπλανιόταν στο θυσιαστικό της

Ακόμα μιλάς

βαριέμαι όμως τώρα

πήγε καλοκαίρι και κάτι

τα πλοία πάλι θα ζαλίζουν

της θάλασσας μου τη γαλήνη

και περιοδικά άσκοπα

πνιγμένα στην ελαφρύτατη μιζέρια

υποκριτικής ομορφιάς, επίπεδο επιστέγασμα

θα τρομάζουν με θροΐσματα τους γλάρους μου

Αν...

Αν τα μάτια δεν έκλειναν σε ότι τα δακρύζει

Αν ο χορός δεν τέλειωνε εκεί που η μουσική σταματά

Κι εσύ όλο μιλάς ακόμα

ε και , τι καινούριο υπάρχει να πεις

ε και , τι αλλιώτικο υπάρχει να αποδεχθείς

ε και,  τι δυνατότερο υπάρχεις να πείσεις το νου

πήγε εποχές και θάλασσα

κι όσο μιλάς , τόσο τίποτα δε λες

κι όσο σ' ακούω , τόσο τίποτα εννοείς

σαν ήχος από  περιοδικά που ενοχλούν την αλήθεια

σαν άσκοπη μολυβιά στο μεσημβρινό πέταγμα των γλάρων

κι έψαξα ανυπόταχτα, αναπάντεχες λέξεις

κι όσο τις έβρισκα, ξέχναγα γιατί τις έψαχνα

σαν τους τουρίστες στα πλοία που αλλάζουν γεωγραφία

καταγράφοντας στιγμές,  χαμένες στου προορισμού την επίφαση

κι αφουγκράστηκα τις σκέψεις

κι όσο αφουγκραζόμουν, τόσο ξεθώριαζαν οι έννοιες

μέσα σε γυμνά μισοφαγωμένα μήλα, λυωμένες παράδεισου φλούδες

δίχως καν μια καθωσπρέπει μετάνοια, όμοια με φιδίσιας αμαρτίας αφή  

σαν προορισμοί, τόπων ξένων, χαρωπά  ξενόγλωσσων τουριστών

Αν ...

Αν το κύμα κατάφερνε να πείσει των Νεφελών τον άνεμο

Αν και των πελάγων η θάλασσα , υδάτινα θεριά δεν έστεφε αεικίνητα

Κι εσύ επιμένεις σε ένα διαλογικό μονόλογο

να σέρνεται σε πελάγη εποχών, σαν ξενόγλωσση μετάφραση

με μιας σκουριασμένης συντριβής επιβεβαίωση

με τον πολυγωνικό εγωισμό όσων μόνοι μιλούν σε είδωλο σωστό

με την καταθλιπτική περηφάνια του χαμένου προορισμού

αυτού που πάντα χειροκροτεί του νου μια αυταπάτη

Πες τα πάντα , εννοώντας τίποτα...

Σιώπα , εννοώντας τα πάντα...

Αν ...

Αν τα λόγια ήταν τόσα όσα οι έννοιες τους

Αν ο δρόμος ήταν τόσο όσο ως τον προορισμό του

Αν...

Αν δεν γεννιόμουν νους αεικίνητα τυχοδιώκτης 

Τότε...

________________________

Ευαγγελία Χατζηδάκη

Painting David Ajenjo
[..& το ξεφλουδισμένο μου μήλο..Απλά Τέλειο ]

[ ..επιμένω , ο καλλίτερος διάλογος με το εγώ μας , είναι αυτός που το αναιρεί & μας ανατρέπει, ουσιαστικά , όχι μόνο σε στάση και συμπεριφορές..μα βαθιά μέσα μας]